Kanada stawia na Pacyfik

Los Cabos, Meksyk Premier federalny Stephen Harper zakończył we wtorek udział w spotkaniu liderów G-20 w Los Cabos w Meksyku i udał się w drogę powrotną. Jednym z osignięć Kanady podczas konferencji było uzyskanie zaproszenia (wraz z Meksykiem) do przyłączenia się do rozmów o wolnym handlu w ramach krajów rejonu Pacyfiku tzw Trans-Pacific Partnership, w skrócie TPP.
Negocjacje nie są łatwe, Kanadzie zarzuca się na przykład utrzymywanie barier na import kurczaków i nabiału mający na celu ochronę wlasnego rynku. W skład TPP wchodzą: USA, Australia, Nowa Zelandia, Peru, Chile, Singapur, Malezja, Wietnam i Brunei
Zdaniem ekspertów, jest to tworzenie przeciwagi do wpływów chińskich w regionie.

Korespondencja własna z indiańskiego rezerwatu w Ontario

Ostatnie dwa tygodnie szkoły minęły szybko. Nie było mowy o jakimś tam nauczaniu, głównie próbowaliśmy jakoś przetrwać. Dzieciakom ani w głowie była szkoła, podobnie chyba ich rodzicom. Obecność uczniów spadła o połowę. Część w ogóle przestała przychodzić rano i pojawiała się mocno spóźniona po przerwie na lunch. Z nauczyciela musiałem przedzierzgnąć się w dozorcę i "wisieć na telefonie" dzwoniąc do rodziców z pytaniem dlaczego "Jaś" czy "Kasia" nie są w szkole. Oczywiście nikt się nie nazywa "Jaś" czy "Kasia". Imiona uczniów nie są szczególnie egzotyczne, poza nielicznymi wyjątkami, takimi jak Martini, Skye czy April. Większość imion uczniów, a zatem dzieci czy nastolatków, jest "świecka", w odróżnieniu od starszego pokolenia, które nosi imiona wyjęte żywcem ze Starego Testamentu: Ezra, Esther, Jordan.

      Ciekawsze (z mojego punktu widzenia) pod względem egzotyki i specyfiki kulturowej są nazwiska. Oczywiście w osadzie tak małej jak Wunnumin Lake, jest ich zaledwie kilkanaście. Jednym z bardziej popularnych jest McKay (jak góra McKay w okolicach Thunder Bay), Mamakwa (makwa znaczy niedźwiedź), Mekanak (oznacza żółw), Wabasse, Shawinimash, Neshinapaise, Littledeer, Childforever, Winnepetonga, Sainnawap, Oskineegish, kilka wariacji związanych z "głową": Bighead, Whitehead, Roundhead, Yellowhead i moje ulubione: Nothing, które w zeszłym roku prawie przyczyniło się do konfliktu między uczniem i nauczycielem. Ten ostatni pytał uczniów o nazwisko i początkowo nie zrozumiał, że odpowiedź "Nothing" (nic) nie jest próbą naigrawania się. Zapytał więc ponownie i ponownie. Z każdym kolejnym razem coraz bardziej zdenerwowany, jednocześnie frustrując ucznia.

      W Wunnumin Lake szkoła nosi imię Beardy – na cześć dziewczyny, która zginęła tragicznie w wypadku samochodowym w latach 80. We wspominanym przeze mnie wcześniej Eabamet Lake (Fort Hope) szkoła nosi nazwę Yesno – od nazwiska założyciela. To ostatnie jest o tyle zabawne, że nazwisko, które przylgnęło do rodziny i zostało przekazywane przez pokolenia, wzięło się z przezwiska – człowiek, który je otrzymał, znał jedynie dwa słowa w języku angielskim (właśnie "yes" i "no"), mimo to odegrał znaczącą rolę w przyłączeniu się Fort Hope do sygnatariuszy traktatu numer 9.

      Wracając jednak do szkoły – jej organizacja jest podobna do tego, co znamy z Toronto czy Mississaugi: zajęcia odbywają się od dziewiątej rano do południa, po czym następuje godzinna przerwa na lunch, po której uczniowie wracają (lub nie) do szkoły na następne trzy godziny – od pierwszej do czwartej. Jedną ze znaczących różnic jest brak codziennego odtwarzania kanadyjskiego hymnu, mimo że rezerwat (wbrew temu co myślą mieszkańcy) w myśl Indian Act "należy" do Korony. Tak czy inaczej, mamy w sumie pięć i pół godziny zajęć lekcyjnych, po odjęciu dwóch 15-minutowych przerw. Za długo na mój gust (wychowałem się w polskiej podstawówce, gdzie w klasie trzeciej zajęcia w sumie trwały trzy godziny: cztery 45-minutowe lekcje i jakoś się czytać i pisać nauczyłem), ale cóż, co kraj to obyczaj.

Zdaje się, że sześć godzin w szkole to za dużo również dla niektórych uczniów i w związku z tym przychodzą tylko na pół dnia. Godzinna przerwa na lunch to znacznie im ułatwia.             Ostatni tydzień szkoły przed przerwą świąteczną był szczególnie zły pod tym względem. Nie dość, że atmosfera była znacznie rozluźniona, to jeszcze zima dała znać o sobie przez 30-stopniowe mrozy (przez kilka dni było poniżej 40°C, wliczając windchill). W Toronto pewnie pozamykano by szkoły, u nas jednak nikt się tym szczególnie nie przejął. Nieco mnie bawi fakt, że nikt tak naprawdę nie wie, jak zimno musi być, by szkoła odwołała zajęcia. Co roku jest inny dyrektor, nikt po sobie nie zostawia dokumentacji, a jak nawet zostawia, to gdzieś to wszystko ginie i szkoła tak naprawdę nie ma tzw. "SOP", czyli "standard operating procedure".

      Podobno dyrektor może podjąć decyzję o zamknięciu szkoły przy -40°C (bez windchill), co jednak nie zwalnia nauczycieli od przyjścia do pracy. Tak czy inaczej było zimno, tak na zewnątrz, jak i w środku. W zeszłym roku ktoś zadał sobie wiele trudu, by przebić się przez trzy warstwy pleksi i szyb w moim oknie, a że szkoła ma budżet raczej ograniczony, w tym roku mam pojedynczą płytę pleksi. Na dodatek nie zamontowano jej odpowiednio i odstaje ona od framugi dobre półtora centymetra. Klasa jest więc zimna. Przez dwa dni z rzędu było w niej 12 stopni. Nie wiem, czy prowadzenie zajęć w takim stanie rzeczy jest legalne i zdaje się dyrektor miał podobne obawy, bo poprosił mnie, bym prowadził zajęcia w salce komputerowej. Początkowo wziąłem tam uczniów, ale po usłyszeniu ich opowiadań o tym, jak "mają w domu śnieg" (nawiewa przez nieszczelne drzwi lub okna), czy o tym jak "chodzą po domu w narciarskich spodniach" (bo jest tak zimno), doszedłem do wniosku, że moim uczniom ziąb niestraszny i spokojnie możemy wrócić do klasy, tym bardziej że maluchy z klas pierwszej i drugiej siedziały w swoich zimnych klasach. Zimno czy nie, show must go on.

      Ziąb nie stanął na przeszkodzie temu, by wszystkie popołudnia ostatniego tygodnia szkoły wypełnione były zajęciami "na świeżym powietrzu". Niby wszystko świetnie: ski-doo rally, konkurs rzeźb ze śniegu, ślizgawka, ale jak tu się cieszyć, jak niektóre dzieci przyszły nieodpowiednio ubrane i strasznie zmarzły? Na szczęście rozpaliliśmy ogromne ognisko, przy którym można było się nieco ogrzać. Zastanawiam się, jak to możliwe, że rodzice nie tylko zignorowali listy ze szkoły z prośbą o porządne ubranie dzieci, ale i trzaskający mróz. Podzieliłem się moimi uwagami z miejscowymi nauczycielami, którzy smutno pokiwali głowami, nie tłumacząc jednak ani słowem, dlaczego tak się dzieje. W czasie innych rozmów nasunęło się jednak parę tematów, o których nie chcę pisać tuż przed świętami, w związku z czym zostawię je na czas późniejszy.

      Cieszę się z przylotu na święta do Toronto, jednocześnie żałując, że nie mogłem zostać w Wunnumin Lake. Kalendarz zajęć jest tam napięty. Norman Hall – miejscowa "stodoła", w której odbywają się imprezy, codziennie będzie rozbrzmiewać dźwiękiem muzyki i głośnym śmiechem. Życie na północy jest ciężkie, nikogo nie rozpieszcza i nie szczędzi gorzkich rozczarowań i tragedii, mimo wszystko miejscowi potrafią się radować z rzeczy małych i śmiać do rozpuku. Śmieją się szczerze, głośno i bez zahamowań, co świetnie pokazuje Don Burnstick, indiański komik – do zobaczenia na www.you tube.com/watch?v=LZk8djys204

      Właśnie takiego śmiechu do łez, śmiechu pomimo przeciwności życia życzę czytelnikom Gońca na przyszły rok.

Aleksander Borucki

Wunnumin Lake, Ontario

Fot. Aleksander Borucki

Zapraszamy do kupowania ze skrzynek na gazety ustawionych przy Centrum Jana Pawła II w Mississaudze. "Goniec" doskonałą lekturą po niedzielnej Mszy św....

      9-godzinna podróż samochodem przez serpentyny Appalachów z pięknymi widokami i ujmującą przyrodą oddaliła monotonnię podróży. Oto pełen humoru Janek Spytka drugi kierowca i adiutant finansowy placówki, Krzysztof Tomczak komendant placówki114, Adam Dudzik zastępca komendanta, Grzegorz Siudaj,sekretarz placówki, Andrzej Załęski rzecznik prasowy, dziennikarz "Gońca", Halinka Stankiewicz KPP, Aleksandra Więsierska KPP.

      Nastroje wśród członków naszej wyprawy okraszone były ogromną dozą humoru, swobody i pozytywizmu.

      Przywitanie naszej grupy przez amerykańskich delegatów poszczególnych placówek było nad wyraz spontaniczne z tą dozą szerokiej polskiej gościnności.Szybko zaadoptowaliśmy się w gościnnym hotelu "Radison", w którym splendoru dodawał nad wyraz uprzejmy personel.

      Następnego dnia, w piątek 25 maja, nastąpiło otwarcie obrad przez prezydium zjazdu. Wprowadzono uroczyście sztandary SWAP-u i odegrano trzy hymny: polski, amerykański i kanadyjski.

      Głównym celem zjazdu były wybory nowego Zarządu Głównego, oraz poprawki do konstytucji organizacji. Piątek był dniem wyborów do Zarządu Głównego.

      Po wyborach, rozpoczęto sprawozdawczość z działalności poszczególnych placówek, raporty urzędników i komendatury naczelnej SWAP-u, wydziału finansowego oraz sprawozdania okręgów.

      W sobotę, 26 maja, wznowiono sesje, na których wprowadzono poprawki do konstytucji, wysłuchano komisji d/s rozwoju organizacji, komisji budżetu, rewizyjnej oraz komisji próśb i zażaleń.

      Kol. Krzysztof Tomczak, komendant placówki z Toronto nr 114 został wybrany II wice-komendantem Zarządu Głównego SWAP-u. Naczelnym komendantem został ponownie wybrany kol. Wincenty Knapczyk, a prezeską Korpusu Pomocniczego Pań wybrano ponownie panią Helenę Knapczyk. I wice-komendantem wybrano Antoniego Domino, oddanego organizacji działacza.

      Należy przyznać, że obrady odbywały się sprawnie, treściwie, często spontanicznie, co dodawało wigoru eliminując jak to na zebraniach bywało - totalna nudę. Chrakterystyczną atmosferą była powszechna wzajemna serdeczność zebranych i wojskowa dyscyplina, której brakuje na wielu spotkaniach Polonii.

      Nasza delegacja non-stop była wypytywana o szczegóły działalności naszej placówki w Toronto, której sukcesy docierają aż do placówek w USA. Akcja sadzenia Dębów Katyńskich jest jedym z wielu przedsięwzięć placówki. Sukcesywnie w Parku im. Ignacego Paderewskiego rośnie i wydłuża się Aleję Dębów, gdzie każde drzewo jest opatrzone granitową tabliczką z nadanym imieniem i krótką informacją o oficerze, który został bestialsko zamordowany w Katyniu.

      Placówka nasza wspiera liczne zespoły artystyczne i przeprowadza doraźne akcje pomocy potrzebującym. Rocznie na terenie Parku odbywa się około 20 pikników, bądź koncertów, a Park już stał się ośrodkiem tradycji i kultury polskiej na ziemii kanadyjskiej.

      Sukcesem naszej placówki są ludzie wyselekcjonowani do prac w Zarządzie organizacji, o specjalnych predyspozycjach, zdolni organizacyjnie, zdyscyplinowani pracujący z oddaniem, osobistym zaangażowaniem i nie pobierającym wynagrodzenia za pełnione funkcje. Racjonalność w prowadzeniu i rozbudowie placówki 114 zawdzięczamy kol. komandantowi Krzysztofowi Tomczakowi, który doświadczenia z prowadzenia własnego buissnesu, wprowadził do działalności Zarządu,a ten ramię w ramię realizuje zadania oparte na racjonalnej rozbudowie organizacji i Parku.

      Dobrze się stało, że swój sukces i doświadczenie Placówka 114 będzie mógła rozszerzyć na inne placówki w USA, udzielając niezbędnych rad i służąc pomocą.

      II wice-komendant Zarządu Głównego, kol. Krzysztof jest inicjatorem wprowadzania nowych członków do organizacji ze środowisk młodzieżowych, preferując organizacje harcerskie i sportowe, żeby utrzymać status i działalność placówek w przypadku odchodzenia weteranów na ostatnią wartę; a wszystko dlatego, żeby piękna pamięć o Błękitnej Armii, jej tradycje, historyczne znaczenie, miniona potęga oręża polskiego, nie została zapomniana i zagubiona w perturbacjach bieżących wydarzeń.

      Zresztą ostatni bilans osobowy poszczególnych placówek i całej organizacji wskazuje na zmniejszającą się liczbę weteranów. W 1946 było zarejestrowanych 137 placówek SWAP ze stanem osobowym 3904 weteranów i 4614 pań z Korpusu Pomocniczego. Rekordem był rok 1958 przy stanie osobowym 5092 mężczyzn i 5079 kobiet. Łącznie ponad 10 tys.weteranów i weteranek. W roku 2009 bilans wynosił 852 weteranów i 393 pań z Korpusu. Dlatego zasadne jest otwieranie się placówek na młode pokolenia, może być to młodzież rodzin żołnierskich, lub harcerzy. Zapoznawać te pokolenie z historią ochotników Armii gen. Hallera , ich dalszymi losami, udziałem w bitwach 1918-1920, żeby pamięć o naszych bohaterach nigdy nie wygasła. I tworzyć nowe silne struktury organizacji...

      O godzinie 18.00 wszyscy uczestnicy przystąpili do uroczystego bankietu z udzialem przybyłej pani konsul z Konsulatu Polskiego w Nowym Jorku oraz reprezentanta ministra ds. kombatantów pana Polańczyka. Pani konsul Ewa swoim wdziękiem i wspaniałą osobowością podbiła serca wielu wiarusom, a pan Polańczyk stwierdził, że czuje się jak u siebie w domu, tak dużo odebrał na tym Kongresie polskości i autentycznego prawdziwego patriotyzmu.

      Na bankiecie "Kanada" przedstawila swoją faworytkę, członkinię KPP Alę Więsierską, która zaśpiewała pięknym głosem pieśni polskie.

      W niedzielę zostaliśmy zaproszeni na obiad żołnierski do Placówki Nr 12 w Filadelfii do Parku zwanego "Polanką".Tam po uroczystej mszy i przesmacznym obiedzie znowu odbył się występ naszej Ali Więsierskiej, która poruszyła dusze i serca zebranych, profesjonalnym,wspaniałym wykonaniem piosenek z polskiej listy przebojów naszej młodości . Zabawa,dyskusje,serdeczność i radość ze spotkania się wielu delegatów ugruntowały atmosferę braterstwa, spójności w jednej organizacji, wreszcie tego co jest najważniejsze w naszych sercach. Bo jest i istnieje w nich zawsze - POLSKA .Ta sama Polska ,która wydała na świat tylu wspaniałych mężów stanu i sławnych mądrych kobiet.Ta sama Polska, która wielokrotnie w historii własną piersią i krwią bohaterów uratowała Europę od zaglady. A na cmentarzach świata napotykamy mogiły tych, którzy zgineli broniąc najważniejszej dla człowieka wartości: wolności i niezależności.

      Organizacja Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej stoi na straży pamięci historii kombatantów Błękitnej Armii generała Hallera, historii kombatantów spod Tobruku i Monte Cassino oraz innych wielu pól bitewnych.Wskrzesza pamięć o deportowanych Polakach na Syberię o eksterminacji naszego narodu przez system komunistyczny. Wreszcie kontynuuje tradycje i kulturę naszego narodu współpracując z innymi organizacjami polonijnymi w Ameryce i Kanadzie. By Polska nie umarła, a trwała przez krew, męstwo i bohaterstwo tych, co o nią walczyli i życie swoje na Ołtarzu Ojczyzny złożyli.

Andrzej Załęski - Filadelfia