Pod Montrealem odnaleziono dużą grotę obejmującą jezioro upstrzoną stalaktytami, a wszystko tuż pod miastem. Na razie badacze nie wiedzą nawet gdzie groty się kończą. Jedna z komór jest wysoka niczym katedra. Przestrzeń uformowana została przez lodową tektonikę podczas zlodowaceń 15 000 lat temu. Grota łączy się z Saint-Léonard Cavern, położoną Parc Pie XII niedaleko od autostrady 40. Główna część Saint-Léonard od kilkudziesięciu lat jest dostępna dla zwiedzających ale przewodnicy nie wyobrażali sobie że tuż za ścianą kryje się nowe przejście, co najmniej na 200 m długie, na 6 wysokie i szerokie na 3; najważniejsze że wciąż jeszcze speleolodzy nie dotarli do końca.
Nowa grota została odkryta przez dwóch hobbystów Luca Le Blanca and Daniela Carona.

76 lat po tym jak zginął, pochodzący z Polski kanadyjski lotnik Vincent Sature nie jest już bezimiennym żołnierzem.

W piątek podczas Mszy Świętej dyplomaci, przedstawiciele kanadyjskiego i polskiego wojska oraz mieszkańcy miasta oddali cześć lotnikowi, który poległ nad kanałem La Manche.
Mszę świętą w kościele katolickim Mount Carmel  celebrował ojciec Mike Parent. Mimo że w grobie nie odnaleziono zdjęć przyjaciół, czy innych przedmiotów osobistych to jednak dzięki drobiazgowej pracy znanego w Polonii Chucka Konkela udało się ustalić personalia lotnika pochowanego na maleńkiej wyspie na Morzu Północnym, byłego pracownika Windsor Chrysler.

Dzięki temu Vincent Sature nie jest już nieznanym żołnierzem.

Przez tak wiele lat był zapomniany, dlatego dzisiaj staramy się nadrobić ten czas - mówił ksiądz Mike Parent podczas piątkowej Mszy świętej - Vincent nigdy nie otrzymał należnego podziękowania i dlatego właśnie dzisiaj tutaj jesteśmy.

Poranna msza św. zgromadziła dyplomatów, attaché obrony z Polski, Wielkiej Brytanii, Holandii, a także oficerów kanadyjskiego ministerstwa obrony, jak również przedstawicieli policji Windsor i Toronto.

Obecni byli też członkowie Royal Canadian Air Force, British Royal Air Force, Canadian Historical Aircraft Association i wielu innych. Na koniec zebrani odśpiewali hymny Kanady i Polski.

W uroczystościach wziął również udział konsul generalny RP w Toronto Krzysztof Grzelczyk, a także prezes Kongresu Polonii Kanadyjskiej Władysław Lizoń. Przed kościołem dołączyli uczniowie z pobliskiej szkoły Mount Carmel, a pomalowany na żółto zabytkowy samolot szkoleniowy Harvard pilotowany przez 87-letniego emerytowanego pilota RCAF Lt.Col. Rona Holdena dokonał kilku przelotów salutując skrzydłami.

Chuck Konkel, (którego ojciec był żołnierzem generała Maczka) dla którego uroczystości stanowiły zwieńczenie siedmioletnich poszukiwań, poinformował, że sierżant Vincent Sature, strzelec pokładowy w 51. Dywizjonie był ostatnim ze 167 lotników alianckich pochowanych na Texel Island, którego dane osobowe zostały ostatecznie ustalone. Badania prowadzone przez Konkela oraz Colleen Callegari pozwoliły stwierdzić że Sature, który w 1904 roku przyszedł na świat jako Wincent Saturnin Korzydłowski i wyemigrował do Kanady w 1926, był żołnierzem polskiej armii walcząc w 1920 roku z bolszewikami, a następnie po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę, tu w Kanadzie zaciągnął się do wojska. Nazwisko zmienił na Sature gdy zaczął służyć w lotnictwie bombowym, na krótko przed tym, jak jego Whitley Mk 5 został zestrzelony podczas powrotu z nocnego nalotu na Hamburg 31 października 1941 roku.

Radny okręgu 7. Windsor Irek Kuśmierczyk, który na uroczystościach reprezentował miasto, powiedział podczas przyjęcia, które nastąpiło po Mszy świętej, że poległy symbolizuje mieszkańców Windsor uczciwych ciężko pracujących ludzi, którzy z poczucia powinności zaciągali się do wojska, by walczyć na frontach II wojny światowej . - W tych grobach spoczywają normalni, zwykli ludzie - powiedział Ton Linssen, przedstawiciel Ministerstwa Obrony Holandii, attaché marynarki i lotnictwa w Kanadzie.

Zgromadzeni złożyli następnie kwiaty w Jackson Park Air Memorial przedstawiającym myśliwce II wojny światowej Spitfire i Hurricane.

        Andrzej Kumor: Panie Konsulu, przede wszystkim jest mi bardzo miło powitać u nas; powitać „emigranta”, bo każdy, kto raz podjął decyzję o tym, żeby opuścić własny kraj, rozumie innego człowieka, który też tę decyzję ma za sobą. Zwłaszcza że Pan podejmował ją, podobnie jak  wielu naszych czytelników, czyli w latach 80., kiedy to był inny wyjazd i inaczej to wyglądało, jeśli chodzi o kontakty z krajem. Zamykało się za sobą drzwi, nie było Skype’u, telefony kosztowały straszne pieniądze, więc była to bardzo poważna decyzja. 

        Proszę powiedzieć, jak to było w Pana przypadku, dlaczego Pan ją podjął i dlaczego Pan później zdecydował się wrócić do Polski?

        Konsul generalny RP w Toronto Krzysztof Grzelczyk: Do Kanady przyjechałem w 1985 roku, miałem 28 lat. Nie wynikało to bezpośrednio z faktu, że wcześniej byłem internowany, bo to była właściwie taka opcja najłatwiejsza. Gdybym zdecydował się na wyjazd od razu, to bardzo ułatwiano internowanym w czasie stanu wojennego podejmowanie takich decyzji. Wtedy nie chciałem, właśnie dlatego że była presja, żeby wyjeżdżać. Kilka lat minęło od internowania, skąd zostałem wypuszczony latem 1982 roku, w międzyczasie ożeniłem się, właśnie w więzieniu.

        Andrzej Kumor: Pierwsze pytanie, skąd czerpiesz wiedzę do tego, żeby pisać tak, jak piszesz? Większość publicystów opiera się na tym, co przeczytają w gazetach. Jedni czytają „Gazetę Wyborczą” i mówią o tym, co ona napisała, i się z tego śmieją, inni czytają „Do Rzeczy” czy inne gazety i też to komentują, tak  to się wszystko kisi w swoim sosie. Ty jesteś inny, na czym się opierasz i jaki jest cel tego, co robisz?

        Tomasz Gryguć (Pan Nikt): Źródła, bazuję na źródłach. 

        Z biegiem czasu stwierdziłem, że dla poprawnej analizy i wyciągania wniosków trzeba czytać wszystko to, co jest dostępne. Trzeba także potrafić zrobić dobry biały wywiad. 

        A źródła – tak jak moi czytelnicy widzą – w ogóle nie interesują mnie czyjeś interpretacje ani punkty widzenia przetworzone przez kogoś, jakieś interpretacje zdarzeń, tylko zawsze docieram do faktów, czyli jeżeli jest jakieś wydarzenie z polityki zagranicznej, to wiadomo, że bazuję na stronach ministerstwa spraw zagranicznych Turcji, Japonii; jeżeli wiem, że jest jakieś ważne przemówienie Kissingera w Londynie, jak w czerwcu tego roku, to docieram do tego przemówienia. 

        Po ujawnieniu swojej twarzy ujęło mnie to, że część ludzi ma mnie za agenta albo za człowieka, który jest sterowany przez służby – to jest słabość polskiej publiki, ludzie nie są w stanie sobie uzmysłowić, że można docierać swobodnie do wielu interesujących rzeczy, jeżeli się tylko chce.