Zjednoczenie konserwatystów w Albercie

Calgary Dwie konserwatywne Partie z Alberty Wildrose oraz Partia postępowo-konserwatywna połączyły się tworząc United Conservative Party, czyli Zjednoczoną Partię Konserwatywną. Lider nowego ugrupowania zostanie wybrany 28 października. Lider Wildrose Brian Jean oraz PC Jason Kenney w czwartek poinformowali o tym na konferencji prasowej. To wielki historyczny dzień dla Alberty - uznał Kenney.

        22 lipca członkowie obu partii będą głosować nad ratyfikacją porozumienia, o co zaapelowali obydwaj liderzy.

Trudeau przeprosi za pokolenia

Ottawa Premier Trudeau będzie przepraszał środowisko LBGT za postepowanie rządu względem tysięcy pracowników armii i sektora publicznego w okresie zimnej wojny. Homoseksualny poseł z Alberty Randy Boissonnault będący doradcą premiera w sprawach związanych ze środowiskami różnych orientacji seksualnych powiedział, że przeprosin należy się spodziewać jeszcze w tym roku. Zapewnił, że tekst będzie sformułowany tak, by nikt ze środowiska LGBTQ2 nie czuł się pominięty ani pokrzywdzony.

        W latach 1950-1990 tysiące pracowników armii i federalnych służb publicznych zostało zwolnionych ze względu na swoją orientację seksualną. Tłumaczono to bezpieczeństwem narodowym. Rząd twierdził, że ludzie należący do środowiska LGBT są szczególnie narażeni na działania sowieckich szpiegów. Część homoseksualnych członków armii została zwolniona z powodu „psychopatycznej osobowości z zaburzeniami seksualnymi”. Na początku lat 60. w bazie RCMP znajdował się około 9000 nazwisk domniemanych homoseksualistów. Osoby te były zwalniane, odmawiano im możliwości awansu lub dyskryminowane w inny sposób.

Obrońcy praw LGBTQ uważają, że kolejnym krokiem „ku pojednaniu” po rządowych przeprosinach powinno być uniewinnienie i wyczyszczenie historii notowań kryminalnych osób, które zostały skazane ze względu na swoją orientację seksualną zgodnie z poprzednim Kodeksem Karnym.

Kardynał Gerhard Müller, prefekt Kongregacji Nauki Wiary przemawiając w poniedziałek w torontońskiej katedrze św. Michała i podczas konferencji zorganizowanej przez Katolicki Instytut Bioetyki podkreślał, że Kanadyjczycy powinni zrobić wszystko, by cofnąć prawo dopuszczające eutanazję. Mówił, że eutanazja nie tylko sama w sobie jest grzechem śmiertelnym, lecz także tworzy toksyczne patologie społeczne i szkodzi najsłabszym członkom społeczeństw. Krytykował ton publicznej dyskusji w Kanadzie, gdzie ułatwianie samobójstwa czy nawet bezpośrednie zabijanie jest przedstawiane jako „pomoc w umieraniu”. Wyrażenie to ma jedynie funkcję retoryczną i ma ukrywać prawdziwą naturę czynu. Dla sprawiedliwości i moralności kluczowe jest nazywanie rzeczy po imieniu, a eutanazja jest po prostu zabijaniem jednej osoby przez druga w imię korzyści medycznych lub społecznych.

Kardynał Müller przypomniał, ze zwolennicy eutanazji przytaczają dwa argumenty – szacunek dla autonomii człowieka i współczucie cierpiącym. Oba argumenty są wewnętrznie sprzeczne. Po pierwsze twierdzenie, że można zyskać niezależność w pełnym tego słowa znaczeniu decydując o swojej śmierci to iluzja. Takie podejście wyklucza jakiekolwiek ograniczenia – jeśli ktoś chce umrzeć, bo jest zmęczony życiem, nie można mu tego zabronić, i w tej sytuacji wszelkie bariery prawne z czasem zostaną zniesione. Tak właśnie się dzieje w Belgii i Holandii.

Co do argumentu o współczuciu cierpiącym, kardynał powiedział, że poddanie się eutanazji to pójście po linii najmniejszego oporu. To z kolei prowadzi do ograniczenia możliwości niesienia ulgi cierpiącym poprzez odpowiednie podawanie im środków przeciwbólowych i ostatecznie zwiększa cierpienie.

Sytuacja zmierza więc do wypaczenia pojęcia jakości życia i narzucania eutanazji. Podał przykład lekarza, który potajemnie przeprowadził eutanazję siostry zakonnej. Uzasadnił to tym, że siostra błędnie pojmowała to, co jest w jej najlepszym interesie ze względu na nieracjonalne poświęcenie wyznawanej wierze.

Kardynał przypomniał jeszcze o raporcie przygotowanym w latach 90. przez komisję doradczą byłego gubernatora stanu Nowy Jork Mario Cuomo. Członkowie komtetu określali się jako „świeccy i liberalni”, ale i tak opowiedzieli się przeciwko eutanazji. Stwierdzili, że praktyka prowadziłaby do oszustw, nadużyć, dyskryminacji osób niepełnosprawnych, starszych, biednych i pochodzących z mniejszości, pogorszenia stosunków pacjent-lekarz. Do tego ubezpieczalnie i członkowie rodzin mogliby wywierać presję na chorych. Ostatecznie z procedury dobrowolnej stałaby się narzucaną i wykonywaną wbrew woli. Członkowie komisji podkreślali, że w tamtym czasie na 3-4 przypadki dobrowolnej eutanazji przypada jeden, gdy osoba jest zabijana wbrew swojej woli. W skali amerykańskiej liczbę zabijanych bez zgody oszacowano na 16 000 osób rocznie i stwierdzono, że to zbyt wielkie ryzyko.

Audytor generalny Michael Ferguson stwierdził to, co wielu Kanadyjczyków od dawna wiedziało – program pracy czasowej dla obcokrajowców jest podatny na nadużycia, przez co słabo opłacani obcokrajowcy są zatrudniani do prac, które mogliby z powodzeniem wykonywać Kanadyjczycy. Niektóre firmy rozwinęły swoją działalność dzięki programowi, który jednak może mieć szereg skutków niepożądanych takich jak obniżenie płac, zniechęcanie do inwestycji kapitałowych i tworzenia innowacji. W sektorze rybołówstwa 80 proc. zwalnianych Kanadyjczyków składało wnioski o wypłaty z ubezpieczenia pracy, gdy w tym czasie ich pracodawcy zatrudniali pracowników spoza kraju.

Z raportu Fergusona wynika, że rząd zatwierdzał wnioski nawet wtedy, gdy pracodawca nie wykazał, że rzeczywiście starał się zatrudnić bezrobotnych Kanadyjczyków (również pochodzących z ludności rdzennej) lub przeszkolić już zatrudnianych. Tak było w 40 proc. przypadków zbadanych przez audytorów. Co więcej urzędnicy nie przykładali się do ścigania i karania firm nieprzestrzegających zasad. Przeprowadzono za mało kontroli w terenie i za mało rozmów z pracownikami sprowadzonymi z zagranicy. Ferguson zaleca przede wszystkim lepszy nadzór nad programem i położenie nacisku na zatrudnianie Kanadyjczyków w pierwszej kolejności.

Parę miesięcy temu komisja parlamentarna Izby Gmin stwierdziła, że potrzebna jest przebudowa programu. Przed trzema laty pierwsze zmiany wprowadził poprzedni rząd.

Na Pearsonie skończył się remont pasa startowego 05/23. Najczęściej używany pas był zamknięty przez półtora miesiąca, od 28 marca. Samoloty musiały korzystać z czterech pozostałych. W tym czasie zdarto nawierzchnię i położono nową, przeprowadzono naprawy głębszych warstw i od nowa namalowano linie na pasie o łącznej długości 420 km. Spowodowało to opóźnienia lub odwołanie ponad 1000 lotów. Poszkodowane były wszystkie linie operujące z Pearsona. Zdarzało się, że o odwołaniu lotu pasażerowie dowiadywali się kilka godzin przed odlotem, a ich bilety były przekładane na rejsy kilka dni później.

Przewodniczący Greater Toronto Airports Authority (GTAA) podziękował mieszkańcom okolicy i pasażerom za wyrozumiałość i współpracę. Dodał, że prace udało się skończyć przed letnim szczytem. Brano pod uwagę powtórne zamknięcie pasa na jesieni, ale nie będzie to już potrzebne.