Premier Wynne ogłosiła we wtorek plan podniesienia płacy minimalnej do 15 dol. za godzinę. Podwyżka będzie stopniowa, rozłożona na najbliższych 18 miesięcy. Od 1 października bieżącego roku minimalna płaca będzie wynosić 11,60 dol. za godzinę (obecnie jest 11,40), od 1 stycznia 2018 – 14 dol., od 1 stycznia 2019 – 15 dol. Następnie będzie podnoszona o wysokość inflacji.

Osoby serwujące alkohol, które obecnie obowiązuje stawka 9,90 dol., do 2019 roku będą dostawać 13,05; przewodnicy myśliwscy i wędkarscy – 75 dol. (obecnie 56,95) za przepracowanie mniej niż 5 godzin dziennie lub 150 (obecnie 113,95) za dłuższą pracę.

Wynne przedstawiła jeszcze kilka innych propozycji zmian w prawie pracy. Są to:

1. zrównanie stawek wypłacanych pracownikom zatrudnianym na część etatu i na pełny etat;

2. podniesienie wymiaru płatnego urlopu wypoczynkowego do 3 tygodni – po przepracowaniu 5 lat u jednego pracodawcy;

3. wprowadzenie obowiązkowej rekompensaty w kwocie równej trzykrotnej stawce godzinowej w przypadku odwołania zmiany, na którą pracownik miał przyjść, w czasie krótszym niż 48 godzin przed rozpoczęciem pracy; pracownik będzie mógł odmówić zmiany godzin pracy, jeśli pracodawca poprosi go o to cztery dni wcześniej lub później, a po przepracowaniu 3 miesięcy będzie mógł wnioskować o zmianę grafiku lub miejsca pracy (to wszystko od początku 2019 roku).

4. wprowadzenie 10 dni urlopu na żądanie (z nagłych przyczyn losowych) dla wszystkich pracowników, przy czym co najmniej dwa dni będą musiały być płatne. W 2018 roku zwiększy się wymiar urlopu rodzinnego na czas leczenia kogoś z członków rodziny z 8 tygodni w okresie 26 tygodni do 27 tygodni w ciągu 52 tygodni. Pracodawcy nie będą mogli żądać zwolnienia lekarskiego.

5. wprowadzenie kar dla pracodawców, którzy będą próbowali z normalnych pracowników zrobić kontraktorów po to, by zaoszczędzić na świadczeniach pracowniczych.

Pani premier powiedziała, że zależy jej również na zmianie zasad tworzenia związków zawodowych, tak by związki mogli tworzyć np. pracownicy świadczący opiekę domową, zajmujący się zarządzaniem budynkami oraz świadczący usługi socjalne. Zaproponowane zmiany są ujęte w Fair Workplaces, Better Jobs Act. Dokument zawiera zestaw poprawek do obecnie funkcjonującego prawa pracy.

Propozycje premier Wynne są odpowiedzią na opublikowany w zeszłym tygodniu raport o stanie rynku pracy Changing Workplaces zawierający 173 rekomendacje. Autorzy raportu stwierdzili, że ze względu na rozwój technologii, osłabienie sektora produkcyjnego oraz zmniejszenie się liczby miejsc pracy zabezpieczanych przez związki zawodowe mniej więcej jedna trzecia z 6,6 milionów ontaryjskich pracowników nie jest pewna swojego zatrudnienia. Wynne potwierdziła, że w obecnych czasach coraz więcej osób pracuje na krótkie kontrakty, na część etatu i nie ma określonych godzin pracy.

Obecnie minimalna płaca w Ontario to 11,40 dol. za godzinę. W Kanadzie najniższa stawka obowiązuje w Saskatchewan – 10,72 dol., a najwyższa – w Nunavucie – 13 dol. W pozostałym prowincjach i terytoriach rzecz się ma następująco: Alberta – 12,20 dol., w tym roku ma wzrosnąć do 13,60; Kolumbia Brytyjska – 10,85 dol., pod koniec roku będzie 11,25; Manitoba i Nowy Brunszwik – 11 dol.; Nowa Fundlandia i Labrador – 10,75 dol., od października będzie 11; NWT – 12,50; Nowa Szkocja – 10,85; P.E.I. i Quebec – 11,25; Jukon – 11,32. We wrześniu zeszłego roku Alberta jako pierwsza przyjęła podwyżkę do 15 dol. za godzinę, ale wejdzie ona w życie dopiero w październiku 2018 roku.

Ontaryjska Izba Handlowa uważa, że podniesienie stawki minimalnej będzie prowadzić do zwolnień i zahamuje tworzenie nowych miejsc pracy. Apelowała do rządu o przeprowadzenie dokładnej analizy wpływu potencjalnych zmian na gospodarkę. Wynne ogólnikowo zapewniła, że rząd będzie współpracował z małymi przedsiębiorcami i wspierał ich podczas wprowadzania zmian. Stwierdziła, że gospodarka prowincji jest na tyle silna, że może sobie pozwolić na podwyżkę płac.

Około 1,5 miliona pracowników w Ontario zarabia mniej niż 15 dol. za godzinę.

Ostatni weekend upłynął w Mississaudze pod znakiem festiwalu kultur Carassauga. To największa tego typu impreza w Ontario. Rozpoczęła się jak co roku paradą narodów oraz występami muzycznymi i tanecznymi. Przez trzy dni można było zwiedzać 31 pawilonów w 9 lokalizacjach i poznawać kulturę Afryki, Brazylii, Bułgarii, Kanady, Karaibów, Chin, Chorwacji, Cypru, Egiptu, Grecji, Hawajów, Indii, Indonezji, Iraku, Irlandii, Korei, Ameryki Łacińskiej, Libanu, Macedonii, Nepalu, Pakistanu, Filipin, Polski, Portugalii, Rumunii, Serbii, Hiszpanii, Sri Lanki, Turcji, Ukrainy i Wietnamu. Tegoroczną nowością była wystawa Nepalu, który zaprezentował się jako atrakcja turystyczna dla podróżnych z całego świata. Twórcy pawilonu starali się, by każdy odwiedzająct go zapamiętał, że Nepal to kraj narodzin Buddy oraz państwo, na terenie którego znajduje się najwyższa góra świata – Mount Everest. Można było zobaczyć, jak wyglądają namioty bazowe, a także spróbować wspinaczki.

Mimo deszczowego piątku organizatorzy festiwalu na brak gości nie mogli narzekać.

To nie kaczka dziennikarska. Ta kaczka kosztuje 200 000 dol. i w większości płacimy za nią my wszyscy, ontaryjscy podatnicy. Podarek w postaci wielkiej gumowej kaczki na 150-lecie Kanady zafundowała mieszkańcom Ontario premier Wynne. Na pewno niejeden się zastanowi, co ma wspólnego żółta kaczka o rekordowej wysokości sześciu pięter i masie 13 600 kg z okrągłą rocznica Konfederacji…

Kaczka będzie sprowadzona do Toronto na Redpath Waterfront Festival. Kosztuje 200 000 dol., z czego większość pokrywa rząd Ontario. Resztę dokładają sponsorzy. Objedzie kilka miast. Rzecznik ministerstwa turystyki Jeff Costen przekazał, że grant na „trasę” (nie powiedział, że na kaczkę) wyniósł 121 325 dol. Obejmuje wypożyczenie kaczki z USA, transport, pompowanie, wynajęcie dźwigu, który postawi ją na barce, holowanie barki, marketing oraz obsługę w miejscach wystaw. Zaraz dodał, że to poważna inwestycja, bo każdy wydany dolar zwróci się 20-krotnie. Kaczkę będzie można oglądać w Toronto, Midland, Brockville, Amherstburgu i Sault Ste. Marie.

Pomysłodawcą wyprodukowania wielkiej gumowej kaczki jest duński artysta Florentijn Hofman.

Andrew Scheer (38 l.), poseł z Saskatchewan, były marszałek Izby Gmin, został nowym liderem partii konserwatywnej. Ostatecznie pokonał pewnego zwycięstwa Maxime’a Berniera. Jeszcze nigdy różnica liczby głosów między ubiegającymi się o przywództwo w partii nie była tak mała. Scheer w ostatniej rundzie dostał 50,95 proc. głosów. Bernier prowadził we wszystkich wcześniejszych rundach.

Na początku, po ogłoszeniu wyników wcześniejszego głosowania, odpadli Deepak Obhrai, Andrew Saxton, Rick Peterson, Kevin O’Leary (który wycofał się w zeszłym miesiącu, gdy karty do głosowania były już wydrukowane), Chris Alexander, Steven Blaney i Lisa Raitt. Potem w 8. rundzie odpadł Pierre Lemieux, w 9. – Kellie Leitch, w 10. – Michael Chong. Brad Trost utrzymał się dłużej niż wielu się spodziewało, bo aż do 11. rundy.

Do piątku – czyli do terminu nadsyłania wypełnionych kart do głosowania (w systemie preferencyjnym) – wpłynęły 132 000 kart. Głosować mogło 259 000 osób. Kandydaci byli wybierani nie w oparciu o liczbę głosów, ale o punkty. Każdy okręg wyborczy w kraju miał 100 punktów rozdzielanych w zależności od tego, jak się rozłożyły głosy w danym okręgu.

Scheer stwierdził, że kampania była trudna i podziękował wszystkim swoim rywalom. Podkreślił, że każdy z nich przedstawiał to, na czym mu najbardziej zależy, i zapewnił, że postara się utrzymać najlepsze pomysły, by poprowadzić partię do zwycięstwa w 2019 roku. Głośny aplauz nastąpił po tym, jak powiedział, że zależy mu na możliwości prowadzenia debaty na każdy temat i obiecał wstrzymanie finansowania uniwersytetów, które będą próbowały zamykać usta osobom o innych poglądach.

Bernier pochodzi z Quebeku, ale nie do końca mógł liczyć na poparcie swojej prowincji. Sprzeciwia się systemowi zarządzania dostawami regulującemu funkcjonowanie prowincyjnego sektora rolniczego. W efekcie w pierwszej rundzie poparło go 48 proc. osób uprawnionych do głosowania w jego okręgu. Na Scheera zagłosowało 47 proc. Na koniec Bernier, wyraźnie rozczarowany, powiedział, że będzie wierny swoim przekonaniom i partii konserwatywnej. W partii pod przywództwem Andrew Scheera też widzi dla siebie miejsce. Przyznał, że lubi konkurencję, a podczas głosowania emocji nie brakowało. W końcu mamy demokrację, stwierdził.

Mała różnica głosów między dwoma kandydatami może sugerować, że partia konserwatywna będzie narażona na rozłamy. Scheer podkreślił jednak, że konserwatyści wszelkiego rodzaju są w niej mile widziani. Dzisiaj pojawia się nowa szansa dla Kanady. Zapewnił, że trudności powodowane przez Justina Trudeau są tylko przejściowe.

Wśród osób, które zabrały głos po ogłoszeniu wyników, była Rona Ambrose. Stwierdziła, że podstawowe wartości konserwatywne okazały się ważniejsze od jakichkolwiek propozycji programowych. Jeśli partia będzie budować na wartościach i w kluczowych momentach mówić jednym głosem, osiągnie wszystko, co będzie chciała. Kandydat na lidera Brad Trost z dumą dodał, że w tych wyborach społeczni konserwatyści mieli wiele do powiedzenia.

Andrew Scheer mimo młodego wieku w polityce nie jest nowicjuszem. Wszedł do Izby Gmin w 2004 roku, mając 32 lata. W swoim okręgu pokonał kandydata NDP, który w tamtym czasie był posłem z najdłuższym stażem. Był najmłodszym w historii marszałkiem Izby. Po przegranej konserwatystów w 2015 roku poważnie zastanawiał się nad objęciem stanowiska tymczasowego lidera partii, ale poseł Chris Warkentin odradził mu to mówiąc, że wtedy nie mógłby ubiegać się o stałe przywództwo. Wśród osób, które wyraziły poparcie dla niego, był premier Saskatchewan Brad Wall.

Scheer urodził się w Ottawie, ale w czasie studiów przeniósł się do Reginy. Ma żonę Jill i pięcioro dzieci. Mówi płynnie zarówno po angielsku, jak i po francusku.