Vancouver Według profesora Erica Kaufmanna z University of London, w ciągu niespełna dwóch pokoleń prawie 70 proc. mieszkańców Vancouveru będzie „widocznymi mniejszościami”, a w ciągu niespełna stu lat 80 proc. Kanadyjczyków to nie będą ludzie biali – pisze Martin Collacott w „Vancouver Sun”. – Kaufmann zauważa, że kontynuując wysoki procent imigracji oraz biorąc pod uwagę fakt, że czterech na pięciu nowych przybyszów to są „widoczne mniejszości”, w Kanadzie następuje najbardziej radykalna wymiana etniczna populacji w całym zachodnim świecie.

Można postawić pytania, dlaczego ma miejsce to tak drastyczne zastępowanie jednej populacji przez inną oraz kto z tego czerpie zyski? Podczas gdy Kanada w ostatnich czasach swej historii korzystała z imigracji na wielką skalę, obecny masowy napływ imigrantów powoduje więcej problemów niż korzyści i choć nasza gospodarka rośnie ze względu na wzrost liczby ludności, to przeciętny Kanadyjczyk otrzymuje coraz mniejszą porcję wspólnego „tortu”. Koszty są tu ogromne; według ostatnich szacunków, najnowsza fala imigracji kosztuje podatników około 30 mld dol. rocznie, a młodzi ludzie w wielkich miastach, jak Vancouver i Toronto, są wypierani z rynku nieruchomości za sprawą niebotycznych cen, spowodowanych w większości przez nieustanny napływ nowych przybyszów. Również jakość życia większości mieszkańców kraju pogarsza się za sprawą coraz większego zatłoczenia, rosnących czasów dojazdu, a wraz ze zwiększeniem liczby ludności rośnie nacisk na opiekę zdrowotną i system edukacyjny.
Pomimo to ci, którzy ciągną zyski z masowej imigracji, wciąż wychwalają jej korzyści. Ich słowa nie mają jednak poparcia w faktach; nie stoimy w obliczu nagłych czy drastycznych niedoborów siły roboczej, które nie mogłyby być zaspokojone przez istniejące zasoby ludzkie oraz nasze szkolnictwo. Co więcej, imigracja wcale nie daje realnych środków pokrycia kosztów związanych ze starzeniem się populacji – twierdzi Collacott, który przez wiele lat był kanadyjskim ambasadorem w państwach Azji.

Ci, którzy chcą odnieść korzyści z kontynuowania olbrzymiej masowej imigracji, to między innymi politycy, którzy dążą do poszerzania swej politycznej bazy za z pomocą programów zaprojektowanych z myślą o nowych imigrantach i przyspieszaniu procesu uzyskiwania obywatelstwa. Aktywni są na tym polu także przywódcy organizacji imigranckich, którzy również chcą zwiększać swoje poparcie i znaczenie. Inny niebagatelny czynnik to deweloperzy, którzy chcieliby zapewnić sobie niekończący się front robót i nowych budów. Oni zaś są jednymi z największych fundatorów polityków oraz ich partii zwłaszcza na poziomie municypalnym.Dokończenie na str. 7
Warto zauważyć, że jeszcze nie tak dawno wiodący politycy w Vancouver po obu stronach politycznego spektrum, jak byli burmistrzowie Art Phillips i Mike Harcourt zupełnie otwarcie wskazywali na wysoki poziom imigracji jako jedną z głównych przyczyn rosnących cen nieruchomości. Dzisiaj jednak już żaden kanadyjski polityk nie ma odwagi aby łączyć te dwie rzeczy!

Dzieje się tak nie tylko dlatego że politycy siedzą w kieszeni biznesu real estate, ale również dlatego, że krytyka masowej imigracji jest dzisiaj uważana za przejaw ksenofobii, o ile nie wręcz rasizmu, ponieważ większość nowych przybyszów to właśnie “widoczne mniejszości”. Podczas gdy umiarkowany stopień zróżnicowania etnicznego powoduje, że społeczeństwo jest bardziej żywotne - i tu moja własna rodzina jest tego najlepszym przykładem - dodaje Collacott - to jest zupełnie inaczej, jeżeli dochodzi do takiego poziomu, kiedy istniejąca populacja jest zastępowane przez nową, zwłaszcza kiedy nie ma żadnego powodu by to miało miejsce.
Przy kontynuowaniu obecnych polityki będziemy musieli w najbliższym czasie znaleźć miejsce na dziesiątki milionów kolejnych imigrantów, których większość osiedli się w i tak już zatłoczonych najbardziej ludnych miastach naszego kraju, gdzie istnieje najwięcej szans na znalezienie zatrudnienia, a także, gdzie mieszkają już ich krewni.
Musimy również pogodzić się z faktem że wielu z nowych ludzi przywiezie ze sobą tradycję i wartości, które w kluczowych aspektach mogą się różnić od tych jakie dzisiaj podziela większość Kanadyjczyków, jak choćby równouprawnienie płci, czy ochrona środowiska naturalnego.

Jeśli Kanada będzie kontynuować swą politykę imigracyjną, krocząc po obecnej ścieżce, opisanej przez Kaufmanna to będziemy jednym z pierwszych a być może jedynym krajem świata który dobrowolnie pozwoli na wymianę swej ludności przez ludzi z zewnątrz. Czy tego pragną Kanadyjczycy dla swych dzieci i wnuków? Można prawie z pewnością odpowiedzieć, że nie, a mimo to pozwalamy, aby się działo. Powodem jest nasza ignorancja, zachłanność polityczna i finansowa, a także nadmiar politycznej poprawności.

Czy jesteśmy gotowi by to zmienić? Niestety wydaje się że większość Kanadyjczyków jest zbyt krótkowzroczna i bierna przynajmniej dzisiaj. Jedno jest pewne potrzebujemy rozsądnej, racjonalnej debaty o tym w jaki sposób masowa imigracja kształtuje przyszłość naszego kraju.

Czy w Kanadzie można być nudystą? Przepisy są w tej kwestii nieco zagmatwane. Kodeks Karny w rozdziale 174 zakazuje nagości w miejscach publicznych lub na prywatnym terenie, jeśli naga osoba jest wystawiona na widok publiczny i nagość nie ma prawnego uzasadnienia. Obnażanie się jest przestępstwem niższej szkodliwości, ale może być karane 6 miesiącami więzienia lub karą pieniężną w wysokości do 5000 dol.

Warto wiedzieć, czym jest nagość w świetle prawa. Kodeks definiuje ją jako obnażenie w stopniu obrażającym publiczne poczucie przyzwoitości lub godzącym w porządek publiczny. Przepisy nie precyzują jednak, co jest nieprzyzwoite, zostawiają to pod rozwagę sędziego. Nie podają też, jak należy rozumieć prawne uzasadnienie nagości.

Kanadyjskie sądy podchodzą raczej łagodnie do nagości w miejscach publicznych, pod warunkiem, że nie ma ona podtekstów seksualnych i nikomu nie ubliża. Wyroki dotyczące chodzenia topless i opalania się nago były uchylane przez sądy w Ontario i Kolumbii Brytyjskiej. W Ontario 19-latka została skazana za chodzenie topless w miejscu publicznym – sąd apelacyjny stwierdził jednak, że nie robiła tego ze względów seksualnych i jej czyn charakteryzował się małą szkodliwością społeczną.

Ontario oferuje pracownikom służb publicznych przedłużenie o cztery lata umów zbiorowych i proponuje podwyżkę płac o 7,5 proc. Jeśli Ontario Public Service Employees Union przyjmie warunki (głosowanie w tej sprawie zaplanowano na 20-22 czerwca), rząd nie będzie musiał wracać do stołu negocjacyjnego przed wyborami prowincyjnymi. OPSEU reprezentuje około 35 500 pracowników sektora publicznego i służb więziennych.

Podwyżka byłaby kilkustopniowa. Na początku, już 1 lipca, pracownicy dostaliby o 1,5 proc. wyższe pensje, a potem o 1 proc. co 6 miesięcy od 1 stycznia 2019 roku aż do końca trwania umowy. Przewodniczący związku Warren (Smokey) Thomas nazwał oferowane warunki „nieprzeciętnymi” i przytomnie stwierdził, że ma to związek ze zbliżającymi się wyborami. „Jestem zdziwiony, że rząd w ogóle coś zaproponował”, powiedział Thomas i dodał, że związek zawsze walczył z rządem i był na przegranej pozycji. Nie ma co się rozwodzić nad motywacją liberałów, ważne jest dobro pracowników. Szef zespołu prowadzącego negocjacje w imieniu pracowników służb więziennych jest innego zdania. Podkreśla, że propozycja na początku została przedstawiona potajemnie i rząd chciał obejść cały proces prowadzenia negocjacji.

Premeir Wynne próbuje się tłumaczyć i twierdzi, że oferta nie jest przygotowywaniem gruntu przed wyborami. Mówi, że od zawsze była za wzmacnianiem dobrych stosunków z pracownikami, bo to służy dobru prowincji. Do tej pory rząd mógł oferować pracownikom publicznym tylko niewielkie podwyżki, ale teraz budżet jest zbilansowany.

W ramach ostatniej umowy zbiorowej pracownicy zrzeszeni w OPSEU w 2015 i 2016 roku nie dostali żadnej podwyżki, tylko jednorazową płatność w wysokości 1,4 proc. w 2016 roku. Podwyżka była przewidziana dopiero w bieżącym roku (o 1,4 proc.). Kontrakt wygasłby 31 grudnia.

Rząd federalny wprowadził w życie nowe przepisy, dzięki którym wysoko wykwalifikowani pracownicy z zagranicy, na których czekają już posady w Kanadzie będą dostawać wizy i krótkoterminowe pozwolenia na pracę w ciągu dwóch tygodni. Nowy program nazywa się Global Talent Stream i niektóre firmy z sektora najnowszych technologii, które poszukują inżynierów zajmujących się projektowaniem oprogramowania i programistów, już czekają, by rozpocząć międzynarodową rekrutację. Przewodniczący Council of Canadian Innovators mówi, że do tej pory sprowadzenie specjalisty trwało nawet rok. Podkreśla, że zatrudnienie takiej osoby może znacznie przyczynić się do rozwoju firmy, co pozwoli na przyjęcie do pracy większej liczby Kanadyjczyków. Poza tym w związku z zaostrzeniem przepisów imigracyjnych w USA część specjalistów wyraża zainteresowanie Kanadą.

Canadian Advanced Technology Alliance chwali posunięcie rządu, ale przypomina, ze sporo jest jeszcze do zrobienia w kwestii zarządzania własnością intelektualną i programami innowacyjnymi, których jest w Kanadzie aż 147. Problem stanowi jednak docieranie do wyników tych programów.