Kanadyjski dolar szykuje się do pokonania granicy 80 centów amerykańskich. Na tym poziomie ostatni raz był latem 2015 roku. Pod koniec dnia w zeszły piątek kosztował 79,76 centów. Od dołka na początku maja zyskał na wartości prawie 10 proc. Sprzyjał temu ciąg dobrych wieści o stanie kanadyjskiej gospodarki, wzroście sprzedaży i produkcji oraz oczywiście wiadomość o podwyżce stóp procentowych. Do tego loonie korzysta ze słabości dolara amerykańskiego. Ten wzmocnił się po zwycięstwie Trumpa i jego obietnicach o obniżeniu podatków i rozwoju infrastruktury do poziomu najwyższego od 14 lat. Teraz jednak jego wartość spada. Ekomista BMO Doug Porter ocenia, że jedna trzecia czynników wpływających na wzrost wartości naszej waluty związana jest z naszą gospodarką, a pozostałe dwie trzecie – ze słabością dolara amerykańskiego.

Respektowanie traktatów zawieranych przez państwo kanadyjskie z ludnością rdzenną, płacenie podatków i uczestnictwo w spisach powszechnych znalazły się na liście obowiązków obywatelskich zawartej we wstępnej wersji nowego podręcznika dla osób przygotowujących się do egzaminu na obywatela. Rząd federalny postanowił zupełnie zmienić treści, które muszą znać przyszli Kanadyjczycy. Obecnie obowiązuje podręcznik „Discover Canada” zredagowany za czasów poprzedniego rządu w 2011 roku. Konserwatyści postawili na znajomość kanadyjskich wartości i historii. Nie uniknęli przy tym kontrowersji pisząc na przykład, że „niektóre barbarzyńskie praktyki” takie jak honorowe zabójstwa czy obrzezanie kobiet są w Kanadzie uznawane za przestępstwa. Rozszerzyli też rozdział o wojnie brytyjsko-amerykańskiej z 1812 roku.

O usunięciu obu fragmentów myślał były minister imigracji John McCallum, gdy na początku 2016 roku ogłosił, że liberałowie zmodyfikują podręcznik. Mimo że od tamtej pory upłynął rok, nie znamy daty publikacji nowej wersji.

We wstępnej rzeczywiście nie ma wzmianki o „barbarzyńskich praktykach”, nie ma też zdania mówiącego o tym, że znalezienie pracy jest jednym z obowiązków obywatela. Obowiązki obywatelskie rozbito na dwie kategorie: dobrowolne i nakazane. Do dobrowolnych zaliczono poszanowanie praw człowieka innych osób, rozumienie faktu, że Kanada ma dwa języki urzędowe oraz uczestnictwo w procesach politycznych. Przyszły obywatel bezwzględnie zobowiązany jest z kolei do przestrzegania prawa, służenia jako sędzia-ławnik, płacenia podatków, wypełniania formularza spisu powszechnego i poszanowania traktatów zawartych z ludnością rdzenną. Co do tego ostatniego pada wyjaśnienie, że obecnie Kanadyjczycy mogą budować domy i kupować działki tylko dlatego, że rząd wynegocjował umowy z ludnością rdzenną. Jeśli chodzi o Indian, w podręczniku znalazły się fragmenty o ich historii, obecnym życiu, wiele odniesień do raportu komisji ds. prawdy i pojednania dotyczącego szkół rezydenckich oraz bardzo obszerny rozdział o samych szkołach rezydenckich. Do tego dopisano wcale niekrótkie rozdziały o przypadkach dyskryminacji Chińczyków, południowych Azjatów, Żydów i osób niepełnosprawnych. Nie mogło zabraknąć oczywiście informacji o ewolucji praw homo-, bi- i transseksualistów i wszelkich innych mniejszości seksualnych.

Nowością jest rozdział o jakości życia w Kanadzie. Można w nim znaleźć opis systemu edukacyjnego (i rady, że warto oszczędzać na wykształcenie dzieci), zarys historii systemu zdrowotnego, opisy życia rodzinnego, sposobów spędzania wolnego czasu, wpływu kanadyjskiej przyrody na sztukę i kulturę, a nawet próbę wyjaśnienia „kanadyjskiego humoru” (Kanadyjczycy lubią śmiać się z siebie, można przeczytać, i dalej: tematem satyry mogą być też doświadczenia Indian, mniejszości rasowych, uchodźców i imigrantów).

W tworzeniu nowego podręcznika brały udział prawie wszystkie ministerstwa. Swoje notatki przekazał też premier Trudeau. Wśród podkreślanych przez niego stwierdzeń znalazło się to, że Kanadyjczycy nauczyli się czerpać siłę z różnorodności.

Whitby Melissa Lopez z Whitby padła ofiarą nadgorliwego dentysty – lekarz, który zbadał jej 10-letnią córkę, ocenił, że dziewczynka prawdopodobnie jest zaniedbana, bo ma 9 ubytków, i zgłosił ten fakt towarzystwu opieki nad dziećmi.
Po badaniu Elianny kilka miesięcy temu dentysta stwierdził, że leczenie takiej liczby ubytków będzie kosztować tysiące dolarów. Rodzina nie ma dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego, więc rodzice dziewczynki musieliby płacić za wszystko z własnej kieszeni. Matka postanowiła zapytać o opinię drugiego dentystę. Ten ocenił, że ubytków jest mniej. Lopez kontynuowała leczenie w drugiej klinice dentystycznej, a pierwszemu lekarzowi nie dała znać, że rezygnuje z jego usług.
W czerwcu pani Lopez odebrała telefon z towarzystwa opieki nad dziećmi. Rozmówca powiedział jej, że dentysta zgłosił możliwe uchybienia w higienie jamy ustnej Elianny. Matka nie mogła uwierzyć, w jaki sposób lekarz mógł złożyć na nią skargę, jeśli nie zna całej sprawy. Fakt, że nie powiadomiła kliniki o zmianie lekarza i nie odbierała telefonów przypominających o wizycie, nie powinien mieć znaczenia, biorąc pod uwagę to, jak często ludzie zmieniają dentystów. Towarzystwo opieki nad dziećmi zamknęło sprawę. Najgorsze, że rodzina jest już notowana mimo udzielenia wyjaśnienia. Akta pozostają na zawsze.
Royal College of Dental Surgeons of Ontario (RCDSO) uważa, że dentysta, który dokonał zgłoszenia, zrobił to, co do niego należało. Zgodnie z ontaryjskim prawem o usługach dla dzieci i rodzin, każdy, kto uważa, że dziecko jest ofiarą nadużycia lub zaniedbania, powinien to zgłosić. Co jest „nadużyciem” lub „zaniedbaniem”, pozostawia się jednak indywidualnej ocenie.

Toronto Co najmniej pięć ontaryjskich kuratoriów szkół publicznych przyjęło i wdrożyło wytyczne, według których szkoła nie może powiedzieć rodzicom o tym, że ich dziecko, nawet w przedszkolu, przejawia skłonności transseksualne. Jack Fonseca z Campaign Life Coalition podkreśla, że rodzice nie dowiedzą się, gdy ich 5-letni syn czy 7-letnia córka poproszą nauczyciela o to, by ich traktował jak przedstawiciela innej płci – chyba że dziecko upoważni nauczyciela do przekazania rodzicom tej informacji. To łamanie praw rodzicielskich, indoktrynacja młodego pokolenia, a nawet dopuszczanie się nadużyć wobec dzieci, mówi Fonseca. Dzieciom już i tak podaje się teorię gender w zbyt młodym wieku, narzuca im się sposób patrzenia na ludzką seksualność zupełnie sprzeczny z tradycyjną moralnością, przez co mogą sobie pomyśleć, że może są transseksualne. Gdy do tego dochodzą wspominane wytyczne, mamy sytuację, w której dzieci nie mogą liczyć na to, że rodzice ochronią je przed ideologiami gender. Krzywdy wyrządzonej dziecku niekiedy nie da się naprawić i może prowadzić do depresji, a nawet do samobójstwa.
Nowe procedury przyjęły kuratoria: Toronto District School Board, Thames Valley District School Board, Greater Essex County District School Board, Upper Grand District School Board (504-C) i Waterloo Region District School Board. W dokumencie wykonawczym WRDSB datowanym na marzec 2017 widnieje zdanie o tym, że niektórzy uczniowie identyfikujący się jako transseksualni nie ujawniają się z tym w domu ze względu na swoje bezpieczeństwo lub z innych powodów. Szkoła nie może mówić rodzicom/opiekunom o „statusie seksualnym” ucznia bez jego wcześniejszej wyraźnej zgody. Inne kuratoria zamiast określenia „nie może” użyły „nigdy nie powinna”. Wszystkie poza WRDSB i TVDSB stwierdzają dalej, że zasada obowiązuje zawsze, niezależnie od wieku ucznia.
Peter Rubenschuh zajmujący się sprawami równości w Waterloo Region District School Board, uważa, że w wytycznych chodzi o bezpieczeństwo i poszanowanie decyzji dziecka. Tożsamość seksualna jest czymś, co ma znaczenie i co szanujemy, mówi Rubenschuh. Zaprzecza, jakoby kuratorium zakładało, że powiadomienie rodziców będzie się wiązało z ryzykiem dla dziecka, ale jednocześnie broni wytycznych, przytaczając właśnie taki argument.
Nauczycielka, która rozmawiała z LifeSiteNews, prosząc o zachowanie anonimowości, podkreśliła, że kuratoria zasłaniają się bezpieczeństwem dziecka, a z dokumentów wyraźnie widać nakłanianie dzieci do kwestionowania swojej płci. Podstawowym założeniem jest, że wybranie sobie innej płci niż swoja biologiczna, leży w najlepszym interesie dziecka. Nauczycielka stanowczo się z tym nie zgadza, mówi, że podobnie myślą jej koledzy i koleżanki. Wolałaby raczej podejmować współpracę z rodzicami, starać się im w jakiś sposób pomóc, choćby przygotowując dziecko do rozmowy z rodzicami. Jeśli nauczyciel obawia się o dziecko, powinien rozmawiać z rodzicami. A tak to szkoła tylko utwierdza dziecko w poczuciu wstydu. Dziecku nic nie zaszkodzi tak bardzo, jak izolowanie rodziców od jego problemów.
Prawnik Geoff Cauchi zauważa, że kuratoria nakładają na nauczycieli obowiązek działania wbrew prawu. Rodzice mają szereg praw, które zostały potwierdzone wyrokami sądu i podniesione do praw konstytucyjnych.