Sędziowie i prawnicy w Toronto ze zgrozą stwierdzają, że coraz więcej osób podczas sprawy sądowej rezygnuje z reprezentacji profesjonalisty. Ci, którzy wynajmują prawnika, szybko przekonują się, że koszty prawne sięgają niebotycznych kwot. Inni od początku nastawiają się, że będą zdani tylko na siebie. Dzieje się tak już nie tylko w sądach niższej instancji, gdzie samodzielne reprezentowanie swoich interesów jest właściwie normą, lecz także w sądach wyższego szczebla. Tam procedury i protokoły są już bardziej zagmatwane.

Z myślą o tych, którzy nie chcą po wygranej sprawie zostać bez domu albo z kredytem do końca życia, profesor Julie Macfarlane z University of Windsor stworzyła National Self-Represented Litigants Project Project (NSRLP). Prace nad nim rozpoczęto pięć lat temu. Macfarlane mówi, że prawnicy od dawna wypowiadali się z pogardą o osobach, które chcą reprezentować się same. Wyśmiewali ich, że idą z reklamówką do sali rozpraw i uważają się za prawników. Pani profesor zauważa, że teraz wielu ludzi nie ma wyboru, i dodaje, że nie wie, kto by chciał płacić 500 dolarów lub więcej za godzinę pracy profesjonalisty.

W sądach rodzinnych ponad połowa osób nie ma prawników. W Toronto jest to nawet 80 proc. Jeśli chodzi o sądy apelacyjne, bez prawnika obchodzi się 30 proc. osób, a w przypadku spraw cywilnych jest to 30-40 proc.

Macfarlane podkreśla, że często są to ludzie dobrze wykształceni i inteligentni. Z determinacją oddają się sprawie i potrafią odnosić zaskakujące zwycięstwa. Niestety często też padają ofiarami taktyk znanych tylko wykwalifikowanym prawnikom. Prawnicy wiedzą, jak interpretować prawo i jak sztywne są przepisy. W tej kwestii pomagają właśnie członkowie projektu NSRLP. Nie mogą oferować porad prawnych ani reprezentacji w sądzie, ale mogą pełnić rolę doradczą i pomóc w przeprowadzeniu kogoś przez daną sprawę. Mają też dostęp do krajowego rejestru prawników i mogą pomóc znaleźć kogoś, kto oferuje profesjonalne usługi za niewygórowaną cenę.

Macfarlane mówi, że zdarzają się sędziowie, którzy służą pomocą osobom rezygnującym z prawnika i tłumaczą im procedury sądowe. Ale to są wyjątki.

W 2016 roku zakończyła się rządowy program Feed-in-Tariff (FIT) skierowany do firm produkujących energię ze źródeł odnawialnych. Queen’s Park zobowiązywał się do płacenia pokaźnych sum i stawek znacznie wyższych od rynkowych cen energii. A wszystko po to, by Ontario stało się liderem w dziedzinie „zielonej” energii i w mniejszym stopniu odczuło odejście od energetyki opartej na węglu.

Program okazał się jednak kosztowną porażką. Eksperci już parę lat wcześniej ostrzegali, że kosztowne małe projekty zupełnie nie są potrzebne. Audytor generalny Jim McCarter w 2011 roku szacował, że prowincja zapłaci za nie w ciągu 20 lat 4,4 miliarda dolarów. Dowodem na to, że istotnie miał rację, jest fakt, iż ceny prądu w Ontario w okresie od 2008 do 2016 roku wzrosły o 71 proc. W końcu w 2016 roku minister energetyki Glenn Thibeault zamknął program i przyznał, że projekty były źle lokowane, spotykały się ze sprzeciwem lokalnych społeczności, a ceny elektryczności poszły w górę. Mimo że program się skończył, projekty przypominające podatnikom, że dla swojego rządu są tylko dojnymi krowami, dalej powstają.

Od 2009 roku rząd zatwierdził 4100 przedsięwzięć do realizacji. Niemal w ostatniej chwili przyznał finansowanie 390 projektom. Z 4100 projektów 1300 (32 proc.) wciąż jest nieskończonych. Gdy zostaną oddane do użytku, zgodnie z umowami zawartymi z rządem, będą produkować energię przez 20 lat.

Dla farmerów oznacza to utratę ziemi rolnej, niekiedy nawet gruntów najlepszej kategorii. Producenci rolni z Campbellcroft zorganizowali ostatnio protest przeciwko instalacji solarów planowanej na obecny rok. Port Hope Citizens’ Association podkreśla, że bez wcześniejszych konsultacji rząd zabrał ziemię uprawną, co będzie związane ze spadkiem produkcji żywności. Przypomina, że przez ponad 100 lat w okolicach Port Hope uprawiano na duża skalę ziemniaki. Farmer John Kordas mówi, że od dobrego roku walczy z projektem GreenLife Solar #19, który w tym roku powstanie na dwóch hektarach przy 6330 Ganaraska Rd. sąsiadujących z jego ziemią. Uważa, ze oceny przydatności gruntów uprawnych zostały sfałszowane, by pokazać, że ziemia praktycznie nie nadaje się do uprawy.

Miejscowy poseł liberalny Lou Rinaldi i Anna Milner, sekretarz prasowy ministerstwa energetyki, przekonują, że wspomniany projekt spełnił wszelkie wymagania dotyczące hałasu, wielkości, lokalizacji i wpływu na środowisko. Radna Louise Ferrie-Blecher z Port Hope nalegała na zorganizowanie spotkania z firmą ReneSola realizująca projekt. Przyszło na nie 100 mieszkańców, którzy zastanawiali się, czy ich sprzeciw ma w ogóle jakieś znaczenie. Okazało się, że nie. Ferrie-Blecher zaznacza, że miasto nie odnosi żadnych korzyści finansowych. Prowincja nie ogłosiła publicznie, że projekt będzie finansowany, mając za nic głosy mieszkańców.

Nie wszyscy się jednak sprzeciwiają. John Beatty jest właścicielem działki, na której będzie realizowany GreenLife Solar #19. On i jego żona nie podają, ile ReneSola zapłaciła im za dzierżawę gruntu. Przyznają jednak, że firma nie przeprowadziła żadnych konsultacji z ich sąsiadami. Mówią też, że ich ziemia wcale nie jest taka dobra, jak się wydaje ich sąsiadom.

Tanya Granic Allen, broniąca życia i tradycyjnej rodziny, ogłosiła, że chce startować w czerwcowych wyborach prowincyjnych i będzie ubiegać się o nominację z partii konserwatywnej w okręgu Mississauga-Centre. Granic Allen niedawno walczyła o przywództwo w partii. Jest przewodniczącą organizacji Parents as First Educators (PAFE) i zawsze wypowiada się przeciwko nowemu programowi edukacji seksualnej. Dzięki temu, że podczas ostatniej kampanii dużo mówiła na ten temat, także Doug Ford obiecał, że wycofa kontrowersyjny program ze szkół.

Kandydaci partii konserwatywnej będą wybrani prawdopodobnie za 3-4 tygodnie. Odbywa się to na zasadzie głosowania, w którym uczestniczą zarejestrowani członkowie partii.

Masowa obecność policji towarzyszyła w niedzielę protestom 2 przeciwstawnych grup.  Mimo to nikogo nie zatrzymano. Do miasta zjechali policjanci z  Toronto jak również z Waterloo, w tym jednostki konne, wyspecjalizowane w rozpraszaniu demonstracji ulicznych. 

W Hamilton zorganizowany został przemarsz ‘Patriot Walk On Locke’ dla poparcia biznesów, które ucierpiały w rezultacie przemarszu anarchistów wandali przez ulicę Locke na początku tego miesiąca. Przeciwko temu przemarszowi wystąpiła kilkuset osobowa grupa określająca siebie "Hamilton przeciwko faszyzmowi", która zarzucała ‘Patriot Walk On Locke’ faszyzm, ksenofobię i ideologią rasistowską.

Mimo prowadzenia intensywnego śledztwa policja, jak do tej pory, nie zatrzymała żadnego ze sprawców aktu wandalizmu jaki miały miejsce w Hamilton 3 marca w nocy. Tamtejsze restauracje i zakłady poniosły straty w wysokości ponad 100 000 dol.