Mimo sprzeciwu mieszkańców Cooksville rosną szanse na urzeczywistnienie pomysłu radnego Nando Iannicca, który chce, by Mississauga miał swój „Central Park”. Miasto wykupiło trzy działki na terenie, na którym w przyszłości miałby powstać park – na wschód od Hurontario, między Dundas a Queensway. Przejęcie gruntów jest pierwszym etapem realizacji projektu założenia 25-akrowego parku.

Ratusz wszedł wiec w posiadanie działki przy 71 Paisley Bvld. (kupiona za 920 000 dol.), 105 Paisley Bvld. (za 1,5 miliona dol.) i 2170 Camilla Rd. (za 1,7 miliona). Miasto postawiło sobie za cel wykupienie 31 działek, zabudowanych i niezabudowanych lub takich, na których stoją niezamieszkałe domy. Pieniądze na wykup pochodzą z opłat płaconych przez deweloperów na zakładanie parków miejskich. Ratusz twierdzi, że w okolicy brakuje terenów zielonych użyteczności publicznej. W centrum Mississaugi i trzech przylegających do niego dzielnicach parki stanowią tylko 3 proc. powierzchni, podczas gdy w centrach innych porównywalnych miast – średnio 7,4 proc.

Właściciele domów w Cooksville nie chcą jednak płacić za błędy w planowaniu przestrzennym wcześniejszych władz miasta. Mówią, że się nie ruszą, ale też boją się wywłaszczenia. Mieli nadzieję, że projekt umrze śmiercią naturalną, gdy radny Iannica zapowiedział w styczniu, że będzie przechodził na emeryturę. Na odłożenie projektu na półkę jednak jak widać się nie zanosi.

Premier Wynne dała jasno do zrozumienia, że rządy wprowadzają podatki węglowe bynajmniej nie po to, by obniżać emisję gazów cieplarnianych, ale by zwiększać swoje dochody. Prawdziwe intencje liberałów ujawniły się w komentarzu na twitterze odnoszącym się do Douga Forda. Wynne napisała: „Plan likwidacji podatku węglowego i starania o zbilansowanie budżetu postawią pod znakiem zapytania nawet 40 000 miejsc pracy w sektorze publicznym. A to oznacza na przykład więcej dzieci w klasach, dłuższe kolejki do lekarzy czy mniej wsparcia społecznego”. Teoretycznie jednak ontaryjski sektor publiczny nie powinien mieć żadnego związku z podatkiem węglowym (wpływy z podatku powinny być przeznaczane na projekty infrastrukturalne sprzyjające ochronie środowiska i ekologiczny transport). A tu nam pani premier mówi, że jak nie będziemy płacić za emisję, to rządowi pracownicy zostaną zwolnieni.

Obecnie na systemie cap-and-trade rząd zarabia 1,8 miliarda dol. rocznie.

Minister zatrudnienia Patty Hajdu przedstawiła wyniki programu Canada Summer Jobs. W tym roku po raz pierwszy wnioskodawcy musieli podpisywać się pod oświadczeniem o afirmacji praw człowieka w wydaniu liberalnym, czyli z naciskiem na „prawo do aborcji”, „prawa reprodukcyjne” i „prawa transseksualistów”. Efekt jest taki, że znacznie wzrosła liczba odrzuconych wniosków. Z drugiej strony do programu wpłynęło więcej aplikacji niż w roku ubiegłym. Liczba ważnych wniosków była nieco niższa niż przed rokiem. Do rozdania małym przedsiębiorcom, organizacjom non-profit i ośrodkom z sektora publicznego jest kwota 223 milionów dolarów.

W 2017 roku statystyki wyglądały następująco: złożono 41 961 wniosków, z których potem 199 zostało wycofanych przez pracodawców, 126 uznano za nieważne, czyli ważnych aplikacji zostało 41 716.

W tym roku wpłynęły 42 647 wniosków, 55 wycofano, a odrzucono z powodu niespełnienia wymagań formalnych aż 1561. Z tego wynika, że ważnych wniosków było 41 031, o 1,7 proc. mniej niż w roku ubiegłym. Wzrost liczby składanych podań nie jest zaskakujący, taką tendencję obserwowano już podczas wcześniejszych edycji, jako że w 2016 roku rząd zaczął rozszerzać program.

Część grup w ogóle nie złożyła aplikacji z powodu oświadczenia. Wśród nich była diecezja rzymskokatolicka w London, która planowała wnioskować o przyznanie 35 000 dolarów. Grupom, które nie zgadzały się z oświadczeniem, rząd dał dodatkowe 10 dni na ponowne złożenie wniosku – ale z niezmienioną treścią kontrowersyjnego fragmentu. Część odpowiedziała dołączając list z prośbą o uwzględnienie ich przekonań religijnych. Na razie nie otrzymały odpowiedzi. Rząd twierdzi, że nie wycofa się z wymogu składania oświadczenia.

Wnioski, które nie zostały odrzucone, zostaną teraz przekazane posłom – każdy dostanie podania ze swojego okręgu i będzie musiał je ocenić. Posłowie dostaną wnioski ułożone w kolejności według tego, który najlepiej wpisuje się w priorytety rządu.

W poniedziałkowy wieczór w Izbie Gmin odbyło się głosowanie nad wnioskiem złożonym przez partię konserwatywną. Konserwatyści domagali się kwalifikowania do programu wszystkich organizacji, które nie prowadzą działalności politycznej ani nie są grupami aktywistów, niezależnie od tego, czy podpisały oświadczenie, czy nie. Wniosek niestety przepadł. Przeciwko niemu głosowała zdecydowana większość posłów liberalnych i nowych demokratów. Wyłamali się jedynie liberał Scott Simms, David Christopherson z NDP i Elizabeth May z partii Zielonych.

Premier Kathleen Wynne jest najbardziej niebezpieczną kobietą w Kanadzie, mówi prof. Jordan Petersen z University of Toronto. Przyznał, że jej nie lubi. Jego zdaniem Wynne jest groźnym ideologiem, a wilkiem w owczej skórze – bo w żadnym wypadku nie jest liberalna, a za taką się przecież podaje. Za jej rządów ontaryjska partia liberalna upodobniła się do NDP. Większość najgorszych pomysłów premiera Trudeau, m.in. jego równouprawniony budżet na rok 2018, jest wzorowanych na tym, co Wynne praktykuje na swoim podwórku.

Petersen udzielił wywiadu Toronto Sun. Profesor został zapytany też o to, czy sam nie ma ambicji politycznych. Opwiedział, że owszem, myśli o polityce od czasu, gdy miał 14 lat, ale za każdym razem rozważa, jakie miejsce na scenie politycznej mógłby zająć. I za każdym razem dochodzi do wniosku, że ma najwięcej do zaoferowania oceniając politykę okiem psychologa.

Petersen odniósł się do zapowiedzi nowego budżetu prowincji, który będzie zawierać programy mające na celu „wyrównywanie szans ontaryjczyków w okresie gwałtownych przemian gospodarczych”. Petersen zauważył, że taka sprawiedliwość może być różnie definiowana. Niby oznacza, że każdy powinien mieć zagwarantowane to samo, co wszyscy inni. Potem mamy definicję radykalnej lewicy, pod którą podpisuje się też Wynne, że w sprawiedliwości społecznej nie tyle chodzi o równe możliwości, ale o takie same wyniki.

Następnie rozmówca zasugerował Petersenowi, że Wynne jest postrzegana jako osoba miła, a nawet jako typ dobrej babci. Na to Petersen odparł, że nie każdy w Ontario jest jej wnuczkiem. Nie jesteśmy dziećmi i nie potrzebujemy współczucia, a jej upór w kwestii polityki tożsamościowej jest naganny. Nie można akceptować tego, co za czasów jej rządów stało się z uniwersytetami, a jest gorzej niż się ludziom wydaje. Przykładem wdrażania ideologii pani premier jest ewolucja ontaryjskiego trybunału praw człowieka. W ostatnich latach praktycznie nie ma mowy o czymś takim jak domniemanie niewinności.