Wszyscy na ogół wiemy, co ta definicja oznacza. To niewychylanie się publicznie z nawet uzasadnionymi opiniami, które mogłyby kogoś, jakąś grupę społeczną deprecjonować, stygmatyzować. Politpoprawność powinna w założeniu łagodzić obyczaje, uznając prawo każdego obywatela i grupy obywateli do bycia takim, takimi – jakimi chcą zgodnie ze swoimi poglądami, zwyczajami czy religią – być. Słowem nie zakłócajmy pluralizmu. Albowiem słuszne to jest i sprawiedliwe (niestety tylko w teorii – ale o tym potem), aby traktować wszystkich jednakowo.

Definicja politpoprawności jest zręczna i dość mocno już w mowie i piśmie ugruntowana. Ale czy poprawna? Raczej niezupełnie, bo polityka odnosi się do stosunków między państwami, a nie wewnętrznych relacji społecznych w tychże państwach. Można by zapytać, czy Rosja, rozciągająca się na przestrzeni tysięcy kilometrów kwadratowych, a mimo to próbująca wyrwać temu lub innemu sąsiadowi (pechowemu przez to imperialne sąsiedztwo) jeszcze kilometr czy dwa za miedzą – działa (pytanie retoryczne) politycznie poprawnie? Choć stricte na pewno właśnie politycznie. Natomiast relacje międzyludzkie, w których ocenie należy unikać stwierdzeń, że czarne jest czarne, a białe jest białe, trudno określić jako politykę sensu stricto. Jeśli politpoprawność nie jest polityczna, to czy przynajmniej jest poprawna społecznie? Przypuszczam, że wątpię.

W Niemczech trzeba uważać. Niemiec może nie oszuka Niemca, ale czasami skorzysta z okazji, aby oszukać obcokrajowca. Bo to łatwiej. Dzisiaj oddawałam spodnie, które wczoraj kupiłam, poprzymierzałam i doszłam do wniosku, że te akurat oddam. Miałam na to miesiąc. Sklep jest tani, więc sklepowe na pewno dużo nie zarabiają... to próba mojego usprawiedliwienia nieuczciwości pani kasjerki. A może zagapiła się.

Oddawałam spodnie, więc dawała mi do wypełnienia kartki różne, nawet imię, nazwisko, adres mój, potem jeszcze kupowałam gumeczki. I jeszcze dodatkowo chciałam zachować ten paragon, bo na nim były drugie spodnie, więc ona go przepisywała. Zapłaciłam za nie osobno. Odchodzę i orientuję się, że nie otrzymałam pieniędzy za spodnie. Wracam te kilka kroków, tłumaczę i wreszcie pani zaskakuje, że rzeczywiście. Śmieją się więc wszystkie trzy, ale mi nie do śmiechu, ja chcę moich pieniędzy.