Jestem w autobusie, który zaraz odjeżdża do Polski. Cieszę się, że już wracam i że taką mam teraz właśnie pracę, że nie muszę jeździć na dwa miesiące, bo taki był tamten rok, do lipca.

Jestem już w pociągu jadącym do mojej miejscowości, czyli ostatni etap mojej podróży. Ostatni, to dobrze, bo już mam dość. Dzisiaj miałam niemiłą sytuację, niebezpieczną po prostu. Przed wysokimi schodami dworca, w drodze do peronów, stał jakiś pan w średnim wieku. Spytałam się go, czy pomógłby mi wnieść walizę. Powiedział, że zaniesie ją nawet na sam peron. Dałabym radę sobie potem, chodziło mi tylko o te schody, ale niósł ją do samego pociągu. Dałam mu ostrożnie, aby nikt nie widział, cztery złote. Byłam mu wdzięczna. Jechało od niego alkoholem, ale to nic. Na peronie stało trzech ochroniarzy kolejowych, kiedyś nie było ich. Ale kiedyś ludzie mieli pracę w Polsce i nie było tak dużo ludzi biednych, niemających co jeść.

Despite the fact that there are over a million persons of Polish descent in Canada, the community appears to have had very little impact on the political, social, and cultural life of Canada as a whole.

During May 10 — May 13, 2012, I had attended the conference “Creative Writing in the 21st Century: Research and Practice” at Humber College, Lakeshore Campus in Toronto (in Etobicoke). Located among many acres of green space near Lake Ontario, that campus is especially lovely in the late spring/early summer. Most of the sessions of the conference took place in a large, brand new building, that has just been raised on the grounds of what was previously (many years ago) a major psychiatric facility. Several, very solidly built, red-brick “cottages” on the site, have also been refurbished into school buildings. The campus also includes an old teacher’s college building towards the west, to which new additions and a large students’ residence complex, have been added.