Agresywna finansjera
Agresywna finansjeraDoświadczenia II wojny światowej wyraźnie pokazały międzynarodowej finansjerze, że do zapanowania nad światem nie tędy droga. Wyciągnęła ona wnioski z lekcji historii i obecnie zamiast generować zbrojne konflikty, chociaż i to jej się zdarza (patrz Afganistan, czy Irak), prowadzi permanentną wojnę ekonomiczną. Ponadnarodowa finansjera postawiła sobie za zadanie rozbicie państw narodowych i realizuje ten cel na wszystkie możliwe sposoby z zadziwiającą wprost konsekwencją. W innych bowiem kategoriach nie sposób postrzegać prawa wolnego obrotu ziemią wewnątrz Unii Europejskiej, prób wyprzedaży wysp greckich, czy pomysłów Ligii Północnej sprzedaży południowej części Włoch (nabywcą mieli by być Rosjanie). Jednym ze skuteczniejszych tego narzędzi jest zachęcanie krajów do zadłużania się i chętne udzielanie pożyczek przy jednoczesnym pilnowaniu (głównie poprzez tzw. doradców ekonomicznych lub ludzi wpływu), aby te pieniądze nie zostały spożytkowane we właściwy, tj. przynoszący zysk sposób. Za udzielenie pożyczek oraz częściowe umorzenie zadłużenia finansjera domaga się przywilejów.

Naród, który przełknął Smoleńsk i późniejsze tzw. śledztwo, zasługuje na kolejne upokorzenia. Szczególnie po wschodnim imperium nie można się spodziewać niczego innego, jako następnych aktów agresji i poniżania w odpowiedzi na słabość i tchórzostwo. Nie warto nad tym wylewać łez czy silić się na dramatyczne gesty oburzenia. Ale trzeba to mądrze wykorzystać…

Zarówno nasi krajowi okupanci, jaki i ich zagraniczni mocodawcy, systematycznie i planowo serwują nam pokazowe policzki i kopniaki. Od 10 kwietnia 2010 mamy ich całą listę – począwszy od wezwań naszego duchowieństwa i ludzi kultury, by w odpowiedzi na Smoleńsk szczególnie uczcić 9. maja poległych sołdatów. Tylko w ostatnich dniach przełknęliśmy sądowy cyrk związany z miejscem TV Trwam na multipleksie oraz bezkarny atak „bohatera PO” na opozycyjną dziennikarkę. Powtarzam – to nie przypadki, ale stała obróbka psychologiczna mająca złamać do ostatka nasze morale. W tym kontekście marsz rosyjskich „kibiców” jawi się dla nas jako szansa.

Wiemy, że nigdy nie powstanie. Z winy głównego bohatera, który już będąc u progu, odrzucił przepustkę do nieśmiertelności. A mógł postąpić wzorem wielkich postaci historycznych.
Wiemy, że nigdy nie powstanie. Z winy głównego bohatera, który już będąc u progu, odrzucił przepustkę do nieśmiertelności. A mógł postąpić wzorem wielkich postaci historycznych.Powstanie za to sygnowane nazwiskami uznanych twórców filmowe dziełko o naszym bohaterze, fabularne, ale aspirujące do bycia biografią o niemal paradokumentalnym charakterze. Według osób mających dostęp do scenariusza film ten będzie roić się od błędów, manipulacji, czy mówiąc wprost kłamstw. Tak oto, jak mawiał towarzysz Lenin, film znów staje się najważniejszą ze sztuk. W służbie umiłowanej władzy. Wiadomo, propaganda nie jedną może mieć postać. A reżyser, twórca wielu naprawdę wybitnych dzieł, który w młodości inspirował się włoskim neorealizmem, kończy, jako przedstawiciel neoperelizmu. Dość smutne, tym bardziej, jeżeli głównym motywem tworzenia owego dziełka miałaby być nienawiść do jednego Prezesa. To, niestety możliwe. Pamiętajmy, że ten sam reżyser stwierdził kiedyś „czytanie przez 19 lat »Gazety Wyborczej« nie pozostaje bez wpływu na moją biedną głowę”. Było to w roku 2008, teraz słowo 19 zapewne wystarczy zmienić na 23.