Termin Plan Yinona odnosi się do artykułu opublikowanego w lutym 1982 r. w hebrajskim czasopiśmie Kivunim („Kierunki”) zatytułowanym „Strategia dla Izraela w latach 80.”.

Kivunim był kwartalnikiem poświęconym studiom nad judaizmem i syjonizmem, ukazywał się w latach 1978–1987 a wydawał go  dział Informacji Światowej Organizacji Syjonistycznej w Jerozolimie .

Artykuł został napisany przez Odeda Yinona, byłego doradcę Ariela Szarona , byłego wysokiego rangą urzędnika w izraelskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych i dziennikarza The Jerusalem Post .

Bywa on często cytowany jako wczesny przykład kreślenia projektów politycznych na Bliskim Wschodzie pod kątem logiki wprowadzania podziałów sekciarskich . Autor artykułu albo przewidział lub planował ważne wydarzenia polityczne na Bliskim Wschodzie od lat 80., w tym inwazję na Irak w 2003 r. i obalenie Saddama Husseina , syryjską wojnę domową i powstanie państwa islamskiego. Twierdzono, że artykuł Yinona został przyjęty przez członków Instytutu Strategii Syjonistycznych w amerykańskiej administracji, a następnie zaadoptowany do realizacji amerykańskich interesów na Bliskim Wschodzie, a także osiągnięcie żydowskiego marzenia o państwie od Egiptu po Eufrat , obejmującym większość Bliskiego Wschodu, jak to napisano w Biblii hebrajskiej

Yinon twierdzi, że jesteśmy świadkami nowej bezprecedensowej epoki w historii świata, co wymaga zarówno opracowania nowej perspektywy, jak i strategii operacyjnej w celu jej wdrożenia.

Racjonalistyczne i humanistyczne podstawy cywilizacji zachodniej legły w gruzach, Zachód rozpada się przed połączonym atakiem Związku Radzieckiego i Trzeciego Świata , czemu jak mu się wydawało, towarzyszy wzrost antysemityzmu , co oznacza, że Izrael stanie się ostatnią bezpieczną przystanią dla Żydów.

Muzułmański świat arabski wokół Izraela został arbitralnie ukształtowany i podzielony na 19 państw heterogenicznych etnicznie przez byłe imperialne mocarstwa, Francję i Wielką Brytanię i stał się obecnie „tymczasowym domkiem z kart złożonych przez obcokrajowców”.

Pogląd, że panarabizm był domkiem z kart skazanym na upadek był już wcześniej zaprezentowany przez Fouada Ajami. Kraje te złożone z wzajemnie wrogich mniejszości etnicznychi, które po rozpadzie - w interpretacji Ahmada - na feudalne plemienne lenna, nie będą już w stanie kwestionować Izraela.

Czynniki odśrodkowe spowodowałyby dynamikę rozdrobnienia, która - choć wysoce niebezpieczna - dałaby Izraelowi szanse, których nie wykorzystał w 1967 r.

Następnie Yinon analizuje słabości krajów arabskich, stwierdzając, że Izrael powinien dążyć do doprowadzenia do fragmentacji świata arabskiego w mozaikę grup etnicznych i wyznaniowych . „Każdy rodzaj konfrontacji między Arabami” - argumentował - będzieę korzystny dla Izraela w krótkim czasie.

Widział współczesne mu wydarzenia w Libanie jako zapowiedź przyszłych wydarzeń w całym świecie arabskim. Wstrząsy stworzyłyby precedens dla sterowania izraelskimi krótkoterminowymi i długoterminowymi strategiami. W szczególności stwierdził, że bezpośrednim celem polityki powinno być zlikwidowanie zdolności wojskowych państw arabskich na wschód od Izraela, podczas gdy głównym celem długoterminowym powinno być ukształtowanie obszarów zdefiniowanych w kategoriach tożsamości etno-nacjonalnej i religijnej .

Plan dla Bliskiego Wschodu

Egipt

Yinon sądził, że porozumienia Camp David z 1978 r. są błędne. Jednym z celów Izraela na lata 80. było, jak twierdził Yinon, rozczłonkowanie Egiptu, kraju, który opisywał jako „trupa”, w celu przywrócenia status quo ante , kiedy Izrael kontrolował Półwysep Synaj . Yinon liczył na powstanie chrześcijańskiego państwa koptyjskiego na północnych granicach Egiptu i czekał na szybką ponowną inwazję Izraela na Synaj sprowokowaną przez zerwanie przez Egipt warunków pokoju, zawartego przy pośrednictwie Amerykanów, do czego pod rządami Hosniego Mubaraka, nie doszło.

Jordania i Zachodni Brzeg

W swoim opisie rosyjskiej polityki zagranicznej Jewgienij Primakow kontekstualizuje pracę Yinona pod kątem  tego, co były ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ , George Ball , oświadczył  w zeznaniach przed Komisją Spraw Zagranicznych Senatu USA . Ball, omawiając drugą izraelską inwazję na Liban w czerwcu, nawiązał do rozmów z Arielem Sharonem , w których podobno Sharon stwierdził, że jego długofalowa strategia polega na „wyciskaniu Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu, tak by zostało ich tylko tyle ile wystarcza do pracy”.

Artykuł Yinona sugerował, że polityka izraelska, zarówno podczas wojny, jak i pokoju, powinna zmierzać do jednego celu: „likwidacji Jordanii” pod rządami Królestwa Haszymidzkiego czemu towarzyszyć ma zwiększona migracja palestyńska z Zachodniego Brzegu Jordanu na wschód.

Rozwiązanie Jordanu, myślał Yinon, doprowadziłoby do zakończenia problemu istnienia gęstych skupisk Palestyńczyków na terytoriach palestyńskich, które Izrael podbił w wojnie sześciodniowej w 1967 r., pozwalając przenieść ich na terytorium byłego królestwa.

Liban

Artykuł Yinona ożywił starą libańską teorię spiskową z 1943 r., zgodnie z którą kraj miał być skantonizowany wzdłuż etno-narodowych linii podziału. W latach 70. XX wieku pomysł ten wyszedł na jaw po wybuchu wojny domowej w Libanie w 1975 r. , kiedy wiązano go z postacią Henry'ego Kissingera, którego dyplomację na Bliskim Wschodzie uważano za bardzo szkodliwą dla interesów Libanu. Krążyły wówczas plotki, że planowany jest podział Libanu na dwa państwa.

Irak

Yinon uważał Irak, z jego bogactwem naftowym, za największe zagrożenie dla Izraela. Uważał, że wojna Iranu z Irakiem podzieli Irak, którego rozbicie powinno być strategicznym celem Izraela, i prognozował powstanie trzech centrów etnicznych, szyickiego rządzonego z Basry , sunnitów z Bagdadu i Kurdów ze stolicą w Mosulu, podzielonych zgodnie z podziałami administracyjnymi byłego Imperium Osmańskiego .

Reakcje

Angielskie tłumaczenie tekstu za sprawą Israela Shahak wkrótce pojawiło się w Journal of Palestine Studies .

Shahak w przedmowie do swojego tłumaczenia zinterpretował plan zarówno jako fantazję, jak i wierne odzwierciedlenie strategii opracowanej przez Ariela Sharona i Rafaela Eitana , a także wskazał na podobieństwa do obu idei geopolitycznych, które rozkwitały w Niemczech od 1890 do 1933 roku, później przyjęte przez Hitlera i zastosowane do Europy Wschodniej , jak również nowoczesnej amerykańskiej myśli neokonserwatywnej.

Według Williama Haddada publikacja tego artykułu wywołała sensację. Haddad zauważa, że amerykański komentator, Joseph Kraft , miesiąc później, powtórzył idee Yinona w artykule, który przewiduje, że Syria imploduje na fragmenty wyznaniowe złożone z Alawitów , Druzów i społeczności sunnickich, a takie wydarzenia powinno wywołać oddźwięk w całym świecie arabskim, powodując jego rekonfigurację w sieć etnicznych mikropaństw gwarantując nastanie ery pokoju. (...)

Linda S. Heard , pisząca dla CounterPunch w 2006 r., dokonała przeglądu polityki bliskowschodniej pod rządami George'a W. Busha, takich jak wojna z terroryzmem i wydarzenia na Bliskim Wschodzie od wojny Iran-Irak do inwazji na Irak w 2003 r. I doszła do wniosku: Jest jedna jest rzecz, którą wiemy; „Plan syjonistyczny dla Bliskiego Wschodu” Yinona z 1982 roku w dużej mierze nabiera kształtów. Czy to czysty zbieg okoliczności? Czy Yinon był utalentowanym wróbitą? Być może! Być może jednak jesteśmy na Zachodzie świadkami konsekwentnego wdrażania planu, o którym nie mamy pojęcia, a który bez wątpienia nie leży w naszym interesie.

Kanadyjski ekonomista Michel Chossudovsky na swojej stronie Global Research powtórzył tłumaczenie Shahaka w kwietniu 2013 r., Argumentując, że rzuciło to światło na koncepcję Wielkiego Izraela w polityce koalicji rządowej Likud kierowanej przez Binjamina Netanjahu i kręgi izraelskiej armii i wywiadu.

W 2017 r. Ted Becker, były profesor prawa na Uniwersytecie Nowojorskim, Walter Meyer i Brian Polkinghorn, wybitny profesor analizy konfliktów i rozstrzygania sporów na Uniwersytecie w Salisbury , twierdzili, że plan Yinona został przyjęty i udoskonalony w dokumencie politycznym z 1996 r. Zatytułowanym "A Clean Break: Nowa strategia zabezpieczenia obszaru", napisanym przez grupę badawczą w izraelskim Instytucie Zaawansowanych Studiów Strategicznych i Politycznych w Waszyngtonie pod przewodnictwem Richarda Perle a, który kilka lat później stał się jedną z kluczowych postaci w formułowaniu strategii wojny w Iraku przyjętej przez administrację George W. Bush. Zarówno Becker, jak i Polkinhorn przyznają, że zdeklarowani wrogowie Izraela na Bliskim Gazy odczytują całą sekwencję zdarzeń - inwazję na Liban, bombardowanie Iraku , wojnę w Syrii i próby powstrzymania potencjału nuklearnego Iranu - w świetle Planu Yinona i uznają za dowód, że Izrael jest zaangażowany w nowoczesną wersję Wielkiej Gry, przy poparciu chrześcijańskiego fundamentalizmu i  syjonistycznych prądów w amerykańskim neokonserwatyzmie.  Potwierdzają również, że partia Likud wydaje się realizować te plany.

Unia Europejska poinformowała w poniedziałek o powołaniu do życia instytucji finansowej, która pozwoli krajom członkowskim obejść amerykańskie sankcje nałożone na Iran, zwłaszcza zaś umożliwli przekazywanie płatności za eksportowaną irańska ropę oraz zakupy jakie Iran czyni w krajach UE - poinformowała o tym w Nowym Jorku minister spraw zagranicznych Unii Europejskiej Federica Mogherini wraz z ministrem spraw zagranicznych Iranu Mohammad Javad Zarifem.

Jeśli możesz, pomóż nam

Obie strony wciąż dopracowują techniczne szczegóły porozumienia. Ustawienie takie pozwoli firmom z krajów Unii Europejskiej na kontynuowanie finansowych transakcji z Iranem, bez narażania się na sankcje odwetowe USA.
Unia Europejska nadal utrzymuje porozumienie o redukcji i kontroli irańskiego programu nuklearnego, jakie podpisały z Iranem mocarstwa światowe. Porozumienie, z którego prezydent Trump pod naciskiem Izraela, wycofał jednostronnie Stany Zjednoczone, jednocześnie nakładając na Iran dodatkowe sankcje, pomimo protestów Unii Europejskiej, zwłaszcza Francji, której takie koncerny jak Total, a także Peugeot i Renault musiały powstrzymać się od realizacji kontraktów z Iranem w obawie przed sankcjami USA. To samo dotyczyło niemieckich koncernów Siemens i Daimler.
Posunięcie Unii Europejskiej nastąpiło dzień przed tym jak amerykański prezydent Donald Trump i oddzielnie Irański prezydent Hassan Rouhani mieli przemawiać na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ. Jak się oczekuje lider Stanów Zjednoczonych poinformuje w trakcie tego przemówienia o zaostrzenie kursu wobec Iranu. Zdaniem obserwatorów posunięcie Unii Europejskiej oznacza konkretnywyłom w dotychczas jednolitej polityce państw zachodnich wobec Iranu, a tym samym kolejny krok do geopolitycznego usamodzielnienia się Niemiec, "głównego akcjonariusza" Unii Europejskiej.

Justin Trudeau domaga się wszczęcia dochodzenia po tym, jak kanadyjski lekarz został postrzelony podczas niesienia pomocy w Strefie Gazy. W wydanym oświadczeniu Trudeau stwierdził, że użycie nadmiernej siły jest niewybaczalne. Przypomniał, że w poniedziałek zginęli cywile, dzieci, ratownicy medyczni i wysłannicy mediów. Powiedział, że Kanada prowadzi rozmowy z przedstawicielami Izraela, chcąc poznać dokładne okoliczności wydarzeń.

W środę wieczorem rzecznik prasowy ambasady Izraela w Ottawie powiedział, że stanowisko jego kraju w sprawie Hamasu jest jasne. Dodał, że poprosił Jerozolimę o instrukcje, ponieważ chodzi o sprawę, w którą zaangażowany jest premier.

Wśród krajów, które domagają się przeprowadzenia śledztwa są Niemcy, Belgia, Irlandii i kilku członków Rady Bezpieczeństwa ONZ.

Poniedziałkowe demonstracje i zamieszki wybuchły po tym, jak Stany Zjednoczone otworzyły swoją ambasadę w Jerozolimie. Miały miejsce w odległości kilkunastu kilometrów od nowej ambasady. Izrael i Stany Zjednoczone twierdzą, że to Hamas namawiał cywilów ze Strefy Gazy do protestów. Tak samo mówi Centre for Israel and Jewish Affairs w Kanadzie, wyrażając przy tym swoje rozczarowanie postawą kanadyjskiego premiera, który najwidoczniej ignoruje odpowiedzialność Hamasu. Jego przewodniczący dodał, że taka postawa jest sprzeczna z wieloletnim stanowiskiem kanadyjskiego rządu. Izrael zawsze mógł liczyć na Kanadę, jeśli jego bezpieczeństwo było zagrożone. Hamas używa cywilów jako żywych tarcz i nie pozostawia Izraelowi wyboru. Izraelscy żołnierze musza odpowiadać siłą, by bronić tysięcy Żydów mieszkających w sąsiedztwie Strefy Gazy.

Inne żydowskie ugrupowanie działające w Kanadzie, Friends of Simon Wiesenthal Center, także zganiło Trudeau za „mocne i niewyważone komentarze”. Przewodniczący centrum powiedział, że Kanada powinna „ostro potępić Hamas za podżeganie do przemocy i próby wkraczania do suwerennego kraju w celu dokonywania aktów terroryzmu”.

Kanada nie popiera przeniesienia ambasady USA z Tel Awiwu. Ottawa uważa, że przyszłość Jerozolimy powinna być przedmiotem negocjacji i porozumienia między Żydami i Palestyńczykami.

Co najmniej 37 Palestyńczyków zginęło, a 1300 zostało rannych w starciach z żołnierzami izraelskimi na granicy Gazy - podali przedstawiciele strony palestyńskiej.
Do aktów przemocy doszło w związku z poniedziałkowym otwarciem ambasady amerykańskiej w Jerozolimie, co jest postrzegane jako poparcie Stanów Zjednoczonych dla panowania izraelskiego nad całym miastem, które - w myśl postanowień ONZ - było podzielone na część zachodnią, żydowską i wschodnią, palestyńska.
W poniedziałkowych ceremoniach uczestniczą prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump jego córka Ivanka oraz jej mąż David Kuszner.
Palestyńczycy obrzucili izraelskich żołnierzy kamieniami i koktajlami mołotowa na co strona izraelska odpowiedziała ogniem snajperskim. Według danych izraelskiej armii 35 000 Palestyńczyków wzięło udział w gwałtownych starciach przy płocie bezpieczeństwa, a siły zbrojne Izraela działają "w myśl standardowych procedur". Hamas rządzący w Gazie zapowiedział intensyfikację protestów. Zdaniem Izraela mają one na celu przerwanie linii granicznej co umożliwiłoby przeniknięcie terrorystów do Izraela...

#Palestinians are protesting the U.S. #EmbassyMove in both #Gaza and the West Bank in large numbers. @alkassimm was live in the West Bank reporting to @AmiKaufman and @talexander_i24: pic.twitter.com/3E09rmmirg

— i24NEWS English (@i24NEWS_EN) May 14, 2018

Cały problem z Rosją wziął się nie z polityki europejskiej Włodzimierza Putina - bo przecież tam układało się nie najgorzej, Hilary Clinton dokonała nawet z Rosją resetu, na zasadzie co było a nie jest nie liczy się w rejestr - lecz z przykontrowania Kremla wobec planowanej przebudowy Bliskiego Wschodu. Rosja pozwoliła na upadek sprzymierzonej Libii, Putin jednak zdecydowanie zapobiegł wymianie władzy w Damaszku; wymianie która miała się zakończyć parcelacją tego kraju i unicestwieniem Syrii jako niezależnego podmiotu politycznego na Bliskim Wschodzie . Wieść gminna niesie że ponoć dwa Tomahawki wystrzelone z wschodniej części basenu Morza Śródziemnego zostały strącony przez rosyjską obronę przeciwlotniczych - kreśląc jasno rosyjską linię na piasku.
Plan się tutaj nie powiódł i z Putinem zaczęto grać ostrzej. Skoro "ty nam tak, no to my ci tak"; uruchomiono tzw. majdan (ponoć p. Nulan przyznała, że kosztował 3 mld dolarów) aby wyrwać Ukrainę z rosyjskiej strefy. W tym celu posłużono się oligarchami żydowskimi, po to żeby odstawić prorosyjskich, i oni właśnie finansowo podfutrowali banderyzm - jedynie militarnie zdolne antyrosyjskie pasmo przenoszenia w ukraińskim społeczeństwie.
Była to gra Izraela, bo w końcu demontaż Syrii i krajów północy Afryki był najbardziej na rękę właśnie Izraelowi. Syria sprzymierzona z Iranem była przedostatnim elementem domina które miało upaść.
Putin podjął grę i Rosjanie po pierwsze zajęli Krym a po drugie pomogli swojej ludności rdzennej oderwać Donbas..

Mówię to wszystko dlatego, że właśnie w ostatnich miesiącach można obserwować ponownie dużą izraelsko rosyjską aktywność dyplomatyczną. Wielość wizyt wysokiego szczebla ukoronowała obecność premiera Izraela Bibi Netanjahu podczas rosyjskiego Dnia Zwycięstwa 9 maja. Na Zachodzie zwycięstwo Aliantów w Europie świętują  8 maja, ale od kilku lat rosyjska data jest świętem państwowym w Izraelu. Izrael  zaoferował Rosjanom od ręki przejęcie sowieckiej narracji, w której Armia Czerwona jest głównym pogromcą faszyzmu i wyzwolicielem europejskich Żydów.
Czego więc mogły dotyczyć przyjacielskie rozmowy Netanjahu na Kremlu AD 2018? Oczywiście, Iranu; oczywiście Syrii. Istotą polityki jest targ. Odwracając bieg zdarzeń; jeśli Żydzi zdołają na Rosjanach wymóc ustępstwa; na bliskowschodnim teatrze, to być może zaoferują coś w Europie Środkowo-Wschodniej, zwłaszcza na Ukrainie. Jak to by mogło wyglądać? Przede wszystkim jako detante rosyjsko-europejskie z zadowolonymi Niemcami; z zadowolonymi Ukraińcami (którzy mogliby robić interesy na dwie strony umacniając tradycyjną przyjaźń z Niemcami i naturalną z Rosją) i zdezorientowanymi Polakami podpiętych pod jedną opcję. Oczywiście do czasu aż ktoś sobie przypomni  w ambasadzie i zadzwonią na Al. Ujazdowskie...

Kanclerz Niemiec Ángela Merkel po rozmowach z prezydentem Trumpem przyznała że istniejący układ nuklearny z Iranem nie jest wystarczający dla powstrzymania programu atomowego, a ponadto wpływy Teheranu w regionie muszą być ograniczone.
Merkel złożyła w minionym tygodniu krótką, roboczą wizytę w Waszyngtonie. Podczas konferencji prasowej po spotkaniu z prezydentem USA powiedziała, że geopolityczne wpływy Iranu w Syrii, Libanie i Iraku muszą zostać powstrzymane, a "kwestia Iranu" jest dla Niemiec nawet ważniejsza niż dla Stanów Zjednoczonych ponieważ kraj ten - jak to określiła - "leży u naszych drzwi".
Obserwatorzy zauważają że Merkel, poprzednio wypowiadała się pozytywnie o porozumieniu z Iranem, będącym podstawą dla zniesienia izolacji tego kraju. Eksperci z Europy, którzy kontrolują wykonywanie tego porozumienia przez Teheran poświadczają, że jest ono przez Iran respektowane.
W rezultacie nowej sytuacji na Bliskim Wschodzie wzrosły natomiast wpływy Iranu w Syrii oraz w Libanie co wzbudziło poważny niepokój Izraela; stąd naciski na zerwanie irańskiego porozumienia, przywrócenie sankcji oraz - jak postuluje wielu izraelskich polityków kroki militarne przeciwko Teheranowi.
Prezydent Trump przyznał że zdołał przekonać Merkel do zmiany stanowiska, oświadczając iż "obecnie Kanclerz Niemiec postrzega Iran zupełnie inaczej niż miało to miejsce zanim przekroczyła próg Gabinetu Owalnego w Białym Domu…".

„Na świecie zaczyna robić się chaotycznie” - powiedział prezydent Putin i chyba coś wie na ten temat. Choć pewnie chaos był zawsze bo - jak to mówią - zależy, gdzie ucho przyłożyć, czyli do której strefy geopolitycznych tarć.
Nasz gasnący podpsuty hegemon jest coraz bardziej na musiku, usiłuje więc wynajdywać różne sposoby podłożenia nogi nieubłaganie wschodzącej Azji. Na dodatek ów rozrost azjatyckiego kolosa wiąże się z przetasowaniami układów sił w okolicach tektonicznych uskoków, w tym na Bliskim Wschodzie, co wywołuje niepokój tamtejszego mocarstwa kieszonkowego. Ono zaś - jak zwykle - zmusza swego większego kolegę do uczynnych podrygów. Stąd mamy obrażające logikę przeciętnego sierżanta kolejne oskarżenia syryjskiego dyktatora Asada i jego rosyjskich plenipotentów o użycie jakiegoś prymitywnego sarinu. Aby była to prawda musielibyśmy założyć że Asad to Sinobrody młodszy, a Putin Sinobrody starszy, którzy jak nie zagazują kilkoro niewiniątek na śniadanie to mają ból głowy. Widać nawet tak grubymi nićmi szyta bajka nadaje się dzisiaj na pretekst do usprawiedliwienia własnych ruchów na szachownicy, a te ruchy wyglądają na coraz bardziej ryzykowne i nerwowe. No bo nie o sarin tu chodzi, lecz o ślady irańskich stóp na syryjskich piaskach...

Premier federalny Justin Trudeau oświadczył, że Kanada nie będzie uczestniczyć militarnie w uderzeniach przeciwko reżimowi syryjskiemu dokonywanych przez USA, Wielką Brytanię i Francję w odwecie za przypisywany oficjalnym władzom atak chemiczny przeciwko ludności cywilnej. Szef kanadyjskiego rządu powiedział, że kanadyjscy żołnierze są już obecni w misjach w północnym Iraku, na Łotwie, a będą niedługo w Mali.

- Nie przewidujemy naszej obecności w Syrii - oświadczył Trudeau i przypomniał, że Kanada jest już zaangażowana w dostarczanie pomocy humanitarnej w tym kraju oraz poprzez kanały dyplomatyczne i polityczne stara się rozwiązać konflikt syryjski, który spowodował już olbrzymie straty w mieniu i ludziach oraz wywołał falę uchodźców.

Minister spraw zagranicznych Kanady Chrystia Freeland potępiła atak chemiczny oświadczając, że "potwierdzone przez niezależnych obserwatorów ponawiane użycie broni chemicznej przez reżim Asada jest moralnie odrażające".

"Kanada potępia reżim Asada i jego mocodawców Rosję i Iran za ich wielokrotne przypadki naruszania praw człowieka i umyślne atakowanie ludności cywilnej" - stwierdza Freeland w wydanym oświadczeniu.

Kanada posiadała w regionie kilka myśliwców CF 18 które uczestniczyły w misjach bombowych przeciwko państwu islamskiemu. Ta misja zapoczątkowana przez poprzedni rząd konserwatywny została przerwana z chwilą dojścia do władzy obecnego liberalnego gabinetu Justina Trudeau w 2015 r. W Iraku przebywa wciąż niewielka liczba kanadyjskich wojsk specjalnych, głównie w celach szkoleniowych.

Syria i Rosja oskarżyły Izrael o dokonanie ataku rakietowego na  bazę T-4 w  Hims. – podała agencja AFP. Wcześniej syryjskie media wskazywały na lotnictwo USA. SANA podała, że rakiety, zostały wystrzelone z izraelskich myśliwców F-15 z przestrzeni powietrznej Libanu. Syryjska obrona przeciwlotnicza miała zestrzelić 5 rakiet, a 3 dotarły do celu. Byli zabici i ranni. Syryjskie Obserwatorium Praw Człowieka poinformowało, że w bazie zginęło co najmniej 14 osób, w tym oficerowie syryjskiej armii oraz członkowie oddziałów irańskich. Izrael odmówił skomentowania tych doniesień.

Premier Izraela Benjamin Netanjahu nazwał prezydenta Turcji Recepa Erdogana "rzeźnikiem", po tym jak ten uznał go za terrorystę w związku z użyciem siły przez izraelskich żołnierzy w Strefie Gazy, w rezultacie czego w piątek 17 Palestyńczyków poniosło śmierć.
W niedzielę  turecki prezydent w swym przemówieniu telewizyjnym oskarżył izraelskiego premiera o bycie terrorystą. - My nie musimy się wstydzić najeżdżania, ty zaś jesteś najeźdźcą, jesteś na tych terenach jako najeźdźca, a jednocześnie jesteś terrorystą - mówił Erdogan.

Netanjahu  nie pozostał mu dłużny odpowiadając na Twitterze: - Erdogan nie jest przyzwyczajony, że ktoś mu oponuje, a powinien się do tego przyzwyczaić, bo to on okupuje północny Cypr i region kurdyjski, morduje cywilów w Afrinie. Ktoś taki nie powinien udzielać nam lekcji na temat moralności i wartości. Region Afrin w północnej Syrii to teren działania armii tureckiej przeciwko kurdyjskim milicjom.

Ankara skrytykowała Izrael za użycie broni palnej do rozproszenia demonstrantów przy granicy z Gazą. W piątek  Ibrahim Kalin, rzecznik tureckiego prezydenta stwierdził, że był to izraelski atak na bezbronną palestyńską ludność cywilną, która uczestniczyła w pokojowej demonstracji w Gazie. Również w piątek turecki minister spraw zagranicznych wyraził głębokie zaniepokojenie użyciem przez Izrael nieproporcjonalnie wielkiej siły oraz z powodu ofiar i rannych w rezultacie interwencji wojsk izraelskich.

Netanjahu odpowiedział ostro, stwierdzając że Turcja nie ma prawa pouczać izraelskiego wojska, jak ma rozpraszać demonstracje w Gazie i uznał żydowską armię, za "najbardziej moralną armię świata" zaś krytykę Ankary za "dowcip Primaaprilisowy".

W ubiegłym tygodniu izraelskie siły zbrojne ostrzelały ostrą amunicją, a także kulami gumowymi i użyły gazu łzawiącego przeciwko demonstrantom, którzy zebrali się na tak zwanym Marszu powrotu, żądając uznania prawa powrotu palestyńskich uchodźców na tereny zajęte przez Izrael.
Około 100 izraelskich snajperów otrzymało pozwolenie użycia ostrej amunicji, gdyby ktoś usiłował przekroczyć granicę z Gazą. Według danych Ministerstwa Zdrowia Gazy co najmniej 17 osób zostało zabitych, a ponad 1400 rannych.

Rzecznik izraelskiego premiera stwierdził że zabici to wina Hamasu; uznał że Izrael jedynie bronił się przed nawałą Palestyńczyków, usiłujących przekroczyć granicę. Mousa Abu Marzook, wiceprzewodniczący biura politycznego Hamasu, odrzucił izraelskie narrację stwierdzając że zabici nie byli nawet w pobliżu płotu granicznego i nie usiłowali go przekraczać; wszyscy zostali zastrzeleni przez snajperów z dużej odległości wewnątrz Strefy Gazy.

Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych spotkała się na nadzwyczajnym posiedzeniu w związku z tymi wypadkami, oprócz Turcji, Jordania i Egipt skrytykowały działania armii Izraela. Rosja postąpiła "użycie siły przeciwko cywilom".
Warto odnotować że Izrael użył przeciwko demonstrantom dronów, z których zrzucano kanistry z gazem łzawiącym. Część demonstrujących toczyła w stronę granicy płonące opony, a także obrzucała ją kamieniami. Do starć i protestów doszło co najmniej w 6 miejscach wzdłuż 65-kilometrowego ogrodzenia granicznego.

RT/Goniec