"Demokracja limitowana" to zbiór tekstów, które pisane były dla różnych czasopism. Część z nich nie została jednak opublikowana. Pisane przez wiele lat teksty tworzą jedną integralną całość.

Zdaniem Wildsteina, establishment jest wykorzeniony z narodu, pełen pogardy wobec Polaków. Uznaje Polaków za motłoch narodowo-katolicki, który jest przeszkodą w modernizacji. Podobnie na Zachodzie establishment jest wykorzeniony społecznie, partie niczym się nie różnią, są tak samo lewicowe. Na Zachodzie i w III RP establishment odebrał obywatelom prawo do informacji, ukrywa przed obywatelami, że istnieją różne opinie na temat wyzwań społecznych. Wyuczył obywateli do bierności. Ludzie zaczęli wierzyć w narzucone im przez establishment kłamstwa. Według autora "Demokracji limitowanej", nie ma demokracji, gdy nie ma: wolnych mediów, realnej wolności słowa i pluralizmu opinii.

Establishment, zdaniem Wildsteina, nie ma spersonalizowanego przywództwa, połączony jest wspólnymi interesami, poczuciem kastowej wspólnoty interesów, wspólnymi sojusznikami w Unii Europejskiej, przeświadczeniem o swojej wyższości nad polskim motłochem, cynizmem, poczuciem siły i brakiem rozterek moralnych. Dominację establishmentu chroni monopol medialny tej kliki. Próbuje go przełamywać koncern ojca Rydzyka, Gazeta Polska, tv Republika, liczne tygodniki.

Wildstein zwrócił uwagę, że establishment używa języka moralistycznego do bardzo niemoralnej agresji na Polaków. Według Wildsteina, III RP nieustannie demoralizowała Polaków swoją polityką – zapewniała bezkarność i bogactwo komunistycznym oprawcom. Jednak III RP nie udało się zdemoralizować młodych Polaków. Totalną klęską demoralizacji III RP jest patriotyzm kibiców i twórców hip hopu. Te środowiska, które w innych krajach są zapleczem dla marginesu, w Polsce są nadzieją na przyszłość.

Jednak zdaniem Wildsteina, nie można popadać w defetyzm. Polacy inaczej niż Europejczycy nie dali się w pełni zdemoralizować establishmentowi. Dodatkowo establishment czasami rozsadzają wewnętrzne konflikty. Dzięki temu Polacy mają możliwość dostrzeżenia, że zamiast demokracji mamy jej pozory. Polacy też nie boją się odrzucić patologicznego systemu. Tak się stało, gdy odrzucili w 1989 roku komunizm i gdy po aferze Rywina zagłosowali na zapowiadające budowę IV RP PO i PiS.

Wildstein deklaruje, że jest konserwatystą. Nawołuje do obrony fundamentów, takich jak wspólnota narodowa, niezbędnych do przetrwania. Przestrzega przed zagrożeniem, jakim jest władza sądownicza, która przeradza się w antyspołeczną oligarchię, tyranię zapewniającą bezkarność zbrodniarzom komunistycznym.

Według Wildsteina, Rosja chce traktować Polskę jako swoją strefę wpływów. Manifestuje, że Polska jest w rosyjskiej strefie wpływów. Działania rządu PO są destruktywne, a często po prostu bezsensowne.

Trzeźwą ocenę sytuacji w III RP i UE u Wildsteina zakłóca tylko jego bezkrytyczne zaufanie do PiS. Wildstein uznaje, że PiS jest lekiem na "demokrację limitowaną". Zdaniem Wildsteina, o zaletach PiS świadczą ataki establishmentu na PiS, brak konkurencji dla PiS. Wildstein jednoznacznie odrzuca wszelkie podejrzenia o to, że PiS jest wygodny dla establishmentu, bo prócz szczekania na establishment, nic nie zrobi, by zlikwidować patologiczny system. Zdaniem Wildsteina, samo przejęcie władzy przez PiS już zmieni sytuację polityczną na lepsze.

•••

"Myśl Narodowa", jedno z ważniejszych czasopism endecji w dwudziestoleciu międzywojennym

Nakładem Instytutu Pamięci Narodowej ukazała się, prawie trzystu stronicowa, praca Przemysława Jastrzębskiego ''»Myśl Narodowa« 1921–1939. Studium politologiczno-prasoznawcze'' poświęcona jednemu z najwznioślejszych czasopism ruchu narodowego w II RP.

Etniczni Polacy stanowili 65 proc. populacji w II RP. Dominująca większość etnicznych Polaków swoją reprezentację polityczną widziała w Narodowej Demokracji. Jednym z ważniejszych pism endeków była wydawana od 1921 roku "Myśl Narodowa". Na przełomie 1925 i 1926 roku stała się organem ruchu narodowego. Jej czytelnikami była elita intelektualna II RP. Pismo ujmowało elitę II RP nie tylko trafnością sądów politycznych, ale też i rozbudowaną publicystyką kulturalną.

W swej pracy Przemysław Jastrzębski przybliżył czytelnikom przesłanie ideowe pisma i jego losy. Pierwszy rozdział pracy poświęcony jest genezie pisma, etapom jego rozwoju, czytelnikom "Myśli Narodowej". Drugi rozdział pozycji czasopisma w ruchu narodowym, losom pisma pod kierownictwem Adolfa Nowaczyńskiego, reorganizacji, sukcesom pisma w latach 1925–1935, czterem ostatnim latom działalności redakcji. Trzeci rozdział przybliża czytelnikom środowisko redakcji pisma, pozycję redaktora Nowaczyńskiego, poszczególnych redaktorów, zmianom w redakcji pod koniec 1925 roku i w latach późniejszych, poszczególnym dziennikarzom, pozycji Zygmunta Wasilewskiego w redakcji.

Oblicze ideowe pisma przybliża rozdział czwarty. Z niego czytelnicy dowiedzą się o poglądach endeków na niepodległość i kształt odrodzonej Polski. Endeckiej ocenie: rywali politycznych, ładu wersalskiego, kształtu terytorialnego państwa, kwestii bezpieczeństwa wewnętrznego państwa, ustroju Polski – polskich tradycji ustrojowych i diagnozy ustroju II RP, mniejszości narodowych – Żydów, Ukraińców, Białorusinów, Niemców. W rozdziale o obliczu ideowym "Myśli Narodowej" autor opisał też: stosunek endeków do faszyzmu i nazizmu.

Rozdział piąty pracy o "Myśli Narodowej" został poświęcony zmianom struktury wydawniczej wydawcy pisma, finansowaniu tytułu prasowego, procesowi wydawniczemu, działom pisma, jego szacie graficznej, reklamom na łamach czasopisma. Publikację zamyka wykaz publicystów i współpracowników "Myśli Narodowej", wykaz skrótów, bibliografia i indeks osób.

Dla publicystów "Myśli Narodowej" było oczywiste, że Żydzi: chcą w II RP cieszyć się nienależnymi przywilejami, opanowali administrację II RP ze szkodą dla Polski, asymilację wykorzystują, by Polacy nie dostrzegali żydowskiego zagrożenia, zniewalają Polaków w ich własnym kraju. Publicyści "Myśli Narodowej" uznawali obecność Żydów w Polsce za zbędną i niepożądaną. Wyrażali swój niepokój z powodu eksplozji demograficznej społeczności żydowskiej.

W walce z żydowskim zagrożeniem publicyści "Myśli Narodowej" odrzucali radykalne metody. Endecy uważali, że Polacy powinni odseparować się od żydowskiej społeczności. Budować własne, tylko polskie życie gospodarcze, towarzyskie, społeczne, naukowe i artystyczne. Separacja ta miała skłonić Żydów do opuszczenia Polski.

Endecy z "Myśli Narodowej" doskonale rozumieli, że kultura jest polem wojny cywilizacyjnej. Uznawali, że twórcy żydowscy, ze swoją kulturą propagującą materializm, są szkodliwi dla duchowej kondycji Polaków. Podobnie negatywnie oceniano obecność Żydów w nauce i edukacji. By Żydzi nie upośledzali duchowo Polaków, publicyści endecy domagali się usunięcia Żydów z wolnych zawodów – adwokatury, lecznictwa i dziennikarstwa.

Endecy, podobnie jak Murzyni w RPA, uznawali, że patologią jest stan, w którym nieliczna mniejszość narodowa monopolizuje najintratniejsze i najbardziej wpływowe profesje. Dla endeckich publicystów prasa żydowska była instrumentem demoralizacji Polaków. Żydów korzystających z bibliotek oskarżano o kradzieże książek i wyposażenia bibliotecznego.

Publicyści "Myśli Narodowej" postulowali separację sportu polskiego od żydowskiego. W rozwoju syjonistycznych klubów sportowych dostrzegali groźny wzrost sił społeczności żydowskiej. Już w 1922 endeccy publicyści domagali się akcji afirmacyjnej w szkołach wyższych. Podobnie jak w amerykańskiej akcji afirmacyjnej czy w przepisach równouprawniających kobiety w polityce Polacy mieli mieć zagwarantowaną proporcjonalną liczbę miejsc na studiach.

W sytuacji monopolizowania przez Żydów handlu i usług, na czym tracili polscy konsumenci i niedopuszczani do pracy z powodów rasowych polscy bezrobotni, publicyści "Myśli Narodowej" postulowali rozwój polskiego handlu i rzemiosła. Celem było zapewnienie pracy Polakom, wzrost zamożności Polaków, dostarczenie polskim konsumentom tańszych, lepszej jakości, towarów i usług. Endeccy publicyści wspierali rozwój polskiej przedsiębiorczości, nagłaśniając wszelkie polskie inicjatywy i piętnując tych Polaków, którzy kolaborowali z Żydami.

"Myśl Narodowa" Żydów przedsiębiorców postrzegała jako przebiegłych wyzyskiwaczy i kryminalistów popełniających przestępstwa skarbowe.

Domagano się, by zakaz pracy w niedziele obowiązywał wszystkich obywateli II RP.

W emigracji Żydów z Polski "Myśl Narodowa" widziała rozwiązanie kwestii żydowskiej. By wesprzeć emigrację Żydów z Polski, endecy wspierali ideę powstania państwa żydowskiego w Palestynie. Dla endeckich publicystów niezwykle szkodliwą religią był judaizm. W Talmudzie dostrzegali przyczynę niemoralności Żydów, nienawiści rasowej Żydów do Polaków, szerzenia przez Żydów pornografii wśród Polaków, demoralizowania polskiej młodzieży, przestępczości młodzieży żydowskiej. Publicyści "Myśli Narodowej" potępiali też pozbawione kultury zachowania Żydów.

Według narodowców, istniał globalny spisek Żydów. Owocem wielowiekowej działalności żydowskiego spisku były herezje, protestantyzm, masoneria i komunizm. Zdaniem endeków, Żydzi od lat prowadzili antypolską działalność, demoralizowali Polaków. Dla publicystów endeckich też było oczywiste, że Żydzi są sowiecką agenturą w II RP.

Jan Bodakowski