Niewiele miejsc na świecie można porównać do Ontario pod względem walorów wędkarskich. Ontario jest drugą co do wielkości prowincją Kanady i zajmuje powierzchnię ponad 1 mln km kw., z tego 413 tys. km kw. to po prostu słodka woda. 

        Nazwa prowincji pochodzi od nazwy samego jeziora Ontario. Nazwa ta z kolei wywodzi się od zniekształconej formy słów z języka pierwotnych mieszkańców tych terenów. Słowa te to: „onitariio”, które oznacza piękne jezioro, lub „kanadario”, które może być tłumaczone jako gwieździsta lub cudowna woda.

        Obszar Ontario jest większy od połączonych obszarów Francji i Hiszpanii oraz trzykrotnie większy od powierzchni Polski. Granice prowincji na północy sięgają do Hudson Bay i James Bay. Na wschodzie Ontario graniczy z Quebekiem, na zachodzie z Manitobą. Południową granicę prowincji stanowi Rzeka Św. Wawrzyńca oraz Wielkie Jeziora: jez. Ontario, Erie, Huron, Michigan i największe pod względem obszaru jez. Górne (Superior). 

        Na terenie Ontario znajduje się 250 tys. większych i mniejszych jezior oraz niezliczone rzeki, potoki i strumienie. Wszystko to razem stanowi 1/3 światowych zasobów słodkiej wody, którą wielu uznaje za największe bogactwo w naszej prowincji. Gdyby wędkarz chciał połowić na każdym z ontaryjskich jezior tylko jeden dzień, potrzeba by mu było na to prawie 645 lat!

        W ontaryjskich wodach występuje 158 gatunków ryb, na niektórych z nich skoncentrowane jest rybołówstwo przemysłowe. 24 gatunki ryb cieszą się szczególnym zainteresowaniem wśród wędkarzy. Rejony południowego Ontario oferują doskonałe łowiska dla gatunków ciepłolubnych: bassa mało- i wielkogębowego, okonia, channel catfisha oraz karpia. W głębszych i zimniejszych wodach spotkamy sandacza, szczupaka, muskie (żaden inny region Ameryki Północnej nie może się poszczycić tak wielkimi zasobami muskie, jak Ontario. Muskie występuje w Ontario w ponad 300 jeziorach i 100 rzekach), jesiotra jeziorowego, łososia pacyficznego (chinook – łosoś królewski i coho), łososia atlantyckiego i sieję. Jest to również kraina pstrąga źródlanego (brook trout).

        Wiosną, od marca do początku czerwca, rzeki wpadające do jeziora Ontario są wspaniałymi łowiskami pstrąga tęczowego. W tych samych rzekach pod koniec lata można łowić pstrągi potokowe i źródlane, a jesienią idące na tarło łososie. Jednym z najpopularniejszych łowisk pstrąga potokowego (brown trout), szczególnie dla muszkarzy, jest Grand River, która przecina niemal całe południowe Ontario. Jezioro Erie, które w latach 70. zostało nazwane martwym morzem, dzisiaj jest jednym z najbardziej uznanych w świecie łowisk sandaczy. Kolejnym znanym i cenionym łowiskiem tego gatunku jest Bay of Quinte czy należące w 2/3 do Kanady wody jeziora St. Clair, słynącego również z okazów muskie.

        Kawarthas Lakes (w rejonie Peterborough), to kraina znacznie mniejszych jezior, nad których brzegami powstały spore skupiska domków letniskowych. Jednak pomimo dużej popularności wśród wędkarzy, jeziora te wciąż oferują dobre łowiska sandaczy, muskie i bassów. Wśród wędkarzy największym uznaniem w Kawarthas Lakes cieszy się Pigeon Lake i Chemong Lake.

        Aby wybrać się na wielkie ryby, nie potrzeba wcale przemierzać setek kilometrów czy pokonywać ontaryjskich bezdroży, przynajmniej w przypadku wędkarzy z Toronto. Oddalone o zaledwie godzinę drogi od Toronto jezioro Simcoe może dostarczyć wrażeń najbardziej wybrednemu moczykijowi. Kto dysponuje łodzią, ma do dyspozycji prawie 725 km kw. powierzchni wody. W nieco gorszej sytuacji są miłośnicy wędkarstwa z brzegu. Brzegi tego jeziora są niemal niedostępne ze względu na gęstą zabudowę i tereny prywatne, dlatego też miejsc do wędkowania z brzegu jest mało. 

        Po kryzysie lat 70., kiedy to populacja troci jeziorowej i siei została znacznie zachwiana, dziś dzięki stałym zarybieniom w Simcoe nadal można łowić niezłe okazy ryb tych dwu gatunków. Wśród wędkarzy łowiących na Simcoe, Cook’s Bay znane jest jako świetne łowisko okoni i szczupaków. Niestety, w Simcoe nie pływają już jesiotry. Ten prehistoryczny gatunek został wytrzebiony w Simcoe na początku ubiegłego wieku. Degradacji uległa również populacja muskie, którą naukowcy chcą teraz odbudować na podstawie DNA ze spreparowanych osobników pochodzących z tego jeziora. 

        Simcoe jest również jednym z najbardziej odwiedzanych jezior w czasie zimy. Co roku ministerstwo wydaje kilka tysięcy zezwoleń na postawienie na jeziorze domków na lodzie. 

        Zdarza się, że w ciągu jednego dnia spod lodu łowi kilka tysięcy wędkarzy. W czasie zimy spod lodu na Simcoe łowi więcej wędkarzy niż w pozostałych porach roku razem.

        Centralne Ontario z wieloma głębokimi i czystymi jeziorami słynne jest ze względu na pstrąga źródlanego. Najlepsze rejony na ten gatunek to Haliburton i Algonquin Park, gdzie znajduje się prawie połowa ontaryjskich jezior, w których występuje pstrąg źródlany. (Na terenie parku o powierzchni 7725 km kw. znajduje się 325 jezior.) 

        Inne znane tereny tego rejonu to kraina Muskoki, która od dawna słynie z łowisk bassa małogębowego. Jednak za najbardziej atrakcyjne dla wędkarzy uznaje się obszary północno-wschodnie prowincji. Tutaj celem wielu wypraw jest jezioro Nipigon i Nipigon River. Jest to przede wszystkim królestwo speckled trout (nazwa używana oryginalnie na pstrąga źródlanego w północno-wschodniej części USA i we wschodniej Kanadzie). 

        Uwaga: Osoby, które nie są uważane za stałych mieszkańców Kanady lub Ontario, zamierzające wędkować na terenach państwowych (crown land – ziemia Korony) w północno-zachodnim Ontario, muszą przestrzegać limitów, które obowiązują posiadaczy kart ochronnych (conservation licence). 

Rodzaje kart wędkarskich typu non-residents: 

– karta sportowa (sport fishing licence) ważna na rok kalendarzowy

– karta ochronna (conservation fishing licence) ważna na rok kalendarzowy

– karta sportowa na okres ośmiu dni (eight-day sport fishing licence) 

– karta ochronna na okres ośmiu dni (eight-day conservation fishing licence)

– karta sportowa jednodniowa (one-day sport fishing licence)

– karta ochronna jednodniowa (one-day conservation licence).

        Ceny kart wędkarskich zamieszczone są w regulaminie.

        Karty wędkarskie dla grup zorganizowanych wydawane są dla co najmniej pięciu osób poniżej 18 lat pod opieką osoby dorosłej, która posiada kartę wędkarską. Pozwolenia dla turystów na wędkowanie na jeziorze St. Joseph są bezpłatne i wydawane są przez właścicieli baz turystycznych. 

        Za mieszkańca Kanady (Ontario) uważa się osobę, której Kanada (Ontario) jest stałym miejscem zamieszkania i która przebywała na terenie Kanady (Ontario) co najmniej 6 miesięcy w ciągu ostatnich 12 miesięcy przed ubieganiem się o kartę wędkarską.

        W północnym Ontario dominującymi gatunkami są szczupak i sandacz. Do wielu miejsc na ryby w Ontario nie da się dojechać samochodem. Czasami dotarcie na znalezione ma mapie jezioro wymaga nie lada przygotowań i odpowiedniego sprzętu. Na jeszcze inne, zupełnie zagubione w leśnej głuszy, można przedostać się, tylko wiosłując lub przenosząc canoe, lub też dolecieć wodopłatem.

        Na terenie prowincji może łowić każdy, kto wykupi kartę wędkarską (fishing licence), których w Ontario są dwa rodzaje: sportowe i rekreacyjne (conservation fishing licence). Rodzaj karty określa limit liczby ryb, które może zabrać z łowiska. Limity połowu w przypadku kart rekreacyjnych są o połowę mniejsze. Karty rekracyjne są też tańsze. Na terenie Ontario karty wędkarskie są łatwo dostępne i można je nabyć w 2 tys. punktów sprzedaży (sklepy wędkarskie, ośrodki wypoczynkowe) lub w Internecie.

        Regulamin sportowego połowu ryb w Ontario jest zawarty w łatwo dostępnej publikacji ministerstwa zasobów naturalnych i lasów, pt. „Recreational Fishing Regulations Summary”. 

        Informacje dla osób odwiedzających Ontario, które w czasie swojej wizyty zamierzają wędkować na terenie prowincji. 

        Każdy, kto mieszka na stałe poza Kanadą, aby wędkować zobowiązany jest do posiadania karty wędkarskiej dla osób przebywających tymczasowo na terenie kraju, tzw. non-residents fishing licence. Dotyczy to: – osób powyżej 18 roku, – osoby do 18 lat mogą łowić bez karty wędkarskiej, jeżeli są w towarzystwie osoby dorosłej, która posiada kartę wędkarską. W tym przypadku, wszystkie złowione ryby stanowią część dziennego limitu posiadacza karty. 

        Druga możliwość: – osoba poniżej 18 roku życia może wykupić kartę wędkarską. W tym przypadku obowiązują ją limity w zależności od rodzaju licencji, jaką wykupi.

        Kilka dni temu ośrodek Esnagami Wilderness Logde w północno-zachodnim Ontario zakończył swój sezon. 

        Największego szczupaka w sezonie 2017 złowił Paul Giardulli – 45 ¾”. Największego sandacza złowiła Phyllis Zantjer – 31 ½”. Zwycięzcy tych dwóch kategorii otrzymają w nagrodę darmowy pobyt w Esnagami Lodge w 2018 r.

        Największego pstrąga źródlanego (brook trout) – 21 cali, złowił Brycen George. Oto kilka zdjęć z końcówki sezonu na Esnagami.

Na zdjęciach:

Paul Giardulli z Toronto z największym szczupakiem złowionym na Esnagami w sezonie 2017. Ryba została złowiona w czerwcu.

Phyllis Zantjer (z lewej). Na Esnagami przyjechała aż z Teksasu.

Eric Lund, właściciel Esnagai Lodge ze szczupakiem

Przewodnik Codey ze szczupakiem

Przewodnik Matt

Karibu (renifery) na jeziorze Esnagami to dość częsty widok

W tym roku wyśmienite posiłki  dla gości ośrodka przygotowywał szef kuchni Troy

Załoga Esnagami Lodge. Od lewej:  Ben, Karina, Phyllis, Dave, Troy, Matt, Liam, Megan, Codey, Rowan, Scott, Britani, Sue, Eric, Chris, Mitchell i Kyle. Dzięki tym ludziom wędkarskie wakacje na Esnagami należą do najlepszych w Ontario.

        Nawet na jeziorach na dalekiej północy można trafić na słabe brania.  Ryby są, ale za nic nie chcą brać. Co wtedy robić? Jeśli na Esnagami nie biorą sandacze w miejscach, gdzie zwykle łowiło się je bez problemu, to trzeba spytać Erica, właściciela Esnagami Lodge, bo nikt nie zna jeziora lepiej od niego. Jeszcze lepiej jest wybrać się z nim na jezioro.  

        Jednego dnia bo obiedzie wyruszamy w dwie łodzie na wieczorne łowienie sandaczy. Tym razem nie jest to położona niedaleko Fire Island, znana jako evening spot na sandacze, ale oddalona o 6 km od lodge zatoka, znana pod nazwą Flats.  Eric z żoną – Sue – na jednej łodzi. Na drugiej  Rowan, Yanna i ja. 

        Flats to płytka zatoka ze średnią głębokością tylko 6-7 stóp i trawą na dnie – jak podwodna łąka. Aż dziw, że tutaj na płyciźnie mogą  być latem sandacze. Na początku tradycyjnie dżigujemy Gulpem Alive, ale  brania są sporadyczne i delikatne.  Nic, żeby ostro uderzyło. 

        Na zatoce są jeszcze dwie łodzie, na których co chwila coś się dzieje i w podbieraku ląduje sandacz. Najwyraźniej sandacze nie chcą gumek, ale woblery. Szybko więc zakładamy pływające Rapale i od tego momentu wszystko się zmienia. Nasza łódka dryfuje powoli na fali, a my w każdym rzucie mamy mocne uderzenia i pierwsze ryby lądują w łodzi. Do takiego właśnie łowienia przyzwyczaiła nas północ i Esnagami.  

        O zachodzie słońca woda na Flats aż kipiała od ryb. Dookoła łodzi sandacze wyskakiwały wysoko z wody.                  

        Szkoda, że zapomniałem muchówki w lodge, na pewno brałyby też na muchy.

Zakaz łowienia w Port Hope

        Od 15 sierpnia w Port Hope na rzece Ganaraska, na odcinku pomiędzy Robertson Bridge i Molson Street Bridge, obowiązuje zakaz łowienia od godz. 20.00 do 6.00.   

        Decyzja rady miejskiej Port Hope o zakazie łowienia była konsekwencją ciągłych skarg mieszkańców i biznesów na wędkarzy za zaśmiecanie brzegów rzeki między innymi martwymi rybami oraz nocne kłusownictwo. Szczególnie w czasie ciągu tarłowego pstrągów i łososi Port Hope przeżywało najazd wędkarzy i również kłusowników. 

        Rzeka Ganaraska przepływająca przez Port Hope na wschód od Toronto uważana jest za jedną z najlepszych na łososie i pstrągi w Ontario. Swój bieg rozpoczyna w Oak Ridges Moraine, przepływa przez Port Hope i swój bieg kończy w jeziorze Ontario. Rzeka słynęła niegdyś z zimnej i czystej wody, co zapewniało dobre środowisko dla pstrągów źródlanych i łososi atlantyckich. Powstała na początku XIX zapora u ujścia rzeki zablokowała jednak ciąg tarłowy łososi atlantyckich. Do 1870 populacja tego gatunku w wielu rzekach wpadających do jeziora Ontario prawie zupełnie zanikła. Rolę dominującego drapieżnika w Ontario przejęły łososie pacyficzne.

        Mike Borger z Hamilton  jest znakomitym wędkarzem, promotorem ośrodków (lodges) wędkarskich i łowieckich w Kanadzie oraz wydawcą magazynu „Canada Fishing Guide Magazine”. 

        Pod koniec maja br. Mike wraz ze swoim 10-letnim synem Brendanem, biwakowali i łowili pstrągi źródlane (brook trout) na jednym małych jezior w parku Algonquin. Zdjęcia z wypraw Mike opublikował na Facebooku, a film na YouTube. Oczywiście Mike nigdy nie podał nazwy jeziora, które odkrył wraz z kolegą 15 lat temu.

        Rozmiary pstrągów, jakie łowił tata z synem, były jak na Park Algonquin imponujące, bo były to ryby o wadze 5-6 funtów. Pstrągi o takiej wadze można już uznać za wędkarskie trofeum. 

        W Algonquin na większości jezior łowi się przeważnie pstrągi znacznie mniejsze, o średniej wadze od 1,5 do 2,5 funta.

        Kilka tygodni później Mike Borger otrzymał 6-stronicowy list z ministerstwa zasobów naturalnych i leśnictwa (MNRF), podkreślający, że na podstawie Freedom of Information (FOI), czyli wolności informacji, ktoś chce poznać tajemnicę Borgera i wystąpił w tej sprawie do rządu, żądając poznania miejsc, w których Borger otrzymał zezwolenia na kemping. Jak wiadomo, w Algonquin wymagane jest pozostawienie takich danych.

Jak na razie MNRF odmówiło udostępnienia informacji o pobycie Borgera w parku na podstawie paragrafu 21(5). MNRF ani nie potwierdziło, ani nie zaprzeczyło  posiadaniu takich informacji. MNRF określiło żądanie o udostępnienie informacji o wyprawie Borgera jako nieuzasadnioną inwazję w prywatność.

        Jednak ubiegająca się osoba ma jeszcze prawo do odwołania.

        Ustawa o wolności informacji (The Freedom of Information Act) umożliwia każdej osobie żądanie informacji od agencji federalnych i rejestrów. Instytucja federalna ma wtedy 30 dni na odpowiedź na wniosek, a niektóre zapisy mogą zostać wstrzymane w zależności od uznania agencji.

        W jednym z wielu wywiadów radiowych, jakich udzielił ostatnio Mike Borger, podkreślił, że gdyby „wydał” nazwę jeziora, doprowadziłoby to do jego ruiny, ponieważ jest zbyt małe i delikatne. Jezioro byłoby skończone.  Wielu wędkarzy nigdy by mu tego nie wybaczyło.

        Centralne Ontario z wieloma głębokimi i czystymi jeziorami słynne jest ze względu na pstrąga źródlanego – brook trout. Najlepsze rejony na ten gatunek to Haliburton i Algonquin Park, gdzie znajduje się prawie połowa ontaryjskich jezior, w których występuje pstrąg źródlany. Na terenie parku o powierzchni 7725 km kw. znajduje się 325 jezior. Pstrąg źródlany (brook trout, nazywany często speckled trout) występuje w parku przynajmniej w 230 jeziorach.

        Maj i czerwiec to miesiące, w których łowi się w Algonquin najwięcej pstrągów źródlanych. W okresie tym ryby tego gatunku przebywają najbliżej powierzchni i intensywnie żerują. Aż 75 proc. połowów rocznych przypada na pierwsze dwa tygodnie tuż po otwarciu sezonu! Średnia połowów wynosi 1-2 ryby w ciągu godziny. Są to przeważnie ryby długości 30-40 centymetrów. 

        Nakina, położona w północno-zachodnim Ontario i oddalona od Toronto o 15 godzin jazdy samochodem, bywa latem dość zatłoczona. Tutaj kończą się asfaltowe drogi Ontario i jest to ostatni przystanek dla wędkarzy wyruszających na urlopy do ośrodków dostępnych jedynie drogą powietrzną. 

        Aby podróżować dalej, trzeba więc lecieć wodnopłatami, które przeważnie wylatują rano z baz na  jeziorze Cordingley w pobliżu Nakiny.

        Zdarza się, że jedyny motel w Nakinie – Pennock’s, nie jest w stanie przenocować wszystkich chętnych. 

        I zdarzyło się, że w terminie naszego pobytu w Nakinie w motelu nie było już wolnych miejsc. Miejsce w Pennock’s lepiej rezerwować najpóźniej w marcu. 

        Dwa miesiące przed planowaną podróżą okazało się być za mało, jak się zdarzyło naszej grupie po raz pierwszy od 2014 r. Nocleg udało nam się znaleźć w R & D Apartments, też w Nakinie. W takiej samej cenie jak Pennock’s, za to w znacznie lepszych warunkach. 

        W sobotę rano, ok. ósmej, lecimy już po raz czwarty do Esnagami Wilderness Lodge na jeziorze Esnagami.  

        Do tego ośrodka po prostu się powraca.  Spotykamy wędkarzy, którzy na Esnagami jeżdżą ponad 20 lat.

        Tym razem na Esnagami będziemy w trzeciej dekadzie lipca, więc dwa tygodnie później niż podczas naszych wcześniejszych wypraw.  Pogoda zapowiada się dobrze, ma być słonecznie i nawet trochę gorąco. 

        Po krótkim locie wodnopłatem lądujemy na Esnagami. Na głównym doku panuje poranny zgiełk. Przewodnicy sprawnie rozładowują samolot i po chwili rozwożą gości i bagaże do domków. 

        Na Esnagami spędzimy cały tydzień. Tutaj zapomina się, jaki jest dzień tygodnia...

      Znany w polonijnym środowisku wędkarskim – Krzysztof Kluska z Mississaugi – złowił największego łososia w drugim tygodniu zawodów Great Ontario Salmon Derby.  

        W nagrodę za łososia o wadze 32,98 lb Krzysztof Kluska otrzymał 10 tys. dol.  

        Łosoś został złowiony na głębokości 77 stóp na przynętę – Trigger X Cut Bait. Ryba była oficjalnie zważona w Bronte Outdoors w Port Credit.  

        W przeszłości Krzysztof Kluska startował w zawodach Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego.  Trzy razy wygrał tytuł najlepszego wędkarza roku.  

        Krzysztof Kluska pracuje w „Sail” w Etobicoke w dziale wędkarskim.

        W pierwszym tygodniu zawodów w czołówce, na drugim miejscu uplasował się inny z Polaków – Sebastian Banas, który  na wysokości Bluffer’s Park złowił łososia o wadze 33,54 lb, czyli rybę większą od złowionej przez Krzysztofa Kluskę i drugą jak na razie największą w całym turnieju.  Za drugie miejsce w tygodniu, Sebastian Banas otrzymał 1 tys. dol. i dwa downriggery. 

        W Great Ontario Salmon Derby prowadzi łosoś o wadze 34,98 lb.

Czy wiesz, że…

czyli ciekawostki dla wędkarzy:

        • W pobliżu miejscowości Łojewo, rzece Łupawie, 14 marca 1990 r. o godzinie 11:30 został złowiony przez 21-letniego wtedy wędkarza Piotra Musiała z Koła PZW w Łęczycy, pstrąg potokowy, który ważył 5,4 kg i mierzył 82 cm.

        • Czy wiesz, że łacińska nazwa szczupaka to Esox lucius i w wolnym tłumaczeniu oznacza „głodny wilk”? Jako pierwszy nazwy tej użył szwedzki przyrodnik Karol Linneusz w roku 1758.

        • Czy wiesz, że kiedyś podpórki określano mianem „leniuchów”? Nazywano je tak, gdyż sądzono, że używają ich tylko „niedzielni wędkarze”, dla których ważniejsze jest śniadanie niż łowienie.

        • Czy wiesz, że rekordowy okaz palii jeziorowej (ryba bardzo przypominająca pstrąga źródlanego) został złowiony w 1970 roku przez Larry’ego Daunisa nad Wielkim Jeziorem Niedźwiedzim  i ważył 29,4 kg?

        • Czy wiesz, że okoń nilowy jest gatunkiem introdukowanym i  trafił do Jeziora Wiktorii w Afryce Centralnej pod koniec lat pięćdziesiątych? Wg niepotwierdzonych informacji, okonie łowione w Jeziorze Wiktorii osiągały wagę nawet 215 kg!

        • Czy wiesz, że na jeziorze Kariba odbywają się największe wędkarskie zawody świata na wodach słodkich? Jest to międzynarodowy turniej w łowieniu ryb tygrysów.

        • Czy wiesz, że ryba tygrysia zwana goliatem (Hydrocynus goliath) ma jedne z największych zębów wśród ryb, poluje w niewielkich stadach (około 5 osobników), a jej łupem padają również ludzie!

        • Czy wiesz, że aż 4 gminy w Polsce rokrocznie organizują Święto Leszcza? Święto przypada tradycyjnie na przełomie lipca i sierpnia.

        • Czy wiesz, że do tej pory odkryto ponad 20 000 gatunków ryb?

        • Czy wiesz, że sum europejski jest „kanibalem”? Jest nim do tego stopnia, że w prywatnych hodowlach (np. w Niemczech) trzeba niemalże nieustannie oddzielać od siebie osobniki, aby większe sumiki nie pozjadały swojego rodzeństwa.

        • Czy wiesz że najstarsza literatura wędkarska, czyli najwcześniejsze znane teksty wędkarskie, jak ustalili badacze wędkarstwa, które były poświęcone łowieniu ryb dla przyjemności na wędkę, jest dziełem Rzymianina Claudiusa Aeliana około 170–230 p. Ch. Opisał, jak mieszkańcy Macedonii łowili pstrągi na sztuczną muchę.

http://www.wedkarstwomojapasja.pl

        Od 11 do 14 lipca w Orlando na Florydzie trwały targi ICAST – największa wystawa wędkarskich nowości na świecie. Impreza, która co roku napędza wędkarski biznes w Ameryce Północnej.

        Oto kilka najlepszych produktów, zwycięzców poszczególnych kategorii. Nagrodę Best of the Show zdobyła firma Bote za kajak Rover.

Yeti słynie z super wytrzymałych  coolerów, ale produkuje też torby. Torba Panga Duffel to zwycięzca w kategorii wędkarskich akcesoriów.

42-calowy szczupak z jeziora St. Joseph, nad którym znajduje się Old Post Lodge, jeden z najlepszych ośrodków dla wędkarzy w północno-zachodnim Ontario. Old Post Lodge to dawna faktoria należąca do Hudson Bay, która po odbudowie rozpoczęła działalność turystyczną w 1987 r. jako światowej klasy ośrodek dla wędkarzy. Tutaj również pracuje były przewodnik na Esnagami – Neil Leduc. W Internecie: www.oldpost.com.

Robert Sergiel z bassem małogębowym o długości 21 cali

Rowan Lund z sandaczami na piknik na jeziorze Esnagami, 5 lipca 2017 r.  Na Esnagami nie ma  potrzeby zmyślać historii o swoich wędkarskich wyczynach...  Informacje o wyprawach na jezioro Esanagami w północno-zachodnim Ontario dostępne w Internecie na stronie www.esnagami.com, portalach społecznościowych Facebook i Twitter.

Włoch Paolo Pacchiarini ze szczupakiem złowionym na muchę na wyprawie do Laponii. Paolo łowi na muchy z ogonkami, tzw. wiggle tails flies, które są niezwykle skuteczne na szczupaki.

Mike Goacher z sandaczem 29 cali z Esnagami

Mike Borger z Hamilton z olbrzymimi szczupakami złowionymi na Misekumaw Lake (Milton Lake Lodge) w Saskatchewan. Mike jest znanym przewodnikiem wędkarskim oraz wydawcą magazynu Canada Fishing Guide Magazine.

Szczupak na jeziorze Kag. Jezioro to położone jest 75 mil na północny zachód od Nakiny. Ośrodek dla wędkarzy – Kag Lodge – prowadzony jest od pokoleń przez rodzinę Leuenberger. Jeden z doświadczonych przewodników z Esnagami – Steve, pracuje obecnie w Kag Lodge. W Internecie: www.leuenberger.ca.

„Witam w obozie kanibala”

Historia Martena Hartwella

        Hottah Lake położone jest na południe od Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego, na Terytoriach Północno-Zachodnich. Jest częścią systemu Camsell River, największej rzeki, która wpływa do Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego. W 1972 nad jeziorem Hottah zdarzyła się jedna z najbardziej dramatycznych historii kanadyjskiej Arktyki. 

        8 listopada 1972 mały samolot, lecący z Cambridge Bay (teraz Nunavut) do Yellowknife, rozbił się nad Hottah Lake. Na pokładzie samolotu były 4 osoby, 45-letni pilot Marten Hartwell, Inuitka Neemee Nulliayok – w ciąży z bólami porodowymi,  i 14-letni chłopiec  o imieniu David Inuk Pisurayak Kootook, który cierpiał na ból wyrostka robaczkowego, oraz 27-letnia pielęgniarka – Judy Hill. Hartwell otrzymał ten lot przypadkowo i miał dolecieć do Yellowknife, gdzie w miejscowym szpitalu miano udzielić pomocy medycznej jego pasażerom.

Upadku samolotu i zderzenia z ziemią nie przeżyła pielęgniarka. Kilka godzin po katastrofie w wyniku obrażeń zmarła ciężarna kobieta.  Przy życiu pozostał pilot, który miał złamane obie nogi, i inuicki chłopiec z bólem wyrostka robaczkowego.

        Czekając na ratunek, Hartwell oraz 14-letni David Kootook walczyli o przetrwanie w ekstremalnych warunkach, przy temperaturze –35 stopni Celsjusza. Po 23 dniach David Kootook zmarł. Pilot Marten Hartwell został uratowany tydzień później. Przetrwał 31 dni.  Przez ostatnie dni przed odnalezieniem jadł nogę pielęgniarki. Hartwell przywitał ekipę ratunkową słowami: „Witam w obozie kanibala”.

        David Kootook żywił się korą z drzew. Odmówił jedzenia ciała martwej pielęgniarki Judy Hill. Oficerowie RCMP, którzy przeszukiwali później obóz pilota, znaleźli plastikowy woreczek z ludzkimi szczątkami.

        W jednym ze swoich pierwszych wywiadów Hartwell powiedział o chłopcu, że bał się on wszystkiego, nie miał żadnych umiejętności przetrwania, nie umiał trzymać siekiery i znaleźć suchego drewna na ogień. Pilot wysłał go na zamarznięte jezioro, żeby złowił spod lodu ryby, wtedy chłopak się zgubił. Po dwóch dniach udało mu się jednak powrócić do obozu. Był zobojętniały i przestał zupełnie myśleć o przetrwaniu. Nie chciał się nawet podnieść i trzy dni później już nie żył. Było to 23 dni po katastrofie.

        Przypuszcza się jednak, że to właśnie David Kootook odegrał kluczową rolę w przetrwaniu Martena Hartwella.

        Pierwsze próby odnalezienia samolotu były nieudane. Po trzech dniach,  na zlecenie ministra obrony narodowej w gabinecie Pierre’a Trudeau – Jamesa Richardsona – poszukiwania zostały wznowione, nie przyniosły jednak rezultatu. Dopiero 7 grudnia 1972 wojskowy samolot transportowy odebrał sygnał alarmowy z wraku rozbitego samolotu. 

        Akcja poszukiwawcza kosztowała prawie milion dolarów i była najdroższa w historii kanadyjskiego lotnictwa do  r. 1972. 

        Na miejsce katastrofy zrzucono ze spadochronu dwóch ratowników. W końcu Hartwell został przewieziony do szpitala Stanton w Yellowknife, gdzie po pierwszych badaniach jego stan określono jak wyjątkowo dobry jak na gehennę, jaką przeszedł.

        Na pewien czas Hartwell stracił licencję pilota. Powrócił jednak do lotnictwa i założył własną firmę lotniczą w Fort Norman. W 1987 brał udział w drugiej katastrofie samolotu, w której tym razem nikt nie zginął. W 1991 sprzedał swoją firmę i przeszedł na emeryturę. Nigdy nie podjął negocjacji w próbach przedstawienia jego historii w filmie.

        Opowieść o przetrwaniu Hartwella, z naciskiem na rolę, jaką odegrał Kootook, stała się nieśmiertelna dzięki piosence „The Marten Hartwell Story” sławnego kanadyjskiego piosenkarza muzyki country – Stompin‘ Toma Connorsa. Piosenka Connorsa nie zawiera żadnego odniesienia do aspektów kanibalizmu. Oryginalną wersję tej piosenki można znaleźć na YouTube: „Marten Hartwell Story by Stompin‘ Tom Connors”.

        Marten Hartwell zmarł 2 kwietnia 2013. Miał 88 lat. Piosenkarz Stompin‘ Tom Connors zmarł 6 marca 2013 r. Miał 77 lat.

Muchy z ogonkiem

        Szczupakowe muchy z ogonkami – wiggle tails flies –zdobywają coraz większą popularność na całym świecie.  Ogonek nadaje przynęcie niezwykły ruch w wodzie, dodaje błysku i atrakcyjności. Najlepsze ogonki produkowane są przez Włocha Paolo Pacchiariniego. 

        Jak skutecznie jest łowienie szczupaków na muchy wiggle tail, można obejrzeć na YouTube, na filmie: „Pike Fly Fishing with Wiggle Tails”, gdzie doskonały szwedzki wędkarz Niklaus Bauer wyjaśnia tajniki łowienia takimi muchami, aby uzyskać ich najlepszą akcję.

Tydzień bez karty

        W ramach Family Fishing Week obywatele Kanady mogą łowić ryby bez karty wędkarskiej w Ontario.  Family Fishing Week potrwa od soboty, 1, do niedzieli, 9 lipca.  Mieszkańcy korzystający z możliwości łowienia bez karty muszą przestrzegać dziennych limitów połowu, takich jakie obowiązują posiadaczy kart ochronnych – conservation licence. Zwykle są to limity o połowę mniejsze od tych, które mają wędkarze z kartami sportowymi. W przypadku gatunku muskie dzienny limit na kartę ochronną wynosi 0 (zero).

Bassy z Simcoe

        Sezon na bassy otworzył się na jeziorze Simcoe w czwartą sobotę czerwca. Simcoe zajmuje pierwsze miejsce w rankingu, jako najlepsze łowisko bassów małogębowych (nazywanych popularnie bronzebacks) w Kanadzie! 

        Ryby z jeziora Simcoe nadają się do jedzenia. Simcoe nadal należy do jednych z najczystszych w prowincji i ryby z tego jeziora są bezpieczne do spożywania. Nawet bardziej położone na północy Ontario jeziora mają znacznie więcej ograniczeń w  spożywaniu ryb niż Simcoe! 

        Dowody można znaleźć w przewodniku „The Guide to Eating Sport Fish”, który jest publikowany co dwa lata przez Ministerstwo Środowiska we współpracy z Ministerstwem Zasobów Naturalnych i Lasów. 

        Pracownicy Ministerstwa  Zasobów Naturalnych i Ministerstwa Środowiska łowią ryby z Simcoe, które są następnie badane w laboratorium Ministerstwa Środowiska w Toronto.

Muskie ludożerca…

        Chociaż głównym pożywieniem amerykańskiej odmiany szczupaka – muskie, są ryby, jak się okazuje, muskie potrafią atakować nawet bardzo dziwne rzeczy, jak np. śruby od silników do trollingu, psie ogony, a także, choć bardzo rzadko, ludzi.        

         Zarówno w USA, jak i w Kanadzie zanotowano kilka przypadków ataku muskie na człowieka.

        Oto jedna z poświadczonych historii. 10-letnia Marley Hillen z Oshawy została zaatakowana przez muskie na Jack Lake na południe od Aspley. 

        Dziewczynka włożyła do wody zabrudzoną dłoń, żeby ją opłukać, ponieważ wyjmowała rosówki z pudełka. W tym momencie została zaatakowana przez muskie. 

        „Włożyłam dłoń do wody i wtedy zobaczyłam, jak duża ryba płynie do mnie. Złapał moją dłoń i ciągnął mnie do wody” – mówiła Marley. Na początku przypuszczano, że był to atak żółwia. 

        Jednak kiedy ranę zobaczył właściciel ośrodka, nie było wątpliwości. Był to muskie, który od półtora miesiąca krążył pod pomostami. Ryba miała około 15 funtów („Peterborough Examiner” 1998).

        Niecodzienną przygodę z tiger muskie miał policjant Dan Droessler w czasie urlopu w Governor Dogde State Park w pobliżu Dodgeville. 

        Pan władza na urlopie, pluskał sobie stopą w wodzie z canoe, kiedy w pewnym momencie 36-calowy tiger muskie wbił swoje zęby w jego stopę. 

        Drapieżnik wylądował w canoe, a później na pogotowiu w Memorial Hospital w Iowa County’s, gdzie go w końcu odczepiono od nogi pana policjanta i położono na podłodze. Głębokie rany po zębach ryby zaszyto, a oficerowie Ministerstwa Zasobów Naturalnych skonfiskowali rybę, ponieważ – jak twierdzili – nie miała wymiaru i była „złowiona” w nielegalny sposób.

        Zdarzenie udokumentowano również zdjęciami. Jedno z nich znajduje się na ścianie pogotowia w szpitalu z podpisem – „ludożerca” („Wisconsin State Journal” 1998). 

        Ogółem w Ontario udokumentowano bardzo niewiele podobnych przypadków. 

        Niemniej jednak dwa zdarzenia miały miejsce na Trout Lake w pobliżu North Bay, jedno na Ottawa River i Lake Charts („Forest and Outdoors” 1956).

        Simon Barth z Toronto z 50-calowym muskie złowionym na  jeziorze Sturgeon. Na jeziorach Kawarthas nie dorastają do olbrzymich rozmiarów i nie mogą konkurować rozmiarami z rybami z chociażby Georgian Bay. Dużym sukcesem i sensacją byłoby złowienie na Kawarthas muskie o wadze 50 funtów. Przeważnie są to ryby o wadze 15 funtów. Ryby z Kawarthas co prawda nie mają potężnej masy, ale są za to długie i 50-calowe okazy trafiają się dość często.  

        Żaden inny region Ameryki Północnej nie może się poszczycić tak wielkimi zasobami muskie, jak Ontario. Muskie występuje w Ontario w ponad 300 jeziorach i 100 rzekach. Sezon na muskie w Ontario otworzył się w pierwszą sobotę czerwca.

EGB

        Maj i czerwiec to miesiące w których łowi się w Algonquin najwięcej pstrągów źródlanych. W okresie tym, ryby tego gatunku przebywają najbliżej powierzchni i intensywnie żerują. 

        Aż 75 proc. połowów rocznych przypada na pierwsze dwa tygodnie tuż po otwarciu sezonu! Średnia połowów wynosi 1-2 ryby w ciągu godziny. Są to przeważnie ryby długości 30-40 centymetrów. 

        Legendarną przynętą na pstrągi w Algonquin są wahadłówki EGB. Kto zamierza łowić w parku, musi je mieć. 

        Zdarza się, że wszystkie ryby złowione w ciągu kilkudniowych wypraw złowione są właśnie na EGB.