John Tory zostaje na drugą kadencję. Praktycznie był bezkonkurencyjny – zagłosowało na niego 63 proc. wyborców. Druga – Jennifer Keesmaat – otrzymała 23 proc. głosów. Cztery lata temu startował z trzeciej pozycji, teraz od początku był faworytem. Tory będzie trzecim po Melu Lastmanie i Davidzie Millerze burmistrzem, któremu mieszkańcy miasta postanowili zaufać po raz drugi.

Frekwencja podczas ostatnich wyborów była najniższa od 2006 roku – do urn poszło tylko 41 proc. usprawnionych do głosowania. Na kampanię rzuciła się cieniem ustawa rządu prowincyjnego nakazująca zmniejszenie liczby okręgów wyborczych z 47 do 25. Nie było tak naprawdę żadnej prawdziwej debaty.

Po ogłoszeniu wyników Tory podziękował mieszkańcom miasta za okazane zaufanie, wsparcie i inspirację. Podkreślił, że służba miastu to dla niego przywilej. Podziękował także swojej konkurentce Jennifer Keesmaat, choć o jej pomysłach mówił, że są nierealistyczne i wolałby, żeby Toronto było miastem nadziei, a nie miejscem, gdzie ludzie nadzieję tracą. O zadaniach na nadchodzące lata powiedział, że głównym celem będzie łączenie i przybliżanie – tworzenie nowych możliwości, łączenie ludzi oraz dążenie do tego, by Toronto stało się miastem pełnym życia i takim, w którym ludzie są w stanie się utrzymać. Tory nawiązał do tematu przemocy i broni palnej. Obiecał, że ponowi wszelkie wysiłki i zainwestuje w programy, które likwidują bariery społeczne.

W nowej „odchudzonej” radzie Tory będzie potrzebował poparcia 13 radnych, a nie 24, jak w poprzednim systemie. Trzech z czterech kandydatów, których popierał, dostało się do rady. Mark Grimes, szef rady Exhibition, został wybrany w okręgu 3, James Pasternak wygrał z Marią Augimieri, która zawsze głosowała przeciwko burmistrzowi, w okręgu 6, a Brad Bradford będzie reprezentował okręg Beaches-East York. Dopingowany przez Tory’ego Joe Mihevic przegrał w okręgu Toronto-St. Paul’s z Joshem Matlowem. Matlow krytykował burmistrza w związku z planami rozbudowy metra w Scarborough. Do rady miasta weszli Frances Nunziata i Denzil Minnan-Wong, którzy deklarowali poparcie dla Tory’ego.

Rząd liberalny po cichu umorzył spłatę pożyczki w wysokości 2 595 974 536 dolarów udzielonej Chryslerowi w czasie recesji w 2009 roku. Jest to jedna z największych darowanych sum pochodzących z pieniędzy publicznych, a dyskretny zapis o umorzeniu znajduje się w dokumencie 2018 Public Accounts of Canada przedstawionym w ostatni piątek w parlamencie. We wzmiance o darowanej pożyczce nie ma mowy o tym, kto ją otrzymał ani do jakiego sektora gospodarki trafiły pieniądze. CBC News potwierdziło jednak, że chodzi o pieniądze, które rząd premiera Harpera przekazał 30 marca 2009 roku firmie Chrysler LLC. John Babcock z Global Affairs Canada powiedział, że wszystkie próby odzyskania kwoty 1,125 miliarda dolarów amerykańskich plus odsetki (co dało łącznie prawie 2,6 miliarda dol. kanadyjskich) zakończyły się niepowodzeniem. Pożyczka była udzielana przez Export Development Canada (EDC), które administruje funduszem Canada Account. Pożyczki są udzielane i gwarantowane bezpośrednio przez rząd federalny. Z Canada Account pochodziły np. pieniądze na wykupienie 31 sierpnia bieżącego roku rurociągu Trans Mountain od Kinder Morgan Energy Partners

W 2009 roku Chrysler został podzielony na dwa przedsiębiorstwa – „stare”, które zbankrutowało, i „nowe”, które działa do dziś jako Fiat Chrysler i w 2017 roku osiągnęło zysk netto w wysokości 4,3 miliarda dolarów. Po restrukturyzacji Chrysler Corp. oddał rządom Kanady i Ontario inny dług, także zaciągnięty w 2009 roku. Było to 1,7 miliarda dol.

Mieszkańcy małej miejscowości Chipman w środkowej części Nowego Brunszwiku byli oburzeni, gdy zobaczyli w swoim miasteczku flagę w czarno-białe pasy – flagę promującą heteroseksualizm. Pojawiła się w Stanach Zjednoczonych, używały jej grupy o poglądach konserwatywnych w odpowiedzi na imprezy propagujące homoseksualizm. Mieszkanka pobliskiego Minto, Margaret Clark, mówi, że ta flaga to dla niej symbol nienawiści, porównuje, że to prawie tak, jakby wywiesić swastykę. To przerażające, jakbyśmy się cofnęli w czasie, twierdzi. Opowiada, że jej 34-letni syn jest homoseksualistą. W szkole był prześladowany, liceum skończył na Wyspie Księcia Edwarda, a potem wyprowadził się do Niemiec, gdzie ma „męża” i jest menedżerem w Louis Vuitton. O tych, którzy wywiesili flagę, mówi, że najwyraźniej chcą pokazać, że biali heteroseksualiści są najlepsi.

Justin Fudge od ponad ośmiu lat mieszka w Chipman i jako homoseksualista wraz z tutejszą małą społecznością LGBTQ długo walczył o to, by tęczowa flaga znajdowała się na miejskim maszcie. Teraz na znak protestu przymocował dużą tęczową flagę do anteny w swoim samochodzie i tak jeździł po mieście. Ma nadzieję, że rada miasta przeprosi za incydent. Lyle Robichaud, były mieszkaniec Chipman, mówi, że w miasteczku nigdy nie doszło do większego aktu nienawiści.

Flaga została zdjęta w poniedziałek po protestach mieszkańców. Powiewała na maszcie przy Chipman Marina przez niecałą dobę. Pojawiła się za sprawą 12-osobowej grupy mieszkańców pod wodzą Glenna Bishopa. Grupa spotykała się od kilku miesięcy i rozważała, w jaki sposób okazać wsparcie osobom heteroseksualnym. Bishop mówi, że czarno-biała flaga to międzynarodowy symbol mężczyzny i kobiety. Tłumaczy, że nie jest przeciwnikiem homoseksualistów, preferencje seksualne to ich prywatna sprawa. Dwa miesiące temu poszedł do burmistrza Carsona Atkinsona i powiedział mu o pomyśle z flagą. Burmistrz się zgodził mówiąc, że przecież reprezentujemy wszystkie grupy społeczne. Bishop dodaje, że osoby związane ze środowiskiem LGBTQ stanowią może 5 proc. mieszkańców okolicy, a pozostałe 95 proc. to heteroseksualiści, którzy nigdy nie zgłaszali zastrzeżeń do tęczowej flagi.

Wciągnięcie flagi na maszt odbyło się w niedzielę po południu. Według Bishopa przyszło na nie około 50 osób. Burmistrz wygłosił przemówienie, w którym powtórzył, że Chipman to miasteczko międzynarodowe, a jego mieszkańcy wywodzą się z różnych grup. Rada miejska uznaje i szanuje prawa wszystkich mieszkańców. Do tej pory radni jednogłośnie przyjmowali propozycję wywieszenia flagi proponowanej przez społeczność LGBTQ, a dziś zgadzamy się na flagę przyniesioną przez społeczność heteroseksualną, tłumaczył Atkinson. W poniedziałek przemówienie zostało zamieszczone na miejskim fejsbuku. Wpis został zdjęty po jakiś 30 minutach.

Bishop ma nadzieję, że mimo negatywnych reakcji na fejsbuku inne miasta pójdą w ślady Chipman i też zaczną wywieszać czarno-białe flagi.

Minto i Chipman leżą w okręgu reprezentowanym przez konserwatywną People’s Alliance.

W niedzielę 14.10.2018r. Stowarzyszenie Pamięci Polskich Termopil i Kresów im Ks. Bronisława Mireckiego oraz Klub Inteligencji Katolickiej w Przemyślu byli organizatorami pielgrzymki ze zniczami do Lwowa i innych miejscowości na Kresach. Dzięki przemyskim darczyńcom zniczy, wpłatom na znicze od osób i organizacji z Polski i zagranicy, mogliśmy przekazać znicze Polskiemu Towarzystwu Opieki nad Grobami Wojskowymi we Lwowie. Członkowie ww. Towarzystwa i młodzież polska zapalą znicze 1 listopada na grobach Obrońców Lwowa, poległych na Kresach i pochowanych na Cmentarzu Obrońców Lwowa.

Tą wyjątkową pielgrzymką uczciliśmy 100. Rocznicę Odzyskania Niepodległości Polski, a także pamięci śp. Księdza Arcybiskupa Ignacego Tokarczuka w roku 100. rocznicy Jego urodzin. Pielgrzymkę we Lwowie rozpoczęliśmy uczestnictwem w Mszy św. w kościele pw. Św. Marii Magdaleny z udziałem Pocztów Sztandarowych Technikum nr.8 im. Ks. Abpa Ignacego Tokarczuka i Technikum nr.6 im. Ks. Franciszka Winnickiego. To w tym polskim kościele, dzisiaj użytkowanym głównie przez Ukraińców jako Sala Muzyki Organowej, w 1944 roku pracował ks. Ignacy Tokarczuk. Mszę św. w intencji śp. Abpa I. Tokarczuka i naszej pielgrzymki odprawił ks. prałat Stanisław Czenczek – kapelan naszego Stowarzyszenia Pamięci Polskich Termopil i Kresów i Klubu Inteligencji Katolickiej w Przemyślu.

Po Mszy św. pojechaliśmy na Cmentarz Obrońców Lwowa gdzie przekazaliśmy znicze opiekunom cmentarza i po modlitwie złożyliśmy zapalone znicze na grobie głównym – pięciu nieznanych Orląt, Kwaterze Zadwórzańskiej, grobie ks. Abpa Józefa Teodorowicza – Metropolity Ormiańskiego, Posła na Sejm zm. w 1938r, ks. Gerarda Szmyda - proboszcza kościoła św. Marii Magdaleny we Lwowie, zm.w1938r., oraz na grobie Architekta Rudolfa Indrucha – projektanta cmentarza.- Po zakończeniu pobytu na cmentarzu, idąc w kierunku Rynku Głównego i Lwowskiej Katedry napotkaliśmy maszerujące grupy rekonstruktorów UPA, którzy wznosili hasła „Chwała Ukrainie, Cherojom Chwała”. W tym dniu, rocznicy powstania UPA, Ukraińcy uroczyście świętowali „Dzień Obrońcy Ojczyzny” obchodzony od kilku lat. Postanowiliśmy nie przeszkadzać świętującym w zatłoczonym centrum i pojechaliśmy do Komarna gdzie na miejscowym cmentarzu modliliśmy się i złożyliśmy znicze na Pomniku Legionistów z 1914 i 1915 roku. Tu w Komarnie nie odwiedzanym przez Polaków, pielgrzymi nasi mieli możliwość zobaczyć piękny zabytkowy polski kościół z połowy XVII wieku, fundacji rodziny Lanckorońskich, który został zwrócony Polakom pod koniec władzy radzieckiej na Ukrainie. Po niedługim okresie użytkowania Grekokatolicy Niezależnej Ukrainy odebrali Polakom kościół i dlatego Polacy modlą się w Kaplicy grobowej na miejscowym cmentarzu. . Tu w Komarnie na schodach zamkniętego i nieużytkowanego kościoła /grekokatolicy mają 2 cerkwie/ modliliśmy się o zwrot Polakom kościoła /polskiej własności/, pozostawiając biały i czerwony znicz.

Naszą pielgrzymkę na groby zakończyliśmy w Rumnie na polskim cmentarzu, gdzie o zmroku modliliśmy się przy pomniku na grobie zamordowanych Polaków i złożyliśmy zapalone znicze pamięci.

Tu w Rumnie w nocy z 2 na 3 czerwca 1944 roku ukraińscy nacjonaliści z UON-UPA, zamordowali 41 Polaków w tym 6 osób z najbliższej rodziny przemyskiego Salezjanina Księdza Tadeusza Patera.

W drodze powrotnej do Przemyśla przekazaliśmy znicze Siostrze Danucie w Gródku Jagiellońskim na polskie groby, także do Starego Sambora oraz Hałuszczyniec na grób Ks. Bronisława Mireckiego, Patrona naszego Stowarzyszenia Pamięci Polskich Termopil i Kresów w Przemyślu.
Serdecznie dziękuję młodzieży, nauczycielom- Pani Bernadecie Suchorzepce i Pani Agnieszce Dyrdzie oraz członkom i sympatykom Stowarzyszenia Pamięci Polskich Termopil i Kresów i Klubu Inteligencji Katolickiej w Przemyślu za udział w tej wyjątkowej
„Pielgrzymce Pamięci” Dziękuję również Pani Iwonie Piętak z Polskiego Radia Rzeszów za uczestnictwo i obsługę medialną pielgrzymki.

Stanisław Szarzyński
Prezes SPPTiK oraz KiK w Przemyślu
organizator pielgrzymki