Odebrać dzieci „zacofanym” rodzicom?

Toronto Ustawa, która zdaniem ekspertów prawnych zwiększa możliwości odbierania dzieci i narzucania ideologii gender w ontaryjskich domach, w zeszłym tygodniu przeszła przez drugie czytanie. 83 ze 107 obecnych na sali posłów prowincyjnych zagłosowało za skierowaniem ustawy nr 89 Supporting Children, Youth and Families Act do zdominowanej przez liberałów komisji ds. sprawiedliwości. Tanya Granic Allen, przewodnicząca Parents As First Educators (PAFE), powiedziała, że to wstyd, że nikt nie odważył się sprzeciwić.

        Supporting Children, Youth and Families Act odwołuje i zastępuje funkcjonujący Child and Family Services Act, obejmujący ochronę dzieci oraz usługi adopcyjne i opiekuńcze. Dodaje „identyfikację płciową” (gender identity) i „ekspresję płciową” (gender expression) do czynników, które należy wziąć pod uwagę, określając, co jest w najlepszym interesie dziecka. Jednocześnie ustawa odrzuca z zestawu czynników wiarę, w której rodzice wychowują dziecko. Zamiast tego służby zajmujące się ochroną dzieci mają zwracać uwagę na to, w co wierzy samo dziecko. W ustawie znalazła się długa lista praw dziecka, za to brakuje szczegółowego spisu praw rodziców lub opiekunów.

        Minister ds. usług na rzecz dzieci i rodziny, wprowadzając ustawę, wyraźnie powiedział, że uznaje za nadużycie przypadek, gdy rodzice lub opiekunowie nie przyjmują do wiadomości faktu, że ich nastoletnie dziecko identyfikuje się jako LGBTQI. A jeśli jest to nadużycie, dziecko może być usunięte ze szkodliwego środowiska i umieszczone tam, gdzie nikt mu nie będzie zagrażał.

        Association for Reformed Political Action (ARPA) zwraca uwagę, że rodzice sprzeciwiający się ideologii gender mogą być pozbawieni możliwości adoptowania dzieci. Do tego towarzystwa ochrony dzieci będą chętniej interweniować. Campaign Life Coalition dodaje, że „skutki inżynierii społecznej pani premier Wynne odczujemy w najbliższych dziesięcioleciach”.

        Lista posłów, którzy poparli ustawę w drugim czytaniu:

        Anderson, Granville; Armstrong, Teresa J.; Bailey, Robert; Baker, Yvan; Ballard, Chris; Berardinetti, Lorenzo; Bisson, Gilles; Bradley, James J.; Campbell, Sarah; Chan, Michael; Chiarelli, Bob; Cho, Raymond Sung Joon; Clark, Steve; Coe, Lorne; Colle, Mike; Coteau, Michael; Crack, Grant; Damerla, Dipika; Del Duca, Steven; Delaney, Bob; Des Rosiers, Nathalie; Dhillon, Vic; Dong, Han; Duguid, Brad; Fedeli, Victor; Flynn, Kevin Daniel; Forster, Cindy; Fraser, John; French, Jennifer K.; Gates; Wayne; Gélinas, France; Gretzky, Lisa; Hardeman, Ernie; Hatfield, Percy; Hoggarth, Ann; Hoskins, Eric; Hunter, Mitzie; Jaczek, Helena; Jones, Sylvia; Kiwala, Sophie; Kwinter, Monte; Leal, Jeff; MacCharles, Tracy; MacLeod, Lisa; Malhi, Harinder; Mangat, Amrit; Mantha, Michael; Martins, Cristina; Martow, Gila; Matthews, Deborah; Mauro, Bill; McDonell, Jim; McGarry, Kathryn; McMahon, Eleanor; Milczyn, Peter; Miller, Norm; Miller, Paul; Moridi, Reza; Murray, Glen; Naidoo-Harris, Indira; Naqvi, Yasir; Nicholls, Rick; Pettapiece, Randy; Potts, Arthur; Qaadri, Shafiq; Rinaldi, Lou; Sandals, Liz; Scott, Laurie; Singh, Jagmeet; Smith, Todd; Sousa, Charles; Tabuns, Peter; Takhar, Harinder S.; Taylor, Monique; Thibeault, Glenn; Thompson, Lisa M.; Vanthof, John; Vernile, Daiene; Walker, Bill; Wilson, Jim; Wong, Soo; Wynne, Kathleen; Zimmer, David.

Sąd po stronie złodziei?!

Toronto Kanadyjski Sąd Najwyższy zgodził się wysłuchać argumentów właściciela samochodu, który został skradziony i rozbity przez dwóch nastolatków. Wypadek miał miejsce w lipcu 2006 roku. Chłopcy pili alkohol i palili marihuanę, gdy weszli na posesję Rankina. Jeden z nich, który miał wówczas 16 lat, postanowił ukraść stojącą w garażu toyotę camry, mimo że wcześniej nigdy nie prowadził auta. Nastolatkowie wsiedli do samochodu i zaczęli jechać w stronę Walkerton. Mieli wypadek. 15-letni pasażer doznał poważnego uszkodzenia mózgu. Jego rodzina  podała do sądu jego 16-letniego przyjaciela i jego rodziców – za zaniedbanie – oraz właściciela garażu Chada Rankina z Paisley, Ont., za to że nie zamknął samochodu i zostawił kluczyki na wierzchu.

        Sędzia prowincyjny uznał, że Rankin, jako posiadacz samochodu, powinien zadbać o to, by „okoliczna młodzież nie mogła wejść w posiadanie tak niebezpiecznego obiektu, jakim jest samochód”. Stwierdził, że w 37 proc. mężczyzna jest odpowiedzialny za wypadek i jego konsekwencje. Podkreślił, że Rankin notorycznie zostawiał samochody otwarte i wcześniej dochodziło do kradzieży. Sąd apelacyjny w zeszłym roku podtrzymał wyrok.

        Obecnie – szczęśliwie dla poszkodowanego właściciela samochodu – sprawą zajmie się Sąd Najwyższy Kanady. Sędziowie zgodzili się przyjąć apelację.

Naukowcy z Institute for Clinical Evaluative Sciences i Uniwersytetu Torontońskiego zauważyli, że w okresie od 2002 do 2012 roku śmiertelność wśród imigrantów była aż o 60 proc. niższa niż w grupie rodowitych Kanadyjczyków i wieloletnich mieszkańców Ontario (którzy zamieszkali w prowincji przed 1985 rokiem). Porównywano status imigracyjny i ekonomiczno-społeczny badanej grupy korzystając z wielu baz danych demograficznych, wyników spisu powszechnego, danych imigracyjnych i prowincyjnyego rejestru zgonów.

W latach 2002-12 odnotowano 934 765 zgonów, w tym 19 501 zgonów imigrantek i 20 514 zgonów imigrantów. Analizy wykazały, że stosunkowo duży odsetek imigrantów mieszka w dzielnicach i obszarach, w których panują trudne warunki socjoekonomiczne – 29,5 proc. kobiet i 32,4 proc. mężczyzn. W przypadku wieloletnich mieszkańców odsetek wynosi odpowiednio 24 i 23 proc. Jednak nawet w najgorszych warunkach imigrantów cechuje mniejsza śmiertelność. Naukowcy podkreślają, że tego rodzaju tendencja jest często obserwowana. Nowi imigranci są zdrowsi od mieszkańców danego terenu, a ich zdrowie pogarsza się z upływem lat i w kolejnych pokoleniach.

Mimo że śmiertelność wśród imigrantów jest niższa, to umierają oni średnio o 6 lat wcześniej niż Kanadyjczycy i rezydenci z długim stażem.

Federalny komisarz ds. ochrony prywatności wziął pod lupę praktykę przeszukiwania urządzeń elektronicznych stosowaną wobec podróżnych przez kanadyjskie służby graniczne. Podobnie działają służby amerykańskie, które jednak nie dość, ze sprawdzają zawartość pamięci telefonów i innych podobnych urządzeń, to jeszcze kopiują ją do dalszej weryfikacji. Funkcjonariusze z obu państw wykorzystują lukę prawną. Nie wiadomo, gdzie znajdują się dane skopiowane przez Kanadyjczyków ani jak długo są przechowywane. CBSA teoretycznie może gromadzić tylko dane związane z procedurami celnymi i udostępniać je innym agencjom pod określonymi warunkami.

Kanadyjskie sądy przyznają, że w punktach kontroli podróżni powinni liczyć się ze znacznym obniżeniem granicy ich prywatności. Służby mają prawo dokonać przeszukania i sprawdzenia mienia bez konieczności posiadania nakazu sądowego. Właściciel urządzenia musi podać hasło dostępu, w przeciwnym razie jego sprzęt może zostać zatrzymany do dalszej inspekcji.

WestJet zaprzecza, jakoby pasażerowie boeinga 737, któremu nie udało się za pierwszym razem wylądować na lotnisku w St. Maarten, byli w niebezpieczeństwie. Na St. Maarten pas startowy Princess Juliana Airport zaczyna się zaraz za plażą, tak że w ostatniej fazie podejścia samoloty przelatują tuż nad głowami plażowiczów i zbierających się w tym miejscu fanów lotnictwa. Samolot WestJet leciał 7 marca z Toronto. Pilot musiał przerwać pierwszą próbę lądowania, ponieważ znajdował się zbyt nisko nad wodą. Odejście na drugi krąg i wykonanie ponownego podejścia zajęło 40 minut. Na Flight Radar 24 można było śledzić przebieg trasy.

WestJet uważa, że media przesadzają i sieją niepotrzebną panikę. Na skutek zmiennych warunków pogodowych samolot pod koniec znalazł się poniżej ścieżki schodzenia. Załoga odpowiednio oceniła sytuację i podjęła słuszną decyzję o podjęciu drugiej próby.