Badania wykonane przez naukowców z uniwersytetu w Guelph na zlecenie Kanadyjskiej Agencji Inspekcji Żywności (CFIA) pokazały, że 20 proc. kiełbas sprzedawanych w sklepach spożywczych w całej Kanadzie zawiera inne rodzaje mięsa niż podane na etykiecie. Przebadanych zostało 100 rodzajów kiełbasy, produktów ogólno dostępnych. Wybrano specjalnie te, które – według informacji na etykiecie – powinny zawierać tylko jeden rodzaj mięsa: wołowinę, wieprzowinę lub mięso drobiowe z kurczaka albo z indyka.

Okazało się, że etykieta kłamie w jednym na pięć przypadków. Siedem z 27 kiełbas wołowych zawierało wieprzowinę, a jedna z 38 kiełbas wieprzowych – koninę. Jeśli chodzi o wyroby drobiowe, to w czterech z 20 kiełbas z kurczaka natrafiono na mięso z indyka, a w jednej znalazły się domieszki wołowe. Pięć z 15 kiełbas z indyka w ogóle nie zawierało mięsa z indyka, wyprodukowano je po prostu z kurczaka.

Żaden z badanych produktów nie był domieszkowany kilkoma rodzajami mięsa. Stwierdzenie to nie jest jednak stuprocentowo pewne, jako że naukowcy sprawdzali tylko zawartość wołowiny, wieprzowiny, koniny, mięsa z kurczaka i z indyka. Wyniki dotyczące kiełbas wołowych zawierających wieprzowinę mogą być niepokojące dla osób dbających o koszerność pokarmów, a także dla grup spożywających mięso halal.

Ilość mięsa innego rodzaju wahała się od 1 do 5 proc. Oznacza to, że zaniedbano procedury dotyczące przetwarzania żywności lub dokonano celowego fałszerstwa, podsumowują naukowcy z Guelph. CFIA stwierdziła, że nie jest zaskoczona wynikami. Inspektorzy z agencji pocieszają, że na tle Europy i tak wypadamy nieźle. U nas 20 proc. kiełbas było domieszkowanych, na Starym Kontynencie – nawet 70. Agencja zbadała wszystkie 20 przypadków niezgodności informacji na etykiecie z rzeczywistym składem produktu.

Ontaryjski minister ds. dzieci i młodzieży Michael Coteau ogłosił, że w ramach Ontario Black Youth Action Plan prowincja przeznaczy 47 milinów dolarów na wsparcie dla ciemnoskórych dzieci i młodzieży. To pierwsza tego rodzaju strategia, w ramach której odbiorcami funduszy będą lokalne i regionalne agencje pomocowe wspierające rozwój ponad 11 000 dzieci i młodzieży oraz oferujące programy mentorskie. 9 milionów otrzymają organizatorzy różnorodnych programów (od zajęć ze sztuki, przez pomoc w nauce po szkolenia zawodowe) z GTA, Hamilton, Ottawy i Windsor. W ramach strategii przewidziane są też dzialania edukacyjne mające na celu zwalczanie przemocy i przejawów rasizmu.

Prowincja zaczęła tworzyć strategię pomocy ciemnoskórej młodzieży po ty, jak statystyki wykazały, że grupa ta otrzymuje dużo mniej pomocy od innych, a jednocześnie jest bardziej zagrożona wydaleniem ze szkoły średniej czy bezrobociem. Minister Coteau mówiąc o nowym planie wspominał swoje lata dorastania w torontońskiej dzielnicy Flemingdon Park, w której „więcej dzieci było ofiarami przemocy niż szło na studia”. Minister zaznaczył, że tym, co niesie realną pomoc, są programy mentorskie. To najlepszy sposób, by odmienić życie dzieci i nastolatków.

Jan Dziedziczak w Kanadzie

Toronto Wiceminister spraw zagranicznych RP odpowiedzialny za kontakty z Polonią i polską diasporą, Jan Dziedziczak rozpoczął w czwartek swą wizytę w Kanadzie od złożenia kwiatów pod pomnikiem Katyńskim, następnie  wraz z towarzyszącymi osobami spotkał się z miejscowym posłem do parlamentu federalnego z okręgu High Park-Parkdale Arifem Viranim. Rozmawiano o sprawach Polonii oraz obecności kanadyjskich oddziałów wojskowych w Europie Wschodniej w ramach operacji „Reassurance”. Wieczorem w budynku konsulatu polska delegacja spotkała się z przedstawicielami organizacji polonijnych. Odbyła się również konferencja prasowa dla mediów polonijnych. W piątek podobne spotkanie zaplanowano w Ottawie. Minister Dziedziczak, który jest byłym komendantem Warszawskiego Związku Drużyn Harcerzy „Mokotów”, weźmie też udział w ogólnoświatowym zjeździe ZHPpgK w Taramacouta w Quebecu.

Przerzut „uchodźców” do Kanady

Montreal Na Roxham Road przy granicy Quebecu ze stanem Nowy Jork panuje ruch jak na Marszałkowskiej. Co kilka – kilkanaście minut po stronie amerykańskiej podjeżdżają samochody, z których wysiadają uchodźcy idący następnie do Kanady przez zieloną granicę. Przyjeżdżają taksówkami, minivanami, a nawet autobusami. We wtorek późnym popołudniem w ciągu 6 godzin podjechało 16 taksówek. Przez granicę przeszło ponad 80 osób. W ciągu 24 godzin od wtorku do środy – 300. Najczęściej są to samotni mężczyźni i rodziny, nawet z kilkutygodniowymi dziećmi.

        Funkcjonariusze RCMP stacjonują na żwirowej drodze w Saint-Bernard-de-Lacolle, Que., zgodnie z wytycznymi krzyczą, że przechodzenie przez granicę w tym miejscu jest nielegalne i będą aresztować przechodzących. Ostrzeżenia są oczywiście ignorowane i wszyscy trafiają do aresztu. Najważniejszy dla nich jest jednak fakt, że są teraz na łasce kanadyjskiego, a nie amerykańskiego systemu imigracyjnego.

        Urzędnicy mówią, że 200 osób dziennie w tym miejscu to ostatnio norma. Jeszcze kilka tygodni było znacznie mniej, około 30. Władze lokalne poprawiły ścieżkę, by osobom starszym, niepełnosprawnym i kobietom w zaawansowanej ciąży było łatwiej iść. Ustawiono metalowe bariery i namioty chroniące przed słońcem. Generatory w dzień zasilają wentylatory, a w nocy – lampy. Są nawet przenośne toalety.

        Każdy imigrant jest przesłuchiwany i przeszukiwany, a następnie odwożony autobusem na oddalony o kilkaset metrów posterunek RCMP, skąd trafia dalej do służb granicznych (Canada Border Services Agency – CBSA). Na posterunku RCMP jest miejsce dla 30-40 osób, wiele czeka więc na zewnątrz. Posterunek straży granicznej też pęka w szwach.

Na Roxham Road przy granicy Quebeku ze stanem Nowy Jork panuje ruch jak na Marszałkowskiej. Co kilka-kilkanaście minut po stronie amerykańskiej podjeżdżają samochody, z których wysiadają uchodźcy idący następnie do Kanady przez zieloną granicę. Przyjeżdżają taksówkami, minivanami, a nawet autobusami. We wtorek późnym popołudniem w ciągu 6 godzin podjechało 16 taksówek. Przez granicę przeszło ponad 80 osób. W ciągu 24 godzin od wtorku do środy – 300. Najczęściej są to samotni mężczyźni i rodziny, nawet z kilkutygodniowymi dziećmi.

Funkcjonariusze RCMP stacjonują na żwirowej drodze w Saint-Bernard-de-Lacolle, Que., zgdonie z wytycznymi krzyczą, że przechodzenie przez granicę w tym miejscu jest nielegalne i będą aresztować przechodzących. Ostrzeżenia są oczywiście ignorowane i wszyscy trafiają do aresztu. Najważniejszy dla nich jest jednak fakt, że są teraz na łasce kanadyjskiego, a nie amerykańskiego systemu imigracyjnego.

Urzędnicy mówią, że 200 osób dziennie w tym miejscu to ostatnio norma. Jeszcze kilka tygodni było znacznie mniej, około 30. Władze lokalne poprawiły ścieżkę, by osobom starszym, niepełnosprawnym i kobietom w zaawansowanej ciąży było łatwiej iść. Ustawiono metalowe bariery i namioty chroniące przed słońcem. Generatory w dzień zasilają wentylatory, a w nocy – lampy. Są nawet przenośne toalety.

Każdy imigrant jest przesłuchiwany i przeszukiwany, a następnie odwożony autobusem na oddalony o kilkaset metrów posterunek RCMP, skąd trafia dalej do służb granicznych (Canada Border Services Agency – CBSA). Na posterunku RCMP jest miejsce do 30-40 osób, wiele czeka więc na zewnątrz. Posterunek straży granicznej też pęka w szwach.