Wczoraj byliśmy na cypelku. Dawno tam nie byliśmy, już z kilka lat. Bo wygoniły nas pijawki. Jakiś pan puka, dzwoni. Stoi pod drzwiami naszymi. Chce jagody sprzedać, 3 litry. Mówię mu, że nie chcę kupić, a on swoje. Nie odchodzi. Poszedł wreszcie.

Słyszę z drugiej strony, że mąż z synem wracają. Byli w przychodni, po receptę dla syna. I tak co miesiąc. Wyglądam przez okno, czy już sobie poszedł, ale nie. Gdzieś pewnie sterczy pod innymi drzwiami.

Gdzie on tych jagód nazbierał? Przecież w lesie nie ma jagód. Trafi się czasem jakaś malutka.

Kiedyś, na tym cypelku były pijawki. I to tak duże i szybkie, ze urządzały sobie gromadnie polowanie na nasze nogi w wodzie. Syn wszedł i uciekał przed nimi. Były szybsze, już się jakaś dossała. Takie to było dziwne zjawisko, że strach brał. Żeby tak myśląco i sprytnie te pijawy się zachowywały. Duże, wyglądały jak małe węże. W tym roku ich nie ma.

Katastrofa malezyjskiego samolotu, który wraz z 298 osobami na pokładzie spadł na ziemię na Ukrainie na skutek zestrzelenia, nie tylko skupiła uwagę światowej opinii publicznej na trwającej tam wojnie, ale również w znacznym stopniu odwróciła uwagę tej opinii od decydującej fazy pacyfikowania przez bezcenny Izrael powstania w getcie, zwanym inaczej „Strefą Gazy'.

Ale bo też wiadomo, że dzięki amerykańskiej protekcji, wszystkie prowadzone przez Izrael wojny są uznawane za sprawiedliwe, nawet, a może zwłaszcza, przez rozmaitych moralnych rygorystów, którzy w innych przypadkach „każdy grzech palcem wytkną, zademonstrują, święte pieczęcie złamią, powyskrobują”.