Jest dobrze, a będzie jeszcze dobrzej! Wszystkie doniesienia niezależnych mediów głównego nurtu zgodnie wskazują, że Rosja pod przewodnictwem złego zimnego czekisty Putina przeżywa – jak mawiał Witkacy – los ultimos podrigos, a dni samego zimnego czekisty wydają się policzone.

On sam jednak najwyraźniej nic o tym nie wie ("minister, co przetrzymał dwieście mów w Genewie, ugryzł w nogę sąsiada i sam o tym nie wie") i zachowuje się jakby nigdy nic – aż Nasza Złota Pani musi mu telefonicznie przypominać, że Rosja ma obowiązek mitygować na Ukrainie separatystów, którzy właśnie szturmują i szturmują lotnisko w Doniecku, ale ponoszą same straty, podczas gdy broniące go ukraińskie wojska desantowe, jak zresztą zwykle, nie ponoszą żadnych strat. Czegóż chcieć więcej? W takiej sytuacji nawet ewentualne uderzenie złego Putina na nasz nieszczęśliwy kraj musiałoby doprowadzić do ostatecznego zwycięstwa naszej niezwyciężonej armii, która też żadnych strat by nie ponosiła, zadając je ruskim szachistom.

Po II wojnie światowej amerykańska myśl konserwatywna przeżyła prawdziwe odrodzenie, na którym odcisnęli swoje piętno tacy luminarze myśli, jak William F. Buckley, Leo Brent Bozell, Richard Weaver, Mel Bradford, Willmoore Kendall i wielu innych.

Swojego prekursora ów renesans ma jednak właśnie w Kirku. Warto przypomnieć postać i zasadnicze cechy myśli "Mędrca z Mecosty", którego autorytet rozciągał się od łamów konserwatywnych periodyków aż po Biuro Owalne w Białym Domu. Konserwatysty par excellence, dla którego samochód był "mechanicznym jakobinem", libertarianie "ćwierkającymi sekciarzami", św. Augustyn duchowym ojcem, a polityka "sztuką tego, co możliwe, a nie doskonałości".