Europejska Federacja Spadochroniarzy (UEP) powołana została 21 marca 1990 r. po ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Republiki Francuskiej, ze statutem wzorowanym na prawie francuskim. Językiem urzędowym w federacji jest język francuski i angielski. 
Inicjatorami powołania federacji były narodowe związki spadochroniarzy: Francji, Belgii, Niemiec i Włoch. UEP jest federacją zrzeszającą aktualnie narodowe związki spadochroniarzy dziesięciu państw: Niemiec, Belgii, Cypru, Hiszpanii, Francji, Grecji, Węgier, Włoch, Polski i Portugalii. Obserwatorem jest narodowy związek spadochroniarzy Austrii. Siedzibą Sekretariatu Federacji jest Tuluza we Francji. W ramach federacji narodowe związki spadochroniarzy zachowują swoją samodzielność narodową i apolityczność. Członkami są byli i aktualni żołnierze wywodzący się z jednostek spadochronowych i specjalnych i w większości umocowani są w strukturach wojskowych lub policyjnych (np. Węgrzy). Natomiast członkami Związku Polskich Spadochroniarzy mogą być również osoby cywilne z innych stowarzyszeń oraz aeroklubów, które wcześniej wykonywały skoki spadochronowe.

UEP swą międzynarodową działalność skupia na wymianie doświadczeń i formułowaniu wniosków i postulatów dotyczących użycia i rozwoju wojsk spadochronowych i specjalnych, ich rozpowszechniania w instytucjach własnego kraju, a także pomiędzy członkami federacji. Zasadniczymi przedsięwzięciami w skali roku są Międzynarodowe Mistrzostwa Spadochronowe UEP w skokach na celność lądowania oraz coroczny Kongres UEP. Ponadto członkowie UEP spotykają się z okazji ważniejszych wydarzeń narodowych i spadochronowych upamiętniających udział jednostek spadochronowych w operacjach bojowych i pokojowych (capstrzyki, festyny, pokazy, zawody spadochronowe), zapraszając do udziału innych członków federacji oraz sąsiadów - uczestnictwo jest dobrowolne.
Pierwsze kontakty Związku Polskich Spadochroniarzy (ZPS) z UEP zostały nawiązane w 1998 r. Na III Krajowy Zjazd ZPS (maj 1999 r.) zaproszono sekretarza generalnego UEP płk. (r.) Michela Reeba i wiceprezesa Związku Niemieckich Spadochroniarzy płk. (r.) Heinza Blissa. Wynikiem pobytu i dokonanych uzgodnień było zaproszenie na IX Kongres UEP na Cypr i 27 października 1999 r. ZPS został przyjęty do UEP. Do chwili obecnej odbyło się dwadzieścia kongresów, w tym XI organizowany przez ZPS w 2001 r. w Krakowie oraz dziewięć Międzynarodowych Mistrzostw Spadochronowych UEP. ZPS aktywnie uczestniczy w działalności federacyjnej i sportowej, dzieląc się osiągnięciami naszych jednostek powietrznodesantowych, desantowo-szturmowych i specjalnych w operacjach pokojowych organizacji międzynarodowych. Do liczących się należą również osiągnięcia reprezentacji spadochronowej Związku. Uczestniczyła w ośmiu mistrzostwach UEP, w których to czterokrotnie zespoły zajmowały indywidualnie i zespołowo pierwsze miejsca - ostatnio w 2008 r. w Belgii. W 2011 roku Związek Polskich Spadochroniarzy był gospodarzem IX Międzynarodowych Mistrzostw Spadochronowych UEP - zorganizowanych w lipcu w Rzeszowie, oraz XXI Kongresu UEP odbytego w dniach od 28 września do 2 października 2011 r. w Krakowie.

Witold Jasek, komendant ZS Strzelec
kontakt: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Finowie – naród zaledwie kilkumilionowy – mają historię walk o niepodległość bardzo zbliżoną do historii walk o niepodległość Polaków.
Odzyskując wolność spod okupacji Rosji carskiej pod koniec 1917 roku, nowo powstałe państwo borykało się z wieloma problemami, w tym zapewnieniem siłom zbrojnym odpowiedniego "atutu". Bez przemysłu zbrojeniowego mogącego zapewnić karabiny dla armii natychmiast, Finowie znaleźli proste rozwiązanie – używając jako wyposażenia podstawowego zakupionych od Rosji karabinów Mosin-Nagant.

Prosty plan okazał się planem bardzo praktycznym i dalekowzrocznym, a udowodniła to wojna zimowa, czyli atak Związku Sowieckiego na Finlandię na przełomie lat 1939–1940. Oddziały sowieckie wbijające się klinem w tereny Finlandii, były odcinane od głównych wojsk przez szybkie patrole dzielnych Finów na nartach – tracąc żołnierzy, sprzęt i amunicję.

Mosin-Nagant okazał się być karabinem idealnym dla wojska na nartach. Finowie produkowali go w różnych wersjach, z reguły skracając lufę i modyfikując celowniki.

Wykorzystując sowiecką broń i amunicję, rzeźbę terenu Finlandii, ciężkie zimowe warunki atmosferyczne, krótkie, kilkugodzinne zaledwie światło dzienne, umiejętność szybkiego przemieszczania się na nartach i przede wszystkim wiarę w zwycięstwo – dzielni Finowie nie zostali pokonani przez dziesięciokrotnie liczniejsze wojska sowieckie.

To właśnie podczas tej wojny narodziły się gwiazdy snajperskie: Simo Hayha z 705 zastrzelonymi Sowietami czy drugi w kolejności strzelec wyborowy pod względem liczby trafień, Sulo Kolkka, który zastrzelił ponad 400 żołnierzy sowieckich, korzystając z takiej samej broni jak Simo Hayha, używając tylko mechanicznych przyrządów celowniczych.

Następnych 200 Rosjan zastrzelił on z pistoletu maszynowego. Można tylko pochylić głowy nad bohaterami narodu fińskiego, narodu, który walczył z tym samym co my wrogiem, którym był Związek Socjalistycznych Republik Sowieckich.

Witold Jasek
Komendant ZS Strzelec
kontakt: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Na zdjęciu strzelcy wyborowi na nartach z karabinami Mosin-Nagant. W pierwszym planie Simo Hayha – najlepszy strzelec wyborowy w historii, mający na swoim koncie 705 zastrzelonych i potwierdzonych Sowietów.

Czas płynie na niekorzyść wrogów Polski. Następuje stopniowe przebudzenie różnych warstw społecznych. Nie tylko młodzieży, o której najczęściej jest mowa, ale górników, stoczniowców czy choćby rolników, którzy mimo że śp. Andrzej Lepper nie jest już na ziemskim padole, przypomnieli sobie bardzo skuteczne lepperowskie metody protestu, czyli blokady dróg sprzętem rolniczym.
Władza działająca przeciwko interesom narodu, lekceważąca ten naród i kpiąca z jego wartości przy każdej możliwej okoliczności, nie zasługuje na nic innego, jak na coraz bardziej radykalne kontrdziałania.

W kwestii militarnej, służb specjalnych, w tym wywiadu i kontrwywiadu, policji, czy nawet straży miejskiej będą... a jakże – równie radykalne działania. Wspomniane służby, jak sama nazwa wskazuje, mają służyć. Służyć Polakom i Polsce. Komu służą dzisiaj – nie warto rozwijać tematu, lepiej patrzeć do przodu, by nie stracić z oczu celu.

W większości przypadków w służbach mundurowych pracują po prostu najemnicy wykonujący często antypolskie manewry, jak choćby te na Marszu Niepodległości. Najemnicy ci nie noszą w sercu dobra i szacunku dla rodaków. Wykonują swoją pracę (rozkazy) bardzo sumiennie, przynosząc Polakom straty moralne i fizyczne. Dlatego właśnie jest to jedna z przyczyn, że Polska nie jest Polską. W wojsku, policji i w szeregu innych służb powinien być skoncentrowany element najbardziej patriotyczny.

Gen. bryg. Sławomir Petelicki mówił otwarcie o wprowadzeniu młodych ludzi ze środowiska najbardziej patriotycznego i wspaniale zorganizowanego oraz, co też ważne, z... jajami, ze środowiska "kibolskiego" do wojsk desantowych i innych oddziałów specjalnych. Świeć Panie nad duszą Generała.
To właśnie "zaplute karły reakcji" muszą bezwzględnie kontrolować to, co w bezpieczeństwie państwa najważniejsze. Niech się wtedy ktokolwiek odważy prowadzić działania na szkodę Polski, ot, choćby sprowadzić zamaskowanych terrorystów antify z Niemiec. Lekarze mordujący pacjentów i domagający się łapówek, banki nieuczciwie łupiące emerytów... nie ma problemu. Metody są – na kryminalistów tak jak na zdrajców – jedna miara. I niech nikt nie mówi, że działania są/będą zbyt drakońskie. W tym temacie nie ma zmiłuj się. Kto zezwala i pozwala, ten to promuje. Koniec promocji zła. Żadnej grubej kreski, wyłącznie gruba rura i rozliczenie z każdej wyrządzonej krzywdy, w szczególności wśród tej najsłabszej części społeczeństwa.

Uzbrojenie-dozbrojenie-szkolenie (po sprawdzeniu i prześwietleniu każdego indywidualnie) środowisk cywilnych działających narodowo-patriotycznie, np. ZSR, Rajd Katyński, Młodzież Wszechpolska, ONR czy setki innych, stowarzyszeń i organizacji. Witamy na Marszu Niepodległości! Na ramię broń!!! Marsz pod pomnik Piłsudskiego z bronią na ramieniu, OSTRA amunicja za pasem, to jest to, co Marszałka ucieszy na pewno. Przeciwnicy Niepodległości nosa nie wychylą.

Witold Jasek
komendant ZS Strzelec
kontakt: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Jan: "Mam 53 lata. Jestem rzeźbiarzem. Gdy miałem 19 lat, dowiedziałem się, że jestem adoptowany. Gdy odnalazłem swą biologiczną matkę, powiedziała mi, że chciała mnie usunąć, ale ponieważ była to ciąża bliźniacza, o czym nikt wtedy nie wiedział, pozbyli się tylko jednego dziecka. I tak urodziłem się przez pomyłkę. Zaraz po porodzie matka i tak mnie porzuciła. Zaopiekował się mną ojciec, ale potem się ożenił i oddał mnie do adopcji. W młodości dużo przeżyłem, piłem, handlowałem narkotykami. Obecnie jestem trzeźwym alkoholikiem. Dziś wszyscy mi mówią, że jestem świetnym artystą, a ja mam wewnętrzne uczucie, że moja praca jest nic niewarta. Czasem mam wrażenie, że mój brat bliźniak miał więcej szczęścia niż ja, bo przecież byłoby lepiej, gdybym się nie urodził. Żyję jakby na kredyt, bo tak naprawdę nikt mnie nie chciał. Jestem bardzo nieszczęśliwy. Jak długo to jeszcze potrwa?"

Gosia: "Dowiedziałam się od siostry, że przyszłam na świat przez przypadek. Różnica wieku między mną a rodzeństwem wynosi 18 i 12 lat, a ja – jestem przypadkiem, bo mama wcześniej kilka razy usuwała ciąże. Jestem wpadką i też miałam być usunięta, tylko było już za późno. (...) Nienawidzę siebie, wiem, że jestem niepotrzebna, nikomu na mnie nie zależy i nie ma różnicy, czy jestem, czy mnie nie ma. Po tym, co usłyszałam o mojej mamie, nie mogę na nią patrzeć ani z nią rozmawiać. Nie mogę się uczyć. W zeszłym roku próbowałam popełnić samobójstwo, ale niestety mnie odratowali. (...) Nie jestem w stanie tak dłużej żyć..."

Karol, lat 18: "Dwa lata temu, podczas 3. urodzin mojego brata byłem świadkiem opowieści mojej matki. Powiedziała wtedy mniej więcej tak: »Na szczęście mogłam skorzystać ze specjalistycznych badań i kiedy okazało się, że dziecko jest zdrowe, zdecydowałam, że je urodzę«. Ta opowieść była dla mnie wstrząsem. Nigdy nie podejrzewałem matki o to, że mój ukochany brat mógłby się nie urodzić, gdyby badania prenatalne wypadły niepomyślnie. Coś we mnie pękło. Od tamtego czasu trudno mi kochać matkę, bo ciągle nachodzą mnie myśli, że mnie też by nie urodziła, gdyby okazało się, że jestem na coś chory. Modlę się, żeby przestać się zadręczać tymi myślami, ale nie mogę. Potrzebuję pomocy..."

Każdej osobie na świecie jak powietrze potrzebna jest pewność, że jest kimś ważnym i bezwarunkowo kochanym przez najbliższych. Wiadomość, że najdroższa matka usunęłaby mnie ze swej drogi, gdybym pojawił się w nieodpowiednim dla niej czasie, jest straszna i porażająca. I właśnie nieumiejętność poradzenia sobie ze świadomością, że na skutek aborcji (także in vitro, kiedy wyrzuca się niepotrzebne zarodki) nie żyje mój brat lub siostra, że mnie też miało/mogło nie być, czy nawet z samą tylko wiedzą, że rodzice w jakiejś sytuacji nie wykluczali aborcji, psychologowie nazywają syndromem ocaleńca (Post Abortion Survivor Syndrome – PASS).
Może też on pojawić się u osób, które od swoich rodziców usłyszały: "lepiej, żebyś się w ogóle nie urodził", "żałuję, że ciebie urodziłam", "wolałbym nowy samochód niż ciebie", "gdybym wcześniej wiedziała, że jestem w ciąży..." itp. oraz u tych, które rodząc się, zawiodły oczekiwania swoich rodziców, gdyż np. są dotknięte niepełnosprawnością czy są innej płci niż chcieli rodzice.

Przyczyn tego syndromu jest wiele. Badania pokazują, że między matką a dzieckiem w jej łonie zachodzi większa łączność psychiczna niż dotychczas sądzono. Nienarodzony człowiek rejestruje i zapamiętuje uczucia oraz wrogość, które pochodzą od jego matki. To, czego wtedy doświadcza, zostaje wyparte do podświadomości i ma później wpływ na całe jego życie. Inną i chyba najbardziej poważną przyczyną PASS, jest syndrom postaborcyjny u matki. Kobiety wtedy albo czują wstręt, niechęć i odrzucają żyjące dzieci, albo stają się lękowo nadopiekuńcze, panicznie bojąc się je utracić.
Dziecko, które w jakiś sposób przeżyło aborcję, bardzo cierpi fizycznie i psychicznie. Głównym tego objawem jest świadomość: "mogłem nie istnieć". Ocaleńcy przeżywają bardzo głęboki konflikt, sięgający aż do instynktu życia. Sprowadza się on do pytania: żyć czy nie żyć? To rzutuje na całe ich życie, uniemożliwia im prawidłowy rozwój i jest powodem podejmowanych prób samobójczych. Osoby te mają obsesyjne poczucie winy za to, że istnieją.

Osoby z syndromem PASS odczuwają także:

– nieufność wobec rodziców i samego siebie,
– wszechogarniający niepokój,
– przekonanie o zagrażającej zagładzie,
– wrażenie, że ktoś inny powinien być na ich miejscu,
– poczucie bezwartościowości swojego życia,
– chroniczne niezadowolenie,
– nieumiejętność nawiązywania relacji międzyludzkich,
– brak umiejętności kierowania samym sobą,
– apatię i zniechęcenie,
– w przypadku kobiet niechęć do samej siebie i do własnego ciała (stąd anoreksja i bulimia),
– w przypadku mężczyzn agresję, zaburzenia seksualne, cynizm.

Osoby te najczęściej nie wiedzą, jakie są prawdziwe przyczyny tego, co się z nimi dzieje. Nie mogąc odkryć prawdy, próbują sobie jakoś z tym wszystkim poradzić. Nikomu nie ufają, uciekają w używki, uzależnienia, używają przemocy, częściej maltretują swoje dzieci. Dlatego tak ważne jest, aby każde dziecko, chciane czy niechciane, planowane czy nie, było przez najbliższych przyjęte i powitane.
Osobą ocaloną jest się przez całe życie. Można być zniewolonym i zniszczonym albo świadomym swoich zranień, lecz wolnym i uzdrowionym. W Kanadzie prekursorem w dziedzinie pomocy osobom dotkniętym PAS i PASS jest psychiatra – dr Philip G. Ney.

B. Drozd – psycholog
Mississauga