Oprócz nas, zwykłych zjadaczy chleba, mieszkają tutaj na emigracji, również ludzie kultury, ludzie innej klasy.

        Do takich zalicza się Jarek Dąbrowski, który od czasu do czasu wydaje magazyn Punkt. ca, rzecz unikatową na naszym emigracyjnym rynku. 

        Mam właśnie przed sobą jego najnowszy numer wydrukowany na pięknym, błyszczącym papierze. Zawiera teksty starannie dobrane i wybrane i w sumie to smutno, że jednak ukazuje się raczej „od czasu” niż „do czasu”, czyli bardzo nieregularnie.

        No ale tak to już jest, bo wszystko zależy od tego, jak się uda zebrać reklamy czy pieniądze.

        Punkt.ca jest dwujęzyczny, z myślą o tym, że nasze pokolenie emigracji tak zwanej solidarnościowej powoli odchodzi, a dzieci, jeśli mówią po polsku, bo większość mówi, to po polsku czytają z trudnością. Dlatego też u nas, w „Gońcu”, też sporadycznie zamieszczamy stronę w języku angielskim z sugestią; daj przeczytać dziecku, bo też mamy świadomość, że nasza gazeta do tych dzieci raczej nie dociera. 

        Mamy w największym najnowszym punkcie wiele ciekawych tekstów, między innymi o zmarłym nie tak dawno Jurku Kołaczu, światowej sławy artyście malarzu, ilustratorze; mamy też tekst Kazimierza Brauna po angielsku o Maksymilianie Kolbem czy wreszcie przedstawienie sylwetki przedwojennej jeszcze polskiej aktorki, piękności Ireny Habrowskiej-Jellaczyc, twórczyni teatru polskiego w Toronto. 

        Kultura emigracyjna jest w Toronto i okolicach bujna i bogata, problem w tym, że nie zawsze my, zwykli zjadacze chleba, o niej wiemy, dlatego dobrze się dzieje, że jest ktoś taki jak Jarek Dąbrowski, który te nasze perełki niże na sznur swojego wydawnictwa. 

        Dlatego jeśli ktoś trafi, warto się schylić po ten sznur pereł. Warto przeczytać choć jeden tekst i warto dać poczytać dzieciom. 

        Punkt.ca jest na terenie aglomeracji torontońskiej darmowy.

        Nie samym chlebem człowiek żyje, a gdy nie ma kultury, jest jak martwy.

        Andrzej Kumor

Sz. Redakcjo!         Jestem stałą czytelniczką „Gońca”. Na wstępie to życzę Redaktorowi Naczelnemu i całej redakcji Szczęśliwego Nowego Roku. Odnośnie do listów p. Richarda Kuśmierczyka i p. Stanisława Pietrasa i innych.         Te problemy mają również inni Polacy. Pan W. Lizoń nic Wam nie pomoże. Rząd polski ma dać emerytury Ukraińcom w kwocie 1000 zł, którzy wpłacą składki ubezpieczeniowego przez okres 3 miesięcy. To jest dyskryminacja Polaków, którzy nie dostają obiecanych 1000 zł emerytury, bo im brakuje do składek dwóch trzecich. Proszę pisać do Senatu RP, bo tam jest organizacja ds. Polonii.         Odnośnie do umowy zawartej między Polską a Kanadą w sprawach…

        Na początku stycznia w Internecie ukazał się najnowszy newsletter Esnagami Lodge z północno-zachodniego Ontario. Jest to podsumowanie ubiegłego sezonu na jeziorze Esnagami. 

        Późne zejście lodu i wysoka woda w rzece Esnagami dobrze wróżyły brania pstrągów źródlanych – brook trout. Wędkarskie wyniki w tej kategorii ustanowiły nowe rekordy.  W 2017 roku wędkarze złowili 43 pstrągi w przedziale 18-21 ½ cala o średniej wadze 4-6 funtów. Już w pierwszym tygodniu otwarcia sezonu, pod koniec maja, wyprawy na Esnagami River były bardzo udane. 12 złowionych pstrągów przekroczyło miarę 18 cali. 

        Goście ośrodka Todd Hartson, Dave Zamos i Jeff Nohel złowili  20-calowe okazy, a Jeff dodał jeszcze 2 imponujące ryby mierzące 19 ¼ i 19 ½ cala.

        Dobre brania utrzymywały się przez czerwiec. Każdego tygodnia wędkarze łowili swoje życiowe rekordy. Jeszcze 6 tygodni od otwarcia sezonu na Esnagami River utrzymywały się dobre brania. 

        Rekordowy tydzień przyniósł kilka trofeów. W tym największego pstrąga źródlanego sezonu 2017, którego złowił Brycen George. Był to ponad 6-funtowy okaz mierzący 21 ½ cala.  Nieco mniejszą rybę, 20 ½ cala, złowił Dave Handesen. Peter Hoobs mógł się pochwalić nawet dwoma 20-calowymi rybami.  Wszystkie ryby zostały wypuszczone z powrotem do wody.

        Chłodniejsza wiosna wpłynęła korzystnie na brania pstrągów. Aby na Esnagami łowić sandacze i szczupaki, jezioro musiało się trochę rozgrzać. W pierwszych tygodniach łowiono sporo dużych ryb, ale dopiero w trzecim tygodniu na Esnagami ruszyło się na dobre. Wędkarze zgłosili aż 100 ryb na tablicę rekordów. W tym 12 sandaczy powyżej 26 cali i 15 szczupaków ponad 35-calowych. Pod koniec tygodnia wydawało się, że sprawa największego sandacza jest rozstrzygnięta. W tej kategorii poprzeczkę ustawił wysoko Caley Pepe. Jego 30-calowy sandacz wydawał się nie do pobicia. Ogromny 45-calowy szczupak  złowiony w tym tygodniu „rekordów” przez Paula Giardullego okazał się największą rybą sezonu. W nagrodę wędkarz otrzymał darmowy pobyt w Esnagami Lodge w roku 2018.

        W miarę upływu sezonu było dużo więcej imponujących ryb i zdarzeń, jakich doświadczyli goście Esnagami Lodge. Alex Thompson i Lee Lightheart złowili kolejno sandacze długości 29 i 29 ½ cala.

        Podczas kiedy jeden z przewodników – Ben – przygotowywał shore lunch na Brian’s Bay, jego klient Phil Peir spinningował z brzegu i złowił imponującego szczupaka 43 ½ cala. Był to wyjątkowo zaskakujący lunch.

        Kiedy część gości była zajęta poszukiwaniami dużych szczupaków, inni korzystali z szansy na złowienie letniego trofeum, sandacza. Phyllis Zantger, podczas wyprawy z przewodnikiem Mattem, złowiła największego sandacza sezonu – 31 cali. W nagrodę również otrzymała darmowy pobyt w sezonie 2018.

        Oprócz łowienia ryb na Esnagami można podziwiać przyrodę ontaryjskiej puszczy. Niezwykłe krajobrazy północnego Ontario, zachody słońca, zorze polarne i dzikie zwierzęta. Aparat fotograficzny warto mieć pod ręką.

        W 2017 roku aż 40 razy wędkarze zaobserwowali  karibu (woodland caribou), które nad Esnagami znajdują schronienie i pożywienie. 

        Obszary Esnagami zamieszkuje wilk szary – grey wolf, nazywany też timber wolf. Około 10 minut drogi od lodge jest Wolf Rock, czyli skała, gdzie prawie zawsze można zobaczyć wilki. W 2017 na skale pojawiła się zdrowo wyglądająca nowa generacja wilków.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Esnagami Lodge Catch & Release Trophy Club

        Aby znaleźć się w Esnagami Lodge Catch & Release Trophy Club, trzeba złowić pstrąga przynajmniej długości 18 cali (45,7 cm), sandacza 24 cale (61 cm) i szczupaka 30 cali (76 cm). Należy dodać, że są to znacznie wyższe wymiary ochronne w porównaniu do ontaryjskiego regulaminu sportowego połowu ryb, obowiązującego w tym rejonie.

        Za każdą złowioną i wypuszczoną rybę powyżej wyżej wymienionych rozmiarów wędkarz otrzymuje pamiątkową koszulkę. Dodatkowo, na zakończenie sezonu losowane są cztery nazwiska spośród wędkarzy, którzy zgłosili ryby. Kto zostanie wylosowany, w nagrodę otrzymuje darmowy pobyt w następnym roku. Chyba nie można sobie wymarzyć lepszej nagrody.

Wyniki losowania:

1. Mark Goacher 27” – sandacz

2. Paul Inwood 18” - pstrąg źródlany

3. Heather Foster 37” – szczupak 

4. Marvin Betz 37” – szczupak

        Z ofertą Esnagami Lodge można będzie zapoznać się już niedługo podczas wystawy Spring Fishing & Boat Show, Toronto, Ontario w International Centre, od 16 do 19 lutego. 

---

Perchin for MS

        3 marca 2018 r. na jeziorze Simcoe odbędą się 8. zawody w łowieniu okoni – Perchin for MS. Drużyna, która złowi 10 największych okoni, otrzyma od głównego sponsora zawodów, firmy Jack Links – 4 tys. dol.                  

        Liczba miejsc startowych jest ograniczona, dlatego kto chciałby wziąć udział w tej imprezie, powinien już teraz zarejestrować swoją drużynę. Do czwartku, 11 stycznia, swój udział w Perchin for MS potwierdziło 126 drużyn.

        Oglądając pierwszą część filmu Henryka Bartula o Kaszubach Kanadyjskich, zapadło mi w pamięci nazwisko mieszkającego tam pisarza, który pozytywnie wypowiadał  się o osiedlonych przed ponad stu laty naszych rodakach. Wcześniej w Toronto poznałem innego artystę, Wojciecha Strahla, rzeźbiarza ikon i kapliczek, którego nazwisko tym lepiej zapamiętałem, że na Kaszubach Kanadyjskich wiele ich umieścił, a nadto to nazwisko jest mi znane w Kościerzynie, gdzie mieszkam. Potem miałem jeszcze okazję poznać z filmu Bartula dzieje małżeństwa Tadeusza i Elżbiety Kay-Kwiecińskich, których losy rzuciły podczas ostatniej wojny z Polski „przez Syberię do Kanady”, a na Kaszubach Kanadyjskich nieraz bywali, bo mieli tam i może jeszcze mają swoje siedlisko. Natomiast niedawno otrzymałem do wglądu dwa poetyckie tomiki Elżbiety Mosielskiej, też mieszkającej na Kaszubach Kanadyjskich. Ponieważ o kaszubskim filmie Bartula i rzeźbiarskich dokonaniach Strahla już pisałem, a także o Tadku i Elżbiecie Key-Kwiecińskich nieraz w swoich tekstach wspominałem, więc trzymając się artystycznego i zarazem poetyckiego tematu, warto tym razem powiedzieć o wierszach Elżbiety Mosielskiej.

        Chociaż są to dwa tomiki poezji, to tak naprawdę jeden, ponieważ drugi to „Wybór wierszy” dokonany z pierwszego, chociaż zdarza się w nim kilka nowych, o czym za chwilę. Niemniej tytuł pierwszego tomiku: „Zbliżając się do światła” dopełnia i jednocześnie tłumaczy przydane nieobojętne tym wierszom motto z  Ewangelii według św. Jana: „Kto spełnia wymagania prawdy, / zbliża się do światła”. Ponadto zwracają uwagę dwaj autorzy tego wydanego w Toronto w 2011 roku tomiku. Jak bowiem zawsze podaje się na pierwszym miejscu nazwisko poety, a potem wskazuje, kogo jest szata graficzna, tak tutaj mamy zupełnie inaczej i trzeba rzec wprost odwrotnie, co okazuje się sensownym i celowym zamysłem. Ponieważ najpierw dowiadujemy się tutaj, że autorem „obrazów (jest – T. L.) Bogusław Mosielski”, a poetyckiego „słowa Elżbieta Mosielska”, więc podobnie jak w przypadku motta nie można być wobec tej informacji obojętnym i trzeba uznać, że ikonografia znaczy tu podobnie wiele, co wiersze, które chociaż przemawiają do nas pierwsze, bo tak rzeczywiście jest, to malarskich obrazów w nich nie braknie i zarazem ich miejsce jest jak najbardziej sensowne. Dlaczego tak, a raczej jaka przyczyna takiej kompozycji tego tomiku, a właściwie tomu wierszy, bo mamy ich ponad setkę, wyjaśniają przydane na ostatniej okładce biogramy – autorki słów i autora obrazów, których wobec takiej kompozycji nie można pominąć i wedle przyjętej kolejności chociażby zapowiedzieć.