Na początku stycznia w Internecie ukazał się najnowszy newsletter Esnagami Lodge z północno-zachodniego Ontario. Jest to podsumowanie ubiegłego sezonu na jeziorze Esnagami. 

        Późne zejście lodu i wysoka woda w rzece Esnagami dobrze wróżyły brania pstrągów źródlanych – brook trout. Wędkarskie wyniki w tej kategorii ustanowiły nowe rekordy.  W 2017 roku wędkarze złowili 43 pstrągi w przedziale 18-21 ½ cala o średniej wadze 4-6 funtów. Już w pierwszym tygodniu otwarcia sezonu, pod koniec maja, wyprawy na Esnagami River były bardzo udane. 12 złowionych pstrągów przekroczyło miarę 18 cali. 

        Goście ośrodka Todd Hartson, Dave Zamos i Jeff Nohel złowili  20-calowe okazy, a Jeff dodał jeszcze 2 imponujące ryby mierzące 19 ¼ i 19 ½ cala.

        Dobre brania utrzymywały się przez czerwiec. Każdego tygodnia wędkarze łowili swoje życiowe rekordy. Jeszcze 6 tygodni od otwarcia sezonu na Esnagami River utrzymywały się dobre brania. 

        Rekordowy tydzień przyniósł kilka trofeów. W tym największego pstrąga źródlanego sezonu 2017, którego złowił Brycen George. Był to ponad 6-funtowy okaz mierzący 21 ½ cala.  Nieco mniejszą rybę, 20 ½ cala, złowił Dave Handesen. Peter Hoobs mógł się pochwalić nawet dwoma 20-calowymi rybami.  Wszystkie ryby zostały wypuszczone z powrotem do wody.

        Chłodniejsza wiosna wpłynęła korzystnie na brania pstrągów. Aby na Esnagami łowić sandacze i szczupaki, jezioro musiało się trochę rozgrzać. W pierwszych tygodniach łowiono sporo dużych ryb, ale dopiero w trzecim tygodniu na Esnagami ruszyło się na dobre. Wędkarze zgłosili aż 100 ryb na tablicę rekordów. W tym 12 sandaczy powyżej 26 cali i 15 szczupaków ponad 35-calowych. Pod koniec tygodnia wydawało się, że sprawa największego sandacza jest rozstrzygnięta. W tej kategorii poprzeczkę ustawił wysoko Caley Pepe. Jego 30-calowy sandacz wydawał się nie do pobicia. Ogromny 45-calowy szczupak  złowiony w tym tygodniu „rekordów” przez Paula Giardullego okazał się największą rybą sezonu. W nagrodę wędkarz otrzymał darmowy pobyt w Esnagami Lodge w roku 2018.

        W miarę upływu sezonu było dużo więcej imponujących ryb i zdarzeń, jakich doświadczyli goście Esnagami Lodge. Alex Thompson i Lee Lightheart złowili kolejno sandacze długości 29 i 29 ½ cala.

        Podczas kiedy jeden z przewodników – Ben – przygotowywał shore lunch na Brian’s Bay, jego klient Phil Peir spinningował z brzegu i złowił imponującego szczupaka 43 ½ cala. Był to wyjątkowo zaskakujący lunch.

        Kiedy część gości była zajęta poszukiwaniami dużych szczupaków, inni korzystali z szansy na złowienie letniego trofeum, sandacza. Phyllis Zantger, podczas wyprawy z przewodnikiem Mattem, złowiła największego sandacza sezonu – 31 cali. W nagrodę również otrzymała darmowy pobyt w sezonie 2018.

        Oprócz łowienia ryb na Esnagami można podziwiać przyrodę ontaryjskiej puszczy. Niezwykłe krajobrazy północnego Ontario, zachody słońca, zorze polarne i dzikie zwierzęta. Aparat fotograficzny warto mieć pod ręką.

        W 2017 roku aż 40 razy wędkarze zaobserwowali  karibu (woodland caribou), które nad Esnagami znajdują schronienie i pożywienie. 

        Obszary Esnagami zamieszkuje wilk szary – grey wolf, nazywany też timber wolf. Około 10 minut drogi od lodge jest Wolf Rock, czyli skała, gdzie prawie zawsze można zobaczyć wilki. W 2017 na skale pojawiła się zdrowo wyglądająca nowa generacja wilków.

Esnagami Lodge Catch & Release Trophy Club

        Aby znaleźć się w Esnagami Lodge Catch & Release Trophy Club, trzeba złowić pstrąga przynajmniej długości 18 cali (45,7 cm), sandacza 24 cale (61 cm) i szczupaka 30 cali (76 cm). Należy dodać, że są to znacznie wyższe wymiary ochronne w porównaniu do ontaryjskiego regulaminu sportowego połowu ryb, obowiązującego w tym rejonie.

        Za każdą złowioną i wypuszczoną rybę powyżej wyżej wymienionych rozmiarów wędkarz otrzymuje pamiątkową koszulkę. Dodatkowo, na zakończenie sezonu losowane są cztery nazwiska spośród wędkarzy, którzy zgłosili ryby. Kto zostanie wylosowany, w nagrodę otrzymuje darmowy pobyt w następnym roku. Chyba nie można sobie wymarzyć lepszej nagrody.

Wyniki losowania:

1. Mark Goacher 27” – sandacz

2. Paul Inwood 18” - pstrąg źródlany

3. Heather Foster 37” – szczupak 

4. Marvin Betz 37” – szczupak

        Z ofertą Esnagami Lodge można będzie zapoznać się już niedługo podczas wystawy Spring Fishing & Boat Show, Toronto, Ontario w International Centre, od 16 do 19 lutego. 

Perchin for MS

        3 marca 2018 r. na jeziorze Simcoe odbędą się 8. zawody w łowieniu okoni – Perchin for MS. Drużyna, która złowi 10 największych okoni, otrzyma od głównego sponsora zawodów, firmy Jack Links – 4 tys. dol.                  

        Liczba miejsc startowych jest ograniczona, dlatego kto chciałby wziąć udział w tej imprezie, powinien już teraz zarejestrować swoją drużynę. Do czwartku, 11 stycznia, swój udział w Perchin for MS potwierdziło 126 drużyn.

        Na jeziorach niedaleko od Toronto lód jest zbyt cienki i niebezpieczny. Kto wybiera się na już na lód, musi mieć bardzo pozytywne nastawienie, że nic mu się stanie.

        Wędkarzy z okolic Toronto najbardziej interesuje sytuacja z lodem na jeziorze Simcoe. Jak to tej pory nie ma tam lodu, na jakim dałoby się łowić komfortowo. Mniejsze zatoki powoli pokrywają się lodem. Na Cook’s Bay, na wysokości Gilford (89), pokrywa lodu rośnie i powiększa się coraz bardziej. Każdej  nocy średnio przybywa 50 stóp lodu i powoli zatoka się zamyka.  

        19 grudnia kilku wędkarzy odważyło się łowić na Simcoe, na Cook’s Bay właśnie, na wysokości Gilfrord, Tylko miejscami lód miał niecałe 3 cale. Ale nawet Cook’s Bay to zbyt wielka woda, żeby mieć zaufanie do takiego lodu. Na takim łowią ludzie, którzy mają zaburzenia podejmowania właściwych decyzji.

        Raczej nie ma co liczyć, że całe Simcoe zamarznie do końca roku,  ale rejony Port Bolster, Beaverton i  południowe Cook’s Bay powinny być gotowe na ice fishing już wkrótce. 

        Bieżące informacje o sytuacji z lodem na Simcoe i innych jeziorach znajdziemy w Internecie na stronie: Fishing Lake Simcoe, pod adresem: www.fishinglakesimcoe.ca.

        Szczególnie na pierwszy lód nie powinno się chodzić samemu. W grupie będzie znacznie raźniej i bezpieczniej.  Co  należy mieć pod ręką? Na pewno mocny sznurek,  kolce do lodu,  tzw. ice picks. Na sobie dobry kombinezon typu survival suit, a w ręku pierzchnię do sprawdzania lodu przed każdym krokiem. 

        Są jednak miejsca w Ontario gdzie łowienie spod lodu rozpoczęło się na dobre.

Jak przeżyć w zimnej wodzie

        Dr Gordon Giesbrecht jest naukowcem i termofizjologiem na uniwersytecie w Manitobie, gdzie prowadzi laboratorium medyczne, które zajmuje się badaniami nad reakcjami ciała człowieka w ekstremalnych warunkach.

        Przeprowadził setki doświadczeń na temat stresu fizjologicznego, jaki występuje u człowieka, który zanurzony jest w zimnej wodzie. 30 razy przeprowadził doświadczenia na sobie. O dr. Gordonie Giesbrechcie mówią Profesor Sopel. Niezwykłe filmy z jego udziałem nakręcone między innymi dla kanału Discovery, znajdziemy na YouTube. To trzeba koniecznie obejrzeć!

        Brał udział w stworzeniu projektu edukacyjnego na temat przeżycia w zimnej wodzie nazwanego Cold Water Boot Camp – www.coldwaterbootcamp.com.

        Dr Gordon Giesbrecht stworzył model 1-10-1, aby opisać i łatwo zapamiętać trzy najważniejsze fazy zanurzenia w lodowatej wodzie.

        1 – Szok termiczny – początkowe i nagłe oddychanie, następnie hiperwentylacja. Oddychanie podczas pierwszej minuty zetknięcia się ciała człowieka z lodowatą wodą może być 600-1000 procent większe niż oddychanie normalne. Należy utrzymać drożność dróg oddechowych, dlatego ważne jest, aby tylko skoncentrować się na utrzymaniu na powierzchni wody. Następnie powinno się starać opanować panikę i rozpocząć kontrolowanie oddechu.

Kamizelka ratunkowa lub utrzymujący na wodzie kombinezon jest niezwykle ważny. Szok trwa zwykle ok. 1 minuty.

        10 – Niezdolność – przez kolejne 10 minut człowiek może stracić czucie w palcach i nogach i możliwość wykonywania jakichkolwiek ruchów. Skoncentruj się natychmiast na ratunku, jeśli w jakiś sposób jest to możliwe. Są to krytyczne minuty. Bez kamizelki ratunkowej lub kombinezonu człowiek utonie.

        1 – Hipotermia – nawet w lodowatej wodzie człowiek może przetrwać ok. godziny, zanim straci przytomność z wychłodzenia organizmu. Jeśli człowiek wie, co znaczy hipotermia, i wie, jak może sobie pomóc, woła o ratunek, to szansa na przetrwanie znacznie wzrasta.

Na obrazku poniżej ogólnie przyjęta wytrzymałość lodu, powiedzmy rekreacyjna. Do ustalania wytrzymałości lodu w przypadku innych aktywności, np. pracy w budownictwie na lodzie, w Kanadzie stosuje się tzw. Gold’s Formula, opracowaną w 1971 r. przez dr Lornę Gold, która przedstawia się następująco: P = A x h2, gdzie: P – dopuszczalne obciążenie w kg, A – parametr, który zależy od siły lodu, h – skuteczna grubość dobrej jakości lodu (cm).

Pierzchnie do lodu, tzw. ice spud bar lub ice chisel. Wykonane są z metalu i służą do robienia przerębli  i pukania w lód, żeby sprawdzić jego wytrzymałość. Powinny być zawsze w wyposażeniu wędkarza na lodzie, nawet kiedy lód wydaje się gruby.  Lód może zawsze sprawić niespodziankę...

Zimowy „show” w Barrie

        W weekend 16-17 grudnia w Barrie, w Molson Centre przy 555 Bayview Drive, odbędzie się wystawa Canadian Ice Fishing Expo. W programie między innymi zapowiedziane są seminaria i prezentacje nowego sprzętu wędkarskiego na zimę.  Udział zapowiedziało 100 wystawców. Ostatni raz tego typu wystawa która była poświęcona wyłącznie ice fishing odbyła się w Toronto ponad 10 lat temu. Impreza okazała się kompletnym niewypałem.  Wtedy zabrakło wystawców i odwiedzających wędkarzy. Możliwe, że wystawa w Barrie nad Simcoe, tuż na progu zimowego sezonu okaże się sukcesem  i będzie warta kontynuacji w następnych latach.

        Więcej informacji na temat wystawy w Internecie: www.canadianicefishingexpo.com. 

Lód

        Coraz więcej jezior w południowym Ontario pokrytych jest lodem.  Nie jest to lód, z którego można już łowić. Codzienne raporty o stanie lodu na jeziorach zamieszczane są na stronie internetowej Fishing Lake Simcoe – Ice Watch.

Meegs 2017

        W wielu wędkarskich sklepach w południowym Ontario pojawiły się najnowsze przynęty Meegs.  

        Wynalazcą i producentem tych przynęt jest James Meger z Barrie. 

        Od wieleu lat meegsy uważane są za najlepsze przynęty na sieje i palie na Simcoe spod lodu.

Trzy jeziora w jednym

        Jezioro Simcoe, o powierzchni 725 km kw., jest szóstym co do wielkości jeziorem śródlądowym w Ontario. Simcoe należy do niezwykle ciekawego ekosystemu wodnego i można w nim wyodrębnić trzy typy troficzne. Jest to jezioro oligotroficzne – głębokie, o piaszczysto-żwirowym dnie, gdzie występuje palia jeziorowa i sieja. Jest to też jezioro mezotroficzne ze średnimi głębokościami, gdzie chętnie przebywają okonie.  Simcoe to również jezior eutroficzne – płytkie i żyzne, gdzie dominują szczupaki.

Gatunki ryb najczęściej łowione na Simcoe spod lodu

Okoń

        Okoń jest najpopularniejszym gatunkiem ryb, łowionym zimową porą na Simcoe spod lodu. Sezon na okonie trwa cały rok. Duże okonie, 12-calowe i większe, nazywane są przez wędkarzy  „jumbo”.  Dzienny limit połowu okoni zależy od rodzaju karty, jaką posiada wędkarz. 50 szt. okoni może złowić wędkarz z kartą sportową, a 25 sztuk z kartą ochronną.

        Zimowe strefy przebywania okoni:

– wczesny sezon, średnia głębokość: 12-20 stóp

– w połowie sezonu – głębiej, do 60 stóp,

– późny sezon – powrót do płytszej wody, w pobliżu wiosennych tarlisk.

        Przynęty: żywe minnows – emerald shiners, surowe krewetki, robaki.

        Sztuczne przynęty: blaszki podlodowe, np.: Swedish Pimple, Kastmaster,  mormyszki, woblerki do pionowego dżigowania.

        Popularne miejsca: Cook’s Bay, Virginia Beach, Pefferlaw i Port Bolster.

        Tip: aby ciągle łowić okonie, trzeba się przemieszczać i wiercić przeręble.

Szczupak

        Sukcesy w łowieniu szczupaków znacznie spadły. Wynika to z niedostosowania techniki ich łowienia do warunków, jakie obecnie panują w jeziorze. W ostatnich latach woda w Simcoe stała się bardzo przezroczysta. Stało to się za sprawą racicznicy, zebra mussels, intruza, który przeflitrował wody jeziora. W czystej wodzie szczupaki stały się bardziej ostrożne. Bez wątpienia więcej szczupaków łowią wędkarze, którzy przeszli na niewidoczne przypony z fluorocarbonu zamiast tradycyjnych drucianych stalówek. Przypon z fluorocarbonu stał się nieodzowny nawet w spinningu i trollingu.

        Limit dzienny: 6 szt. – karta sportowa, 2 szt. – karta ochronna.

        Przynęty: żywce lub martwe przynęty.

        Sztuczne przynęty: hałasujące blaszki podlodowe.

        Popularne miejsca: Cook’s Bay.

        Tip: szukaj szczupaka tam, gdzie występuje zielona roślinność podwodna. Duże szczupaki przemieszczają się na głęboką wodę w połowie zimy. Wykorzystaj dwie przeręble.

Palia jeziorowa

        Jest to gatunek najbardziej ceniony przez wędkarzy łowiących na Simcoe spod lodu. Średnia wielkość tych ryb na Simcoe waha się między 4 a 10 funtów.  Zdarzają się też 20-funtowe okazy.

        Limit dzienny: 2 – licencja sportowa, 1 – licencja ochronna.

        Przynęta:  żywce. 

        Sztuczne przynęty: Williams, Meegs, Badd Boyz, Blue Fox Lil Foxee, Humpbacks, Strike Zone Swammer, Rapala Clackin ‘Rap, tuby.

        Popularne miejsca: Kempenfelt Bay, Bear Point, Big Bay Point, Shanty Bay, Oro Line 7, Jackson’s Point, okolice wyspy Fox.

        Tip: uważnie obserwuj echosondę.

Sieja

        Sieja na  Simcoe jest gatunkiem zimnolubnym, średniej wielkości 4-6 funtów.  Na duże sieje lokalni wędkarze mówią humpback.

        Limit dzienny: 2 – licencja sportowa, 1 – licencja ochronna.

        Gdzie szukać siei: wczesny sezon: w pobliżu płycizn, późny sezon: głęboko.

        Przynęta: żywce lub solone martwe rybki.

        Sztuczne przynęty: Williams, Meegs, Badd Boyz, Blue Fox Lil Foxee, Humpbacks. 

        Popularne miejsca: Beaverton, Cook’s Bay, Kempenfelt Bay, Big Bay Point, Long Shoal, Jackson’s Point, Innisfil Beach, Virginia Beach.

        Tip:  zmień przynętę na mniejszą, jeśli sieje są słabo aktywne.

Perchin for MS 2018

        Od 6 listopada otwarta jest rejestracja na podlodowe zawody Perchin for MS na jeziorze Simcoe, które odbędą się 3 marca 2018 r. Opłata startowa pozostała bez zmian. Głównym sponsorem zawodów jest Jack Link’s.

        Z powodu niebezpiecznego lodu dwie ostatnie edycje zawodów (2016 i 2017) zostały odwołane. Nagrody pieniężne i rzeczowe zostały rozlosowane. 

        W Internecie: www.perchinforms.com.

Crappie na South Bay

        Pomimo niepewnej sytuacji z lodem na jeziorach, aż 36 wędkarzy zdecydowało się wziąć udział w pierwszych w roku 2002 zawodach podlodowych Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego, które już od wielu lat, zgodnie z tradycją, odbywają się na South Bay na Georgian Bay. 

        Zawody inaugurujące kolejny sezon PKZW zostały rozegrane w sobotę, 12 stycznia 2002 r., ponieważ z braku bezpiecznego lodu zostały one odwołane tydzień wcześniej. Decyzja ta została podjęta przez prezesa PKZW Ireneusza Lazowskiego, który dwukrotnie wybrał się na South Bay, żeby sprawdzić, czy lód jest na tyle wytrzymały, aby można na nim było bez obaw łowić. 

        Jeszcze we wtorek, 8 stycznia, lodu na South Bay było 4,5 cala. Prognoza pogody zapowiadana na ostatnie dni tygodnia w rejonie Muskoki wróżyła dobrze. Jednak już w czwartek było wiadomo, że wszystko się zmieni i zamiast kilku stopni poniżej zera, będzie znowu wiosennie. Pomimo niezbyt obiecującej pogody trudno było się oprzeć. 

        Rano po zbiórce konwój kilkunastu samochodów wyruszył spod Tima Hortonsa na „czterysetce” na północ. Nawet zimą zwykle ruchliwa od wczesnych godzin rannych, autostrada świeciła pustkami. Za Barrie była już zupełna „pustynia”. Można było więc przycisnąć gaz.

        Po 175 kilometrach drogi wszyscy wędkarze dotarli na South Bay. Już w światłach reflektorów na środku małej zatoczki, gdzie łowi się crappie, widać było czarną plamę. Było jednak jeszcze zbyt ciemno, żeby dojrzeć, czy jest to woda, czy ciemny lód. 

        W świetle latarek kilku śmiałków wyruszyło na rozpoznanie, aby sprawdzić, jaki jest naprawdę lód na zatoce. 

        Wszyscy zgodnie potwierdzili, że lód jest na tyle mocny, że zawody mogą się odbyć.

        Na odprawie prezes dodał wędkarzom otuchy: „Jakby co, będziemy się wspólnie ratować”. Na kilku sankach widać było sznurki. 

        Wkrótce niepewnym krokiem wędkarze maszerowali już po lodzie. Nie było tak strasznie, jak się wydawało, jeszcze po ciemku. Czarna plama na środku to był trochę podmyty lód, ale nie woda. 

        Od wierconych błyskawicznie przerębli w poszukiwaniu crappie mała zatoczka zaczęła przypominać ser szwajcarski – zupełne sito. Już po chwili pierwsze crappie wylądowały na lodzie. Podobnie jak w ubiegłych latach, crappie zgrupowane były w jednej części zatoki. Dlatego też wędkarze szybko łowili coraz bliżej siebie. 

        Ryszard Dyjasek trafił w dziesiątkę z wyborem miejsca i nie mógł nadążyć łowić na dwie wędki. Pozostali  nie mieli jednak takiego szczęścia. Zamiast crappie, zaliczanego do klasyfikacji, brały szczupaki, bassy, okonie i denerwujące sunfiszki. 

        O mały włos, a podwodny świat wzbogaciłby się o kilka wędek, które cudem udało się uratować przed grasującymi szczupakami. South Bay jest również dobrym zimowym łowiskiem tych drapieżników. 

        Po obiecujących początkach, w miarę upływu czasu brania crappie zanikły. Jeszcze raz potwierdziło się, że ryby te dobrze żerują we wczesnych godzinach rannych, kiedy mniej światła przenika pod lód. Pod koniec zawodów crappie brały tylko sporadycznie. W porównaniu z ubiegłymi latami, kiedy łowiło się drobnicę, podczas zawodów 2002 trafiały się okazy. 

        W braniach dało się zaobserwować pewną prawidłowość – crappie najchętniej atakowały małe żywce. Znacznie więcej brań zanotowano, kiedy haczyk był małych rozmiarów i w złotym kolorze. Nawet takie drobnostki miały widać znaczenie, szczególnie tam gdzie crappie brały słabiej i delikatnie. Niektóre brania dało się jedynie zauważyć przy użyciu kiwoka. 

        Nie było to jednak obowiązującą regułą, ponieważ nawet bez kiwoczka, ale za to łowiąc ze spławikiem, świetnie poradził sobie z crappie Ryszard Dyjasek, który na brania nie mógł narzekać od pierwszego momentu zawodów i zdecydowanie wygrał, łowiąc 24 crappie o wadze 8,5 funta (nagroda puchar i 50 dol.). Wędkarzowi nie udało się, co prawda, pobić wyczynu Zdzisława Bobkowskiego, który na zawodach na South Bay w 2001 r. złowił aż 64 crappie. Wynik pozostanie  rekordem wszech czasów w historii zimowych zawodów PKZW na crappie. 

        Po przerwie, w zawodach PKZW wystartował Rafał Tarasiewicz, który z wynikiem 11 sztuk o wadze 4,12 funta od razu rozpoczął nowy sezon od drugiego miejsca (nagroda puchar i 30 dol.). 

        Trzecie miejsce z wynikiem 11 sztuk o wadze 4,6 przypadło weteranowi PKZW, Marianowi Mulasowi (nagroda puchar i 20 dol.), (5. miejsce w klasyfikacji rocznej w 2001 r.). 

        Ogółem, 19 wędkarzy zgłosiło ryby do ważenia. Największego crappie zawodów – 13 uncji – złowił Ireneusz Lazowski. Nagrody pocieszenia ufundowane przez sklep wędkarski Fish Ontario wylosowali Wojciech Zdziebłowski – tip-up, oraz Marek Grodecki – ramka na zdjęcia. 

        W zawodach zostało sklasyfikowanych 36 wędkarzy. W zawodach na South Bay w 2001 r. brało udział 27 wędkarzy. 

        Po raz pierwszy w zawodach wędkarskich PKZW startowali: Daniel Burdz, Mirosław Lubaszewski, Adam Maksimowicz i Piotr Nowosielski. 

        Zawody na South Bay sponsorowane były przez: Jaśwoj Bakery (chleb), Tomek Video (nagroda za największą rybę), Bugajny Meat & Deli (kiełbaski) i Fish Ontario.

***

        Po 25 latach istnienia, 11 grudnia 2016 r. działalność Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego została zawieszona na czas nieokreślony. 

        Informacje o historii i zawodach PKZW znajdują się w Internecie na stronie: www.pkzw.org.