Aktywiści aborcyjni są oburzeni 33 nowymi plakatami pro-life, które pojawiły się w całej Kanadzie. Pojawia się na nich stwierdzenie, że Kanada nie ma żadnego prawa aborcyjnego. Sarah Baddeley z Women's Legal Education and Action uważa je za kłamliwe i zwodnicze. Jej zdaniem nie wolno twierdzić, że aborcja w Kanadzie nie podlega regulacjom. Poważnymi barierami ograniczającymi kobietom „dokonywanie wyboru” i korzystanie z przysługującego im prawa są strach, a takie plakaty właśnie go szerzą fałszywie sugerując, że w kwestii aborcji w naszym kraju istnieje luka prawna.

Za bilboardami, które będą wisiały przez sześć tygodni, stoi organizacja We Need A Law. Jej przewodniczący Mike Schouten tłumaczy, że aktywiści proaborcyjni zwyczajnie się mylą. Aborcja została zdekryminalizowana w Kanadzie w 1969 roku. Mogły jej dokonywać kobiety, które otrzymały orzeczenie od specjalnej komisji szpitalnej. Potem w 1988 roku sąd najwyższy obalił to prawo uznając je za niekonstytucjonalne i twierdząc, że w nieuzasadniony sposób ogranicza dostęp do aborcji. W tym momencie organizacja opowiadające się za aborcją mówią, że sąd najwyższy stworzył konstytucyjne prawo do aborcji potwierdzone wyrokami wydawanymi w innych sprawach. Na stronie internetowej wydziału medycznego University of Ottawa znajduje się następujące stwierdzenie: „Ponieważ nie ma federalnego prawa aborcyjnego, aborcja jest prawem zabezpieczanym przez Kartę, ale pozostaje nieuregulowana”.

Obrońcy życia powtarzają jednak, że sąd najwyższy nigdy nie zadeklarował, że aborcja jest prawem konstytucyjnym. Co więcej sąd stwierdził, że parlament jest uprawniony do podjęcia działań legislacyjnych w tej sprawie i powinien je rozpocząć. Brak jakiegokolwiek prawa aborcyjnego oznacza, że procedura podlega tylko rozmaitym regulacjom i wytycznym stowarzyszeń medycznych. Nie są to jednak prawa. Potwierdził to sędzia sądu najwyższego Gerard Mitchell z Wyspy Księcia Edwarda w liście do gazety The Guardian. Jasno stwierdził, że żaden z siedmiu sędziów nie orzekł, że istnieje konstytucyjne prawo do aborcji na żądanie. Wszyscy stwierdzili, że w interesie państwa leży ochrona nienarodzonych.

Przez weekend w powietrzu w Kolumbii Brytyjskiej wciąż unosił się dym z pożarów lasów. Specjalne ostrzeżenia pogodowe obowiązywały dla całej prowincji poza daleką północą, zachodnim wybrzeżem i końcem Vancouver Island. Environment Canada powiadało, że raczej nie ma szans na poprawę w najbliższych dniach, chyba że pogoda drastycznie się zmieni. Na północ przemieszczał się dodatków dym z pożarów lasów w Stanach Zjednoczonych. W sobotę meteorolodzy podawali, że dym ze stanu Waszyngton będzie napływał do Kanady przez około pięć dni.

Według B.C. Wildfire Service sytuacja pożarowa nie pogorszyła się przez sobotę i niedzielę. Wiatry nieco ucichły, nie zapowiadano burz. Niestety w dalszym ciągu nie było szans na oczekiwany przez strażaków deszcz. Sporo pożarów nie było jeszcze kontrolowanych. Największy w prowincji, pożar Shovel Lake, obejmował 78 000 hektarów między Burns Lake i Vanderhoof. Bulkley-Nechako Regional District wydało ostrzeżenia i nakazy ewakuacji. Mieszkańcy przenieśli się do Prince George. Niektórzy jednak odmówili opuszczenia swoich domów. Twierdzili, że będą walczyć o ocalenie swojej własności tak, długo, jak to tylko możliwe. Minister leśnictwa apelował do wszystkich o dostosowanie się do poleceń władz.

W sobotę premier Doug Ford wystosował list otwarty do burmistrza Toronto Johna Tory’ego, w którym wytknął mu bezczynność w sprawie broni i gangów. Ford przypomniał, że rząd prowincji przeznaczył 25 milionów dolarów na zwalczanie przestępczości z bronią, ale miasto działa opieszale. „Jako burmistrz ma Pan możliwość przedstawienia radzie tej sprawy. Miasto powinno dokonać podobnej inwestycji, wtedy mieszkańcy będą mieli pewność, że ratusz traktuje ich problemy poważnie”, pisał Ford. Zwrócił uwagę, że burmistrz zwołuje specjalne zebranie rady w sprawie prowincyjnej ustawy mającej na celu zmniejszenie liczby radnych, czyli bardziej mu zależy na ochronie etatów polityków niż na walce z przestępczością.

Tory w swoim liście otwartym do premiera napisał z kolei, że dołoży starań, by miasto przeznaczyło na zwalczanie przestępczości tyle co prowincja. Wytłumaczył również, że jest za późno, by zmieniać plan poniedziałkowego spotkania rady. Taka jest natura specjalnych zebrań rady – są zwoływane w określonym celu i to właśnie ma zagwarantować efektywność prac.

Na rezygnacji saudyjskich studentów z nauki w Kanadzie może stracić… kanadyjski system opieki medycznej. W kanadyjskich szpitalach uniwersyteckich 800 obywateli Arabii Saudyjskiej odbywa staże rezydenckie.

W kanadyjskim systemie edukacji prowincje ściśle kontrolują liczbę rezydentów medycznych. Takie staże trwają od 3 do 5 lat. Rezydenci zarabiają około 65 000 dol. W 2018 roku prowincje ufundowały łącznie 3308 miejsc dla stażystów. Zapotrzebowanie na lekarzy jest duże, a możliwości finansowe oczywiście ograniczone. Ze studentami z Arabii Saudyjskiej jest tak, że przywożą oni ze sobą sporo pieniędzy i uczelnie przyjmują ich z otwartymi ramionami. Saudyjski rząd płaci za ich pensje rezydenckie i jeszcze płaci rządom w Kanadzie za dopuszczenie ich do odbywania stażu i opieki nad pacjentami.

Prof. Joe Schwarcz, specjalista od polityki naukowej i społecznej na McGill University, mówi, że Arabia Saudyjska płaci 100 000 dol. rocznie za jednego rezydenta. W bieżącym roku oprócz 3308 staży rządowych jest jeszcze 800 fundowanych przez Arabię Saudyjską, co oznacza, że tamtejsi adepci medycyny stanowią około 20 proc. wszystkich rezydentów, za których Kanada dostaje łącznie niebagatelną kwotę około 132 milionów dolarów.

Prowincje mogą mówić, że 3308 stażystów wystarczy, by zaspokoić potrzeby systemu, Saudyjczycy stanowią tylko dodatek, ale prawda jest taka, że rządy przyzwyczaiły się do studentów z Arabii Saudyjskiej. Pacjenci na pewno odczują braki.

Jest jeszcze jedna kwestia. Saudyjczycy po zakończeniu rezydentury wracają do swojego kraju. Gdyby Kanada chciała dodać do swojej puli 3308 staży jeszcze 800, musiałaby wziąć pod uwagę potrzebę stworzenia dodatkowych etatów dla specjalistów i lekarzy rodzinnych, co wiąże się z konkretnymi kosztami.