Jedną z cech dorosłego człowieka jest dojrzałość, to znaczy ni mniej, ni więcej tyko umiejętność patrzenia rzeczywistości twarzą w twarz. Tylko taka postawa pozwala brać odpowiedzialność za własne czyny.
Jakoś tak się składa, że coraz częściej spotykam wokoło osoby, które kosztem przymykania oczu, chcąc, aby było miło; aby nikt i nic nie burzyło ładnego landszaftu ich podwórka; najbardziej cenią sobie święty spokój.
Ludzie tacy filtrują informacje ze świata zasadą przyjemności; informacje przyjemne, miłe, łagodne – dopuszczamy; informacje niepokojące – nie chcemy ich słyszeć. Konstruowany w ten sposób obraz pozwala nam żyć w stanie lekkiego uniesienia ponad oceanem rzeczywistości. Oczywiście, jest to stan niemożliwy na dłuższą metę, prędzej czy później i tak do tego oceanu wpadniemy. A więc ucieczka w nirwanę świętego spokoju, zamknięcie się "w przytulnym własnym świecie", jest tylko czymś na kształt narkotykowego odpływania w sobotnią noc, po której zawsze i tak przychodzi poniedziałek (tak, tak).
Fakt, że przesłaniamy sobie w umyśle brzydką gębę świata, nie powoduje, że ta wykrzywiona pokurczem twarz realnego świata ginie. Ona tam jest. Taki nasz los na ziemi, padole płonnych nadziei, cierpienia i łez. I właśnie tej gębie mamy patrzeć w oczy, z tą bestią powalczyć.
Musimy w świecie działać. Po to mamy dany czas. W naszej zachodniej kulturze ukojenie i nadzieja były zawsze fundamendalne, ale nie pochodziły ze świata, lecz z nadziei na życie wieczne. Ta nadzieja uskrzydlała konkwistadorów. Dzisiaj o konkwistadorach boimy się nawet pomyśleć.
Ludzie dojrzali potrafią znieść "stres" związany z troską o sprawy publiczne. Nikt nie może twierdzić, że troszczy się o rodzinę czy dzieci, jeśli odpuszcza sprawy osiedla, gminy, powiatu, dzielnicy, kraju.
Niestety, jednym ze skutków wychowania "bezstresowego" jest m.in. zachęcanie ludzi do unikania wszelkich obszarów niewygody psychicznej, co za tym idzie, unikanie walki. Dlatego tak wielu ludzi tłumaczy – o, ja się żadną polityką nie interesuję, mnie to nie obchodzi, nie chcę się denerwować. Zamiast zmieniać świat, poddajemy się walkowerem.
Oczywiście fakt, że my nie będziemy się interesowali sprawami publicznymi, nie znaczy, że "sprawy publiczne" zostawią w spokoju nas samych; przeciwnie, staniemy się tylko bardziej plastycznym tworzywem działania innych.
Od zarania dziejów jedne z najważniejszych tematów życia publicznego – to na czym zasadzają się wszystkie inne stosunki, ten rdzeń funkcjonowania społecznego – sprowadza się do pytania, kto pracuje na kogo.
Jeśli więc odpuścimy sobie politykę, możemy być pewni, że sami, a bardzo prawdopodobnie nasze dzieci również, w większym stopniu będziemy pracować "na kogoś", niż w przypadku, gdybyśmy się tą polityką jednak gremialnie zainteresowali.
Dalej prowadząc myśl, jest oczywiste, że jedynie instytucje państwa są w stanie najlepiej zabezpieczyć interesy narodu, który państwo posiada.
Proszę o to zapytać dowolnego Żyda. Własne państwo pozwala prowadzić politykę zapewniającą narodowi dobrobyt i pokój. Dlatego każdy człowiek, który mówi, "ja się polityką nie zajmuję, mnie to nie obchodzi", jest po prostu głupi.
Najprawdopodobniej został celowo ogłupiony poprzez dyskretną propagandę aby nie sprawiał kłopotu.
I Herkules pupa, kiedy ludzi kupa, mówi stara rzymska maksyma, a więc nasi "herkulesi" dbają, aby nas nie była kupa i abyśmy byli w tym wszystkim pogubieni.
Nieinteresowanie się sprawami publicznymi ma jeszcze jeden aspekt, mianowicie kiedy "real" rzeczywiście zaczyna dawać nam po tyłku i czujemy, że "coś trzeba zrobić", nie wiemy wtedy, co, ani też w którą stronę się zwrócić. Niezorientowanych zaś najłatwiej wodzi się za nos, najłatwiej nabiera na stare tricki i wyprowadza w pole.
Jeśli więc ktoś ucieka od przykrości politycznych, jeśli nie chce się "przygnębiać" niezbyt wesołymi ocenami czy prognozami, jeśli za wszelką cenę chce wierzyć, że wkoło jest wesoło, no to znaczy, że mama nie wychowała tak jak należy; że nie dorósł.
Pamiętajmy o tym, wychowując dzieci, pamiętajmy, byśmy je przygotowali do "życia w nerwach", aby potrafiły jak nasi wolni niegdyś dziadowie walczyć do samego końca.
Trzeba do tego bardzo niewiele, trzeba przekonania, że nie zostajemy tutaj na zawsze, trzeba właściwego przewartościowania systemu bajań, jaki podaje nam do wierzenia współczesna cywilizacja.
Radość prawdziwego życia to naprawdę wielka przyjemność. Ale nie zaznamy tej radości, jeśli będziemy się ze strachu przed zdenerwowaniem chować po krzakach.
Andrzej Kumor
Mississauga
Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!
