Jest czczą uzurpacją żądać od Kościoła, by usunął się z przestrzeni publicznej, którą od dwóch tysiącleci tworzy. Uzurpacją i złą wolą, powtarzam, cała reszta zaś to konsekwencje na drodze w czeluść.
Jest czczą uzurpacją żądać od Kościoła, by usunął się z przestrzeni publicznej, którą od dwóch tysiącleci tworzy. Uzurpacją i złą wolą, powtarzam, cała reszta zaś to konsekwencje na drodze w czeluść.
Inna rzecz, dlaczego ludzie tworzący Kościół ulegają tej presji i oddają pole bez sprzeciwu, w każdym razie na poziomie instytucjonalnym. “Bo instytucje psują!” – mógłby ktoś zaprotestować, ale takiemu odpowiem krótko: żadna instytucja sama z siebie nie psuje i nie szkodzi. Szkodzą i psują ludzie, sprzeniewierzający się doktrynie, a tym samym stawiający się poza instytucją. Ale dziś to uwaga na marginesie.
Dlaczego zatem ludzie tworzący Kościół ulegają presji i oddają pole bez sprzeciwu, powtórzmy wątpliwość, skoro zauważyć nietrudno: w najdrobniejszą część przestrzeni publicznej, z której Kościół wycofuje się dobrowolnie, lub z której Chrystusa wypycha się siłą, wpierw wdziera się próżnia, potem kawałek po kawałku cały obszar przejmują ludzie złej woli, zaś finał wieńczący dzieło wygląda tak, że nawet jeśli nie mamy na imię Małgorzata i nigdy nie czytaliśmy Bułhakowa, chcąc nie chcąc, i tak przyjąć musimy zaproszenie na bal u Szatana. Żeby nie wspominać o obowiązkowej konsumpcji jesiotra trzeciej świeżości. Czy tam którejś tam.
Odpowiedzmy: ludzie składający się na Kościół ulegają presji i oddają pole w sumie bez sprzeciwu, albowiem Kościół jest strukturą hierarchiczną, tak więc pozbawiony oparcia w hierarchii, stacza się równie prędko co świat, który usiłuje go zdominować. W każdym razie próbuje od czasów Rewolucji Francuskiej. W takich okolicznościach władzę nad ludźmi przejmuje woragotropizm.
Już wyjaśniam. Otóż co to jest fototropizm, pamiętamy ze szkoły podstawowej. To umiejętność czerpania ze słońca pełnymi garściami, jakże charakterystyczna dla roślin. Oraz – tak się wydaje – dla kobiet. Owa umiejętność w pierwszym przypadku skutkuje odpowiednim ustawieniem listowia, czasami otwarciem kwiatu, właśnie w stronę słońca, zaś w przypadku drugim, irytującą – przy czym irytacja to wyłącznie moja perspektywa, co zastrzegam stanowczo – irytująca potrzebą długotrwałego przypiekania własnej skóry przy pomocy rozpalonego nadmorskiego powietrza. To jest potrzeby polegiwania na piasku rozpalonym do białości. Czy tam na rozpalonych kamieniach, zamiast na piasku. Czy na taborecie (zydlu, materacu, leżaku, fotelu, itepede).
Żeby nie przeciągać i wybywszy się irytacji: roślina czy kobieta, fototropizm jest wrodzoną, niekontrolowaną umiejętnością ustawiania własnej twarzy w kierunku słońca. Natomiast “vorago” to w języku łacińskim czeluść, otchłań, przepaść, wir. Stąd tytułowy woragotropizm. Czyli pociąg do czeluści. Witaj, multi-kulti, w każdej wersji – dajmy na to w wersji francuskiej.
Od początku XXI wieku, Francja, ledwie przed ćwierćwieczem nazywana “najstarszą córą Kościoła”, pozwoliła zrównać z ziemią kilkadziesiąt chrześcijańskich obiektów sakralnych (niektórzy mówią: kilkaset). Zarazem wydała zgody na budowę ponad tysiąca meczetów. Jak to ktoś ujął: “Francja ma dziś problem z jednym krzyżem lecz z setkami nowych półksiężyców problemu nie widzi. Oślepła”. Chodziło o zwieńczenie papieskiego pomnika w miejscowości Ploërmel, położonej w Bretanii, już przeniesionego na teren prywatny. W Bretanii, proszę sobie imaginować, gdzie ledwie dwieście lat wcześniej schronienie znajdowali wykrwawiający się Wandejczycy.
Ale pójdźmy dalej i wyżej. Dajmy na to, schodami. Schody prowadzą do nieba, co powszechnie wiadomo od roku 1971 z twórczości artystycznej brytyjskiego zespołu rockowego “Led Zeppelin”, zaś od roku 2018 z kształtu pomnika Ofiar Katastrofy Smoleńskiej na warszawskim Placu Piłsudskiego. Tymczasem w stronę piekła ludzkość uparła się zmierzać wieloma rozmaitymi drogami, w tym celu tu i ówdzie budując nawet autostrady. Pewnie żeby było szybciej do celu. Wiadomo, człowiek odpowiednio nowoczesny i należycie postępowy, śpieszyć się powinien. Dokąd? Dokądkolwiek. Byle dalej od rozumu i tak zwanego zdrowego rozsądku. Więc.
Więc, przed nami niniejszym przykry widok na jedną z tego rodzaju autostrad, ustrojoną prześlicznie w wielokulturowość, a wznoszoną od paru lat wedle projektu autorstwa dwóch kobiet narodowości niemieckiej. Kobieta pierwsza: “To, że azylanci popełniają przestępstwa, że w pewnych przypadkach rabują, to jest wina tylko i wyłącznie Niemców. Nasza chęć pomocy pozostawia wiele do życzenia”. Kobieta druga: “W kraju sprawcy, zgwałcone kobiety są skazywane na śmierć. Dlatego ten mężczyzna musiał ją zabić po zgwałceniu. My natomiast musimy nauczyć się wyrozumiałości dla tych różnic kulturowych”.
Woragotropizm, nie chce być inaczej. Aż trudno uwierzyć w intencje tak koślawe. I jasna rzecz, że słowa obu pań mógłbym skomentować w miarę trafnie. Tak sądzę. Czego jednakowoż nie uczynię, ponieważ komentarza tej treści nigdy nie ośmieliłbym się wyartykułować publicznie.
Proszę go sobie wyobrazić.
Krzysztof Ligęza
Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!
