W Fundacji Kościuszkowskiej

        Część Żydów, jak moja koleżanka z piaskownicy Małgosia Rubel, pojechała nie do Wiednia, a do Danii. Tam też pojechało 58 byłych wysoko postawionych Żydów i Gomułka kazał im z funduszy wywiadu kupić sklepy i mieszkania.

Po rozpoczęciu się antypolskiej kampanii w mediach napisałem list do Fundacji, oferując odczyt pt. „Ile Żydzi Polakom zawdzięczają”.

        Od tego czasu zacząłem dostawać ich komunikaty, a nagle zawiadomienie, że będzie tam panel na temat Marca 1968 r. z podaniem osób do tego zaproszonych.

        Ponieważ byli to tylko ludzie związani z instytucjami żydowskimi, jak imć Żbikowski, który niedawno oświadczył, że łatwiej było Żydom przeżyć w koncentraku niż wśród Polaków, i żona głównego polakożercy imć Grossa, postanowiłem wybrać się tam, by prezentować polski punkt widzenia.

        W pięknej sali zebrało się do 90 osób, głównie powyżej 70. roku życia, i impreza rozpoczęła się prelekcją wspomnianego „prawdomównego” Żbikowskiego.

        Potem niczego nowego nie usłyszałem, ale zapomniano dodać, jakim cudem zaczął się Marzec.

        Po kilku wystąpieniach uczestników spotkania dorwałem się do głosu i mniej więcej powiedziałem:

        Nie powiedziano dotąd nic o genezie Marca, który był próbą obalenia Gomułki przez koterię żydowską wewnątrz PZPR oraz że Marzec dzieli się na cztery części:

        Marzec głównie polskiej młodzieży. Protestowała  przeciwko zaprzestaniu pokazywaniu sztuki „Dziady”, cenzurze i dyktaturze Gomułki. Moc z niej aresztowano, sporo wyrzucono ze studiów i ponoć 500 karnie powołano do wojska.

        Dalej był Marzec przeciętnych Żydów, którzy nie zajmowali wysokich stanowisk, a część ich dzieci nie zdawała sobie sprawy, że są pochodzenia żydowskiego.

        Był też Marzec „bananowych Żydów”, wysokich aparatczyków PZPR i państwa. To określenie pochodziło od tego, że uważano, iż ich dzieci jedzą drogie wówczas banany. Tych Gomułka kazał przenieść na niższe stanowiska z zatrzymaniem dotychczasowych wysokich zarobków, a dalej wszystkim Żydom dał prawo opuszczenia Polski.

        W wyniku tego wyjechało: 12 generałów, 200 pułkowników LWP. Podobna liczba wysokich dygnitarzy z MSW, których część zaczęła karierę w UB, 900 kadrowych pracowników KC i KM, dwóch wiceministrów, 50 dyrektorów departamentów w różnych ministerstwach, moc wicedyrektorów. Dalej, sporo prokuratorów, sędziów, dziennikarzy, profesorów.

        Był też Marzec Polaków. Ci nie mieli prawa wyjazdu i tego zazdrościli Żydom. Patrzyli z uśmiechem, jak jedne kanalie kopią drugie kanalie, choć moc Polaków stało się zwolennikami antyżydowskiej sitwy „Partyzantów”, czyli ludzi Mieczysława Moczara. Sporo też Polaków poszukiwało krewnych żydowskich, by móc opuścić „raj Gomułki”.

        W Wielki Czwartek spotkałem w kościele na Rakowieckiej 15 członków rodziny książąt Radziwiłłów i hrabiów Platerów, a po mszy zapytałem, dlaczego wszyscy na raz tu przybyli.

        Moja matka – powiedziała hr. Plater z domu Radziwiłł – zamówiła mszę za szczęśliwy wyjazd nas do Izraela, bo mąż miał babkę Żydówkę.

        Część Żydów, jak moja koleżanka z piaskownicy Małgosia Rubel, pojechała nie do Wiednia, a do Danii. Tam też pojechało 58 byłych wysoko postawionych Żydów i Gomułka kazał im z funduszy wywiadu kupić sklepy i mieszkania.

        Potem przeczytałem skrót listu Żydówki, pani Miler, która napisała do marszałka Sejmu Płażyńskiego, że Żydzi wyjechali dobrowolnie, zrzekli się obywatelstwa dobrowolnie i dostali odprawę. 

        Więc jaka to „krzywda”  im się stała i pomawianie narodu polskiego za exodus Żydów jest bzdurą.

        Próbowano mnie uciszyć, ale w końcu powiedziałem to, co chciałem, a pierwsza część imprezy zakończyła się recitalem pana Markowicza.

        Później rozmawiałem z prezesem Fundacji, któremu powiedziałem, że w okresie takiej nagonki na Polaków byłoby dobrze, bym mógł wygłosić mój referat.

        Prezes negował istnienie żydowskiej nawały ogniowej na Polaków i twierdził, że Fundacja robi bardzo wiele dla obrony dobrego imienia Polski. Gdy mu chciałem dać mą książkę pt. „Ile Żydzi Polakom zawdzięczają”, to powiedział, że ma wiele książek, które najpierw musi przeczytać, i nie reflektują na mój odczyt, bo nie będzie... słuchaczy.

        Ale dopiero jakby taki odczyt się zorganizowało, to okazałoby się, czy dostojny Prezes ma rację.

Aleksander Pruszyński

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!