Na fejsbuku powstała zamknięta grupa “TTC Fare Inspector lookout”, która zamieszcza na swojej stronie aktualne informacje o tym, gdzie są prowadzone kontrole. Należy do niej ponad 1100 osób. Członkowie zamieszczają ostrzeżenia, ale bez zdjęć – przynajmniej takie są zalecenia.

TTC nie jest zaskoczone pomysłowością podróżnych. Rzecznik prasowy komisji mówi, że portale, na których wspomina się o TTC, są monitorowane. Jednak rozmawianie o jeżdżeniu na gapę nie oznacza, ze dana osoba to robi. Można śledzić wpisy, ale trudno powstrzymać tego rodzaju aktywność.

TTC przypomina, że za jazdę na gapę grozi kara od 235 dolarów wzwyż, w zależności od tego, czy gapowicz jest recydywistą, czy zdarzyło mu się jechać za darmo po raz pierwszy.

Bierzcie przykład z Quebeku, mówi szef banku centralnego Stephen Poloz i tłumaczy, że właściwie subsydiowany program opieki nad dziećmi może być jednym z głównych narzędzi wspomagających rozwój gospodarki. Na pewno jest kluczem do sukcesu, jeśli chodzi o wzrost aktywności zawodowej kobiet. 20 lat temu w Quebeku pracowało tylko 74 proc. w najlepszym wieku produkcyjnym, a obecnie – 87. Przekładając to na cały kraj, na rynek pracy mogłoby wejść prawie 300 000 kobiet.

Podczas przemówienia na Queen's University w Kingston, Ont., Poloz podkreślał, że należy umożliwić kobietom, ludziom młodym, niepełnosprawnym, pochodzącym z ludności rdzennej i nowym imigrantom wchodzenie na rynek pracy. Według jego prognoz pozwoliłoby to na zwiększenie PKB o 1,5 proc. rocznie, czyli o zastrzyk w postaci 30 miliardów dolarów. To około 1000 dolarów na przeciętnego Kanadyjczyka, przekonywał Poloz.

Psie kupy można przerobić na nawóz i czystą energię – wiedzą o tym niektóre ontaryjskie miasta i ustawiają specjalne kosze na psie odchody. W Kanadzie jest coraz więcej psów. W 2014 roku Kanadyjczycy mieli łącznie 6,4 miliona czworonogów, a w 2016 – już 7,6. Statystyki pokazują, że 41 proc. gospodarstw domowych hoduje co najmniej jednego psa. Większa liczba psów oznacza coraz więcej odchodów, a problem polega na tym, że wielu właścicieli wrzuca nieczystości do niewłaściwych pojemników. Niestety nawet te wrzucane do odpowiednich śmietników i tak lądują na wysypiskach.

Waterloo zaczęło szukać rozwiązania w kwietniu ubiegłego roku. Psie odchody stanowiły około 80 proc. odpadów wyrzucanych do koszy na śmieci znajdujących się w parkach i przy ścieżkach dla pieszych. Na początku ustawiono specjalne śmietniki na odchody w trzech parkach, jednocześnie zabierając niebieskie kosze na recykling, żeby właściciele czworonogów nie mieli dylematów. Po czterech miesiącach podsumowano, że dzięki temu udało się przekazać do przetwórni materiałów organicznych 2350 kilogramów nieczystości. Dwie tony odchodów nie trafiły na wysypisko, ale zostały przerobione na czystą energię, i to w ilości, która pozwala na zasilanie 100 domów przez miesiąc, chwali się burmistrz Waterloo Dave Jaworsky dodając, że właśnie odkryliśmy brązowe złoto.

W Mississaudze psie odchody też są plagą. Podobnie jak w Waterloo często lądują w koszach na recykling i na nic zdają się próby edukowania właścicieli. Z badań przeprowadzonych w 2015 i 2016 roku wynikło, że we wszystkich koszach na recykling ustawionych w miejskich parkach i poddanych inspekcjom znajdowały się odpady, których nie powinno tam być. W 55 proc. całkowitej masy śmieci sortowanych znajdowały się psie odchody. Wystarczy, by odchody stanowiły tylko 1 proc. śmieci w koszu na recykling, a już cała zawartość śmietnika na recykling trafia na wysypisko.

Pod koniec kwietnia Mississauga rozpocznie instalację 15 specjalnych koszy na psie odchody w ośmiu miejskich parkach, m.in. w Jack Darling Memorial Park, Lakeside Park i Lake Aquitaine Park. Kontenery będą betonowe i wkopane w ziemię, a ich opróżnianie będzie przeprowadzane za pomocą urządzenia podobnego do odkurzacza zamontowanego na ciężarówce. Koszt instalacji wyniesie 90 000 dol.

Ktoś przyniósł pluskwy do jednej z sal wykładowych na Uniwersytecie Ryersona. Rzecznik prasowy uczelni powiedział, że pracownicy badają sprawę, w odkryciu której pomogli studenci. O pluskwach chowających się w zakamarkach stołów napisała wcześniej gazeta studencka. Jacob Dube, autor artykułu, mówi, że studenci zaczęli się skarżyć w grudniu. Widzieli insekty w jednej z sal w Victoria Building i przypuszczali, że mogą to być pluskwy. Potem kilka osób zauważyło u siebie charaktrystyczne pogryzienia.

Początkowo przedstawiciele uniwersytetu skontaktowali się z firmą zajmującą się dezynfekcją. Przeprowadzono kilka inspekcji, które jednak niczego nie wykazały. W ostatni poniedziałek grupa studentów pracujących w uczelnianej gazecie postanowiła sama zbadać sprawę. Stwierdzili, że wiedzą, gdzie szukać i poszli tropem wskazanym przez pogryzionych kolegów. Już za pierwszym razem znaleźli kilka pluskiew. Insekty chowały się w okrągłych otworach w stołach, na początku nie było ich widać, ale wystarczyło poświecić latarką i pogrzebać spinaczami do papieru, mówi Jacob Dube. Dziwi się, że niby wykwalifikowani pracownicy od dezynsekcji nie znaleźli tego, co odkryli studenci.

Władze uczelni do odkrycia podeszli w pewnym powątpiewaniem. Studenci mają nadzieję, że Ryerson potraktuje teraz sprawę poważniej niż za pierwszym razem.