Federalny minister obrony Harjit Sajjan powiedział, że spotkanie z pierwszym ministrem Pendżabu Amarinderem Singhem było okazją do zapewnienia go o tym, iż w kanadyjskim rządzie nie ma miejsca dla sikhijskich separatystów. Sajjan i Justin Trudeau rozmawiali z Singhem we wtorek po południu w hotelu w Amritsarze. Starali się poprawić stosunki ze stanem, z którego pochodzi większość Hindusów mieszkających w Kanadzie. Wcześniej w Bombaju premier Trudeau powiedział, że jego rząd popiera tylko zjednoczone Indie.

Podczas rozmowy z indyjską agencją informacyjną, która miała miejsce po spotkaniu z premierem i ministrem obrony Kanady, Singh powiedział, że zwrócił uwagę na problem istnienia sikhijskich separatystów w Kanadzie. Podkreślił, że z Kanady płyną pieniądze na finansowanie ruchów separatystycznych, a także brutalnych ataków w Indiach. Trudeau obiecał, że przyjrzy się sprawie.

Kanada sprzeciwia się izraelskim próbom deportacji lub osadzenia w więzieniach tysięcy uchodźców z Afryki i oficjalnie wyraziła swoje stanowisko. W Izraelu przebywa 37 000 obywateli Sudanu i Erytrei. Większość z nich otrzymała nakaz opuszczenia kraju. Rząd Izraela rozpoczął doręczanie not nakazujących uchodźcom wyjazd w ciągu 60 dni i udanie się do „bezpiecznego” kraju afrykańskiego (nie podano do którego, ale w domyśle chodzi o Rwandę i Ugandę). Oferuje też bilety lotnicze i pieniądze. Tym, którzy nie spełnią polecenia rządu, grozi więzienie. Premier Benjamin Netanjahu wyraźnie dał do zrozumienia, że jego zdaniem Sudańczykom i Erytrejczykom zależy tylko na miejscach pracy, a nie na ochronie gwarantowanej uchodźcom. Część Żydów skarży się na wzrost przestępczości, chociaż nie wszyscy obywatele popierają plan swojego premiera.

Rzecznik prasowy minister spraw zagranicznych Chrystii Freeland oświadczył, że Kanada sprzeciwia się masowym deportacjom uchodźców poszukujących azylu. Prawa uchodźców i azylantów są określone w konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców, a Izrael jest jednym z jej sygnatariuszy. Ministerstwo zapewniło, że Kanada pozostaje w bezpośrednim kontakcie z Izraelem.

Były kanadyjski minister sprawiedliwości Irwin Cotler zauważa, że sprawa nie jest w mediach dostatecznie wyjaśniana. Cotlar podkreśla, że rząd Izraela przyjął pewne poprawki, tak że deportacją nie są objęte kobiety, dzieci, rodziny i osoby niepełnosprawne.

Według danych Immigration, Refugees and Citizenship Canada (IRCC) w latach 2016-17 azyl w Kanadzie uzyskało 1880 obywateli Erytrei. Większość z nich została przesiedlona dzięki prywatnym sponsorom. Rząd federalny ma również program pomagający w przesiedlaniu uchodźców z Erytrei, którzy przebywają na terenie innego państwa.

Uchodźcy z Erytrei i Sudanu zaczęli przybywać do Izraela w 2006 roku uciekając przed prześladowaniem i przemocą. Przekraczali granicę nielegalnie na półwyspie Synaj. W końcu w 2014 roku Izrael postawił tam 242-kilometrowe ogrodzenie pod napięciem. Liczba uchodźców spadła do 11 w 2016 roku. W ubiegłym roku już nikt nie próbował przekraczać nielegalnie granicy.

Szkoły narzucają uczniom nowy program edukacji seksualnej w karygodny sposób, mówi dr Jordan Petersen. Zwracając się do rodziców podkreślił, że jeśli ci nie zgadzają się z treściami programowymi, to nie powinni wysyłać dzieci na lekcje. Podczas rozmowy z Tanyą Granic Allen Petersen podkreślał, że większość rodziców sprzeciwia się programowi, więc w gruncie rzeczy mała grupa jego zwolenników nie będzie w stanie nic zrobić. Rodzice, którzy zechcą ochronić swoje dzieci przed rujnującym psychikę programem, będą zdziwieni, na jak duże wsparcie mogą liczyć.

Petersen powtarzał, że program jest forsowany przez małą, ale głośną i dobrze zorganizowaną grupę. Dlatego tym bardziej należy stanąć w obronie swojej rodziny. Kathleen Wynne i jej drużyna myślą, że mogą stanowić o tym, co buduje tożsamość człowieka i jego moralność. A potem w karygodny sposób nakazuje szkołom indoktrynację młodego pokolenia, bo przecież nie można tego nazwać edukacją, kontynuował Petersen. Dzieciom wmawia się, że nie ma związku między płcią biologiczną – jeśli coś takiego w ogóle istnieje – a tożsamością płciową i sposobem wyrażania swojej płci. To fałszywa doktryna. I to się próbuje wtłaczać do głów uczniów, zanim osiągną odpowiedni wiek, by móc to samodzielnie ocenić i podjąć decyzję.

Na koniec przypomniał, że próbowano już różnych ideologii i wszystkie okazywały się błędne, jeśli przekreślały oczywistą prawdę – że najlepsi dla dziecka są jego rodzice. Im więcej władzy rodzicielskiej państwo próbuje odebrać rodzicom, tym więcej szkody czyni dzieciom.

W ciągu pierwszych 18 miesięcy od legalizacji eutanazji, do 31 grudnia 2017 roku, śmierć z rąk lekarzy wybrało w Ontario 1029 osób. Do tego jeden przypadek sklasyfikowano jako „administrowany przez pacjenta”. Eutanazji pacjentów dokonało 253 lekarzy i 10 pielęgniarek. 52 proc. pacjentów zmarło w szpitalach, 40 proc. – w swoich domach, 5 proc. – w ośrodkach opieki długoterminowej, a 3 proc. w domach spokojnej starości.

Dane zostały opublikowane przez Patricię Maloney na jej blogu Run With Life, a pochodzą w raportu Office of the Chief Coroner/Ontario Forensic Pathology Service. W ministerstwie zdrowia Maloney dowiedziała się, że w prowincyjnym ubezpieczeniu medycznym nie ma żadnego specjalnego kodu na wydatki związane z eutanazją lub wspomaganym samobójstwem, dlatego ewidencją przypadków prowadzi tylko biuro głównego śledczego Ontario.

Alex Schadenberg z Euthanasia Prevention Coalition ostrzega, że osób, które zmarły na skutek eutanazji lub poddały się wspomaganemu samobójstwu, może być więcej. Podkreśla, że dane zawarte w raporcie dotyczą tylko zgłoszonych przypadków, a prowincja przyjęła system samodzielnego raportowania – czyli zgłoszenia dokonuje lekarz, który uśmiercił pacjenta. Ten może zgłoszenia nie dokonać, nie przyzna się też, że dokonał eutanazji kogoś, kto się nie do końca kwalifikował do tej procedury. Nie ma żadnej instytucji nadzorującej. Schadenberg zauważa ponadto, że w 8 proc. przypadków jako stan pacjenta stanowiący przesłankę do przeprowadzenia eutanazji zaznaczono ogólnikową odpowiedź „inny”. W 64 proc. przypadków jako przyczynę podano choroby nowotworowe, w 14 proc. choroby neurodegeneracyjne, w kolejnych 14 proc. – choroby krążeniowo-oddechowe.