Rząd federalny zarzekał się, że zakończy subsydiowanie paliw kopalnych. Brytyjski instytut analiz Overseas Development Institute w swoim najnowszym raporcie udowadnia jednak, że Trudeau i jego ekipie nie będzie łatwo wywiązać się ze składanych obietnic. Obecnie Kanada zajmuje pierwsze miejsce wśród krajów grupy G7 jeśli chodzi o wielkość rządowych subsydiów (traktowaną jako procent PKB) dla przemysłu naftowego i gazowniczego. Nie wszystkie kraje grupy G7 są producentami ropy i gazu, więc autorzy raportu wzięli pod uwagę także wsparcie górnictwa. Na koniec stwierdzili, że cała siódemka stoi przed poważnym wyzwaniem i wycofanie się z wykorzystywania paliw kopalnych nikomu nie przyjdzie łatwo.

Analitycy ocenili poszczególne kraje według siedmiu kryteriów: przejrzystość, obietnice, zakończenie subsydiowania wydobycia paliw kopalnych, wydobycie węgla, produkcja ropy i gazu, zużycie paliw kopalnych oraz udział energetyki opartej na paliwach kopalnych. Kanada i Francja znalazły się na pierwszym miejscu pod względem planu zaprzestania dopłat do wydobycia węgla, a sama Kanada – pierwsze jeśli chodzi o wycofanie się z wspierania energetyki opartej na paliwach kopalnych. Zostaliśmy jednak sklasyfikowani na ostatnim miejscu w kategorii zakończenia wspierania produkcji ropy i gazu.

Autorzy raportu wezwali Kanadę, Wielką Brytanię i Japonię do pracy na przejrzystością systemu subsydiowania. Zwrócili uwagę, że te kraje nie publikują szczegółowych raportów dotyczących dopłat do wydobycia paliw kopalnych. W 2016 roku szacowano, że Kanada wydaje 3,3 miliarda dolarów rocznie na subsydia. W tej kwocie zawierają się federalne ulgi podatkowe o wartości 1,2 miliarda dol. udzielane na projekty rozwojowe związane z wydobyciem ropy i gazu. Do tego dochodzą granty i odpisy podatkowe.

National Energy Board szacuje, że zapotrzebowanie na paliwa kopalne w Kanadzie osiągnie maksimum w 2019 roku. Produkcja ropy będzie rosnąć ze względu na eksport.

W Vancouverze mamy do czynienia z kryzysem przystępności mieszkań, piszą analitycy RBC. Przyczyniły się do tego takie czynniki jak ponowny przyspieszony wzrost cen nieruchomości i wzrost oprocentowania kredytów, chociaż ten drugi dotyczy w równym stopniu całego obszaru Kanady. Koszt zakupu domu w Vancouverze w pierwszym kwartale bieżącego roku osiągnął rekordowy poziom 88 proc. dochodu przeciętnego gospodarstwa domowego w tym mieście.  Dla porównania w przypadku Toronto wskaźnik ten wynosi 74 proc. (poprawił się w ciągu poprzednich dwóch kwartałów), a średnia krajowa to 48 proc. Poniżej średniej uplasowały się Montreal i Calgary (44 proc.).

Przez ostatnie dwa lata urzędy regulacyjne i rząd Kolumbii Brytyjskiej starały się uspokoić tamtejszy rozdmuchany rynek nieruchomości. Domy były nieco bardzie przystępne przez krótki czas na przełomie 2016 i 2017 roku. Teraz jednak sytuacja wraca do normy. Średnia cena domu w Greater Vancouver osiągnęła rekordowy poziom 1 094 000 dol. w maju bieżącego roku. Analitycy nieustannie powtarzają, że podstawowym problemem Toronto i Vancouveru nie są zagraniczni inwestorzy, ale niedostateczna podaż. Domów i mieszkań jest za mało, a liczba ludności rośnie. Teraz w Vancouverze mówimy o kryzysie, ale w przyszłości będzie jeszcze gorzej, jeśli rząd nie dopuści większej podaży i nie wprowadzi środków ułatwiających deweloperom budowanie, nie tylko kondominiów, lecz także budynków pod wynajem.

Były lider ontaryjskich konserwatystów 40-letni Patrick Brown ubiega się o stanowisko szefa rady regionu Peel. Oficjalnie zgłosił swoją kandydaturę we wtorek 3 lipca. Mówi, że chce wrócić do polityki regionalnej, wierzy we współpracę i bezpartyjność. Nikt nie ma monopolu na dobre pomysły, dodaje.

Brown mieszka wraz ze swoją narzeczoną Genevieve Gualtieri w Lorne Park w Mississaudze. Reprezentował Barrie i Orillię na szczeblu federalnym i prowincyjnym, ale jego rodzina jest związana z regionem Peel. Jego ojciec przez 40 lat pracował tu jako prawnik. Od kilku miesięcy pisze książkę „ Take Down, The Political Assassination of Patrick Brown”, która ma się ukazać w listopadzie.

Anonimowe źródła podają, że po odejściu Browna z partii konserwatywnej polityk spotkał się ze swoim mentorem, byłym premierem Ontario, Billem Davisem. To on miał zachęcać Browna do powrotu.

W zeszłym roku posłowie prowincyjni przyjęli poprawki dopuszczające wybory bezpośrednie przewodniczących rad regionów Peel i York. Do tej pory osoba stojąca na czele rady była nominowana. Wybory bezpośrednie odbywają się już w regionach Halton, Durham i Waterloo.

Póki co Brown ma sześciu konkurentów i jest liderem. Pozostali kandydaci to radny Mississaugi Ron Starr, były kandydat na burmistrza Mississaugi Masood Khan, broker Amir S. Ali, technolog medyczny Ken Looy, menedżer ds. produkcji Vidya Sagar Gautam i menedżer ds. centrum zarządzającego operacjami firmy zajmującej się bezpieczeństwem pożarowym Marcin Huniewicz.

W przyszłym tygodniu premier Trudeau po raz pierwszy pojedzie na Łotwę. Będzie to jednocześnie pierwsza wizyta kanadyjskiego premiera w tym kraju. Trudeau odwiedzi przebywających tam kanadyjskich żołnierzy, po czym uda się do Brukseli na szczyt NATO.

Wojska międzynarodowe NATO stacjonują na Łotwie od czasu aneksji Krymu przez Rosję w 2014 roku. Kanada stoi na czele grupy i jest to największa misja naszych żołnierzy na kontynencie europejskim od ponad 10 lat.

Szczyt NATO zapowiada się burzliwie, a to za sprawą Donalda Trumpa, który wysłał do przywódców kilku krajów sojuszu listy wzywające ich do zwiększenia wydatków na obronność. Pisma od Trumpa otrzymały m.in. Niemcy, Belgia, Norwegia i Kanada. W liście do Trudeau nadanego z datą 19 czerwca Trump pisze o frustracji Amerykanów wywołanej brakiem starań sojuszników o zwiększanie wydatków na obronę i osiągnięcie deklarowanych celów. Dodaje, że USA są coraz mniej chętne do patrzenia przez palce na zaniedbania ze strony innych państw. A Kanada wydając na obronność za mało daje innym zły przykład i pokazuje, że można nie wywiązywać się z obietnic i nic sobie z tego nie robić. Tylko jak to wytłumaczyć amerykańskim obywatelom?, pyta prezydent. Wcześniej Trump groził, że wycofa się z NATO, jeśli kraje członkowskie nie będą płacić tyle, ile powinny.

Kanadyjski rząd federalny w zeszłym roku obiecywał, że w ciągu nadchodzącej dekady zwiększy wydatki na obronność o 70 proc. W dalszym ciągu jednak daleko nam do wywiązania się z obowiązującej kraje NATO stawki 2 proc. PKB. Stany Zjednoczone wydają na obronność kwotę stanowiącą około 4 proc. PKB.