Szybkim krokiem idą kolejne wybory prezydenckie w USA i kolejny raz będziemy mieli okazję obserwować kakofonię obietnic oraz teatr bufonady. 

Wybory coraz mniej zmieniają, coraz mniej od nich zależy; demokracja jest coraz bardziej bezzębna, służy jedynie dostarczaniu złudzenia "współdecydowania", podczas gdy większość ważnych spraw i tak rozstrzygana jest inaczej.

Jest to widoczne szczególnie teraz, w trakcie tej kadencji - pierwszego Mulata na stołku prezydenta USA - kadencji, która miała przecież być przełomowa; której głównym hasłem była "zmiana". Okazało się jednak bardzo szybko, że owa "zmiana" oznacza po prostu więcej tego samego, a obietnice składane wyborcom to kolorowe obiecanki-cacanki, czasami nielogiczne lub wprost sprzeczne.

Kryzys finansowy w Unii Europejskiej oświetlił to, co od dawna było oczywiste - pod przykrywką deklarowanej jedności, "pomocy" w ramach funduszy wyrównawczych i rzekomej przyjaźni "gwiazdkowej" Europy bulgocą stare, narodowe interesy. Scalony "odą do radości" kontynent okazuje się być azylem obłudy. Ustawiony potwornym kosztem gmach europejskiej biurokracji ssie narodowe siły, majtając ludziom przed oczyma etatystyczną ideologią nowego socjalizmu. Miało być tak słodko, a okazuje się, że gdy przychodzi co do czego, Merklowa piorunuje spojrzeniem Sarkozy'ego, ten zaś pomstuje na Camerona. Rozgrywką tym mniej lub bardziej biernie przyglądają się pożyteczni idioci - skaperowane elity z pomniejszych i "mniej ważnych" państw, wytresowani przez Brukselę do zgrabnego przyklaskiwania wbrew podstawowym interesom własnych narodów.