Jakość życia zawsze możemy poprawić. Jednakowoż, i pamiętajmy o tym koniecznie, śmierć jest nieodwracalna.

Między innymi dlatego działalność pani Godek „w obronie życia”, wydaje się akceptowalna z perspektywy troski o imponderabilia, pozostając tak rażąco przeciwskuteczna z perspektywy rozwiązań praktycznych. Tymczasem rozsądek w kwestii przywracania imponderabiliów („Niemcy nas mordowali, Rosjanie zamieniają w gówno. Co robić, Zbyszek, co robić? Herbert: Odbudowywać imponderabilia!”) – tymczasem rozsądek w kwestii przywracania imponderabiliów, powtarzam, nakazuje raczej odbudowywanie tychże imponderabiliów w praktyce, a nie w obszarze nadęcia ideologicznego.

Mówię o tym, że w aktualnym projekcie nowelizacji ustawy sprzed ćwierćwiecza (1993 roku) „o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży”, zabrakło – i nadal brakuje mi bardzo – listy schorzeń, których wystąpienie u dziecka wykluczałoby automatycznie możliwość przeprowadzenia aborcji. Schorzeń takich jak trisomia 21 (zespół Downa) czy polidaktylia (nadliczbowa liczba palców u rąk lub nóg).

NIKT CZY KTOŚKOLWIEK

Zresztą jest takich schorzeń wiele, a dokładnie tylu istnieniom, razy liczba przypadków w każdym z wpisanych na listę, ofiarowalibyśmy szansę przetrwania. Czy bój o tego rodzaju specyfikację czyniłby nas zwolennikami mordu w odniesieniu do każdego dziecka spoza uzgodnionej listy chorób? Nonsens. Nonsens i wstyd, a właśnie tak nonsensownie zdaje się stawiać sprawę Kaja Godek, prawdopodobnie kierując się etyczną ze wszech miar regułą: „jeśli nie wszystko, to nic”.

Notabene, współczesna Polska to państwo nonsensów od Bałtyku po Tatry, od Odry do Bugu i od ujścia Świny po szczyt Rozsypańca. Oto wpadła mi w oko książka zatytułowana „Strażnicy Rzeczypospolitej”, autorstwa Nałęcza Tomasza. To jest historyka, doktora habilitowanego nauk humanistycznych, profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego, publicysty i posła na Sejm, wreszcie wicemarszałka Sejmu IV kadencji, a w latach 2010–2015 doradcy prezydenckiego. Podtytuł wspomnianej książki głosił: „Prezydenci Polski w latach 1989–2017”. Twarda oprawa, ponad 400 stron. Jaruzelski, Wałęsa, Kwaśniewski, Komorowski, Kaczyński, Duda. Więc.

Więc zwłaszcza pierwsi czterej nastrażniczyli się tak, że długo jeszcze Rzeczpospolita zbierać się po nich będzie do pionu. Wstyd, panie autorze.

RZECZY RZADKIE

Wstyd tytułu, bo przy tytułomanii, w jaką poszedł autor, między okładki dalibóg nie warto było zaglądać. Ale tak to już jest: zabierz ludziom sumienia, na lat kilkadziesiąt przykuwając do Agory i ITI, a Tomaszów Nałęczów naprodukujesz, ile zechcesz.

Pisarz Józef Konrad Korzeniowski w powieści „W oczach Zachodu”, w której rozprawił się z terroryzmem radykalnych lewicowych ideologii, poświęcając sporo miejsca krytycznym uwagom na temat rosyjskiej cywilizacji i mentalności Rosjan (o duchu Rosji: „Duch Rosji jest duchem cynizmu. Duch cynizmu wypełnia do tego stopnia oświadczenia rosyjskich mężów stanu, teorie rewolucjonistów i mistyczne przepowiednie proroków, że wolność wygląda tam na pewną formę rozpusty”), więc Korzeniowski zauważył, iż: „Zdolność rozumienia jest rzadką rzeczą na tym świecie”. Ba! Co dopiero, gdy wspólnotę przesunąć siłą o sześćset kilometrów, odebrać jej tysiąc lat dziedzictwa kulturowego, wspólnotowym elitom urżnąć głowy, a na koniec pozostały kadłubek poddać wieloletniej tresurze medialnej, ukradłszy sumienia? Wtedy zdolność taka ujawni się incydentalnie, u jednostek. Czy to aby nie za mało – jednostki – by we współczesności postępowo rozszalałej i nowoczesnej do upojenia, ocalić polskość w Polakach?

NA DWIE RĘCE

Na koniec spójrzmy przez chwilę na Turcję po wyborach, gdzie ocalanie tureckości idzie paniom i panom Turkom znacznie produktywniej niż ludziom nadwiślańskim.

Oto wspomnianej nacji rośnie w siłę kolejny Atatürk – Atatürkiem, to znaczy „ojcem Turków”, nazwał samego siebie Mustafa Kemal, pierwszy prezydent Republiki Turcji, powstałej 29 października 1923 roku, tuż po zwycięstwie w wojnie o niepodległość – kolejny Atatürk, powtarzam, czyli Recep Tayyip Erdogan, który już posiadł władzę wykonawczą porównywalną ze swoim wielkim poprzednikiem, a wkrótce będzie miał jeszcze większą. Dziś jego przedstawiciele rozmawiają z Rosją o zakupie systemu antyrakietowego S-400, a warto wiedzieć, że jest to broń skuteczniejsza niż aktualnie obowiązująca wersja patriotów, które trafić mają do wyposażenia polskiej armii.

Innymi słowami, Turcja rozmawia z Rosją o zakupie najlepszego obecnie na świecie systemu antyrakietowego, że tak to ujmę: jedną ręką, a drugą zasysa do portfela grube miliardy od wrogów Rosji, to znaczy od USA, tytułem „wsparcia wysiłków obronnych”. Pierwszy wniosek: za broń produkowaną przez wroga NATO, a sprzedawaną państwu NATO, płacą Stany Zjednoczone, więc najważniejszy członek NATO. Czyż nie jest to piękny „myk”? Pewnie, że piękny. I wniosek drugi, powiązany z pierwszym kontekstowo: prezydent Erdogan jest geniuszem.

***

Niestety, akurat te przełożenia, do tego w tamtych okolicach ziemskiego globu, tak proste wcale nie są. Dałoby się rzec, że w sprawie Erdogana na dwoje babka wróżyła, ale w tej sprawie żadna babka kart do rąk nie weźmie, na fusy zaś, jak podejrzewam, żadna nawet spojrzeć nie zechce. Czyli: musimy poczekać na tak zwany rozwój wydarzeń i czekajmy nań spokojnie. Albowiem czegokolwiek świadkami nie bylibyśmy, a także czegokolwiek świadkami nie będziemy, czas i tak upłynie.

Krzysztof Ligęza
Kontakt z autorem: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!