Są samochody, które mylą przypadkowego obserwatora, niepozorne, wydawałoby się, że przeciętne, a jednak...

A jednak są to PRAWDZIWE auta, takie, że jak człowiek wsiądzie, odpali, to nie chce mu się wysiąść, a uśmiech nie chce zejść z twarzy.

Jednym z takich kultowych śpiących rycerzy jest rajdowa wersja mitsubishi lancer – popularnie zwana evo – a oficjalnie evolution.

Piszę to z łezką w oku, bo po kilkunastu latach produkcji, Mitsubishi zrezygnował z modelu i jedynie na naszym kontynencie ukazała się końcówka na rok 2015, zresztą niewiele różniąca się od rocznika 2014, a jeśli już, to raczej na niekorzyść, bo pozbawiona rajdowych siedzeń firmy Recaro (a to z uwagi na nowe wymagania dla poduszek powietrznych w zwykłym lancerze, z którym evolution dzieli platformę). Niestety, w samochodach tej klasy co lancer evolution, siedzenia zdolne minimalizować przeciążenia na zakrętach to podstawa.

Oczywiście, żeby kupić lancera evolution, trzeba bardzo lubić prowadzić. Ceny zaczynają się od ponad 40 tys. (choć rocznik 2015 – co ciekawe – jest nieco tańszy od 2014).

Cóż takiego ma evo do zaoferowania? Miłość drogi.

Zborną niewielką puszkę, w której będziemy się czuli jak na czubku rakiety Saturn V. W modelu GSR (Grand Sport Rally) mamy do dyspozycji 291 KM (przy 6500 obrotów) w rzędowej turbodoładowanej czwórce z międzystopniową chłodnicą. Moc idzie na koła poprzez pięciobiegową ręczną przekładnię, lub też sześciobiegową dwusprzęgłową przekładnię automatyczną Sportronic Shift w (modelu MR), wyposażoną w trzy warianty dynamiki jazdy i skrzydełka na kierownicy. Wariant rajdowy jest niezalecany dla amatorów, którzy nie potrafią okiełznać tej bestii. Tu warto dodać, że evo ma na koncie cztery puchary World Rally Championship.

Dlaczego firma rezygnuje z modelu? Hmm.

Koncern postanowił całkowicie skoncentrować się na pojazdach "przyjaznych środowisku". Evo trudno jest namówić do kochania natury – evo to brutalna moc czterech napędzanych kół.

Wszystkie silniki, jakie montowane są w evo, mają po 2 litry, w zależności od osprzętu mogą rozpędzić to auto osobowe do 100 km/h w czasie od 4,4 sekundy do 6,3 sekundy.

Proszę sobie policzyć do pięciu i wyobrazić, że wskazówka prędkościomierza właśnie płynnie przekroczyła 100km/h. Kto jest w stanie wygrać z czymś takim? A do tego dochodzi legendarna przyczepność.

W Japonii koncern – znany przecież z produkcji słynnych myśliwców zero podczas II wojny światowej – produkuje wersję na rajdy – pozbawioną takich niepotrzebnych detali, jak system audio, wygłuszanie wnętrza, centralny zamek czy zabezpieczenie antykorozyjne. Wszystko po to, by samochód uczynić lekkim jak piórko.

Nie piszę o szczegółach, bo wiadomo, czego spodziewać się w takim samochodzie – koła BBS, sprężyny Eibach, amortyzatory Bilstein – itd. Wszystko z górnej półki.

Owszem, automatyczna przekładnia w wersji MR poważnie ułatwia prowadzenie, ale – zawsze podkreślam, że nie wymyślono jeszcze nic przyjemniejszego niż standardowa "biegówka" – w przypadku evo "standard" jest tańszy i lżejszy, co poprawia osiągi wozu. Dodam tylko, że prędkość maksymalna jest limitowana elektronicznie do 240 km/h, a auto przeciętnie pali w jeździe mieszanej 13 litrów.

Jedno jest pewne – nie jest to samochód dla snobów, nie jest to porsche, bmw, ale mała uśpiona rakieta, którą zaskoczymy niejednego na drodze; która za te jedyne 40 tys. dol. da nam poczucie całkowitego zespolenia z maszyną, a na leśnym szutrze pozwoli jechać 100 km i więcej. Jedno z najlepiej zestrojonych zawieszeń, plus czytający nam w myślach układ kierowniczy pozwoli koncentrować się na rzeczach najistotniejszych.

Jest to samochód, dla prawdziwych purystów, jeżdżenia; jest to samochód rajdowy. Nawet jeśli nie zamierzamy nim jeździć ekstremalnie, to każdemu miłośnikowi samochodów jazda evo gwarantuje cudowne mikrowakacje, podczas których dodanie gazu powoduje przeciążenia porównywalne do uzyskiwanych w startującym promie kosmicznym.

Czy w takim wypadku plastikowe wnętrze nielicujące z autami w tym przedziale cenowym, hałas w kabinie i niewytłumiona jazda mają jakiekolwiek znaczenie? Zapewniam szczerze, że nie!

Wasz Sobiesław.

465 wędkarzy (225 drużyn) wystartowało w sobotę, 7 marca, w 5. jubileuszowych podlodowych zawodach Perchin for MS. Startowali wędkarze z Ontario i USA. 

W zawodach wygrywa drużyna, która złowi 10 okoni o największej wadze. Zawody odbyły się na jeziorze Simcoe, na wyznaczonym obszarze w okolicy Sibbald Provincial Park, i trwały 5 godzin, od godziny 8.00 do 13.00.

5. Perchin for MS wygrała drużyna Big Kid/Little Kid – tata i córka, Tim Everson i Chelsea Brazel, z rewelacyjnym wynikiem 10,260 lbs. Zwycięska drużyna otrzymała główną nagrodę 2,5 tys. dol. od sponsora zawodów, firmy Jack Link's. Po raz pierwszy w historii zawodów Perchin for MS 10 okoni ważyło ponad 10 funtów.

Wyniki Top 10 (drużyna, waga lbs)

1. Big Kid Little Kid 10,260
2. Love to Fish 9,970
3. How U Doin 9,585
4. Fishing Girlz 9,470
5. Team Antunes-Hudson 9,285
6. Team William Scotsman 8,760
7. Little Girls 8,665
8. One Out Of The Money 8,245
9. Ram Rod 7,930
10. Lunker Landers 7,920

Najlepsze wyniki z poprzednich lat:

2011 – Team Wegman: Wil i Izaak Wegman – 5,785 lbs
2012 – Team Ram Rod: Jesse Burden i Rob Spragg – 6,980
2013 – Team Ice Fish: Roman Runo I Janusz Kawalec – 6,09
2014 – Team Ice Fish: Roman Runo i Janusz Kawalec – 7,16

Jak widać, żadna ze zwycięskich drużyn z poprzednich lat nie byłaby nawet w pierwszej 10-tce w 2015 r. Najwyżej sklasyfikowaną polską drużyną w tym roku był team ABC Perch: Roman Runo i Janusz Kawalec, którzy zajęli 27. miejsce z wynikiem 6,240 lbs.

Podczas ostatniej edycji zawodów Perchin for MS, John Delicata (Team Love To Fish) złowił największego okonia w historii. Jego okoń ważył 1,7 lb (0,77 kg), długość 13,77'' (35 cm), obwód 10,62'' (27 cm). Był to więc okoń z ośmioma pręgami, 8-bar perch. W nagrodę John Delicata otrzymał 600 dol. od Shimano oraz na pamiątkę replikę okonia, którą wykona Advanced Taxidermy.

Największe okonie:

2011 – Brad Jamieson 1,2 lb
2012 – Greg Lunn 1,335
2013 – Fish4Reel: Andrew Barter i Ryan Lennox 1,58 lb
2014 – Perch Commanders: Jesse King i Mike Parma 1,33

Koniec sezonu

Na jeziorze Simcoe, do 15 marca chatki – ice huts – muszą być usunięte z lodu.

Kto tego nie zrobi, może zostać ukarany grzywną przez MNR. Niedziela, 15 marca, jest również ostatnim dniem sezonu na sieje, palie jeziorowe, sandacze i śledzie jeziorowe na Simcoe.

Szczupaki na Simcoe wolno łowić do końca marca, okonie i crappie cały rok. Na wielu innych jeziorach sezon na sieje i palie będzie wciąż otwarty po 15 marca.

Pomimo prawnego obowiązku zabezpieczania otworów w lodzie, który określa punkt 263. w Criminal Code of Canada, zdarza się, że duże przeręble w lodzie pozostawione przez wędkarzy nie są odpowiednio oznakowane i zabezpieczone.

Szczególnie trzeba uważać na miejsca, gdzie stały chatki.

Pewnego razu obudziłem się w nocy, otworzyłem oczy i spostrzegłem, że Bzik siedzi w kąciku celi. Jakoś dziwnie przypatrywał się leżącym na pryczy kolegom. Udałem, że śpię. Twarz miał w cieniu. Przez zmrużone powieki śledziłem go. Bzik długo i uważnie obserwował nas. Spostrzegłem, że ma na kolanach zdjętą z siebie bluzę. W pewnym momencie wariat pochylił głowę i, nie przestając obserwować celi, zębami rozdzierał kołnierz bluzy. To jeszcze bardziej mnie zainteresowało. Chłopiec wyjął z kołnierza kawałek cienkiego płótna. Obrzucając, od czasu do czasu, celę spojrzeniem rozwinął je. Spostrzegłem, że są na nim jakieś napisy. Przez pewien czas Bzik odczytywał zapisany ustęp płótna, a potem zaczął szarpać je zębami. Za kilka minut trzymał w ręce tylko trochę nici. Zlazł z pryczy i wrzucił je do kubła.

Zrozumiałem, że było tam coś bardzo ważnego i że Bzik tylko udaje wariata, a naprawdę jest mądrzejszy od tych, którzy uważają go za obłąkanego.

Tej nocy nie spałem aż do rana. Głód skręcał mi kiszki. "A co będzie dalej? Jak długo to potrwa?" – myślałem nieustannie.

We śnie nawiedzały mnie zwykle głodowe wizje. Nie śniły mi się po nocach wyśmienite potrawy, lecz duże pajdy razowca, olbrzymie kawały słoniny i mięsa, miski gorącej strawy, garnki pełne buchających parą gotowanych kartofli. Budziłem się zmęczony, ociężały i jeszcze bardziej dręczył mnie głód, jeszcze dotkliwiej odczuwałem swą niedolę.

Podły nastrój w końcu zimy nie zawsze spowodowany jest znużeniem chłodami i niecierpliwym oczekiwaniem na wiosnę. Często wynika on z niedoborów witamin z grupy B, zwłaszcza pirydoksyny, tiaminy i kwasu foliowego.

Lekarze wielokrotnie stwierdzali u ludzi cierpiących na depresję ich zbyt niskie stężenia.

Chandra zwykle dopada osoby skrupulatnie wyławiające z zupy i odkładające na bok warzywa. Sami sobie czynią szkodę, ponieważ korzenie pietruszki i selera, pory należą do jednych z najbogatszych w pirydoksynę.

Swoje dokłada również marchewka. W jednej średniej wielkości pietruszce jest więcej tej witaminy niż wynosi dzienne zapotrzebowanie dorosłych.

Tiaminy dbającej o należyte odżywienie mózgu i całego układu nerwowego również sporo jest we włoszczyźnie. Pływa w talerzu, ponieważ w trakcie gotowania jej część przechodzi do bulionu oraz w postaci zielonej aromatycznej natki, czekając, aż wzmocni nerwy.

Ta witamina jest szczególnie cenna dla osób nieprzyzwyczajonych do ciężkiego wysiłku fizycznego, ponieważ usuwa nadmiar kwasu pirogronowego z mięśni.

Zimową apatię pomaga usunąć kwas foliowy, ale czyni to w szczególny sposób: współuczestniczy w rozkładaniu aminokwasu homocysteiny, która uszkadza naczynia krwionośne w całym ciele i w mózgu. A mózg jest bardzo wrażliwy na deficyt tlenu, który musi być doprowadzany zdrowymi tętnicami.

Niedożywiony i niedotleniony, jest bardziej skłonny do mrocznych myśli.

Anna Toott