W sobotę, 14 czerwca 2014 r., na Lake Niapenco odbyły się zawody Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego w łowieniu karpi. W zawodach wystartowało 12 wędkarzy.

Wyniki zawodów:

(Miejsce / Imię i nazwisko / Liczba ryb / Waga (kg) / Pkt.)

1. Marian Mulas 6 6,74 20+5
2. Mariusz Robak 4 5.65 18+5+3*
3. Janusz Kawalec 5 5,32 16+5
4. Oktawian Olejnik 3 3,96 14+5
5. Roman Runo 4 3,72 13+5
6. Waldemar Weselak 3 2,65 12+5
7. Henryk Wywiał 1 1,28 11+5
8. Wojciech Bak 1 0,86 10+5
9. Krzysztof Arsiuta 1 0,85 9+5
10. Mariusz Gilas 1 0,77 8+5
11. Stanisław Zapała 0 0 5
12. Wojciech Chańko 0 0 5

* Największa ryba - Mariusz Robak- karp 2,21 kg

Klasyfikacja generalna PKZW po zawodach na karpie

(Miejsce / Zawodnik / Pkt.)

1. Roman Runo 195
2. Waldemar Weselak 175
2. Janusz Kawalec 175
3. Marian Mulas 146
4. Wojciech Bak 116
5. Stanisław Zapała 115
6. Krzysztof Arsiuta 105
7. Mariusz Robak 94
8. Zdzisław Calik 87
9. Mirosław Arsiuta 85
10. Dariusz Hadziewicz 80
11. Mariusz Gilas 74
12. Grzegorz Krupa 71
13. Wojciech Chańko 70
14. Marek Grodecki 66
15. Zbigniew Gabrel 59
15. Michał Nimcz 59
16. Jerzy Nimcz 49
17. Oktawian Olejnik 37
18. Michał Zielonka 33
19. Damian Zielonka 32
20. Andrzej Potz 31
21. Roman Mikucewicz 22
21. Edward Moćko 22
22. Arkadiusz Dembinski 21
22. Henryk Wywiał 21
23. Paweł Toruński 16
24. Wacław Dobrowolski 15
25. Tadeusz Orgacki 13
26. Joanna Krupa 11
26. Krzysztof Toruński 11
27. Paul Hamusu 9
28. Aleksander Pietrasow 7
29. Daniel Malec 5
29. Damian Roszczyk 5
29. Józef Malec 5

Olbrzymy z Fraser

13 czerwca 2014 r. 19-letni, amerykański turysta złowił olbrzymiego jesiotra białego w rzece Fraser w Kolumbii Brytyjskiej.

Ryba mierzyła 11 stóp (361 cm) długości i 56 cali (145 cm) w obwodzie.

W przypadkach kiedy zważenie ryby jest niemożliwe, do obliczenia wagi stosuje się formułę matematyczną.

Według obliczeń, jesiotr mógł ważyć ponad 880 funtów.

Ta ryba była złowiona po raz pierwszy.

Po sprawdzeniu scannerem okazało się, że nie miała wcześniej założonych specjalnych oznakowań.

Był to czwarty z kolei wielki jesiotr złowiony w rzece Fraser w ciągu ostatnich dwóch lat.

W lipcu 2012 r. brytyjskie małżeństwo Michael i Margaret Snell złowili jesiotra długości 12 stóp i 4 cali. Ryba ważyła 1100 funtów (498,9 kg).

We wrześniu 2012 r. Norm Daley z Kamloops złowił jesiotra długości 11 stóp i 8 cali. 

We wrześniu ubiegłego roku duński turysta Neils Rasmussen wyholował jesiotra białego, który mierzył 11 stóp i 2 cale.

Śledzie słono kosztowały

9 czerwca 2014 r. Jose Garcia z Mississaugi został skazany przez sąd w Whitby na grzywnę w wysokości 3700 dol. oraz zawieszenie karty wędkarskiej na pięć lat za nielegalne posiadanie śledzi jeziorowych (cisco) na jeziorze Simcoe.

Kłusownik schował 95 ryb w worku na śmieci w pobliżu swojego domu na lodzie.

Wpadł podczas rutynowej kontroli oficerów MNR, 8 marca br.

Nie dość, że łowił gatunek ryb, który jest chroniony na Simcoe, to jeszcze łowił bez karty.

Na tablicy przy domu Davida Hayesa widnieje napis: "Tu mieszka stary wędkarz i jego ryba życia". Nie wiadomo, czy napis odnosi się do żony, Ruth, czy do olbrzymiego spreparowanego bassa, który wisi na ścianie. Na to pytanie David Hayes odmawia odpowiedzi.

12-funtowy bass złowiony przez Davida Hayesa w jeziorze Dale Hollow, na granicy Kentucky z Tennessee, wciąż wzbudza kontrowersje.

International Game Fish Association, instytucja, która od 1978 r. zajmuję się zatwierdzaniem rekordów ryb słodkich wód, zdyskwalifikowała bassa Davida Hayesa. National Fresh Water Fishing Hall of Fame postąpiła tak samo w 1999 r., odwołując później swój werdykt. Nawet same stany były niezgodne. Kentucky nie uznało rekordu, natomiast w Tennessee bass Davida Hayesa pozostał na czele rekordów.

Bass Davida Hayesa stał się przyczyną frustracji mieszkańców miasteczka Celina w Tennessee, gdzie prawie 60 lat temu rozegrały się dziwne wydarzenia.

9 lipca 1955 r. David wraz ze swoją żoną i 6-letnim synem spędzali czas na jeziorze Dale Hollow, trollując z perłowym Bomberem w zamiarze złowienia bassów i sandaczy. David opanował łowienie na trolling do perfekcji. Zdarzało się, że przewodnicy wędkarscy i wędkarze śledzili go na wodzie i podpatrywali, jak łowi.

Tego dnia brania były jednak bardzo słabe i Hayes postanowił sprawdzić jeszcze jedno miejsce pomiędzy Illwill Creek i Phillips Bottom na północ od wyspy Trooper, gdzie umiejętny trolling tuż na granicy podwodnej roślinności mógł zmienić nieudany jak do tej pory ranek. Hayes miał za łodzią ponad 100 metrów wypuszczonej żyłki, kiedy na wędce poczuł mocne uderzenie. Na początku myślał, że to tylko zaczep, wkrótce poczuł jednak, że ma od czynienia z rybą. Po kilku minutach, ok. 10.00-10.30, ryba była już w łodzi.

Bass raczej nie miał szans przeciwko stalowej wędce, Pennowi 209 z 20-funtową żyłką. A Hayes nawet nie miał pojęcia, że ma do czynienia z rekordowym bassem. Zapakował rybę do metalowego coolera i powrócił do łowienia. Około południa zbiorniki paliwa w łodzi zaczęły robić się puste.

Hayes zawrócił łódź do najbliższej mariny.

Podczas tankowania paliwa został zapytany przez chłopaka pracującego w marinie, czy coś złowił. Hayes odpowiedział, że udało mu się złowić niezłego bassa. Chłopak z mariny zaproponował zważenie ryby. Wkrótce bass znalazł się w marinie na wadze, jednak bez wiedzy Hayesa. Waga wskazała 12 funtów! Z mariny Heyes udał się do Cedar Hill Resort, gdzie na certyfikowanej wadze ponownie zważono bassa. Tym razem waga pokazała 11 funtów i 15 uncji.

Ponad miesiąc później, 17 sierpnia, do Korpusu Inżynieryjnego na Dale Hollow Lake, który był odpowiedzialny za rejestry połowów, wpłynęło oświadczenie złożone pod przysięgą, że bass ważył tylko 8 funtów i 15 uncji i był nafaszerowany częściami z silników i ołowianymi ciężarkami, przed ważeniem w marinie. Ponieważ Korpus Inżynieryjny nie zajmował się rekordami, a tylko rejestrami połowów, dlatego oświadczenie zostało zwrócone do Raymonda "Doughbelly" Barlowa i jego bratanka Johna H. Barlowa, a kopia powędrowała do biurka i przez ponad 40 lat nikt sobie nim nie zawracał głowy.

Do 1990 r. rekord był jednak niezachwiany. Wtedy też zaproponowano Hayesowi pokazanie repliki bassa na wystawie wędkarskiej w Tennessee. Eldon Davis, od którego wypłynął pomysł wystawienia bassa na wystawie, zakwestionował jednak wagę ryby. Davis odnalazł stary dokument, oświadczenie z Korpusu Inżynieryjnego, jak również Johna H. Barlowa.

John poddał się testowi na wykrywanie kłamstw, który pozytywnie przeszedł. Pytania były opracowane przez Davisa. John nigdy wcześniej nie został poddany oficjalnemu testowi stanowemu na wykrywanie kłamstw. W kilka miesięcy później bass Davida Hayesa został wykreślony ze wszystkich ksiąg rekordów. Nikt z IGFA nie pofatygował się sprawdzić wersję wydarzeń Hayesa, a o dyskwalifikacji Hayes dowiedział się dopiero w 1996 r., kiedy został poproszony o wywiad dla czasopisma "Bassmaster".

W 1996 r. Ron Fox, asystent dyrektora z Tennessee Wildlife Resources Agency, przeprowadził własne dochodzenie, aby rozwiązać zagadkę. Fox spotkał się z żyjącymi świadkami wydarzeń.

Mianowicie spotkał się z pracownikiem Cedar Hill Resort, Bobbym Stone'em, który spał na zamrażarce, zanim bass został wysłany do spreparowania.

Stone zrobił kilka zdjęć rybie oraz potwierdził, że nie zauważył niczego podejrzanego w przełyku bassa. Fox rozmawiał również z chłopakiem z mariny Madison "Lightnin", który też potwierdził wagę 11 funtów i 15 uncji.

Rozmawiał nawet z bratem Johna Barlowa, Irą, który był przewodnikiem wędkarskim i był na doku, kiedy Hayes zawinął łodzią do mariny. Ira potwierdził, że jego brata Johna nawet nie było w pobliżu oraz że złożone pod przysięgą oświadczenie brata było fałszywe i spowodowane chęcią odwetu za wyrzucenie go z pracy jako przewodnika w ośrodku.

Ira również przeszedł test na wykrywanie kłamstw. W swoim oświadczeniu John Barlow napisał, że właściciel ośrodka Dick Roberts oraz jego brat Ira właśnie jemu nakazali nafaszerowanie bassa ołowiem – "fix it up good".

Plotki głoszą, że oświadczenie Johna Barlowa było sfabrykowane przez stryja Raymonda "Doughbelly" Barlowa, kiedyś szeryfa, potem przewodnika w konkurencyjnym ośrodku Holly Creek Resort na tym samym jeziorze. Chodziło by więc o strach przed utratą dochodów i zwykła zazdrość. Jimmy Reneau, właściciel tego właśnie ośrodka, osobiście przygotowywał oświadczenie Johna Barlowa. Nawet urzędniczka sądowa, która podpisała oświadczenie, też prawdopodobnie zamieszana była w konspirację. Mary Ruth "Oopie" Reneau była siostrą Jimmy'ego Reneau, właściciela Holly Creek Resort. Oświadczenie pod przysięgą Johna Barlowa wyszło na jaw w 1995 r., w tym czasie główni świadkowie już nie żyli.

Raymond Barlow zmarł w 1975 r. Jimmy Reneau popełnił samobójstwo w 1981 r. "Oopie" zmarła w 1984 r., Dick Roberts zmarł w roku 1993 r.

W 1998 r., na łożu śmierci Ira Barlow powiedział swojemu synowi Timowi, że ryba była "legalna" i że to jego brat John wymyślił całą historię. Tim do dziś nazywa swojego wujka Johna "karierowym kłamcą". Syn Dicka Robertsa, Dickie Roberts, potwierdza, że jego ojciec nigdy nie był zaangażowany w żadny szwindel z bassem. Dick Roberts był zresztą bardzo poważany i szanowany przez mieszkańców Celiny.

W marcu 1997 r. Tennessee Wildlife Resources Agency postanowiło utrzymać bassa Hayesa jako rekord stanowy i tak jest do dzisiejszego dnia.

Kentucky i IGFA nadal ignorują rekord.

Obojętne, czy Kentucky i IGFA zatwierdzą rekord, David Hayes żyje sobie spokojnie na emeryturze i nie ma to wielkiego znaczenia w jego życiu.

Naocznych świadków całego wydarzenia prawie już też nie ma. Przy życiu pozostał już tylko sam łowca bassa, David Hayes, który sam o całej historii mało mówi. Przez swój rekord narażony był na szykany i niepotrzebne poniżenie.

"David Hayes jest wspaniałą osobą i nie powinien zakończyć życia w przeświadczeniu, że jego osiągnięcie, jedno z największych w historii wędkarstwa, zniknie z ksiąg rekordów" – powiedział Ron Fox. Niemniej jednak rekord David Hayesa pozostanie najbardziej kontrowersyjnym wędkarskim rekordem świata.

Zawody na karpie

Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski zaprasza na zawody w łowieniu karpi, które odbędą się 14 czerwca na Lake Niapenco.

Zbiórka przed zawodami o godz. 6.15 w Timie Hortonsie przy skrzyżowaniu Mud St. West i Upper Centennial Pkwy w górnym Hamilton.

Rozpoczęcie zawodów o godz. 7.15.

Więcej informacji pod numerem tel. 289-260-0143.

W sobotę, 31 maja, na Little Lake w pobliżu Barrie odbyły się zawody Polsko-Kanadyjskiego Związku Wędkarskiego w łowieniu szczupaków z łodzi. Należy przyznać, że były to najbardziej udane zawody na szczupaki w ostatnich latach. 

Aż 15 wędkarzy dostarczyło do wagi dzienne limity – 6 sztuk szczupaków. W sumie na wadze znalazło się 108 ryb. Szczupaków złowiono jednak dużo więcej. Niektórzy wędkarze złowili w czasie trwania zawodów ponad dwa lub trzy dzienne limity. Rekordzistą był Waldemar Weselak, który zaliczył 20 szczupaków. Jego partner na łodzi Edward Stenka złowił 13 sztuk.

Dla porównania, podczas zawodów na szczupaki na Little Lake w 2012 r. tylko 4 wędkarzy złowiło limity. Zawody wygrał Edward Moćko – wynik: 6 sztuk, waga – 3,63 kg. Największego szczupaka zawodów złowił Michał Nimcz – 1,85.

W roku 2013 limitów było tylko 3. W tych zawodach najlepszym wędkarzem okazał się Zdzisław Calik – wynik: 4 sztuki, waga – 4,95 kg. Największy szczupak zawodów, którego złowił również Zdzisław Calik, ważył 3,42 kg.

Tegoroczny zwycięzca z Little Lake, Andrzej Potz z Brampton, z wynikiem 6 sztuk, waga – 6,12 kg, uzyskał więc najlepszy wynik w ostatnich trzech edycjach zawodów w łowieniu szczupaków z łodzi na Little Lake.

Początek sezonu na szczupaki w Ontario bywa zazwyczaj udany. Jednak w tym roku na początku maja brania szczupaków na jeziorach były bardzo słabe. Wędkarze wracali z całodziennych wypraw na pusto. Słabo było na Simcoe i na innych jeziorach. Prawdopodobnie było to spowodowane długą zimą, zimną wiosną i niską temperaturą wody. To mogło przesunąć tarło szczupaków i dobre brania, które zazwyczaj przypadają tuż po odbytym tarle, kiedy ryby zaczynają ponownie intensywnie żerować.

Na początku maja trudno było zlokalizować, gdzie przebywają szczupaki, ponieważ były problemy z odnalezienie podwodnej roślinności, która jest naturalną kryjówką tych drapieżników. Przeważnie tam, gdzie jest trawa, można się spodziewać szczupaków. Sytuacja uległa zmianie na lepsze dopiero pod koniec miesiąca. Znacznie się ociepliło i ryby zaczęły w końcu brać. W czwartek przed zawodami dwóch wędkarzy mogło się poszczycić złowieniem ponad 90 szczupaków na Little Lake, na treningu przed zawodami. W dniu zawodów szczupaki brały dobrze na Little i też na innych jeziorach.

Dobre wyniki mieli wędkarze na szczupaki na Simcoe. W weekend na Simcoe wyśmienicie brały również palie jeziorowe – lake trout. Co prawda łowienie ryb tego gatunku na otwartej wodzie nie jest tak popularne jak zimą, ale są wędkarze, którzy łowią cały czas. Łowienie lake trout latem wymaga łodzi, odpowiedniego sprzętu i doświadczenia.

Warto dodać, że od 1 czerwca, w niektórych dystryktach jest już otwarty sezon na muskie. Na jeziorach Kawarthas już wolno łowić muskie. Na Georgian Bay dopiero od trzeciej soboty czerwca.

Wyniki zawodów:

(Miejsce / Imię i nazwisko / Liczba ryb / Waga (kg) / Pkt.)

1. Andrzej Potz 6 6,12 20+5
2. Marian Mulas 6 5.90 18+5
3. Waldemar Weselak 6 5,62 16+5
4. Janusz Kawalec 6 5,15 14+5
5. Stanisław Zapła 6 5,03 13+5
6. Wojciech Bak 6 4,97 12+5
7. Paweł Toruński 6 4,93 11+5
8. Edward Stenka 6 4,81 10+5
9. Dariusz Hadziewicz 6 4,70 9+5
10. Wojciech Chańko 6 4,61 8+5
11. Roman Runo 6 4,54 7+5
12. Krzysztof Toruński 6 4,40 6+5
13. Mariusz Robak 5 4,18 5+5
14. Marcin Gilas 6 4,02 4+5
15. Michał Zielonka 4 3,92 3+5+3*
16. Damian Zielonka 6 3,89 2+6
17. Edward Moćko 6 3,88 1+5
18. Krzysztof Arsiuta 3 2,45 1+5
19. Mirosław Arsiuta 4 1,94 1+5
20. Marek Grodecki 2 0,84 1+5
* Największa ryba – Michał Zielonka – szczupak 2,15 kg

Zawody na karpie

Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski zaprasza na zawody w łowieniu karpi, które odbędą się 14 czerwca na Lake Niapenco. Zbiórka przed zawodami o godz. 6.15 w Timie Hortonsie przy skrzyżowaniu Mud St. West i Upper Centennial Pkwy w górnym Hamilton. Rozpoczęcie zawodów o godz. 7.15. Więcej informacji pod numerem tel. 289-260-0143.

Najwięcej wędkujemy latem. Jest to czas urlopów i wyjazdów nad wodę, z których często wraca się do domu ze złowionymi rybami. Jeśli ryby, które łowimy, wypuszczamy z powrotem do wody, nie ma potrzeby martwić się ich przechowywaniem i transportem. Kto jednak nie wyobraża sobie powrotu z wędkarskiej wyprawy bez ryb i ma zamiar je zjeść, powinien zadbać o ich właściwe przetrzymywanie i dowóz do domu w jak najlepszym stanie do spożycia.

Zimą sprawa jest prosta i nie trzeba się martwić, że ryby się zepsują. Już po kilku minutach ryby są zamarznięte i nadają się do transportu. Kłopot sprawiają jednak upalne miesiące, kiedy na ryby wyjeżdża się na odległe jeziora.

Jeśli zamierzamy zabrać ryby z łowiska, warto pomyśleć o tym już przed wyjazdem i zastanowić się, co zrobimy z rybą, kiedy ją złowimy, następnie co zrobimy po jej sprawieniu oraz w jaki sposób ją przewieziemy. Dla niektórych będzie to jedynie zawracanie głowy i niepotrzebny kłopot, i tak będą woleli wrzucić swoje zdobycze do foliowego wora i do rozgrzanego bagażnika samochodu. Po takiej przejażdżce ryba jest już prawie upieczona...

Zacznijmy jednak od początku. Już od momentu zacięcia, ryba walczy o swoje życie, co powoduje w niej zmiany chemiczne. Im dłużej trwa hol, tym zmiany te będą znaczniejsze. Już w czasie holu ryby tracą swoją naturalną słodkość. Stąd też ryby powinno się holować jak najszybciej. Oczywiście, nie zawsze jest to możliwe z różnych przyczyn. Chociażby wtedy, kiedy nie dysponujemy odpowiednim sprzętem i zakończony sukcesem hol jest raczej sprawą przypadku. Najgorszą rzeczą, jaką można zrobić ze złowioną rybą, jest pozostawienie jej w łódce lub na brzegu.

Wysoka temperatura znacznie przyspiesza rozwój bakterii i procesy gnilne. Po kilku godzinach ryba praktycznie nie nadaje się do spożycia. O ile jest to możliwe, najlepiej jest przetrzymywać rybę ciągle żywą. Niektóre łodzie wyposażone są w pojemniki na żywce, w których można również przetrzymać złowione ryby. Nie zawsze jednak rozmiar pojemników wystarcza na przechowywanie złowionych ryb i jeśli pojemnik będzie przepełniony, ryby się po prostu uduszą. Mimo wszystko jest to na pewno odpowiedni sposób na przetrzymywanie przynajmniej niektórych mniejszych i bardziej odpornych gatunków ryb. Jeśli na łodzi lub pontonie nie mamy jednak odpowiedniego wyposażenia, pozostaje nam łańcuch, linka lub siatka. Trzymanie ryby na łańcuchu przymocowanym do burty łodzi jednak nie zagwarantuje, że ryba będzie żywa do końca wędkowania. Najczęściej już po kilku godzinach ryby "wyzioną ducha", a wędkarz ma tylko wrażenie, że jego ryby są w świetnym stanie. W ciepłej wodzie w martwej rybie procesy rozkładu zachodzą jeszcze szybciej. W większości przypadków ryby trzymane na łańcuchach nie żyją długo. Poza tym łańcuch jest najodpowiedniejszą metodą na ryby mniejsze. Pojedyncze, duże sztuki powinno się raczej trzymać na oddzielnej lince. Jeśli chcemy, by ryby żyły jak najdłużej, nie należy ich również zapinać przez skrzela. Lepszym sposobem będzie przebicie dolnej miękkiej szczęki, lub nawet dolnej i górnej, jeśli boimy się, że ryba może się urwać.

Swoją drogą, trzymanie ryby na łańcuchu to skazywanie jej na powolne umieranie. Jeśli naprawdę zależy nam na zachowaniu świeżości ryb i ich walorów smakowych, lepszym rozwiązaniem będzie ich szybkie uśmiercenie i sprawienie, a następnie obłożenie lodem. Jeśli jednak złowionych ryb nie możemy sprawić na wodzie lub na brzegu ze względu na przepisy, pozostaje trzymać je w siatce lub włożyć w całości do coolera z lodem. Ryby przetrzymywane w siatce żyją znacznie dłużej niż te, które trzymane są na łańcuchu. Pod warunkiem, że nie zmienia się często łowisk i nie wyciąga siatki z rybami na długo.

Każdy z opisanych sposobów przetrzymywania ryb jest w Kanadzie dozwolony. Również każdy wędkarz stosuje metodę, która jest dla niego wygodna.

Niemniej jednak, najbardziej humanitarną metodą będzie jak najszybsze uśmiercenie ryby. Przy przewożeniu ryb należy pamiętać, by – według prawa, przy ewentualnej kontroli – ryby można było łatwo policzyć i określić ich gatunek, jak również długość, jeżeli na dany gatunek obowiązuje wymiar ochronny. Poza tym na filetach należy pozostawić kawałek skóry z łuskami, najlepiej spomiędzy głowy i płetwy grzbietowej (przepis Ontario).

"Czego możesz od nas oczekiwać"

Właściciel ośrodka dla myśliwych i wędkarzy – Laurie River Lodge – w północnej Manitobie znalazł się pod obstrzałem ze strony mediów, ze względu na informacje, jakie zamieścił w swoim przewodniku – 2014 American Plan Trip Planner, pod tytułem "Czego możesz od nas oczekiwać".

Mianowicie przestrzegał przed dzikimi zwierzętami i częstowaniem alkoholem przewodników indiańskich z plemienia Kri, którzy pracują dla ośrodka.

"To wspaniali ludzie i fajnie się z nimi łowi, ale jak wszyscy rdzenni mieszkańcy Ameryki, mają podstawową tolerancję na alkohol. Proszę nie dawać moim przewodnikom alkoholu pod żadnym pozorem."

W środę przedstawiciel plemienia Mathias Colomb Cree Nation, wódz Arlen Dumas, w liście skierowanym do właścicieli ośrodka domagał się przeprosin za obraźliwe i rasistowskie uwagi. W wywiadzie dla "Winnipeg Free Press" powiedział, że nie ma żadnych naukowych przesłanek, że Indianie z plemienia Kri mają słabą tolerancję na alkohol.

Dodał, że nie ma podstaw do stwierdzenia, że Kri piją podczas pracy, co stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego.

Wędki Kistler

W czasach, kiedy większość wielkich producentów wędek próbowała zaoszczędzić, gdzie tylko się dało, rodzina Kistlerów obrała inną strategię, aby przetrwać, postawili nie na ilość, ale na jakość. Trzeba wziąć do ręki wędkę Kistler, aby przekonać się co naprawdę znaczy dopracowana w każdym szczególe wędka.

Kistlerowie zajmowali się produkcją wędek od ponad 20 lat. Wędki Kistler produkowane są w USA pod własnym dachem rodziny Kistlerów.

Prezydentem firmy jest obecnie Terry Kistler, który przejął biznes od ojca Billa Kistlera, niegdyś założyciela firmy Castaway Rods.

Za wędkami Kistler stoi nie kto inny jak sam Gary Loomis, jeden z czołowych autorytetów w grafitowej konstrukcji kijów wędkarskich, założyciel firmy G Loomis Corp. G Loomis to marka kultowych, najwyższej jakości na świecie wędek na ryby. Łowienie Loomisem to marzenie każdego wędkarza.

Wędki Kistler zostały zaprojektowane przez Garry'ego Loomisa i budowane są na sprawdzonych materiałach pochodzących z samego North Fork Composites. Wystarczy wziąć wędkę Kistler, aby poczuć czas i pasję.

Wędki Kistler można kupić w Internecie na firmowej stronie producenta pod adresem www.kistlerords.com. Wiele modeli robionych jest dopiero po otrzymaniu zamówienia. W Toronto wędki Kistler dostępne są w sprzedaży w sklepie wędkarskim True Canadian Outdoors.

Kilka faktów o G Loomis. Firma została oficjalnie zarejestrowana w 1982 r. W 1997 r. Gary Loomis sprzedał firmę. Za nieujawnioną sumę G Loomis została kupiona przez Shimano Inc. Praktycznie Shimano kupiło tylko nazwę. Kilka razy Gary Loomis próbował odtworzyć ponownie firmę, zmieniając np. logo itp., za co został pozwany kilkakrotnie do sądu przez Shimano i swoją byłą firmę G Loomis za naruszanie prawa do znaków towarowych i naruszenie umowy.

Zawody PKZW

Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski zaprasza na zawody w łowieniu szczupaków z łodzi, które odbędą się 31 maja na Little Lake koło Barrie.

Zbiórka przed zawodami o godz. 6.15 w Cedar Park, 10 Little Lake Rd. w Barrie. Łodzie można rezerwować pod numerem tel. 705-721-4691. Więcej informacji w Internecie pod adresem: www.pkzw.org lub tel. 289-260-0143.

Kolejne zawody PKZW:
14 czerwca – karp – Binbrook
12 lipca – wszystkie ryby – Binbrook

Zwycięzca ubiegłorocznych zawodów PKZW na szczupaki na Little Lake – Zdzisław Calik, który złowił 4 szczupaki o łącznej wadze – 4,95 kg. Zdzisław Calik złowił również największą rybę zawodów, szczupaka o wadze 3,42 kg. Rok temu 14 wędkarzy, którzy brali udział w zawodach na Little Lake, złowiło 37 szczupaków.