Nie ma dla nas wakacji bez gór. W Skaliste trochę za daleko, dlatego kolejny raz wybraliśmy Appalachy. Dwa lata temu spędziliśmy trzy dni w parku narodowym Gaspesie (w Quebecu wszystkie parki prowincyjne nazywają się narodowe), teraz pojechaliśmy tam znowu, na tydzień. Na początku aż trudno mi było oswoić się z myślą, że będziemy nocować siedem razy w tym samym miejscu. Dokładnie w tym samym co przed dwoma laty, w dwuosobowym domku nad jeziorem Cascapedia. Znów nie mogłam wyjść z podziwu, że wszystko może być na propan, nawet lodówka, i że na wakacjach można mieć kuchnię z pełnym wyposażeniem, a nie korzystać tylko z miski, kubka, garnka, łyżki i palnika gazowego.

        Na terenie Parku Narodowego Gaspesie położonego w centralnej części półwyspu o tej samej nazwie znajdują się dwa pasma górskie wchodzące w skład Appalachów – Chic-Choc w zachodniej części parku i McGerrigle we wschodniej. W tym drugim leży najwyższy południowego Quebecu, drugi w całej prowincji – Mont Jacques-Cartier (1268 m n.p.m.). Przez środek parku biegnie droga nr 299, przy której zbudowano schronisko Gite du Mont-Albert. Obok niego znajduje się też centrum informacyjne.

        Nie ma dla nas wakacji bez gór. W Skaliste trochę za daleko, dlatego kolejny raz wybraliśmy Appalachy. Dwa lata temu spędziliśmy trzy dni w parku narodowym Gaspesie (w Quebecu wszystkie parki prowincyjne nazywają się narodowe), teraz pojechaliśmy tam znowu, na tydzień. Na początku aż trudno mi było oswoić się z myślą, że będziemy nocować siedem razy w tym samym miejscu. Dokładnie w tym samym co przed dwoma laty, w dwuosobowym domku nad jeziorem Cascapedia. Znów nie mogłam wyjść z podziwu, że wszystko może być na propan, nawet lodówka, i że na wakacjach można mieć kuchnię z pełnym wyposażeniem, a nie korzystać tylko z miski, kubka, garnka, łyżki i palnika gazowego.

        Na terenie Parku Narodowego Gaspesie położonego w centralnej części półwyspu o tej samej nazwie znajdują się dwa pasma górskie wchodzące w skład Appalachów – Chic-Choc w zachodniej części parku i McGerrigle we wschodniej. W tym drugim leży najwyższy południowego Quebecu, drugi w całej prowincji – Mont Jacques-Cartier (1268 m n.p.m.). Przez środek parku biegnie droga nr 299, przy której zbudowano schronisko Gite du Mont-Albert. Obok niego znajduje się też centrum informacyjne.

        Odkryciem tegorocznych wakacji był dla nas spływ rzeką Kedgwick w Nowym Brunszwiku. Planowaliśmy go sporo przed wyjazdem, ale niemal do końca nie wiedzieliśmy, czy dojdzie do skutku. Na spływ mieliśmy jechać po tygodniu spędzonym w Parku Prowincyjnym Gaspesie w Quebecu. Przez długi czas prognozy pogody nie były korzystne. Zmieniły się dopiero ze 3 dni przed planowaną datą wypłynięcia. Odczekaliśmy jeszcze, by się upewnić, czy nic się nie zmieni, i zadzwoniliśmy do wypożyczalni, żeby zarezerwować canoe. Na szczęście sprzęt jeszcze był dostępny.

        Dzień przed rozpoczęciem spływu był szary i deszczowy. Wykorzystaliśmy go na rozejrzenie się po Nowym Brunszwiku. Spaliśmy w miejscowości Matapedia, jeszcze w Quebecu, nad rzeką Restigouche, która oddziela obie prowincje. Motel miał swoje lata, ale był dobrze utrzymany i – co najważniejsze – czysty. Przestronne pokoje z balkonami i ciekawie rozwiązany parking. Pierwszy raz spałam w motelu na palach. To się nazywa oszczędność miejsca – goście po prostu zostawiają samochody pod swoimi pokojami.

        Było tak: w sobotę rano wybrałem się na dmuchany kajak do Tobermory; chciałem wystartować z publicznej plaży nad Dunks Bay (polecam!), by dopłynąć do Grotto. Ponoć poziom wody w Georgian Bay jest obecnie na tyle wysoki, że do samej groty można wpłynąć kajakiem.

        Przy plaży jest bezpłatny parking na kilkadziesiąt samochodów i ubikacja, więc miejsce – oddalone o ok. 10 km od groty i urokliwych klifów wschodniego brzegu półwyspu Bruce, nadaje się doskonale do włożenia łódki do wody.

        Niestety, okazało się, że mój kajak puszcza bańki („Andrzej, krokodyl bańki puszcza” – wołała z jeziora słodka Jola Umecka do Leona Niemczyka w „Nożu w wodzie”. Notabene scastingowana przez Polańskiego podczas skoku do wody na basenie Legii).

W takich sytuacjach najważniejsze jest zachować spokój, więc ćwicząc się w cnotach, metodycznie spuściłem powietrze i spakowałem kajak do torby. Następnie pojechałem spokojnym truchtem do Tobermory. Tam patrzę, a tu grupka ludzi niesie kajaki.

        Okazało się, że za 30 dol. mogę w Tobermory Outfitters pożyczyć 12-stopowy plastikowy „kajak rekreacyjny”. Ponieważ odebrałem wnikliwe wykształcenie kajakowe na YouTubie nie miałem problemu ze zwodowaniem i wbiciem się w plastikową łupę. Nie ma tego złego... Po raz pierwszy siedziałem w normalnym kajaku, który poprzez podpórki pod stopy i podkładki na uda blokuje sztywno nogi wewnątrz. Przez to przeniesienie mięśniowego napędu jest o wiele lepsze. Kajak w rękach mi frunął. Mimo wiatru ok. 20 km/h i pofalowanej wody czułem się pewnie i bosko. Wypłynąłem na szerokie wody – na zachód od Tobermory, na otwarte Huron. Tam jednak fala zrobiła się o wiele bardziej morska, a moja łódka, pozbawiona sukienki „antysprejowej”, zaczęła nabierać trochę „spreju” do środka. Opłynąłem więc wyspę Russel Island należącą do parku Fathom Five National Marine. Polecam! Urokliwe zatoczki, spokojna przezroczysta woda. W drodze powrotnej stamtąd obejrzałem sobie wrak w porcie, do którego wozi się turystów.

        Cała kajakowa wycieczka – palce lizać. Jedynym problemem był duży ruch statków  wycieczkowych podczas pływania na otwartej wodzie.

        Przed drugą oddałem kajak, bo wiatr stawał się coraz silniejszy, a fala kilkakrotnie weszła mi od tyłu do kokpitu. Tego samego dnia wróciłem do Mississaugi. Senność po całym dniu na świeżym powietrzu i pobudce o piątej rano natychmiast zwalczył McDonaldowy zastrzyk glukozy w postaci Vanilla Triple Milkshake. Nie ma pewniejszej metody przeciwsennej niż kofeina i cukier  w żyłę.

        Jedno jest pewne. Grotto wciąż na mnie czeka i być może tym razem również zwykłym, szybkim kajakiem.  AK