York został inkorporowany 6 marca 1834 r. i ponownie uzyskał nazwę Toronto, aby odróżnić się od Nowego Jorku, a także kilkunastu innych miejscowości nazywanych York w samej prowincji, w tym hrabstwa York, w którym Toronto było zlokalizowane, a także aby odrzucić negatywne konotacje związane z przydomkiem „Brudny Mały York”, jakim miasto ochrzcili mieszkańcy w czasach, gdy burmistrzem był William Lyon Mackenzie.

Nowe władze municypalne zdominowane przez reformatorów szybko wzięły się do pracy. Priorytetem była budowa nowych ulic i dróg – to stanowiło główny problem; dobre drogi były drogie, a tymczasem ustawa, mocą której inkorporowano miejscowość, ograniczała prawa radnych do stanowienia i podnoszenia podatków.

Nierówny system opodatkowania obarczał nadmiernym brzemieniem najbiedniejszych. Mackenzie postanowił zwrócić się z tą sprawą bezpośrednio do mieszkańców i 29 lipca 1834 roku zwołał publiczne spotkanie. Wyznaczono je na godzinę 18., aby nie kolidowało z godzinami pracy. Spotkał się jednak z oporem nowo utworzonego „British Constitutional Society”, na czele którego stanął William H. Draper. Szeryf William Jarvis przedłożył burmistrzowi wyniki głosowania, które ograniczały jego możliwość działania. W rezultacie kłótni obie strony postanowiły odłożyć obrady na następny dzień.

Tym razem torysi zwołali to spotkanie na godzinę 3. po południu, kiedy robotnicy nie byli w stanie w nim uczestniczyć. Wyszło im to jednak na dobre, ponieważ podczas obrad załamała się wypełniona ludźmi galeria Market Square, w rezultacie czego 4 osoby zginęły, a kilkadziesiąt zostało rannych. Prasa, która stała po stronie torysów, natychmiast obarczyła winą za to Mackenziego. Do pojednania nie doszło i obie zwaśnione strony starły się ponownie podczas rebelii Górnej Kanady w 1837 r., której przewodniczył właśnie Mackenzie.

W 1831 roku po raz pierwszy pojawiły się gazowe latarnie, zainstalowano ich w tym roku ponad sto. W maju 1832 roku miasto odwiedził Charles Dickens. Opisywał Toronto jako „miasto pełne życia, ruchliwe, z utwardzonymi ulicami i oświetlone przez gaz”. Dickens podróżował wówczas po całej Północnej Ameryce. W 1847 roku miasto dotknęła epidemia tyfusu, 863 imigrantów irlandzkich zmarło na tę chorobę w specjalnych szopach, gdzie umieszczano gorączkujących, przy szpitalu torontońskim na północno-zachodnim rogu King Street i John Street. Epidemia zabrała również pierwszego biskupa Toronto, Michaela Powera, opiekuna najbiedniejszych Irlandczyków, którzy uciekli z wielkiego głodu w Irlandii.

W kwietniu 1849 r. wielki pożar zniszczył całą dzielnicę targową na północ od Market Square i Saint Lawrence Market, jak również pierwszą katedrę świętego Jacka i część pierwszego torontońskiego ratusza.

Toronto miało wówczas straż pożarną i dwie remizy, ale nie były one w stanie kontrolować ognia i wiele biznesów spłonęło. Nastąpił potem okres odbudowy.

W okresie tym narastały napięcia między oranżystami reprezentującymi protestantów lojalnych wobec Korony brytyjskiej a katolikami i Irlandczykami, którzy imigrowali do Toronto. Policja oraz straż pożarna były kontrolowane przez oranżystów. Dochodziło do aktów przemocy przeciwko katolikom i reformatorom, a sprawcy nie byli karani; dopiero na początku XX wieku w Toronto po raz pierwszy burmistrzem został katolik...

W wieku dziewiętnastym miasto gwałtownie się rozwijało. Jego populacja zwiększyła się z 30.000 w 1851 roku do 56.000 w 1871 i 181.000 w 1891 r. Toronto pochłaniało mniejsze okoliczne miejscowości, takie jak Parkdale, Brockton Village i inne. Wysoka dzietność oraz napływ nowych imigrantów zwiększały liczbę mieszkańców, choć po 1880 roku imigracja znacząco spowolniła.

W latach pięćdziesiątych kolej dotarła do rejonu portu. Trzy firmy kolejowe kładły tory do Toronto: Grand Trunk Railway, (GTR), Great Western Railway oraz Northern Railway of Canada. GTR wybudowała pierwszą Union Station w 1858, a w 1873 drugą – dzisiejszą. Dostępność połączeń kolejowych dramatycznie zwiększyła liczbę imigrantów oraz wymianę handlową, podobnie jak coraz większe wykorzystanie parostatków na jeziorze Ontario. Wybudowano sieć tramwajową, która nadal działa w swym pierwotnym kształcie. Powstała też kolej podmiejska wzdłuż ulicy Yonge na odległość 80 km do jeziora Simcoe, co pozwoliło na jednodniowe wyprawy na tamtejsze plaże. W dziewiętnastym wieku plaże torontońskie były zbyt zanieczyszczone, by się w nich kąpać, głównie z powodu bezpośredniego wrzucania śmieci i nieczystości do jeziora.

W miarę rozwoju miasta jego granice wyznaczała na zachodzie Humber River, a na wschodzie Don. Kilka mniejszych potoków i strumyków skierowano rurami pod ziemię, co pozwoliło budować nad nimi. Garrison Creek i Taddle Creek używane były jako otwarta kanalizacja, co stanowiło bardzo poważne zagrożenie dla zdrowia i higieny mieszkańców. W mieście działały dwie szkoły medyczne, Trinity Medical School i Toronto School of Medicine. Obydwie stały się potem częścią Wydziału Medycyny Uniwersytetu Torontońskiego.

Miasto unowocześniało i profesjonalizowało usługi publiczne; najbardziej dramatyczne zmiany przeszła policja, a to za sprawą nowych technologii, pojawienia się telefonów, rowerów, motocykli, a następnie samochodów. Policjanci, którzy do tej pory jedynie przechadzali się ulicami, rozpoczęli reagowanie na zgłaszane przypadki łamania prawa i przestępstw, a także zajęli się regulowaniem ruchu samochodowego. Po wielkim pożarze w 1849 r., w Toronto wprowadzono ulepszone przepisy przeciwpożarowe, a wraz z nimi rozwinięty został system straży pożarnej, ostatecznie w 1874 r. powstała Torontońska Straż Pożarna.

Cdn.

Dalsza część artykułu dostępna po wykupieniu subskrypcji. Kup tutaj!