Miłość do LOT-u nie była łatwa, drogie bilety, brudne samoloty, opóźnienia…

        Tymczasem jednak od jakiegoś czasu widać, że LOT przestał być traktowany po macoszemu, jako kolejne przedsiębiorstwo państwowe przygotowywane do szabru, i zaczyna rozpościerać skrzydła. Sprzyja temu wiele czynników – dobra sytuacja gospodarcza Polski w porównaniu z resztą Europy, wzrost zamożności Polaków tudzież korzystania z przewozów lotniczych (choć nadal przeciętny Polak lata mniej niż raz do roku, a przeciętny Europejczyk „zachodni” ponad trzy razy), a także problemy Niemców z uruchomieniem berlińskiego huba. Oznacza to, że strategiczną koncepcję LOT-u oprzeć można na próbie stworzenia warszawskiego huba, być może w przyszłości w oparciu o „pozamiastowe” nowe wielkie lotnisko.

        Słowem,  jest moc w Locie i widać to było doskonale podczas konferencji prasowej, jaką w miniony wtorek zwołał względnie nowy dyrektor generalny firmy Rafał Milczarski. Kim jest? Milczarski ukończył wydział ekonomii Uniwersytetu Cambridge. Kierował funduszem inwestycyjnym Innovum, pracował w transporcie kolejowym. Tworzył Kolej Bałtycką S.A., prywatną firmę cargo. W 2005 roku wraz z inwestorem branżowym Freightliner Group z Wielkiej Brytanii założył firmę cargo Freightliner PL. Jest też założycielem i byłym prezesem Freightliner DE, niemieckiej spółki zależnej Freightliner PL. Praca  w Locie jest jego pierwszą posadą w firmie państwowej.

        Jestem dyrektorem zauroczony, bo wygląda na to, że jest to Polak,  który ma ikrę, jest wygadany po angielsku (nie daje się zaginać prostymi chwytami), a do tego kocha naszą Polskę (wielokrotnie podkreślał, jaki to świetny kraj – i jak wielki jest jego potencjał). Zachęcał też do turystyki, wskazując, że w przeciwieństwie do wielu części starej Europy, Polska jest bezpieczna, co udowodniła m.in. organizacja światowych Dni Młodzieży, w których dyrektor uczestniczył. Stwierdził zresztą, że jeżeli Polska nie będzie bezpieczna , to znaczy, że cała Europa będzie  niebezpieczna, co jest uwagą nader słuszną.

        Po co zwołano konferencję, którą prowadził na terenie polskiego Konsulatu Generalnego w Toronto rzecznik prasowy polskiego przewoźnika lotniczego, p. Adrian Kubacki? Otóż LOT powraca do rozumu, od którego odszedł kilka lat temu, i stawia na obsługę nas, ludzi z Europy środka, którzy siłą rzeczy latają co jakiś czas „do domu” – Polaków, Ukraińców, Żydów. Podczas konferencji ogłoszono zwiększenie częstotliwości połączeń z Toronto do Warszawy z czterech do pięciu w listopadzie,  a następnie do siedmiu w okresie przedświątecznym i poświątecznym . LOT docelowo chce codziennie latać z Toronto do Warszawy. Codziennie od listopada będzie latał na lotnisko JFK w Nowym Jorku i O’Hare w Chicago.

        Chwilę wcześniej niż konferencja w Toronto – podczas Parady Pułaskiego w Nowym Jorku, dyrektor Milczarski poinformował o wznowieniu połączenia z Newark do Warszawy (ciotka mojej żony nie mogła odżałować tych lotów, pomstując na polską firmę). Dzień po konferencji w Toronto poinformowano też  o otwarciu nowego bezpośredniego połączenia z Los Angeles do Warszawy – pierwszego bezpośredniego z zachodnim wybrzeżem USA. Lot na pokładzie dreamlinera z Los Angeles do Warszawy będzie trwał 12 godzin. LOT ponadto konsoliduje i otwiera nowe operacje liniowe kosztem egzotycznych czarterów, które z punktu widzenia przewoźnika są mniej opłacalne. Będą więc bezpośrednie loty do Seulu (nasza tamtejsza współpracowniczka p. Paula Agata Trelińska wreszcie będzie szczęśliwa, bo wcześniej do Warszawy latała z wielkimi przygodami przez Moskwę lub Emiraty Arabskie).

        Tak więc dzieje się w Locie. Przewoźnik ma wielki potencjał i jako jedyny w Europie, poza liniami nisko kosztowymi, dynamicznie rozwija się w oparciu o flotę nowych i nowoczesnych samolotów – notabene wszystkich budowanych na terenie Ameryki od embraera, przez boeingi, po nasze kanadyjskie bombardiery. We wszystkich oferuje trzy klasy w dreamlinerze (jest ich sześć, a od przyszłego roku będzie osiem), klasa business ma fotele, które rozkładają się w niewielkich rozmiarów łóżka. Jeśli uda się wykorzystać sytuację i zaoferować wygodne połączenia z Warszawy, to przechwycimy część ruchu hubowego obsługiwanego obecnie przez Frankfurt czy Berlin. No a to oznacza miejsca pracy i zarobek dla właścicieli LOT-u.

        Komentując pogłoski o szukaniu przez polskie władze inwestora strategicznego dla firmy (mówiło się o Chińczykach), dyrektor Milczarski stwierdził, że ambitny plan sanacji  LOT-u  możliwy jest również bez takiego inwestora, choć z pewnością jako dyrektor byłby zainteresowany współpracą z taką inwestującą stroną, zwłaszcza gdyby otwierała nowe rynki.

        Dyrektor zapewnił ponadto, że ceny biletów będą konkurencyjne (zaprzeczając jednocześnie, by LOT zamierzał powrócić do eksperymentów z wydzielaniem z siebie niskokosztowej linii). Powiedział też, że konkurencja ze strony Air Canada Rouge, mimo że stanowi współzawodnictwo na poziomie „taktycznym”, to jednak strategicznie pomaga, ponieważ prowadzi do zwiększenia zainteresowania rynkiem środkowoeuropejskim w Kanadzie.

        Przewozy cały czas rosną, a biorąc pod uwagę wspomnianą niską częstość latania Polaków, potencjał, by unieść ich w niebo, wciąż jest olbrzymi. Jego wykorzystania tak dyrektorowi Milczarskiemu, całemu LOT-owi, jak i sobie szczerze życzymy.

Andrzej Kumor

        Wiele lat temu przygotowywałem w Living Arts Centre koncert The Polish Tenors, z Bogusławem Kaczyńskim i znakomitymi śpiewakami. Idea tak się spodobała, że zagraliśmy dwa razy, aby później przenieść imprezę na Broadway. Takie koncerty, jak Canadian Tenors, Irish Tenors czy Italian Tenors, są dosyć popularne, postanowiłem więc wrócić do tego pomysłu. Mamy teraz w Polsce naprawdę dobre głosy, wybrałem najlepszych z młodych, współczesnych tenorów.

        Wystąpi Tadeusz Szlenkier, nazywany polskim Pavarottim, którego odkrył i bardzo mocno promował Bogusław Kaczyński. I tu jest ciekawa historia – Pan Bogusław zawsze twierdził, że dobry tenor powinien być synem piekarza. Pavarotti, Caruso, Kiepura, a także Szlenkier, oczywiście obok szeregu innych warunków, ten jeden specyficzny spełniają. Tadeusz jest absolwentem filozofii na Uniwersytecie Warszawskim i po studiach wokalnych, kształcił się także na Yale University w Connecticut. Jest on na pełnym etacie w Opera Nova w Bydgoszczy, występuje z Warszawską Operą Narodową w Teatrze Wielkim w Warszawie. Drugi tenor to pochodzący z Wrocławia Tomasz Jańczak, był pierwszym solistą Teatru Muzycznego w Lublinie, obecnie jest dyrektorem i nowym szefem artystycznym Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze. Jest artystą z pogranicza musicalu i operetki, bardzo wszechstronny, zaśpiewa wszystko, i to jak. Trzeci z solistów to poznaniak, strasznie przystojny, jak twierdzą panie, Wojciech Sokolnicki, bardzo utalentowany tenor dramatyczny. W 2010 zadebiutował w Teatrze Wielkim w Poznaniu tytułową rolą w operze Candide Bernsteina. Śpiewa we Włoszech w Teatro del Giglio (Lucca), w Ravennie, Livorno w Teatro Verdi (Piza) i w Teatro Garibaldi w Palermo.  W czerwcu 2015 roku został zwycięzcą prestiżowego XV Wielkiego Turnieju Tenorów w Szczecinie, rekomendowany przez prof. Ryszarda Karczykowskiego, jako najwybitniejszy polski tenor młodej generacji.

        Park Prowincyjny Algonquin, wizytówka ontaryjskiej przyrody ściągająca co roku tysiące turystów z całego świata, w całym swym pięknie kryje też miejsca ponad tę algonkińską piękność wyrastające, wyjątkowe, niezwykłe, perły w koronie. Taką perłą jest Barron Canyon we wschodniej części parku.

        Stumetrowej głębokości kanion, przez który przepływa Barron River, długo był niedostępny dla turystów. Dopiero w 1963 roku można było dotrzeć tu drogą, przedtem trzeba było canoe załadować do pociągu i wyładować je na stacji w Achray, która teraz jest zbiorowym małym kempingiem z 45 miejscami. Parkowa ulotka wspomina jak o prehistorii o tym, że tory Canadian National Railway łączące wschodnie i zachodnie wybrzeże Kanady, Pacyfik i Atlantyk, przecinały Algonquin do 1995 roku. Tu ze smutkiem trzeba przyznać, że ta prehistoria to nasza młodość, że pamiętamy czasy, kiedy przez park jeździły pociągi, a jednocześnie był on tak dziki, że nie trzeba było robić żadnych rezerwacji. Teraz znaleźć miejsce w Algonquin, odległym od dwumilionowej metropolii Toronto o 250 km, to zmora. Wszystkie na zbiorowych kempingach i blisko wejścia do interioru zajęte pół roku wcześniej, o wyjeździe na długi weekend w lecie z dnia na dzień można tylko pomarzyć i liczyć, że w ostatniej chwili ktoś zrezygnuje. Taka chwila nam się trafiła w październikowe Święto Dziękczynienia w zeszłym roku, nagle zapowiedziano minus dwa stopnie w nocy i deszcz w dzień, ktoś pewnie się takiej pogody wystraszył i zrezygnował, i w dodatku było to miejsce w tej części, gdzie wolno zabierać zwierzęta. Spanie w interiorze było wykluczone ze względu na nasze stare dwa kociska, które choć są doświadczonymi podróżnikami, ze względu na wiek potrzebują coraz więcej komfortu.

        Jednym z popularniejszych programów imigracyjnych jest program łączenia rodzin. Wielu współmałżonków lub konkubentów chce zamieszkać i żyć razem w Kanadzie, ale zanim takie plany można spełnić, kanadyjski obywatel lub rezydent musi zasponsorować żonę/męża/konkubinę lub konkubenta, co w świetle prawa jest dość złożoną procedurą prawną.

        Pisałam ostatnio o wymaganych niekiedy urzędowych rozmowach kwalifikacyjnych, i zwłaszcza w przypadku podań sponsorskich, jednak chciałabym przypomnieć także samą procedurę ubiegania się o pobyt stały.

        Procedury imigracyjne nieustannie się zmieniają, choć w przypadku sponsorowania małżonków/konkubentów wygląda to dość stabilnie. Możemy jednak zauważyć, że urząd opracowuje i publikuje nowe, obowiązujące nas  formularze w krótkim odstępie czasu. Osoby ubiegające się o pobyt mają obowiązek wysłać najnowsze formularze, by nie zwalniać procedury imigracyjnej. Urząd ma także prawo odesłać podanie bez aktualnych form i dokumentów.

        Ważne jest także, by odpowiednio przygotować podanie imigracyjne. Należy bowiem pamiętać, że urzędnik imigracyjny nie widzi wnioskodawców, widzi jedynie dokumentację, jaką otrzyma od sponsora i osoby sponsorowanej. Po wielu latach praktyki wiem, że osoby ubiegające się o pobyt stały nie rozumieją za bardzo prawnych reguł gry i przede wszystkim zasady, że sprawę należy udowodnić tak, by przekonać urzędnika imigracyjnego o tym, że małżeństwo jest zawarte po to, by zaistniała jednostka rodzinna, która chce wspólnie żyć w Kanadzie. Klienci czasem mówią mi, że posiadają legalny ślub, dlaczego muszą coś dokumentować, przedstawiać dowody swojego związku? Każdy ślub jest legalny i akt ślubu pary prawdziwej i fikcyjnej nie różni się niczym.

        Fakt zawarcia związku małżeńskiego lub zadeklarowania konkubinatu nie są wystarczające. Jeśli urzędnik nie będzie przekonany o prawdziwości rodziny i intencjach sponsora oraz sponsorowanej osoby, może w łatwy sposób wydać decyzję negatywną. Wtedy zaczynają się długie  i kosztowne procesy odwoławcze, jakich warto uniknąć. Staranne i odpowiednie przygotowanie swojego podania imigracyjnego oraz dokumentacji zazwyczaj przynosi odpowiedni efekt, a zatem pozytywną decyzję, i często może odbyć się to bez stresującej rozmowy kwalifikacyjnej. Na osobie ubiegającej się spoczywa prawny obowiązek przekonania urzędnika o prawdziwości swojej relacji, a nie odwrotnie. Urzędnik nic nie musi udowadniać.

        Radzę także, by sprawdzić przed wysłaniem dokumentacji, czy sponsor spełnia wymogi prawne. Nie każdy obywatel czy rezydent może sponsorować członka rodziny na pobyt stały. Nie każda także osoba może być zasponsorowana. Warto zapoznać się z obowiązującymi kryteriami prawnymi. Osoby w związku konkubinatu mogą skorzystać z możliwości sponsorskiej dopiero po 12 miesiącach wspólnego pożycia, małżeństwo może wysłać podanie sponsorskie praktycznie zaraz po ślubie i nie musi dokumentować rocznej relacji małżeńskiej.

Izabela Embalo
licencjonowany doradca
OSOBY ZAINTERESOWANE IMIGRACJą DO KANADY PROSIMY O KONTAKT: TEL. 416 5152022, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..">Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
Z dużym sukcesem pomogliśmy setkom polskich imigrantów osiedlić się na stałe w Kanadzie.
www.emigracjakanada.net