Prawo do alimentacji generalnie traktowane jest jako prawo przysługujące dziecku, a nie rodzicowi, z którym dziecko mieszka.  

Wprowadzenie w życie federalnych i ontaryjskich Child Support Guidelines znacznie uprościło większość kwestii związanych z alimentacją dzieci w Kanadzie. Zgodnie z Guidelines, alimenty na dzieci (child support) obliczane są według tabeli, która uwzględnia tylko dwa czynniki: dochód osoby płacącej alimenty i liczbę dzieci. Dochód osoby otrzymującej alimenty, czyli tej, z którą dzieci mieszkają, nie ma znaczenia. Jeżeli osoba, z którą dzieci mieszkają, zarabia milion, a rodzic płacący alimenty zarabia 10 tysięcy, to od 10 tysięcy zobowiązany jest płacić alimenty, chyba że rodzic, z którym dzieci mieszkają, z nich zrezygnuje.

W zdecydowanej większości przypadków alimenty nie są odliczane od dochodu osoby, która je płaci, ani doliczane do dochodu osoby, która je otrzymuje. Jeżeli alimenty płacone są wskutek decyzji sądowej wydanej przed 30 kwietnia 1997 roku lub w oparciu o umowę zawartą przed tą datą, to z reguły, na potrzeby rozliczenia podatkowego, mogą być odliczane od dochodu osoby, która je płaci, i doliczane do dochodu osoby, która je otrzymuje. Jedynie prawnik może udzielić na ten temat wiążącej opinii.

O tym, że rodzice zobowiązani są do alimentowania dzieci, i o tym, że często jedno z byłych małżonków jest zobowiązane do płacenia alimentów drugiemu, pisałam już w poprzednich artykułach. Dzisiaj odpowiem na często zadawane mi pytanie: "Skąd mogę wiedzieć, ile on lub ona ma mi płacić, skoro nie wiem, ile zarabia?".

Prawodawcy ontaryjscy zdają sobie sprawę z tego, że obowiązki alimentacyjne nie są możliwe do wyegzekwowania, jeżeli druga strona nie ma pełnego obrazu sytuacji finansowej byłego małżonka lub partnera. Stąd ustawowy obowiązek pełnego ujawnienia przez obie strony swojej sytuacji finansowej (financial disclosure), bez względu na to, czy strony biorą udział w procesie sądowym, prowadzą negocjacje przez swoich prawników, czy też biorą udział w mediacji. Jeżeli sprawa trafia do sądu, to strona spóźniająca się z przedstawieniem swojej sytuacji finansowej może musieć płacić koszty sądowe drugiej strony. Jeżeli negocjuje się podpisanie umowy separacyjnej (ale także małżeńskiej lub poprzedzającej wspólne zamieszkanie), to umowa taka może być w przyszłości uznana przez sąd za nieważną, jeżeli jedna ze stron, lub obie strony, zataiła ważne informacje finansowe.

"Czy ja naprawdę muszę mieć umowę separacyjną?" – to jedno z najczęściej zadawanych mi pytań, zarówno w sytuacjach służbowych jak i prywatnych. Krótka odpowiedź brzmi: można się rozstać bez spisania umowy, ale dobrze sporządzona umowa separacyjna w znacznej większości przypadków oszczędza nasz czas, pieniądze, redukuje stres związany z późniejszym dochodzeniem swoich praw oraz obniża ryzyko roszczeń ze strony byłego partnera lub małżonka. 

Dlaczego rozstawanie się bez umowy jest ryzykowne? Przede wszystkim zawierając umowę ustną i bez porady prawnej, strony często zgadzają się na warunki rozstania niezgodne z obowiązującym prawem, nawet jeśli starannie przeczytały wszystkie moje artykuły na temat rozwodów i separacji. Bez porady prawnej i formalnie spisanej umowy łatwo jest też stworzyć sytuacje niekorzystne dla stron z podatkowego punktu widzenia.
Jeżeli para ma dzieci, to jedną z pierwszych kwestii, które muszą być rozwiązane przy rozstaniu, jest ich alimentacja. W przypadku istnienia umowy, jej warunki mogą być egzekwowane w przyszłości w sytuacji, niestety bardzo częstej, w której rodzic niemieszkający z dziećmi, nagle odmawia płacenia. Spisana umowa pozwala na egzekwowanie płatności przez Family Responsibility Office (FRO), który dysponuje szeroką gamą środków ułatwiających skłonienie niepłacącego rodzica do uregulowania zaległości. Jednakże FRO może pomóc tylko osobom, które otrzymują alimenty w oparciu o decyzję sądową lub o podpisaną umowę separacyjną.

OPŁATA KONSULARNA ZA POZBYCIE SIĘ OBYWATELSTWA STANÓW ZJEDNOCZNYCH WZROSŁA PONAD PIĘCIOKROTNIE I KONSULAT W TORONTO NIE NADĄŻA Z ROZPATRYWANIEM PODAŃ.

Uzyskanie obywatelstwa Stanów Zjednoczonych było tradycyjnie warte sporego zachodu i wiele osób stawiało sobie uzyskanie go za cel życiowy. Inni, zwłaszcza Kanadyjczycy, wręcz przeciwnie, stali się obywatelami amerykańskimi przez przypadek – poprzez fakt, iż zdarzyło się, że kraj ten był miejscem ich urodzenia. Jedni i drudzy mieszkający obecnie w Kanadzie rezerwują miejsca w kolejce do Konsulatu Stanów Zjednoczonych w Toronto, aby się tego obywatelstwa pozbyć. Skłonni są nie tylko zapłacić sporą opłatę za złożenie podania (obecnie 2350 USD, którą zwiększono we wrześniu tego roku ponad pięciokrotnie z 450 USD), lecz również narazić się na to, że po pozytywnym rozpatrzeniu ich wniosku i uzyskaniu zgody na zrzeczenie się obywatelstwa amerykańskiego, mogą znaleźć się w kategorii osób, którym nie wolno będzie do tego kraju wjechać (tzw. inadmissible) bez uzyskania specjalnego pozwolenia. Dlaczego?
Odpowiedź możemy zacząć od zacytowania znanego powiedzenia – jeżeli nie wiadomo, o co chodzi, chodzi o… pieniądze. W 2010 roku Kongres Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę Foreign Account Tax Compliance Act (FATCA), która weszła w życie 1 czerwca bieżącego roku i ma za cel uzyskanie od nieamerykańskich instytucji finansowych w krajach trzecich na całym świecie informacji na temat kont finansowych osób, które podlegają amerykańskiemu opodatkowaniu, lub firm, instytucji itp., które same podlegają amerykańskiemu opodatkowaniu lub w których osoby podlegające opodatkowaniu mają udziały.