Prawo w Kanadzie
piątek, 28 lipiec 2017 07:58
Rozwody, separacje i co z nich wynika: Family Responsibility Office i praktyczne aspekty alimentacji
Napisane przez Monika Curyk
Alimenty, zarówno na dzieci jak i na małżonka, z reguły płacone są w oparciu o umowę separacyjną (Separation Agreement) lub decyzję sądową (court order). Tak długo, jak rodzic zobowiązany do płacenia wywiązuje się ze swoich zobowiązań, kwestia egzekwowania płatności nie istnieje. Co jednak zrobić, gdy rodzic odmawia płacenia?
Odpowiedź na to pytanie zależy od tego, jaka jest podstawa prawna płacenia alimentów. Jeżeli alimenty płacone są w oparciu o umowę separacyjną, to umowa taka musi być złożona w sądzie (filed with the court) przed podjęciem jakichkolwiek kroków zmierzających do egzekwowania płatności. Umowa złożona w sądzie nabiera cech decyzji sądowej i płatności mogą być egzekwowane w taki sam sposób, jak alimenty płacone w oparciu o decyzję sądową.
Warto w tym momencie wspomnieć, że z oczywistych powodów, umowa zawarta ustnie nie może być złożona w sądzie. W praktyce oznacza to, że egzekwowanie płatności opartych na umowie ustnej nie jest możliwe, nawet jeżeli rodzic lub współmałżonek przez jakiś czas wywiązywali się z płatności zgodnie z warunkami ustnej umowy. Jedyną możliwością wyegzekwowania alimentacji przy braku spisanej umowy, jest złożenie w sądzie aplikacji o alimentację i uzyskanie decyzji sądowej.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
piątek, 16 czerwiec 2017 14:20
Jak obliczyć wysokość dochodu jako podstawy do ustalania wysokości zobowiązań alimentacyjnych, czyli imputed income i inne komplikacje?
Napisane przez Monika Curyk W poprzednich artykułach pisałam obszerniej o kwestii alimentacji dzieci i współmałżonka. Mimo że sposoby ustalania wysokości zobowiązań alimentacyjnych różnią się znacznie od siebie w zależności od tego czy alimentacja dotyczy dzieci czy też współmałżonka, w obydwu przypadkach wysokość zobowiązań naliczana jest w oparciu o dochód osoby płacącej. Dlatego niezwykle ważna staje się kwestia tego, jak ustala się dochód stanowiący podstawę naliczania alimentów.
Kwestia ta często staje się przedmiotem sporów pomiędzy stronami i dlatego wymaga w miarę szczegółowych wyjaśnień.
Przede wszystkim należy pamiętać, że dochód zgłoszony do urzędu podatkowego i stanowiący podstawę do naliczania podatków staje się automatycznie podstawą do naliczania wysokości zobowiązań alimentacyjnych tylko wtedy, gdy osoba płacąca alimenty jest zatrudniona na etacie, a więc nie ma wydatków, które odpisuje od dochodu i nie zachodzą żadne podejrzenia, że ma dochód, którego nie zgłasza do urzędu podatkowego. W pozostałych przypadkach, a jest ich sporo, dochód stanowiący podstawę naliczania podatku i dochód stanowiący podstawę ustalenia zobowiązań rodzinnych, to dwie różne, nieraz bardzo różne, kwoty. Dzieje się tak dlatego, że spora ilość wydatków legalnie odpisywanych od podatku, a więc zmniejszających dochód podlegający opodatkowaniu, nie jest odpisywana od dochodu, od którego nalicza się wysokość alimentów.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
piątek, 26 październik 2018 15:00
Rozwody, separacje i co z nich wynika: ALIMENTACJA DZIECI - TAJEMNICZE „SPECJALNE WYDATKI”
Napisane przez Monika Curyk Wprowadzenie w życie federalnych i ontaryjskich Child Support Guidelines znacznie uprościło większość kwestii związanych z alimentacją dzieci w Kanadzie. Zgodnie z Guidelines alimenty na dzieci (child support) obliczane są według tabeli, która uwzględnia tylko dwa czynniki: dochód osoby płacącej alimenty i ilość dzieci. Dochód osoby otrzymującej alimenty, czyli tej z którą dzieci mieszkają, nie ma znaczenia. Jeżeli osoba, z którą dzieci mieszkają zarabia milion dolarów rocznie, a rodzic płacący alimenty zarabia 12 tysięcy, to od 10 tysięcy zobowiązany jest płacić alimenty, chyba, że rodzic, z którym dzieci mieszkają, zrezygnuje z roszczeń.
Dla przykładu, w Ontario osoba zarabiająca:
-14 tysięcy rocznie - płaci miesięcznie 104 dolary na jedno dziecko lub 220 dolarów na
dwoje dzieci,
- 35 tysięcy rocznie - płaci 325 dolarów na jedno dziecko lub 521 dolarów na dwoje dzieci,
- 88 tysięcy rocznie - płaci 1,158 dolarów na jedno dziecko lub 1,841 dolarów na dwoje dzieci.
Osoba zarabiająca mniej niż 11,000 tysięcy rocznie nie jest zobowiązana do płacenia alimentów.
Oprócz kwoty wynikającej z tabeli, rodzic z którym dzieci nie mieszkają, zobowiązany jest także do dokładania się do tak zwanych „wydatków specjalnych” (special and extraordinary expenses) proporcjonalnie do wysokości swoich dochodów i dochodów rodzica, z którym dzieci mieszkają. Znaczy to, że jeżeli tato zarabia 60 tysięcy rocznie a mama 40 tysięcy, to tato płaci 60% wydatków specjalnych, a mama 40%.
Co podlega pod definicję wydatków specjalnych?
Praktycznie bez dyskusji za wydatki specjalne uważane są koszty:
1. opieki nad dziećmi (baby sitting, day care, summer camps itd.).
2. ubezpieczenia medycznego i dentystycznego dzieci.
3. leczenia i opieki medycznej, jak na przykład: leczenia ortodontycznego, psychoterapii, fizykoterapii, logopedy, lekarstw, okularów, aparatów słuchowych itp.
4. wydatki na studia.
Kiedy wydatki są „specjalne”?
Co w kwestii innych wydatków, jak np. opłat za prywatne szkoły podstawowe lub średnie, programy edukacyjne zgodne z potrzebami dziecka i zajęcia pozalekcyjne? Czy sąd uznaje je za „specjalne”? Zależy to od paru czynników. Pierwszym z nich jest dochód rodzica, z którym dzieci mieszkają i wysokość alimentów płaconych co miesiąc przez drugiego rodzica. Jeżeli rodzic, z którym dziecko mieszka, ma spory dochód i dostaje wysokie „alimenty z rozdzielnika”, to niedrogie zajęcia pozalekcyjne i programy edukacyjne nie są traktowane jako wydatki specjalne. Na przykład sąd uznał, że koszty lekcji jogi dla dzieci nie są „specjalne”, gdy połączony dochód żyjących w separacji rodziców wyniósł 235 tysięcy dolarów. Jednak te same lekcje jogi mogłyby zostać uznane za specjalne, gdyby dochód rodziców wynosił 23 tysiące dolarów.
Konieczne i rozsądne.
Rodzic, z którym dzieci mieszkają, nie może zapisywać dzieci na każdy program, jaki mu, a częściej jej, przyjdzie do głowy, a potem domagać się od drugiego rodzica, aby pokrywał proporcjonalną część kosztów. Specjalne wydatki muszą być „konieczne i rozsądne” (necessary and reasonable). Ponieważ konieczność i rozsądek to terminy względne i w znacznym stopniu zależne od indywidualnej interpretacji i percepcji, ustawodawcy wymienili kilka czynników, które sądy biorą pod uwagę, gdy decydują o tym, co jest konieczne i rozsądne:
1. rodzaj i ilość specjalnych wydatków,
2. specjalne potrzeby i talenty dziecka,
3. wysokość sumy wydawana na wszystkie programy i zajęcia pozalekcyjne,
4. zajęcia i programy, w których dziecko brało udział przed rozstaniem rodziców.
I tak na przykład, gdy łączny dochód rodziców wynosił około 190 tysięcy dolarów rocznie, sąd zdecydował, że wydatki na szkołę prywatną, obóz letni, sporty, lekcje tańca i opiekunkę dla dziecka w wysokości trzech tysięcy trzystu dolarów miesięcznie, są za wysokie, a tym samym nie są rozsądne.
W innym przypadku sąd uznał, że wydatki na opiekę nad dziećmi przed i po szkole, program Kumon, obóz letni i zajęcia sportowe, które w sumie kosztowały 10 tysięcy dolarów rocznie dla dwójki dzieci ze specjalnymi potrzebami, przy rocznym dochodzie obydwojga rodziców wynoszącym 100 tysięcy dolarów, są jak najbardziej konieczne i rozsądne. Podobnie lekcje tańca i hokeja dla trójki dzieci, kosztujące 12 tysięcy rocznie, zostały uznane za konieczne i rozsądne przy rocznym dochodzie rodziców wynoszącym ponad 220 tysięcy dolarów.
Za wydatki, które nie są „wystarczająco specjalne” uważa się koszty, które wszyscy rodzice ponoszą w związku z tym, że dzieci uczęszczają do szkoły (dojazdy, mundurki, przybory szkolne, wymagane opłaty za rejestrację w szkole, książki itp.). Również koszty wakacji i podróży nie kwalifikują się jako wydatki specjalne.
Koszty zajęć pozalekcyjnych kwalifikują się jako specjalne w zależności od dochodu rodziców. Dla bogatych rodziców wydatek rzędu 100 dolarów miesięcznie na zajęcia pozalekcyjne nie jest specjalny, dla biednych – może być.
Podobnie dla rodziny z niskim dochodem ekstrawaganckie wydatki na zajęcia pozalekcyjne lub sporty, mogą nie zostać uznane za konieczne i rozsądne. Jeżeli jedno z rodziców chce za nie płacić, to nie może wymagać, aby drugi rodzic się dokładał. Te same wydatki mogą jednak zostać uznane za konieczne i rozsądne dla rodziny o wysokim dochodzie.
Niektóre kategorie wydatków prawie zawsze uważane są za niezbędne i rozsądne. Należą do nich: koszty leczenia, opieki zdrowotnej, dentysty, aparatów ortodontycznych, okularów, aparatów słuchowych, leków, wszelkiego rodzaju terapii itd. Ponadto koszty edukacji, zwłaszcza wyższej, rzadko podlegają dyskusji. Dotyczy to również kosztów utrzymania dzieci w czasie studiów. W przypadku dzieci mających potrzeby specjalne, dodatkowe koszty szkoły podstawowej i średniej, jak np. opłaty za szkoły prywatne, korepetycje i programy zaspokajające indywidualne potrzeby dziecka, np. nadpobudliwość, trudności w koncentracji uwagi itp., również mają duże szanse być uznane za specjalne.
Kwestia, jak długo rodzice zobowiązani są do płacenia za edukację po skończeniu przez dzieci szkoły średniej, jest skomplikowana i nie do końca jasna. Rodzice, którzy nie są rozwiedzeni ani nie pozostają w separacji, w zasadzie nie mają obowiązku dokładać się do czesnego i kosztów utrzymania dorosłych, uczących się dzieci. W przypadku rodziców nie żyjących razem, z reguły zakłada się, że mają obowiązek płacenia przynajmniej do 23 lub 24 roku życia dziecka albo do ukończenia przez dziecko pierwszych studiów. Sądy wiele razy stwierdzały, że możliwość wymagania od rodziców, aby płacili za drugie, a nawet trzecie studia dzieci, nie jest wykluczona, ale na razie nie ma decyzji sądowej, wymagającej płacenia alimentów na studiujących trzydziestolatków ani nawet dwudziestosiedmiolatków.
Od czego może zależeć fakt, że sąd narzuci na rodziców obowiązek płacenia za kolejne studia? Od oczekiwań i standardów w danej rodzinie. Innymi słowy, rodzice lekarze mają większe szanse, aby wymagano od nich dokładania się do czesnego na drugie studia, niż rodzice, którzy ukończyli tylko szkołę średnią.
Kwestia wydatków specjalnych nie jest prosta. Rodzice, którzy mają powody, by przypuszczać, że ich byli partnerzy powinni dokładać się do wydatków specjalnych, powinni skonsultować się w tej kwestii z prawnikiem.
Monika J. Curyk
Barrister & Solicitor, Notary Public
289.232.6166
Mississauga, Ontario, Kanada
Treść niniejszego artykułu w żadnym wypadku nie powinna być traktowane jako porada prawna. Celem artykułu jest wyłącznie udzielenie ogólnych informacji.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
Dziękuję Czytelnikom za zainteresowanie i nadesłane pytania, które Państwa nurtują.
Są to przede wszystkim kwestie związane z federalnymi i prowincyjnymi pensjami emerytalnymi oraz istniejącymi zapomogami.
Zacznijmy od Old Age Security Pension (OAS), która w wolnym tłumaczeniu na język polski oznacza pensję emerytalną dla seniorów.
Jest to największy program emerytalny oferowany przez rząd Kanady. Jest on opłacany z dochodów rządu Kanady, co oznacza, że podatnik nie wpłaca pieniędzy bezpośrednio na OAS.
Ta pensja emerytalna należy się seniorom, którzy mają uregulowany status w Kanadzie i spełniają wymogi rezydencji, czyli mają przynajmniej 10 lat pobytu w Kanadzie od momentu ukończenia 18 lat.
Historia zatrudnienia nie gra roli – można nie mieć za sobą żadnych przepracowanych lat, lub też można być zatrudnionym w chwili obecnej, żeby się na OAS kwalifikować.
Jeżeli ktoś mieszka poza Kanadą, musi mieć ukończone 65 lat, być rezydentem lub obywatelem w dniu opuszczenia Kanady i mieć okres rezydencji przynajmniej 20 lat od momentu ukończenia 18 lat.
W związku z tym, że Polska i Kanada mają podpisaną umowę o tzw. łączeniu emerytur, nawet jeżeli powyższe scenariusze się nie odnoszą do sytuacji danej osoby, to tak czy inaczej ta osoba może się kwalifikować na pensję OAS, pensję z kraju pochodzenia lub pensje z obu krajów.
Pensja emerytalna OAS podlega podatkom zarówno federalnym, jak i też prowincyjnym.
Osoby, które mają wysokie dochody emerytalne, powinny zwrócić uwagę na kruczek o nazwie „clawback”, czyli odzyskanie kwot wypłaconych przez rząd, a to w przypadku kiedy nasz dochód przekroczy maksimum wyznaczone przez rząd.
Pensja OAS jest poddawana rewizji kwartalnie: w styczniu, kwietniu, lipcu i październiku każdego roku z tytułu rosnących kosztów życia. Teoretycznie jeżeli koszty życia spadną, pensja OAS nie zmaleje!
Kanadyjczycy, którzy pracują poza Kanadą dla kanadyjskich pracodawców, takich jako wojsko czy banki, też kwalifikują się na pensję OAS.
Dodatkowo oprócz pensji OAS istnieją 3 zasiłki:
1. Guaranteed Income Supplement (GIS), czyli gwarantowany suplement do dochodów – jest to miesięczny nieopodatkowany suplement dla osób, które otrzymują pensję OAS, mają niskie dochody i mieszkają w Kanadzie.
2. Allowance (zapomoga) – dla osób w wieku 60-64 lat, gdzie małżonek/-ka, partner otrzymuje pensję OAS i kwalifikuje się na GIS, czyli gwarantowany suplement do dochodów.
3. Allowance for the Survivor (zapomoga dla osoby pozostałej przy życiu) – dla wdów lub wdowców w wieku 60-64 lat.
Odraczanie pensji OAS.
Od lipca 2013 istnieje możliwość odroczenia pensji OAS nawet do 5 lat od daty zakwalifikowania się w zamian za wyższą sumę w przyszłości – każdy miesiąc odraczania dodaje nam 0,6%, maksymalnie do 36% w wieku 70 lat.
Wybierając tę opcję, nie będziemy kwalifikować się na suplement GIS, a nasz małżonek/-ka, czy też partner nie będzie się kwalifikował na Allowance (zapomogę) na ten okres, na który odraczamy pensję OAS.
Kto może skorzystać z odroczenia pensji OAS?
Osoby, które są zdolne do kontynuowania pracy, oraz te osoby, które stać na odroczenie.
Osoby, które zarabiają więcej niż dozwolony maksymalny dochód roczny, będą musiały zwrócić część lub całość pensji OAS.
Przykład: Michał skończył 65 lat w lipcu 2013 roku. Gdyby zdecydował się opóźnić swoją pensję OAS o 1 rok, jego miesięczna wypłata wzrosłaby o 7,2% (0,6% x 12). Jeżeli Michałowi przysługiwało $549,89 w 2013 roku, to jego stawka wzrosłaby do $589,48 na miesiąc.
Przykład: Irena skończyła 65 lat w grudniu 2013 roku. Gdyby zdecydowała się opóźnić swoją pensję OAS o maksymalny dozwolony czas 5 lat, to jej miesięczna wypłata wzrosłaby o 36% (0,6% x 60) w wieku 70 lat. Jeżeli Irenie przysługiwało $549,89 w 2013 roku, to jej stawka wzrosłaby do $747,85 na miesiąc.
W jaki sposób pensja OAS jest kalkulowana?
Osoby, które są rezydentami Kanady przez przynajmniej 40 lat od ukończenia 18 lat, kwalifikują się na pełną pensję OAS.
Osoby, które nie kwalifikują się na pełną pensję OAS, mogą otrzymywać częściową wypłatę opartą na latach rezydencji.
Aplikowanie.
Od 2013 roku organ rządowy Service Canada wprowadził proces automatycznego rejestrowania seniorów, którzy kwalifikują się na pensję OAS. Informacja jest wysyłana listownie do osób, które się kwalifikują, w miesiąc po ukończeniu 64 lat.
Osoby, które nie zostały zarejestrowane automatycznie, muszą wypełnić formularz załączony w liście.
Jeżeli osoba zainteresowana nie otrzymała listu od Service Canada, a ukończyła 65 lat, powinna aplikować jak najszybciej, aby nie stracić należnych wypłat. Service Canada może dokonać wypłat wstecz maksymalnie do 11 miesięcy.
Service Canada poinformuje listownie, czy Państwa aplikacja została zaaprobowana.
Jeżeli nie zgadzamy się z decyzją dotyczącą pensji OAS, mamy 90 dni na listowną prośbę o rozpatrzenie aplikacji na nowo.
Pensja OAS może być deponowana automatycznie do banków w Kanadzie i USA.
Osoby zainteresowane sprawdzeniem swojej pensji OAS zachęcam do założenia konta na stronie internetowej www.canada.ca – My Service Canada Account, gdzie między innymi można uzyskać dostęp do informacji dotyczących Employment Insurance (EI), Canada Pension Plan (CPP) oraz Old Age Security (OAS).
Zapraszam do lektury następnego artykułu, który będzie traktował o Canada Pension Plan (CPP) i Quebec Pension Plan (QPP).
Maciej Masłowski, MBA
Personalny Doradca Finansowy
416-802-5187
Maciej Masłowski, MBA jest doradcą finansowym w firmie Freedom 55 Financial i specjalizuje się w zakresie profesjonalnego doradztwa finansowego, planowania emerytalnego i majątkowego. Wstępna konsultacja kosztuje 50 dol.
Treść powyższego artykułu nie powinna być traktowana jako porada finansowa, prawna czy podatkowa. Niniejsza publikacja ma na celu tylko i wyłącznie udzielenie ogólnych informacji.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
piątek, 25 listopad 2016 15:07
Biznes rodzinny – Planowanie sukcesji
Napisane przez Maciej Maslowski Umowa Pomiędzy Akcjonariuszami (Shareholders’ Agreement) – jak uniknąć potencjalnych konfliktów, kiedy jest więcej niż jeden akcjonariusz.
Wiele biznesów rodzinnych ma kilku akcjonariuszy. Niektóre biznesy to spółki partnerskie, gdzie współwłaścicielami są osoby niespokrewnione ze sobą.
Biznesy rodzinne w drugim i trzecim pokoleniu mogą być własnością braci, sióstr, czy też nawet kuzynów.
Czasami te osoby są właścicielami biznesu, pomimo że tak naprawdę tylko jedna z nich jest aktywnie włączona w prowadzenie firmy. To z kolei często prowadzi do poważnych konfliktów: na przykład osoby, które nie są aktywnie zaangażowane w prowadzenie biznesu, mogą chcieć, żeby firma wypłacała wszystkie profity w formie dywidend każdego roku. Z kolei członek rodziny, który faktycznie prowadzi firmę, może preferować, żeby zyski pozostały wewnątrz korporacji, ponieważ tam będą lepiej wykorzystane, np. do redukcji pożyczki czy do zakupu sprzętu.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
„Czy ja naprawdę muszę mieć umowę separacyjną?” – to jedno z najczęściej zadawanych mi pytań, zarówno w sytuacjach służbowych, jak i prywatnych. Krótka odpowiedź brzmi: można się rozstać bez spisania umowy, ale dobrze sporządzona umowa separacyjna w znacznej większości przypadków oszczędza nasz czas, pieniądze, redukuje stres związany z późniejszym dochodzeniem swoich praw oraz obniża ryzyko roszczeń ze strony byłego partnera lub małżonka.
Dlaczego rozstawanie się bez umowy jest ryzykowne? Przede wszystkim zawierając umowę ustną i bez porady prawnej, strony często zgadzają się na warunki rozstania niezgodne z obowiązującym prawem, nawet jeśli starannie przeczytały wszystkie moje artykuły na temat rozwodów i separacji. Bez porady prawnej i formalnie spisanej umowy łatwo jest też stworzyć sytuacje niekorzystne dla stron z podatkowego punktu widzenia.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
W Kanadzie jedyną uznaną przez prawo podstawą do rozwodu jest trwały rozpad małżeństwa. Prawodawcy ustanowili, że trwały rozpad małżeństwa nastąpił, jeżeli:
1) Małżonkowie są w separacji przez rok lub dłużej.
2) Jedno z małżonków dopuściło się zdrady małżeńskiej.
3) Jedno z małżonków zachowuje się okrutnie w stosunku do drugiego (w stopniu, który uniemożliwia wspólne zamieszkanie).
Należy pamiętać, że jedynie osobne zamieszkanie daje obydwojgu małżonkom powód do wystąpienia o rozwód. W przypadku zdrady, jedynie zdradzony małżonek może starać się o rozwód. W przypadku okrucieństwa, jedynie małżonek będący jego ofiarą, może starać się o rozwód. Warto wiedzieć, że w Kanadzie obowiązuje rozwód bez orzekania winy (no fault divorce). Skoro nie ustala się, z czyjej winy związek się rozpadł, postępowanie małżonków przed rozwodem, oprócz nielicznych ekstremalnych sytuacji, nie ma wpływu na kwestie finansowe ani na podział majątku.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
Większość ludzi w sposób intuicyjny rozumie, jakie znaczenie ma słowo „własność”. Każdy wie, co do niego należy, a czego nie ma. W równie intuicyjny sposób ludzie z reguły rozumieją pojęcie współwłasności, która z definicji zakłada, że dane dobra materialne albo dobytek można posiadać na spółkę z inną osobą (osobami).
Często zdarza się, że para małżeńska lub niemałżeńska wspólnie posiada np. dom. Można też posiadać wspólne konto bankowe albo samochód. Większości ludzi wydaje się, że bycie współwłaścicielem jest prostym, pozbawionym komplikacji pomysłem, częściowo dlatego, że w Polsce, jak i w większości Europy można być współwłaścicielem czegoś tylko w jeden sposób.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
piątek, 25 maj 2018 08:01
Zobowiązania dzieci w stosunku do rodziców (22/2016)
Napisane przez Monika CurykJaka jest praktyka sądów kanadyjskich, gdy rodzice chcą wyegzekwować od dzieci pomoc finansową?
Zarówno prawodawcy, jak i media w Kanadzie dużo uwagi poświęcają zobowiązaniom rodziców w stosunku do swoich dzieci. Prawo dyktuje, że rodzice są zobowiązani do utrzymywania dzieci zgodnie ze swoim poziomem dochodów. Jeżeli rodzice nie mieszkają razem, to rodzic niemieszkający z dziećmi, musi na nie łożyć proporcjonalnie do swoich zarobków. Wysokość płatności wyznaczają, z dużą dokładnością, odpowiednie tabele. Ponadto od rodziców oczekuje się, że finansować będą koszty edukacji dzieci, ich leczenia, o ile zajdzie taka potrzeba, i opieki nad nimi tak długo, jak jej potrzebują.
Równie wiele uwagi poświęca się kwestii alimentacji byłych partnerów i współmałżonków. Mimo że kwestie prawne związane z alimentacją współmałżonków są nieco bardziej zagmatwane, ilość uwagi poświęcana temu zagadnieniu oraz istniejących decyzji sądowych na ten temat jest olbrzymia.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
czwartek, 21 kwiecień 2016 23:04
Sam fakt, że współmałżonek Cię zdradził, nie zmienia zasad podziału majątku czy alimentacji… Czego możesz się spodziewać, gdy Twoja sprawa rodzinna trafi do sądu?
Napisane przez Monika Curyk Jestem wielkim zwolennikiem porozumień wynegocjowanych przez rozstające się pary, bez uciekania się do drogi sądowej. Rozwiązują one wszystkie kwestie sporne, związane z separacją bądź rozwodem. Są nie tylko mniej stresujące dla stron i dzieci, ale nie zaostrzają konfliktu, są lepiej dostosowane do potrzeb stron, są poufne, mogą być zakończone dużo szybciej niż uzyskanie orzeczenia sądowego i bez wątpienia są dużo tańsze. Niestety, nie zawsze są one możliwe.
Gdy jedna ze stron nie negocjuje w dobrej wierze, nie ujawnia swojej sytuacji finansowej, próbuje zataić dochód, roztrwonić majątek lub po prostu nie przyjmuje do wiadomości istniejącego stanu prawnego, postępowanie sądowe, choć nie jest mile widziane, może być jedynym rozwiązaniem.
Opublikowano w
Prawo w Kanadzie
Z etykietą
