Kochany czytelniku! Znów złe wieści ze Lwowa. Czemu zaczynam od złych? Bo dobrych brakuje. Powiem Ci, że same cuda się w tym Lwowie dzieją. Pośrodku drogi wyrastają pomniki kolaborantów typu Szeptyckiego, kościoły zamieniają się na sale organowe, a domy parafialne na państwowe szkoły muzyczne. I jeszcze mówią, że Ukraina dąży do Europy. A restytucja? Jak ma się zwrot zagrabionego mienia w wolno drepczącym ku Europie państwie?

    A nijak! Od lat parafia św. Antoniego przy ul. Łyczakowskiej stara się o zwrot swego mienia. Bezskutecznie. W tym państwie chyba wszystko jest bezskuteczne. Ludzie piszą apele, toczą się sprawy sądowe, ale wszyscy udają, że tak ma być. Władza państwowa, a osobliwie miejscowa nic sobie nie robi z tego, że korzysta z cudzego mienia. Powstają filmy z prośbami o zwrot tego, co nieprawnie zabrali, płyną prośby od parafian, od dzieci, są zbierane podpisy w tej sprawie. Ba! Istnieje cały ruch oddolny pod nazwą Usłyszcie Nas! I nic! Zero tolerancji, kupa ignorancji!

    Ostatni apel w tej sprawie przewinął się przez Internet na początku tego tygodnia. Nawet ks. Isakowicz-Zaleski opisał go tak w swoim felietonie: "Katolicy ze Lwowa wciąż upominają się o swoje prawa. Warto zwrócić uwagę, że w Polsce obrządek greckokatolicki cieszy się pełną wolnością. Posiada dwa biskupstwa i liczne parafia, które działają bez żadnych utrudnień. Podobnie jest ze Związkiem Ukraińców w Polsce, który wspierany jest przez rząd polski obfitymi dotacjami, pochodzącymi z kieszeni podatników. Szkoda więc, że na zasadzie symetrii władze ukraińskie nie czynią tego samego w stosunku do Polaków i wiernych obrządku rzymskokatolickiego nad Dniestrem i Dnieprem. Tym bardziej że w ostatnim czasie stojąca na progu bankructwa Ukraina otrzymała od Polski ogromną pożyczkę (czytaj: darowiznę)".

    Oprócz tego apel przewinął się przez wiele stron polonijnych i sieci społeczne. I jak zawsze w odpowiedzi nic. Cisza! Bo tak ma być, a przypomnienie czegokolwiek Ukrainie graniczy z grzechem śmiertelnym. Upomnienie się o swoje prawa to nic innego jak agenturalność i uległość wobec antyukraińskiej propagandy. Wobec tego publikujemy napisany apel w całości:

    Apel do władz Ukrainy!

    Zwracamy się do Was, usłyszcie nas! Pozwólcie na rozwój i dalszą działalność! Umożliwcie realizację planów swoich obywateli! Parafianie św. Antoniego i wszyscy, którzy przychodzą do Sanktuarium, proszą o oddanie Domu Parafialnego. Nie zabierajcie nam możliwości organizacji spotkań dzieci i młodzieży.

    W filmiku (https://www.youtube.com/watch?v=KZM_TBkpzVg&;feature=youtu.be) ludzie proszą, dzieci proszą i pokładają nadzieję oraz swoją dziecięcą wiarę, że możliwe staną się spotkania w ich grupach w Domu Parafialnym przy Sanktuarium św. Antoniego. Dążymy do organizacji odpowiedniej przystani dla wszystkich. Urządzenia miejsca miłego i upragnionego dla wszystkich wspólnot parafialnych oraz każdej osoby, która tego potrzebuje.

    Zwracamy się do Was! Do burmistrza miasta, do rady miejskiej Lwowa, do najwyższych władz Ukrainy. Nie odbierajcie nam zasobów koniecznych do istnienia. Miejcie racjonalne podejście do tego, czym bogate jest nasze miasto. Reprezentujcie interes każdego obywatela, który Was wybierał, a i pokażcie tym, co na Was nie głosowali, że wasze działania są skierowane ku dobru wszystkich. Został zorganizowany ruch oddolny pod nazwą Usłyszcie Nas! (http://sanktuarium-antoni.lviv.ua/usyayszcie-nas).

    Potrzebujemy miejsca spotkań jak powietrza,  bo każdy chce tu przyjść, a o Sanktuarium św. Antoniego przy ul. Łyczakowskiej wie każdy lwowianin. I nie tylko. Ludzie przyjeżdżają z zagranicy, aby tu się pomodlić i wypraszać cuda.  To czy z łaski miejscowej władzy nie może stać się jeden jedyny cud dla mieszkańców Lwowa?

    Nie pozostańcie ambiwalentni w stosunku do potrzeb własnych obywateli! Przede wszystkim dzieci i młodzieży, która potrzebuje szansy na lepsze jutro i ma swoje aspiracje oraz postulaty życiowe.

    Nie znamy innej drogi niż szukanie wsparcia u Was, ponieważ jesteście przedstawicielami naszych spraw. Narodowo różni – Polacy, Litwini, Rosjanie, Ukraińcy i Białorusini – jesteśmy wszyscy obywatelami Ukrainy. Będąc obywatelami jednego kraju, mamy wszyscy te same prawa, gwarantowane Konstytucją Ukrainy, a które Wy, jako władza, wcielacie w życie, reprezentując nasz interes.     Jeszcze raz prosimy o wykonywanie powierzonych Wam przez obywateli funkcji – dbania o nasze dobro wspólne. Postulujemy tym samym o zwrot Domu Parafialnego Sanktuarium św.  Antoniego. Parafia św. Antoniego to: 300 rodzin, 19 wspólnot parafialnych, ok. 200 dzieci uczęszczających na katechezę, ponad 1 tysiąc parafian.

    Apelujemy do władz – usłyszcie nas

    I co? Ktoś nas usłyszał? Ktoś przejął się losem i tak zapomnianych i wyrzuconych za linię Curzona rodaków? M.in. niedługo rocznica przyjęcia owej linii, 5 lutego minie 70 lat. Tylko 70. A my już jesteśmy wykończeni, rozproszeni i wyczerpani.

    Drogi czytelniku, w nieustannej walce tracimy siły i energię. A walkę toczymy z wiatrakami. Sprawiedliwości nie ma też w Strasburgu, bo tam liczą się sprawy państwowe, a my jak zawsze jesteśmy na uboczu. Nawet władze sowieckie podpisały w 1946 roku zarządzenie o tym, że kościół i dom parafialny tworzą jeden nierozerwalny pomnik architektury. Natomiast europejska władza ukraińska uczyniła tam oficjalną szkołę muzyczną w 2012 roku, która istniała od lat 70., zajmując nieruchomość należącą do oo. franciszkanów i oczywiście, tak to w tym państwie bywa, papiery podpisała w trakcie rozprawy sądowej. W tym samym czasie jak księża udowadniali, prowadząc ekspertyzę z architektami, że jednak był i jest to dom parafialny.

    Nikt nawet nie wspomina o zagrabionej parceli ogrodowej, innych pomieszczeniach, gdzie władza sowiecka uczyniła garaże z warsztatem naprawczym. Chodzi wyłącznie o budynek gdzie mogą pomieścić się wierni uczęszczający na naukę lub katechezę. Ale i tego w wolnym państwie za mało. Mówią, że chcieć to móc, a ja mówię guzik prawda! I to wielki z pętelką! Od lat istniejące problemy nikogo z rządzących nami nie obchodzą. Bo po co? Rzymskich katolików w tym mieście została garstka w porównaniu do innych.

    Nie ma znaczenia, iż kościół i klasztor istniały przed "wyzwolicielską" władzą sowiecką. I nikt by sobie nie pozwolił czegoś takiego wybudować, kto by przewidział rządy wolnej Ukrainy w ich pradawnym mieście Lwowie. Cud nad Lwowem w postaci domu parafialnego zmieniającego się w latach już dwutysięcznych w szkołę to nic w porównaniu z kolejnym cudem nad cudami – salą organową z krzyżem u góry. I tylko niewdzięczni Polacy w mieście, gdzie kochający ich naród ukraiński nabudował im domy i pałace, teraz czegoś się domagają. Jakim prawem? Doprawdy nie wiadomo! Jedno jest pewne. Proces starań o zwrot Domu Parafialnego nadal trwa!                                  

Maria Pyż

    Wczoraj, 19 stycznia, był mecz piłki ręcznej Polska – Francja.   Niezapomniany, dwaj reporterzy chcieli chwalić, wymieniać sławy francuskie, czyli sławy mistrzów świata, a tutaj nie było czasu na to. Polacy wbijali bramkę za bramką i przez cały mecz, czyli dwa razy po pół godziny, prowadzili.  Z przewagą kilku bramek.

    Miało się wrażenie, jakby grali nie z tej ligi, tak poziomem odbiegały od siebie te dwa zespoły.

    Coś cudownego taki mecz widzieć, zwłaszcza po debacie w Europarlamencie, gdzie polska premier Beata Szydło dzielnie się spisała. Tam też miało się wrażenie, jakby część osób zadających pytania odbiegała poziomem. Intelektualnym. Może wina tłumaczącego.  Jedna pani mówiąca   po niemiecku, jakaś taka natarczywa. Przypomniałam sobie... tak. Pytałam dziadka niemieckiego o partię – jaki to mają kolor? To było dwa lata temu. On się skrzywił i coś powiedział... Teraz rozumiem, teraz lepiej go rozumiem.

    Mąż zaraz jedzie do mechanika, aby przygotował samochód do przeglądu. Samochód jest stary, ma 21 lat, ale dużo takich jeździ po polskich drogach. Nie czujemy, że to antyk. Wprawdzie na osiedlu, zwłaszcza przed nowszymi blokami, stoją nowsze samochody, ale przed naszym zdarzają się też takie wiekowe jak nasz. Najważniejsze, że w Polsce mechanicy są dobrzy, a nasz samochód, ściągnięty z Niemiec, nie wymagał prawie żadnych napraw, oprócz wymiany części hamulców.

    Patrzę na ceny 10-letnich samochodów, ale są drogie, między 17 tys. a 20 tys. złotych. Niemcy kupują przede wszystkim BMW, Audi, Mercedesa, a na końcu Volkswagena. Szkoda, że samochody angielskie mają kierownicę po drugiej stronie. W Anglii są tańsze samochody niż w Niemczech – mówią nasi znajomi stamtąd. Ciekawa jestem, czy jest to bardziej korzystne dla ruchu drogowego, bezpieczeństwa kierowcy czy pasażera. Czy w wypadkach samochodowych statystycznie więcej cierpią kierowcy, czy pasażer? Np. u nas w autobusie zawsze siadam za kierowcą, bo może on odruchowo siebie chronić.

    4 marca 1944 roku odbyła się w Chicago konferencja przygotowawcza przed powstaniem Kongresu Polonii Amerykańskiej, w której udział wzięli przedstawiciele całego spektrum życia polonijnego, razem z duchowieństwem i naczelnymi redaktorami prasy polonijnej. Na tym spotkaniu w charyzmatycznym przemówieniu Karol Rozmarek w prosty sposób powiedział: "Obrona Polski jest dzisiaj naszym najświętszym i najważniejszym obowiązkiem. Od nas zależy, czy ta obrona będzie tylko patriotycznym frazesem, czy będzie rzeczywistą obroną, taką, za którą Polonia amerykańska nie będzie się musiała w przyszłości wstydzić".

    Na kongresie założycielskim Kongresu Polonii Amerykańskiej, który odbył się w Buffalo 28, 29 i 30 maja 1944 roku, liderzy polonijni, przy masowym niemalże poparciu 6-milionowej wtedy Polonii, nakreślili uniwersalne cele dla Polonii amerykańskiej, stwierdzając m.in.: "Jako Amerykanie, w których żyłach płynie polska krew, przyrzekamy uroczyście nieść jak najdalej idącą pomoc Narodowi Polskiemu. Aby dać realny wyraz naszym odczuciom, powołujemy do życia Kongres Polonii Amerykańskiej i w tym celu niniejsze ustawy przyjmujemy".

    Odezwała się Mania. To moja dawna koleżanka. Organizują jakieś spotkanie. Najbardziej pamiętam jej strach, gdy została zaproszona przez rodzinę chłopaka. Chodzili ze sobą już ponad rok, a ona nigdy u nich nie była. Rodzina była "ałłł, ołłł" – jak to Mania określała. Marek miał jeszcze tylko siostrę i był z "porządnego" domu, który o Mani na początku nie chciał słyszeć.

    Mania i nam wydawała się na początku dziwna. Wyskoczyła kiedyś z zabawy i na korytarzu głośno mówiła, jak mi zazdrości tego, że jestem taka szczupła. Nie znałyśmy się wtedy dobrze, Mania mówiła to, co myśli.

    Marsz ku czci największego kata polskiego narodu, tuż za granicą Polski, w polskim mieście Lwowie, pod hasłem "Sława Ukrainie" i "Śmierć wrogom", to normalne, przez ogół przyjęte wydarzenie, promowane na rzecz pojednania narodów i dobra wszecheuropejskiego – w wykonaniu ukraińskim.

    Jeśli kiedyś podobna inicjatywa odbywała się tylko i wyłącznie na tzw. zachodniej Ukrainie, to teraz chora w swoim założeniu ideologia rozpełzła się po całym kraju. Za pomocą obecnego rządu kijowskiego owe zagrożenie – bo wszystko, co jest chore, jest zagrożeniem – przenika w coraz to nowsze miejsca i zbiera żniwa na dotąd nieznanej niwie.

    Ach ten mój mąż!

    On jest okropny!!!

    Jak ja to, to on tamto.

    Golono, strzyżono... przypomina mi się taka sytuacja. Mąż upierał się i żona się upierała. On chyba ją wrzucił do wody, a ona jeszcze pokazywała palcami, że strzyżono. Czy to tak było, czy inaczej? Może żona go do wody wrzuciła...

    Jak ja chcę rybę jeść na obiad, to on mięso.

    Jak ja mówię – tak, to on mówi – nie.

    A przecież to zawsze ja mam rację  (tak na marginesie i chyba żartuję).

    Z całej Ukrainy pojechali Polacy, aby móc spotkać się z Prezydentem Rzeczypospolitej. Autobusy z delegacjami wyjechały ze Lwowa, Łucka, Żytomierza, Dniepropietrowska i jeszcze z wielu innych miast. Ale jechaliśmy z uczuciem takiego przygnębienia, z uczuciem, że jedziemy, po prostu żeby przyjechać i wyjechać do domu, aby każdy mógł zająć się swoimi przedświątecznymi sprawami.

    Ale coś się zmieniło. Coś pękło w momencie, gdy podczas podróży dowiedzieliśmy się, że będzie możliwość, nie tak jak to było za poprzedniego prezydenta, czyli "oglądania władzy na scenie", a spotkania i rozmowy. Rzeczywiście, nie okłamano nas. Byliśmy, prawdę mówiąc, lekko zdziwieni. Jeszcze większe zdziwienie ogarnęło nas, gdy przyjechaliśmy na miejsce. Okazało się, że jest nas około 500 osób. Polaków.

Niedługo święta Bożego Narodzenia i już się cieszę. U nas zawsze prawdziwa choinka i ja chcę ją wybierać, jak już przyjadę do domu, do Polski.

Tutejsi – Niemcy, mają już choinkę, wysoką bardzo, bo tu sufit wysoko wisi.

Dom już tutaj wcześniej przystrojony. Wiem, że zwyczaj choinki przybył do nas z Niemiec. Czyli Niemcy lubią się jednak bawić, zauważyłam to, widząc ptaki – czarne kruki na balkonach. A czemu toto się nie rusza? – A to sztuczne. Widziałam też Mikołaje wchodzące do domu, wiszące u okna, z workiem prezentów na plecach.

Film debiutował na VII Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Gdyni "Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci", gdzie dostał wyróżnienie w kategorii "Anioł Wolności"