W październiku 2001 r. mieszkaniec Beaverton nad Simcoe, Robert A. Kirk, wydał książkę pod tytułem "Hook, Line & Spear The Ice Fishing History of Lake Simcoe". Wkrótce pierwsze egzemplarze można było zamówić w Internecie lub kupić w niektórych sklepikach dookoła Simcoe. 

Każda książka zamówiona bezpośrednio u autora była przez niego podpisana.
Publikacja ta spotkała się z dużym zainteresowaniem ze strony wędkarzy i kolekcjonerów – decoy, czyli ręcznie wykonywanych wabików.
Niestety, w lipcu 2002 autor, Robert A. Kirk, zginął w wypadku samochodowym w drodze do pracy.
Po niedługim czasie jego książka zniknęła i przez długi czas nie można jej było kupić w ogóle. Od czasu do czasu pojawiała się jedynie na internetowych stronach aukcyjnych, gdzie była sprzedawana po kilkakrotnie wyższej cenie.
Po wielu latach książka Roberta A. Kirka jest znowu dostępna w Internecie na stronie Fishing Lake Simcoe – www.fishinglakesimcoe.ca, gdzie można ją zamówić. 

Dostępne egzemplarze pochodzą z pierwszego wydania z 2001 r. i ich liczba jest ograniczona.
"Hook, Line and Spear – The Ice Fishing History of Lake Simcoe" nie jest poradnikiem dla wędkarzy. Kto szuka recepty, jak łowić spod lodu na Simcoe, to na pewno ta książka nie jest dla niego.
Kto jednak chciałby poznać bardziej fascynującą historię jeziora, gatunki ryb i dawne sposoby łowienia spod lodu na Simcoe, to na pewno ta książka warta jest uwagi i może być dobrym prezentem pod choinkę. Tym bardziej że ma wartość kolekcjonerską.
Książka ilustrowana jest wieloma historycznymi fotografiami, pochodzącymi z prywatnych albumów, które zostały opublikowane po raz pierwszy.
Prywatną kolekcję Roberta Kirka, obejmującą stare wabiki – decoy, przynęty, piki i włócznie, jakimi niegdyś łowiono spod lodu sieje i palie jeziorowe na Simcoe, można zobaczyć w Beaverton, Tim Hales Fish Huts.
"Łowienie" na włócznie zostało zabronione na jeziorze Simcoe przez rząd prowincyjny w 1941 r.

Pamiętaj o karcie
Zbliża się koniec roku, więc należy pamiętać o sprawdzeniu ważności karty wędkarskiej.
Karty można przedłużyć lub kupić nowe 24 godziny na dobę online – Internet, w niektórych punktach ServiceOntario i sklepach wędkarskich.
Kart nie należy trzymać w woreczkach foliowych, czy też laminować.
Pod wpływem ciepła ulegają wtedy szybko zniszczeniu i stają się nieczytelne.

Cacko na lód

Podczas zakupów sprzętu wędkarskiego na zimę warto zwrócić uwagę na ciekawie wyglądający kołowrotek 371 Straight Line Reel firmy Frabill.
Posiada kilka przydatnych funkcji, które przydają się w czasie łowienia spod lodu. Jest lekki i wytrzymały, dobrze działa przy niskich temperaturach, nie skręca żyłki i jest łatwy w obsłudze, nawet jeśli łowimy w grubych rękawicach. Dodatkową zaletą jest wymienna stopka. Przy łowieniu większych ryb można zamocować ten kołowrotek do wędki za pomocą dużej stopki, która pozwala na tradycyjne trzymanie wędki podlodowej, podobnie jak trzyma się pistolet.
371 Straight Line Reel ma płynny hamulec i system natychmiastowej blokady biegu wstecznego. Dzięki wolnej szpuli pozwala na szybkie opuszczanie małych przynęt. Przełożenie – 3.7:1, 22 cale na obrót.
Po tym kołowrotku widać, że Amerykanie coraz częściej spoglądają, jak na lodzie łowi się w Europie.

Kilka faktów o Simcoe

Simcoe jest najbardziej popularnym jeziorem śródlądowym w Ontario. Więcej wędkarzy łowi zimą na Simcoe spod lodu niż razem w pozostałych porach roku. Jezioro Simcoe, o powierzchni 725 km kw., jest szóstym co do wielkości jeziorem śródlądowym w Ontario.
O jeziorze Simcoe mówi się, że jest stolicą wędkarstwa podlodowego Ameryki Północnej. Zimą Simcoe przeżywa prawdziwy nalot wędkarzy z USA, przede wszystkim z stanów: Michigan, Nowy Jork, Ohio i Pennsylwania.
Na ogromną popularność jeziora Simcoe wśród wędkarzy ma przede wszystkim wpływ położenie w pobliżu dużych miast, jakość rybostanu oraz fakt, że jeziora należące do regionu Kawarthas były zamknięte do łowienia spod lodu od 1930 r. aż do 2010. Najczęściej łowioną rybą spod lodu na Simcoe jest okoń. Ryb tego gatunku łowi się więcej zimą niż wszystkich pozostałych gatunków ryb razem w ciągu roku.

Od 1997 r. na Simcoe obowiązuje dzienny limit połowu okoni, który wynosi 50 sztuk.
Od 1 stycznia 2001 r. na Simcoe obowiązuje zakaz łowienia śledzi jeziorowych – lake herring (cisco). Pomimo że stan populacji tego gatunku w ostatnich latach uległ znacznej poprawie, sezon nadal jest zamknięty.

Tę noc przespałem u Kaliszanek z Olesią. Spodobała mi się bardzo. Jest w niej pewne podobieństwo do siostry Trofidy, Heli.
Bolek Kometa ulotnił się z mieszkania, jak tylko wypiliśmy wszystką wódkę.
– To moczymorda! – rzekł Lord.
– Za wódką na koniec świata pójdzie.

6
Jesień.
Złoto wisi na drzewach. Złoto fruwa w powietrzu. Złoto szeleści pod nogami. Morze złota wokoło.
Chodzimy po złotych kobiercach. I sezon ten, gdy głuche jesienne noce na długo otulają ziemię, również nazywa się "złotym".
Granica wre życiem. Partia za partią, noc w noc, idą za granicę. Przemytnicy pracują wściekle. Ledwie starcza im czasu na przepicie zarobionych pieniędzy. Prawie nie widzimy światła dziennego, bo we dnie wysypiamy się po trudach długich nocy.
Ja wychudłem i sczerniałem. Trofida też. Lecz jestem o wiele zdrowszy i silniejszy niźli wtedy, gdy po raz pierwszy znalazłem się na granicy. Teraz dla mnie przebycie 30 kilometrów drogi w nocy, po manowcach, z 30–40 funtową noską na plecach jest bagatelką. Byłem już 11 razy za granicą. Kilkakrotnie ostrzelano nas... Gdy po raz pierwszy posłyszałem w ciemności gwizd kul w powietrzu, zrobiło mi się wesoło. Wiedziałem, że trafić mnie po nocy trudno, zresztą nie dbałem wcale o siebie.

Pragnę się z Państwem podzielić wrażeniami z wyjazdu do Rosji i na Białoruś, w którym uczestniczyłam w październiku z grupą z Polski. Celem naszej podróży było odwiedzenie miejsc związanych z tragiczną kartą naszej historii. Był to dla mnie bardzo emocjonalny wyjazd, ponieważ w programie znajdował się Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu, gdzie między innymi w kwietniu 1940 roku został zamordowany brat mojej matki, a mój wuj, którego nigdy nie spotkałam, młody lotnik por. Stanisław Jara. Mieszkając od wielu lat w Kanadzie, nie miałam dotychczas możliwości, aby tam pojechać.

Nasza grupa liczyła 25 uczestników pochodzących z różnych miejscowości w Polsce i będących w różnym wieku. Część z nich to młodzi ludzie zaangażowani w pomoc rodakom na Kresach. Wszyscy spotkaliśmy się w Warszawie, w późnych godzinach wieczornych, skąd mikrobusami wyruszyliśmy w kierunku granicy polsko-białoruskiej. Granicę przekroczyliśmy w Brześciu po załatwieniu długotrwałych formalności wjazdowych. Pierwszą odwiedzaną miejscowością związaną z byłymi Kresami II RP był Wołkowysk. Wspólnie udaliśmy się na stary polski cmentarz, na którym pochowanych jest kilku uczestników Powstania Styczniowego. Ten cmentarz to przede wszystkim nekropolia ok. 130 grobów polskich żołnierzy poległych w walkach o niepodległość w latach 1919–1920. Cmentarz jest utrzymywany dużym wysiłkiem Polaków z Wołkowyska. Wiele nagrobków wymaga renowacji i opieki. W Wołkowysku znajduje się jedna z dwóch szkół polskich na Białorusi, do której zostaliśmy zaproszeni. Program naszej wizyty obejmował spotkanie z dyrektorem szkoły, nauczycielami, jak również młodzieżą szkolną. Zostaliśmy bardzo gościnnie przyjęci, a pani dyrektor przekazała nam wiele ciekawych informacji o systemie nauczania w szkole. Nasze zdziwienie wywołał pusty budynek Domu Polskiego, który został odebrany jakiś czas temu Związkowi Polaków na Białorusi w Wołkowysku.

Panuje wśród polskich turystów pogłoska, że o wiele łatwiej wlecieć do Kanady przez port lotniczy w Montrealu. Nie należy do rzadkości, że polscy turyści, zamiast przylecieć do Toronto, gdzie zamieszkuje bliska rodzina, wykupują bilet do Montrealu. Jednak zanim podejmą Państwo taką decyzję, należy dobrze się zastanowić, czy ta opcja jest rzeczywiście dobrym pomysłem.

W Toronto, jak i w Montrealu przechodzi się przez podobne procedury. Nawet jeśli do tej pory w Quebecu mniej Polaków zamieszkiwało, na granicy w Montrealu można mieć taki sam problem jak w Toronto. Otrzymuję już zgłoszenia – telefony od osób zawróconych z granicy w Montrealu. Jakie są przyczyny? Po pierwsze, osoba, która nie posiada żadnej rodziny i znajomych w Montrealu, a jedynie w Toronto, może wzbudzać poważne podejrzenia. Dlaczego turysta obawia się tak bardzo, że nie zostanie wpuszczony na teren Kanady, jeśli ma czyste intencje podróży? Pytania mogłabym mnożyć. Oczywiście, może być sytuacja, że podróżujący chce najpierw zobaczyć Montreal i następnie Toronto, choć moim zdaniem bardziej wiarygodne jest, by taka osoba wpierw przyleciała do rodziny, następnie podróżowała po Kanadzie, no chyba że jest jakieś umówione spotkanie w Montrealu, zanim pojawi się u rodziny w Toronto. A jeśli ktoś naprawdę chce najpierw zwiedzić Montreal, może warto, by rodzina przybyła do Montrealu, by odebrać podróżującego krewnego.