13 czerwca, na jeziorze Niapenco, położonym na terenie Binbrook Conservation Area, odbyły się zawody w łowieniu karpi i sumów, które zorganizowane były przez Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski.

Wyniki zawodów w łowieniu karpi i sumów na Binbrook, 13 czerwca 2015 r.
Miejsce, liczba ryb, waga (kg), punkty

1. Oktawian Olejnik 1 sum (channel catfish) 2,66 25 + 3 = 28
2. Janusz Kawalec 2 karpie 2,42 23
3. Waldemar Weselak 1 karp 0,82 21
*3 dodatkowe punkty za największą rybę Marcin Gilas, Józef Makowski, Stanisław Zapała, Henryk Wywiał, Roman Runo, Wojciech Bak, Wojciech Chańko, Mariusz Robak - po 5 pkt.

Szczególne podziękowania dla Mariusza Robaka z Hamilton za ufundowanie i przygotowanie poczęstunku po zawodach (chleb, kiełbaski i napoje).

Klasyfikacja generalna PKZW po ostatnich zawodach:

1. Waldemar Weselak pkt 140
2. Janusz Kawalec 138
3. Wojciech Bak 109
4. Mirosław Arsiuta 105
5. Krzysztof Arsiuta 81
6. Mariusz Robak 76
7. Roman Runo 59
8. Wojciech Chańko 58
9. Dariusz Hadziewicz 47
10. Stanisław Zapała 40
11. Henryk Wywiał 29
12. Oktawian Olejnik 28
13. Józef Makowski 23
14. Marcin Gilas 20
15. Roman Mikucewicz 5

Kolejne zawody PKZW odbędą się w niedzielę, 28 czerwca, na Little Lake (zawody z łodzi). Do klasyfikacji zaliczane będą następujące gatunki ryb: bass, crappie, szczupak i sandacz. Zbiórka na miejscu i rozpoczęcie zawodów o godz. 6.00.

Sezon na bassy

W sobotę, 27 czerwca, na wodach Ontario otwiera się sezon na bassy. Dzienny limit – 6 sztuk, karta sportowa, 2 – sztuki, karta rekreacyjna.

Trudno uwierzyć

Minister zasobów naturalnych odrzucił propozycję zorganizowania w Toronto w 2017 r. prestiżowych zawodów w łowieniu karpi – World Carp Championships. Organizacja tej wielkiej imprezy wędkarskiej w Toronto przyniosłaby bez wątpienia wiele korzyści ekonomicznych i społecznych dla miasta i regionu, i rozgłos w światowych mediach.

Organizatorzy zabiegali o zawody catch & release w łowieniu karpi z brzegu z wyznaczonymi sektorami nad jeziorem Ontario, na terenie GTA. Na zawody miały przyjechać 102 dwuosobowe drużyny z 27 krajów i po raz drugi w historii WCC mogły się odbyć w Ameryce Północnej.

Każdy pewnie zastanawia się, dlaczego rząd powiedział: "nie, dziękujemy". Powodem była prośba organizatorów na zezwolenie łowienia karpi na dwie wędki w jeziorze Ontario przez kilka dni, w czasie trwania zawodów. Według ontaryjskiego regulaminu sportowego połowu ryb, wędkarz może łowić tylko na jedną wędkę, jeśli łowi z brzegu. Rząd postanowił nie robić więc wyjątków nawet dla tak dużych zawodów wędkarskich. Wszystko byłoby jednak w porządku, zgodnie z prawem, gdyby uczestnicy zawodów łowili z łodzi, które byłyby przywiązane do brzegów jeziora Ontario.

Karp jest poważaną rybą w wielu częściach świata, ale nie w Kanadzie, gdzie dalej ten gatunek traktuje się jako wodny chwast, który należy wyniszczyć. W Ontario na karpie nie obowiązuje żaden sezon ochronny i wolno je łowić przez cały rok na wędkę. Na wielu wodach dozwolone jest strzelanie do karpi z łuku.

Karpie można zabijać w nieograniczonej liczbie. Mało tego, zabite ryby można zabierać i wykorzystywać jako "nawóz" w ogródku.

Uczestnicy zawodów legalnie mogliby zabijać karpie strzałami z łuku, ale gdyby łowili je na dwie wędki, popełnialiby przestępstwo.

MNR odrzuciło ofertę, w czasach kiedy boryka się z deficytem budżetowym. Pieniędzy brakuje na wiele rzeczy. Badania i projekty naukowe odstawiane są na półkę, zwalniani są pracownicy, oficerom ochrony przyrody zaleca się, aby za dużo nie jeździli i nie pływali łodziami, aby zaoszczędzić na wydatkach na paliwo.

Ciągle brakuje pieniędzy na zarybianie. Premier Ontario Kathleen Wynne już zapowiada zniesienie tańszych kart conservation, co wymusi jednocześnie zakup droższej karty sportowej. Rząd ma również zamiar znieść przywilej darmowego łowienia dla seniorów powyżej 65 roku życia.

Istnieje niebezpieczeństwo, że wędkarze zaczną myśleć, że skoro rząd zlikwidował karty ochronne z połową dziennego limitu, nie będzie problemu zabijania pełnego limitu za każdym razem, jak pojadą na ryby. Drogie karty i mniej ryb w jeziorach spowodują, że zanim ktoś pojedzie na ryby, to pomyśli dwa razy czy to się opłaca.

I w takich czasach MNR przekreśliło szansę, aby na WCC 2017 zarobiły hotele, restauracje, różne inne biznesy i sam rząd na podatkach.

Nie namyślając się mówię radośnie:

– Chętnie!

Widzę uśmiech na twarzy Szczura. Saszka zwraca się do Żywicy:

– Przyda się nam?... Co?...

– Przyda się – mówi Żywica, robiąc potwierdzający znak głową.

– No to daj grabę!

Saszka silnie ściska mi dłoń. Żywica idzie za jego przykładem, tylko ściska lekko. Silny uścisk jego dłoni mógłby zgnieść mi palce. Saszka znów nalewa do szklanek wódkę i mówi:

– No, to za powodzenie!... Siach!... Wypiliśmy.

Patrzę na czoło Saszki... Jest gładkie... Zmarszczka znikła. Zaglądam radośnie w oczy kolegów... Jest mi tak lekko i wesoło... Znów słyszę głos Saszki:

– No, siach, chłopaki!

Proces wybudowania domu dla kogoś, kto to już robił, nie jest aż tak skomplikowany, natomiast robienie tego na własną rękę po raz pierwszy 

może być bardzo ryzykowne i często bardzo kosztowne. Zanim zaczniemy budować wymarzony dom, najpierw musimy mieć miejsce, w którym będziemy to robić. Czyli działkę budowlaną. Jak wiadomo, dziś znalezienie pustej działki w mieście zaczyna być prawie niemożliwe. Najczęściej musimy kupić stary dom, by go zburzyć lub rozbudować.

Często na tym etapie – czyli wyborze miejsca, popełniamy największy błąd. Często by "zmniejszyć" koszty całej inwestycji, idziemy na kompromis i wybieramy tańszą i często gorszą lokalizację, zapominając, że trzy najważniejsze składniki przy zakupie (lub budowie) domu to – lokalizacja, lokalizacja i jeszcze raz lokalizacja.

Następna sprawa to projekt i wybór projektanta 

Jest to, moim zdaniem, następny etap, w którym popełnianych jest najwięcej błędów. Większość potencjalnych inwestorów traktuje projekt i usługi architekta jako zło konieczne. Potrzebny jest ktoś, by narysował plany, które potrzebne są do zaczęcia budowy. Jak to zrobić, by było to tanio? Może znaleźć jakiś pomysł w gazecie czy u buildera i po prostu przerobić i dostosować do miejsca. Może znajdę jakiegoś kreślarza, który zrobi to za kilkaset dolarów? To jest niestety typowe podejście – dlatego wiele "custom homes" przypomina typowe domy na "subdivision" i rzadko naprawdę domy są przemyślane i dostosowane do indywidualnych potrzeb. Oczywiście cudów się nie wymyśli, ale dobry i przemyślany projekt, po pierwsze, może spowodować oszczędności już w samej fazie budowania, ale również będzie dawał nam więcej satysfakcji na co dzień i zwykle się znacznie lepiej sprzedaje niż typowy "cookie cutter".

Zatwierdzanie projektu

Jak rysunki są już gotowe do złożenia do miasta, podanie o "permit" składa się w urzędzie miejskim (building department) i koszt jest zwykle wyliczany jako 1 proc. przewidywanych kosztów budowy. Niektóre miasta mają swoje własne typowe stawki kosztów budowy, na podstawie których dokonywane są obliczenia. 

Inne miasta polegają na deklaracji aplikanta – co do przewidywanych kosztów. Niestety, w zależności od miasta, dalszy proces może przebiegać zupełnie inaczej. 

To znaczy, każde miasto ma inną szybkość, z jaką pracują tam urzędnicy. Niestety, najgorszym miastem moim zdaniem jest Mississauga. Na drugim miejscu jest Etobicoke. W Mississaudze jest tak rozbudowana biurokracja, że proces zatwierdzania projektów przebiega często w nieskończoność. Są oczywiście wyjątki w regule, ale zamiast zwykle deklarowanych przy składaniu 2-4 tygodni, najczęściej są to 2-4 miesiące. Jeśli jeszcze nasz projekt zlokalizowany jest poniżej QEW, to sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej. W tym rejonie wymagany jest najczęściej dodatkowy etap, zanim "building permit" zostanie wydany. Jest to tak zwany "site plan approval". Są to wstępne rysunki pokazujące, jak nasz proponowany dom ma wyglądać (rzuty i elewacje), oraz bardzo szczegółowa mapka lokalizacyjna pokazująca, jak nasz proponowany dom będzie osadzony na działce. Ten proces łatwo może wydłużyć nasze oczekiwanie o następne dwa miesiące (w Mississaudze) plus niestety ostatnio drastycznie zdrożał i koszt wynosi około 4500 dol., kiedy do niedawna była to 1/3.

Organizacja budowy. Management

Jak już złożymy projekt do miasta i wiemy, że mamy kilka tygodni, zanim zostanie on zatwierdzony, warto zastanowić się, jak chcemy zorganizować samą budowę. Wiadomo, że każdy dom składa się z bardzo dużej liczby zróżnicowanych elementów i sam proces budowy jest rozbity na różne etapy. Często musimy zacząć od wyburzenia starego domu, następnie wykopy, fundamenty, ściany piwniczne, dreny, izolacja, zasypanie wykopów, framing... itd. Dla kogoś, kto wie, co robi, to proste, dla nowicjuszy to ciężka nauka, która kosztuje. A koszty za poszczególne elementy od jednego subkontraktora do drugiego potrafią się różnić bardzo znacznie. Często subkontraktorzy, widząc, że właściciel, który chce wybudować swój własny dom, nie ma jeszcze doświadczenia, są bezlitośni i często 

zawyżają stawki. Na początku, kiedy zaczynamy budowę i nie mamy doświadczenia – pieniądze idą bardzo szybko i może się okazać, że budżet szybko zostanie przekroczony i zabraknie pieniędzy na prace wykończeniowe.

Wielu "budujących", by uniknąć takiej sytuacji, próbuje zatrudnić kontraktora, podpisując kontrakt na całość budowy wraz z elementami wykończeniowymi. Jest to oczywiście dobry pomysł, ale też jest tu wiele kruczków. Po pierwsze, by to zrobić, należy doskonale orientować się w szczegółach, czego chcemy. 

Na etapie wstępnym, czyli wykopów, framing, czy nawet elewacji jest to jeszcze dosyć proste, ale kiedy przychodzi do prac wykończeniowych, potrafią pojawić się spore problemy. Wiadomo, że kontraktor nie chce stracić na budowie i chce zarobić profit, dlatego będzie szukał oszczędności, gdziekolwiek jest to możliwe. 

Tańsze materiały, tańsze okna, płytki, dach itd. Właściciel często musi zgadzać się na takie materiały czy rozwiązania, jakie mu proponuje budowniczy, albo dopłacać ekstra za lepsze. Powoduje to ciągły stres i częste nieporozumienia.

Moim zdaniem, znacznie lepszym rozwiązaniem jest zatrudnienie głównego wykonawcy, który ma płacone ustalone z góry "management fee". Jest to czasami ustalona suma, ale najczęściej jest to procent od kosztów budowy i materiałów. Jest to oczywiście umowna suma, ale najczęściej w to zakresie od 10do 15 proc. 

Jak to pracuje i dlaczego jest to, moim zdaniem, lepsze rozwiązanie? Otóż po pierwsze, mamy lepszą kontrolę nad tym, ile płacimy za poszczególne etapy, ba, na każdym możemy poprosić naszego menedżera o kilka wycen od różnych subkontraktorów. Sami też możemy dla porównania uzyskać podobne wyceny. To samo dotyczy materiałów wykończeniowych. Możemy wybierać to, co jest najtańsze, albo to co jest najlepsze i najbardziej dla nas pożądane. Nie musimy się obawiać jak w po

przednim rozwiązaniu, że kontraktor zmusza nas do tego, co jest korzystne dla niego, a nie dla nas. Wszelkie oszczędności, które wynikną ze znalezienia okazyjnych materiałów albo tańszych wykonawców, pozostają w naszej kieszeni. Jest jeszcze jedna zaleta – jeśli okaże się, że menedżer nie spełnia naszych oczekiwań albo nie jest do końca uczciwy – łatwiej jest taki związek zakończyć, niż w przypadku kiedy mamy wykonawcę na całość za ustaloną cenę. Znacznie trudniej jest wówczas znaleźć chętnego do zakończenia budowy. Jest to obszerny temat i jeśli to państwa interesuje, to proszę dzwonić do mnie.

Z Kołem Pań "Nadzieja" miałam zaszczyt uczestniczyć już w wielu wycieczkach i tym razem, w przeddzień kalendarzowego i astronomicznego lata, wyruszyłyśmy w stronę Stratford. Była to nasza pierwsza wyprawa w te strony i dotąd nieznany, większości z nas, kierunek i teren wyjazdowy.

Pogoda dopisała, dzień zapowiadał się błękitnym niebem, blaskiem czerwcowego słońca i tryskającą radością wszystkich uczestników wycieczki. Bo to następna okazja do bycia razem, do wspólnych przeżyć, interesujących spotkań i bycia, w grupie, na łonie natury. Kiedyś ksiądz Jacek powiedział mi, że przyroda i natura to piękny film nakręcony przez Boga. Faktycznie! Podziwiałyśmy przepiękną, soczystą zieleń drzew, powiew letniego wiatru, uśmiech słońca i... zapach letniego, błogiego i Boskiego piękna, które się wokół nas roztaczało. Najwyższa pora, by zamiast gnać na złamanie karku, zredukować prędkość, by móc się nacieszyć do woli otaczającymi nas pejzażami. Bo piękno istnieje w każdym miejscu. Trzeba tylko nauczyć się je dostrzegać...