– Jesteś Rosjanką?
– Nie, z Kanady.
– Myślę, że jesteś Rosjanką.
– Mogę pana zapewnić, nie jestem Rosjanką.
– Ale ja dobrze płacę...

Dzięki Bogu, winda stanęła już na moim piętrze. Wybiegam jak najszybciej. Upewniam się, że faceta za mną nie ma. Jest bezpiecznie. Idę do mieszkania, zamykam drzwi na klucz. Niestety, to nie pierwszy raz, i pewnie nie ostatni.

Jako biała dziewczyna w Korei przyzwyczaiłam się, że starsi mężczyźni będą zawsze myśleli, że jestem rosyjską prostytutką. Nieważne, że od lat już raczej tu nie przyjeżdżają, jakoś tego mężczyźni nie zauważyli...

A inni? Parę słów po rosyjsku znam i uczę amerykańskiego angielskiego, ale mimo to nie jestem ani Rosjanką, ani Amerykanką, żeby tylko ktoś to chciał zauważyć.

Od początku była pod każdym względem lepsza. Wyprzedziła mnie już na samym początku: wcześniej się urodziła i kiedy ja się pojawiłem, była ode mnie sporo mądrzejsza. W związku z tym wcześniej ode mnie poszła do szkoły i od początku była celującą uczennicą, co było zmorą mojego dzieciństwa: "A twoja siostra zawsze jest przygotowana do lekcji." "Twoja siostra nigdy nie dostała dwói." "Twoja siostra zawsze była grzeczna." "Twoja siostra..." Tak przez całą podstawówkę. Siedem gorzkich lat.

Popatrzcie na to zdjęcie. Dziewczynka, jak dziewczynka. Od razu widać, że grzeczna, rączki ładnie opuszczone. A ja? Też przecież niczego sobie chłopak, ramiona szerokie, ręce do przodu – jakby co, gotowy naprać każdego. Fakt, że byłem troszkę za bardzo porywczy, był doceniany przez moich kolegów z podwórka. Przez innych – trochę mniej. No, ale popatrzcie na tę klatę. Coś z tą energią trzeba było zrobić. I tu czasami pojawiał się problem: zdarzali się bardziej porywczy ode mnie.

Dlatego ten garniturek był tylko na niedzielę, i to tylko do kościoła. Pod bacznym okiem mamy udawało się go uratować, ale bywało, że zaraz po kościele miałem sprawę do załatwienia i na chwilę ginąłem z oczu. To wystarczyło. Garnitur trudniej było cerować niż zwykłe portki. Nie było sprawiedliwe, że za jedno i drugie obrywałem równo. Tak jakby nie mogło się zdarzyć, że niechcący o coś tam zahaczyłem. Miałem pecha.

A moja siostra... Jej się nigdy to nie zdarzyło. Czyściutki fartuszek, uprasowany kołnierzyk, starannie zaplecione warkocze, żadnych kleksów w zeszytach. O właśnie, byście widzieli, jak ona pisała w zeszycie: każda litera była nie tylko napisana, ale w dodatku tej samej wielkości co poprzednia i wszystkie równo układały się w jednej linijce. Taka była. I miałem przez nią zszarganą opinię. Ciągle mi wytykali. Ja nie miałem tyle czasu na odrabianie lekcji co ona, ale kto to rozumiał? Po powrocie ze szkoły musiałem natychmiast wyjść. Miałem sprawy. A ona co miała do roboty? Wracała ze szkoły i (jak Boga kocham!) natychmiast siadała do odrabiania lekcji (!). I dotąd siedziała, aż odrobiła. Wtedy dopiero wychodziła na podwórko. Ale już wtedy nie było po co.

Co można było robić na podwórku wieczorem, w dodatku jak się jest dziewczyną i wszystkie koleżanki już rozbiegły się za chłopakami. Bardzo nam przeszkadzały w naszych sprawach. Latały za nami i piszczały. A moja siostra nie! Spacerowała sobie pod domem, nigdzie daleko nie odchodziła i jak mama wołała na kolację, grzecznie wracała natychmiast do domu. Nawet rąk nie musiała myć.