Po weekendzie spędzonym na dworze zostawiam moją koleżankę przy stacji metra i idę do domu, do przejścia mam około 500 metrów. Przechodzę dziesięć, jakiś student pyta, czy mogę wypełnić ankietę. Wypełniam. Idę dalej. Przed centrum handlowym U-Plex są wystawione figurki ze znanej aplikacji smartfonowej w Korei, są kolejki, aby z nimi zrobić zdjęcia. Nie mam z kim zrobić zdjęcia, więc idę dalej. Już jestem niedaleko mojej ulicy, mam może jeszcze 100 metrów do przejścia, ale nie mogę wcale dojść.

Ulica jest zamknięta, tłum ludzi ogląda konkurs jazdy na skateboardzie. I tak to wygląda co weekend na moim osiedlu, pomiędzy mną a stacją metra – 500 metrów – znajdzie się tysiące studentów i rodzin, które korzystają z pięknej wiosennej pogody na konkurs, prace domowe albo po prostu spacer po osiedlu.

W Korei Południowej większość ludzi myśli, że Kanada i Stany to są prawie tak jak jeden i ten sam kraj. Pomiędzy państwami europejskimi też za bardzo nie rozróżniają. Biali ludzie... no, biali ludzie, wszyscy tacy sami. Czasem jest to denerwujące, ale staram się pamiętać, że w sumie jest to podobnie jak w Kanadzie, gdzie często myśli się o Azjatach, że wszyscy tacy sami. 

Ani Kanadyjczycy, ani Koreańczycy nie chcą być niemili, ani też nie są rasistami, to po prostu wynika z braku wiedzy o innych regionach świata. Podobnie jak Koreańczycy nie mają większego doświadczenia z kulturami zachodnimi, tak samo i Kanadyjczycy nie mają specjalnie wiele doświadczenia z kulturami azjatyckimi (Mr. Wok w centrum handlowym się nie liczy jako autentyczna kultura).