Steelhead na spey

        Eric Lund, właściciel znanego ośrodka dla wędkarzy w północno-zachodnim Ontario – Esnagami Lodge, lato spędza na północy, gdzie łowi na muchę szczupaki i pstrągi źródlane.

        Jesienią w południowo-zachodnim Ontario, na rzece Maitland, wpadającej do jeziora Huron, łowi steelheady.  

        Pstrągi łowi dwuręczną wędką rzutami typu spey, które pozwalają między innymi podać streamery lub mokre muchy na dalekie odległości.  Na spey łowi się głównie na większych rzekach.

        Jest to metoda niemal zupełnie nieznana większości polonijnych wędkarzom. Dwuręczne wędki w Polsce nazywa się potocznie DH – od double handed.  

Ani słychu o lodzie

        Jak na razie nie zapowiada się, że na jeziorach będzie lód na początku grudnia i nie będzie powtórki z 2013 r., kiedy zima i mrozy przyszły bardzo szybko.

        26 listopada 2013 r. część Cook’s Bay była już zamarznięta.

        Lód utworzył się również w okolicach Beaverton.  

        Pas lodu od brzegu miał ponad 200 metrów szerokości.

        Na wielu jeziorach łowienie spod lodu rozpoczęło się w 2013 r. jeszcze przed Bożym Narodzeniem. 17 grudnia 2013 r. prawie całe Simcoe było już skute lodem.
        
        Na zdjęciu: 30 listopada 2013 r., na jeziorze Little Lake koło Barrie. Lód miał grubość 4 cali.  

Ryby przyszłości?

        Łosoś GM (genetically modified salmon) rośnie dwa razy szybciej od dzikiego łososia atlantyckiego dzięki dawkom insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF-1). Już w czasie od 16 do 18 miesięcy może osiągnąć rynkowy wymiar.

        Do tej pory łososie z farm potrzebowały aż 30 miesięcy, aby trafić do sklepów.

        Ryby GM faszeruje się hormonami wzrostu. Muszą szybko rosnąć i szybko się sprzedawać, i to na całym świecie.

        Skutki uboczne jedzenia genetycznie modyfikowanych ryb nie są znane i jest niewiele danych, które pokazują, że jest bezpieczne. Ich szkodliwe działanie na zdrowie człowieka może być widoczne dopiero za kilka lat.

        Zapotrzebowanie na ryby jest ogromne. Niestety, ryb w morzach i ocenach jest coraz mniej. Są to skutki przełowienia i zmian klimatycznych. Zasoby dorsza, halibuta, marlina i innych gatunków zmniejszają się i są niezrównoważone.

        Może się więc się zdarzyć, że nie będzie innego wyboru i do jedzenia pozostaną tylko ryby Frankensteina.

17-stka w grudniu

        15 listopada zamknął się sezon na sandacze w dystrykcie 17 – jeziora Kawarthas (Peterborough).  

        Do 15 grudnia w dystrykcie 17. wolno łowić bassy i muskie, a przez cały rok szczupaki.

        O „downsizing” pisałem kilka razy. Zachęcam do tego ruchu szczególnie ludzi w pewnym wieku (bliżej emerytury). Ale ważne, by odpowiedzieć na pytanie, czy „downsizing” się opłaca?

        Przypomnę najpierw raz jeszcze że „downsizing” odnosi się do zmiany posiadanej, bardziej obszernej i zwykle droższej nieruchomości na mniejszą i tańszą. „Downsizing” najczęściej występuje, kiedy osiągamy ten wiek (często emerytalny), że nasza rodzina się zmniejsza, czyli dzieci zakładają swoje własne rodziny. Często, kiedy też nasze zarobki się zmniejszają w chwili przejścia na emeryturę (lub w wyniku innych niekorzystnych sytuacji, jak choroba, utrata pracy itd.), motywacją do dokonania „downsizing” jest chęć obniżenie kosztów utrzymania nieruchomości.

        Podjęcie decyzji o tym, by dokonać „downsizing”, nie jest łatwe. Ale tym, co mają tyle zdrowego rozsądku, by to zrobić, serdecznie gratuluję. Ci ludzie zwykle poprawiają sobie wydatnie swoją sytuację finansową, obniżając znacznie ekspozycję do niezbędnych wydatków, takich jak potencjalny „mortgage”, wysokie „property tax” czy wysokie koszty utrzymania. Na drugim biegunie jest za to też spora grupa ludzi, którzy kurczowo trzymają się „własnych” domów i nigdy nie decydują się na ten ruch, „downsizing”. Kto ma rację? Warto czy nie warto?

        Zróbmy kilka założeń i posłużmy się przykładem i prostą matematyką. To zwykle pomaga uświadomić sobie lepiej zalety „downsizing”.

        Najpierw powiem o tych, co się nie decydują na zmianę domu na mniejszy i jednocześnie nie wiedzą, jak wykorzystać „equity” zawarte we własnej nieruchomości. Zakładając, że średnia cena domu w Toronto jest teraz na poziomie jednego miliona dolarów, to utrzymanie takiego domu powinno się kształtować następująco (jeśli nie mamy zadłużenia). Podatek od nieruchomości wynosi 0,8 proc. od wartości rynkowej, czyli 8000 dol. rocznie (666 dol./mies.). Koszty energii przeciętnie 100 dol./mies., ogrzewanie średnio 300 dol./mies., woda przeciętnie 50 dol./mies., ubezpieczenie 1200 dol. na rok, czyli 100 dol./mies. To są bardzo skromne i zaniżone założenia, ale łatwo policzyć, że jest to przynajmniej 1200 dol. miesięcznie, nie licząc żadnych kosztów napraw (a domy są zwykle stare) czy „maintenance”, jak koszenie trawy. Jakkolwiek by liczyć, jeśli mamy dwoje emerytów, to cała jedna (dobra) emerytura idzie na opłaty po to tylko, by utrzymać obecny dom. Czyli połowa dochodu jest tracona co miesiąc na utrzymania zbyt dużego i zbyt drogiego domu.

        Sytuacja jest zupełnie inna, kiedy decydujemy się na „downsizing” i kupno mniejszego i nowszego domu. Zwykle w takich sytuacja mocno polecam kupno domu przynajmniej mniej więcej godzinę jazdy z Mississaugi, w takich miejscach, jak Guelph, Brantford, Cambridge czy Paris (brzmi kusząco). Sugeruję również kupno domów nie starszych niż 15 lat  oraz raczej domów parterowych (bungalow). Jaki jest plus takiego wyboru? Ogromny. Ceny są przynajmniej niższe o połowę, a nawet często jest to jedna trzecia tego co w Toronto. Oznacza to, że po sprzedaży drogiego domu w Toronto i zakupie mniejszego (nowszego i bardziej przystosowanego do potrzeb ludzi starszych) domu – będziemy mieli prawie 500.000 do 600.000 dol. gotówki na „włożenie” do banku lub mądrą inwestycję.

        Koszty utrzymania takiego mniejszego domu będą oczywiście niższe niż dużego domu w Toronto. Podatek powinien być na poziomie 4000 dol. (333 dol./mies.), ogrzewanie koło 200 dol./mies. (mniejszy dom i lepsza izolacja), niższe ubezpieczenie przynajmniej o 30 proc. , woda i prąd pewnie tak samo. Czyli miesięczne utrzymanie domu spadnie z 1200 dol. w Toronto do około  750 dol. na miesiąc poza miastem. To może wydawać się małą różnicą, ale… Zaleta „downsizing” jest taka, że możemy mądrze zainwestować nasze „uwolnione” ze starego domu pieniądze. Wiele osób robi pasywny ruch, czyli wkłada pieniądze do banku i praktycznie widzi, jak inflacja i niskie procenty powodują utratę ich wartości. Znacznie lepszym rozwiązaniem jest inwestycja, w której pomagam moim klientom! Inwestycja w „rental property” (albo w dwie). I taka inwestycja jest najczęściej bezstresowa, bo ja to organizuję w taki sposób…

        Dziś ciągle można kupić w centrum Mississaugi mieszkanie jednosypialniowe lub z denem za 300.000 dol. Wynajmują się one obecnie jak świeże bułki za 1600-1700 dol. na miesiąc. Jeśli kupujemy je za gotówkę, to nasze koszty utrzymania wyniosą: „maintenance” około 500 dol./mies. i podatek około 200/mies. Czysty dochód z jednego to około 1000 dol., z dwóch mieszkań 2000 dol.

        Razem z różnicą pomiędzy kosztami utrzymania starego i nowego domu daje to 2450 dol. stałego bezpiecznego miesięcznego dochodu. Dwie dobre emerytury EXTRA! Czy to jest trudna matematyka? Myślę, że każdy to rozumie. Ale to nie wszystko! Wszystkie zakupione nieruchomości będą nabierały wartości. Dom za miastem pewnie koło 5 proc. (20.000 dol.) rocznie. Condo w Missisaudze przynajmniej 4 proc. (2 x 12.000 dol.) rocznie, czyli nasze „equity” rośnie o około 48.000 co roku! Gdybyście państwo włożyli owe 600.000 dol. „luźnych” pieniędzy do banku, to po roku otrzymalibyście pewnie około 5000 dol. w oprocentowaniu. To jest oczywiste, że 24.000 dol. czystego dochodu plus 24.000 dol. przyrostu wartości jest znacznie lepszym posunięciem.

        Jeszcze jedna sprawa. Wiem, że wiele osób nie robi takich inwestycji z obawy kłopotów z lokatorami. One mogą się zdarzyć, ale wcale nie są takie powszednie. By się w dużym stopniu zabezpieczyć, warto skorzystać z mojej pomocy przy znalezieniu lokatorów oraz można zatrudnić „management company”, która będzie doglądała „unitu”, pobierała opłaty i pilnowała porządku. Koszt takiej usługi wynosi zwykle jeden „rent” rocznie.

        Czy z takim ruchem („downsizing”) należy czekać do wiosny, czy nadal jest dobry czas na sprzedaż domu? To jest zabawne, bo 90 proc. ludzi myśli, że warto poczekać z wystawieniem domu na sprzedaż do wiosny, bo już jesteśmy prawie w przededniu świąt Bożego Narodzenia. Powoduje to drastyczny brak nieruchomości na sprzedaż. A wiadomo, gdzie jest wielu chętnych na jeden dom – ceny idą w górę. Tak jest zresztą przez cały obecny rok. Niska podaż, szalone ceny! Znacznie mniej drastycznie jest poza GTA.  Ceny są bardziej rozsądne i domy nie znikają od razu z rynku. Kiedy robimy „downsizing” osobiście, radziłbym najpierw znaleźć wymarzony dom i na to poświęcić czas bez stresu, bo ze sprzedażą domu w Toronto czy Mississaudze nie będzie żadnych problemów. Zresztą najlepszym rozwiązaniem jest przez jakiś czas mieć dwa domy, by się przeprowadzić bez stresu. To można łatwo zorganizować z każdym bankiem i nazywane jest to „bridge financing”.

Ale nie na tym koniec. My ze sławą i ze zdobyczą wrócili do swego obozu, a pan Kaźmierz Puławski wydał wedle zwyczaju rozkaz, aby nikt po capstrzyku nie śmiał z niego wychodzić, i natychmiast kazał go otrąbić. My więc do spoczynku, a ksiądz Marek do brewiarza.

        A kiedy już dobrze ciemno się zrobiło, poszedł do namiotu pana Puławskiego i mówi mu:

        – Bóg z tobą, panie starosto dobrodzieju; śmiem pana prosić o wielką łaskę.

        – Rozkaż, księże. Co możem i co mamy, na twoje zawołanie.

        – Oto proszę mnie pozwolić wyjść z obozu.

        – A dokąd?

        – Muszę być koniecznie tej nocy w obozie moskiewskim.

        – W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, czy żartujesz, księże? A jakiż tam mieć możesz interes?

        – I wielki interes, bo Pan Bóg mnie tam woła, ale z klasztoru bez wiedzy przeora ani z obozu bez wiedzy naczelnika nie pozwala wychodzić. Pan Bóg mnie objawił, że we wczorajszej potyczce jeden ich pułkownik śmiertelnie rannym został i przede dniem skona. On z naszej wiary, choć między nimi się rozpaskudził, a Bóg łaskaw mu pozwolił pragnąć księdza. Trzeba mnie go na śmierć dysponować.

        W tym roku Stowarzyszenie Inżynierów Polskich w Kanadzie (SIPwK), jedna z najstarszych organizacji w Kongresie Polonii Kanadyjskiej, obchodzi swój jubileusz 75-lecia. Z tej okazji Oddział Toronto SIPwK zorganizował wyjątkowo uroczyste, „Wine and Cheese Party”, które odbyło się 25 listopada w Konsulacie RP w Toronto, dzięki uprzejmości konsula generalnego RP pana Grzegorza Morawskiego.

        Na spotkanie zaproszeni zostali członkowie wszystkich oddziałów SIPwK oraz goście reprezentujący organizacje kongresowe i techniczne. Głównym mówcą wieczoru był Maciej (Mark) Zaremba, P.Eng., długoletni zasłużony członek i były przewodniczący SIP Oddziału Toronto oraz prezes ZG SIP w latach 1986–88.

        Oficjalne wystąpienia rozpoczęły się po poczęstunku koktajlowym, poprowadziła je Krystyna Sroczyńska, przewodnicząca SIPwK Oddział Toronto. Zaprezentowani zostali członkowie zarządu OT: Mariusz Kalisiak – wiceprzewodniczący, Janusz Majerski – sekretarz, Kazimierz Babiarz – skarbnik, Maria Świętorzecka - dyrektor, Janusz Niemczyk – Komisja Rewizyjna.