W przedświątecznym nastroju 10 grudnia 2016, w parku im. I. Paderewskiego, miało miejsce spotkanie opłatkowe Placówki 114 Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej.

        W odświętnie wystrojonej sali hetmańskiej przy długich stołach obok komendanta Pl. 114 SWAP Krzysztofa Tomczaka z rodziną zajęli miejsca: konsul Referatu Administracyjno-Finansowego RP Zdzisław Winkiewicz, prezes Kongresu Polonii Kanadyjskiej Władysław Lizoń i była prezes Teresa Berezowska, prezes Okręgu Toronto KPK Juliusz Kirejczyk, prezes organizacji II Korpusu 8. Armii Stefan Podsiadło, były poseł federalny Ted Opitz, opiekun duchowy Radia Maryja Jacek Cydzik i prezes Joanna Strzeżek, przewodnicząca Stowarzyszenia Inżynierów Polskich Oddziału Toronto Krystyna Sroczyńska, prezes Funduszu Dziedzictwa Polek Łucja Stec, prezes Koła 20 Stowarzyszenia Polskich Kombatantów Zofia Śliwińska, z Koła Pań „Nadzieja” Teresa Klimuszko i Wanda Bogusz, naczelny architekt SWAP Wojciech Stasieczek, Canadian Arms Forces major Lucjan Grela, prezes Stowarzyszenia Lotników Polskich Skrzydło „Warszawa”, Maestro Andrzej Rozbicki, o. Jan Szkodziński OMI, członkowie Placówki 114 SWAP i Korpus Pomocniczy Pań oraz wielu zaproszonych gości.

        Spotkanie wypełniły wystąpienia, życzenia, podziękowania i wiele serdecznych słów. Świąteczna atmosfera, znakomity obiad, piękna muzyka i kolędy złożyły się na niecodzienny nastrój tego spotkania.

Krystyna Sroczyńska KPK OT
Fot. Anna Weron

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Co nowego w Domu Seniora im. M. Kopernika w Toronto?         Czujesz się samotna, zagubiona, szukasz ciekawych przeżyć, nowych ludzi, którzy tak jak ty chcieliby być częścią grupy o zdecydowanym celu? Serdecznie zapraszamy na zebrania wspaniałych osób, członków „Auxiliary” przy Domu Kopernika.         Członkami są Panie i Panowie, którzy pracują w tej organizacji już ponad 30 lat. Starają się zarobić pieniądze potrzebne szczególnie w części długoterminowej opieki. Dzięki tej pomocy urządzane są przez specjalnie zatrudnione osoby ciekawe spotkania, koncerty, wycieczki oraz odczyty wygłaszane przez specjalistów z różnych dziedzin.         Powracając do pracy naszej organizacji – spotykamy się raz w tygodniu…

        W Kanadzie armia kierowców wielkich ciężarówek, zwanych z polska „trakowcami”,  systematycznie się powiększa, bowiem gros zaopatrzenia, tak krajowego, jak i zagranicznego, na kontynencie północnoamerykańskim odbywa się właśnie w oparciu o transport drogowy. Kolejnictwo coraz bardziej spychane jest na margines. W południowym Ontario, a szczególnie w Wielkim Toronto, jedną z dominujących grup w zawodzie kierowców ciężarówek są imigranci z Polski. Mają tutaj nawet  organizacje i periodyki, w których sami piszą i które służą im radą i pomocą.

        Sytuacja Marka była specyficzna, bo pracował w tym zawodzie w Kanadzie nielegalnie. O pracujących nielegalnie polskich pracownikach budownictwa czy opiekunkach do dzieci chyba każdy w Toronto słyszał, ale żeby kierowca wielkiej ciężarówki? Jak to mogło być możliwe, przy dość ścisłej kontroli uprawnień w tym zawodzie i systematycznej kontroli policji? A jednak było to możliwe przez szereg lat. Ale zacznijmy od początku.

        Marek urodził się i mieszkał do trzynastego roku życia w kolebce „Solidarności”, Gdańsku. Z kolei jego rodzice, wraz z trojgiem nastoletnich dzieci wyjechali do Stanów Zjednoczonych. Miała to być niby wizyta u dość już licznej rodziny, która przeniosła się za ocean. I faktycznie, pierwsze dwa tygodnie poświęcone były na odwiedziny krewnych w Nowym Jorku i New Jersey. Punktem wypadowym był dom brata matki Marka, który już od kilku lat mieszkał legalnie w Stanach. Już po dwóch tygodniach rodzice Marka podjęli decyzję o pozostaniu w USA. Najpierw był to pobyt nielegalny, ale już po dwóch latach rodzice wygrali loterię o zieloną kartę, czyli prawo stałego pobytu, i od tego czasu pobyt rodziny był już legalny. Po nich przybyli jeszcze dalsi krewni i też uzyskali zieloną kartę. Tak że kilkudziesięciu członków bliższej i dalszej rodziny Marka zamieszkiwało w Stanach.

        „Co to będzie, co to będzie, pytają mnie wszędzie?” – że zacznę od słów poety, bo o czym  tu mówić u progu nowego roku, jak nie o prognozach i wróżbach?

        Samochody, jak zawsze podkreślam, to część systemu, trudno więc je traktować autonomicznie. A jak będzie ewoluował system? Sądząc po tym, co widzimy w wojsku, podstawą jest komunikacja międzyobiektowa. W armii chodzi o to, że poszczególne elementy systemów broni – np. haubice, wyrzutnie rakiet, o dronach powietrznych i morskich nie wspominając, tworzą siatkę informacyjną, podając, sobie nawzajem i do centrum dane potrzebne do skutecznego działania od tych o pogodzie do tych o położeniu celu i jego aktywności.

        To samo mają robić współczesne samochody „rozmawiając” nie tylko z sygnalizacją świetlną i informując o swym położeniu, prędkości i liczbie, ale też jedne z drugimi, przez co samochód „dowie się”, że auto jadące z przodu zaczęło hamować, zanim nasz mózg spostrzeże czerwone światło stopu. Samochody mogą też informować centrum o marszrutach zaplanowanych w nawigacjach, po to by efektywnie wykorzystywać dostępne połączenia drogowe i być kierowanym na najmniej obciążone trasy. To wszystko jest możliwe już dzisiaj i powoli zaczyna być wbudowywane w system komunikacyjny.

        Nie są to dobre informacje, bo nasze cztery kółka przestają być „nasze”, a stają się mniej lub bardziej anonimowym narzędziem kontroli. O ile droga do prawdziwie autonomicznych pojazdów, które wozić nas będą na każde skinienie, jest na razie dość daleka, to poszczególne elementy autonomizacji jazdy są już wmontowywane w prawie każdy produkowany obecnie pojazd – autonomiczne parkowanie, cruise control pozwalający na utrzymanie stałej odległości od samochodu z przodu, automatyczne hamowanie awaryjne. Czy nam się to podoba czy nie, w nowych autach mamy coraz większe wyświetlacze, coraz więcej czynności zautomatyzowanych lub uruchamianych głosem czy gestem i coraz więcej informacji przekazywanych zwrotnie do producenta lub dilera.

        Technologie IT umieszczane w autach pozwalają również na zmianę struktury opłat – dzisiaj część zysku producenta może pochodzić z upgrejdów samochodowego oprogramowania. Na razie słynie z tego tesla, ale możliwe, że ten wariant przyjmie się w innych markach. Będziemy mogli sobie zaordynować bardziej lub mniej dynamiczne ustawianie pracy skrzyni biegów, silnika, a następnie w trakcie posiadania auta otrzymywać kilka upgrejdów poprawiających np. zużycie paliwa czy bezpieczeństwo. W każdym razie, przyszłość to technologia intuicyjna wyczuwająca nasze życzenia, oparta na gestach lub komendach głosowych – nikt nie ma ochoty godzinami studiować instrukcji przed odpaleniem silnika. Najnowsza technologia ma być przezroczysta.

        Elektryka jako paliwo wchodzić będzie powoli, na razie nic masowo nie zastąpi silnika benzynowego – poza tym samochody elektryczne zmuszałyby do transformacji systemu podatkowego, tak aby w jakiś sposób zastąpić wpływy uzyskiwane przez państwo ze sprzedaży paliw płynnych.

        A materiały?  Więcej aluminiopodobnych lekkich stopów, więcej lekkich wytrzymałych tworzyw sztucznych – słowem odchudzanie.

        Pod względem wyglądu czeka nas dalsza unifikacja i upodobnianie, crossovery będą podobne do siebie, hatchbacki prawie takie same... etc. –To jest konieczność wynikająca z unifikacji produkcji i żyłowania kosztów. Auto to dzisiaj klocki lego, składane na kilka wariantów.

        A na co można się cieszyć? Może na teslę 3 (ale raczej pod koniec roku), może na, nowego i przeprojektowanego wranglera...

        O tym wszystkim pisać będziemy już jednak w przyszłym roku i miejmy nadzieję, że rosnące stopy procentowe nie przygniotą rynku.

        A zatem, zdrowia i pieniędzy życzy na Nowy Rok

Wasz Sobiesław.