W zeszłym tygodniu w Toronto miały miejsce dwa fascynujące wykłady profesora Marka Kornata, historyka i sowietologa, kierownika Zakładu Historii XX wieku Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk (PAN). 

        Wykłady odbyły się pod patronatem Konsulatów RP w Toronto i Montrealu, przy współudziale organizacyjnym Instytutu Adama Mickiewicza w Toronto oraz University of Toronto Polish Studies. 

        Zaprezentowane zostały dwa wykłady: ‘Konferencja Pokojowa w Paryżu (1919) a sprawa Polski’, oraz ‘Poland 1914-1918: From Foreign Domination to the Rebirth of the State’. Ten drugi temat był wygłoszony na terenie uniwersytetu torontońskiego i był przeznaczony głównie dla angielsko języcznych odbiorców. 

        „Jeszcze echo racławickie w  polu się kołysze, a w Połańcu Pan Kościuszko Uniwersał pisze” - czytamy u Autorów, których czytanie zalecał jeszcze pan Zagłoba. I słusznie – bo nigdy dosyć cytowania pełnych mądrości sentencji, zwłaszcza, że wojna z nienawiścią, która - chociaż przecież dopiero się rozkręca, a już wkracza w nową fazę, za pierwszej komuny nazywaną etapem. 

Premier Ontario Doug Ford mianował ikonę ontaryjskiej polityki, byłą burmistrz Mississaugi Hazel McCallion specjalnym doradcą rządu z pensją  150 000 dol. rocznie. Jednym bardzo się to podoba bo szczerze lubią 97-letnią byłą burmistrz, inni wskazują, że jest to rodzaj zapłaty za poparcie jakiego ta kultowa polityk udzieliła Dougowi Fordowi oraz innym kandydatom partii konserwatywnej. 

        Jeszcze raz dowodzi to, jak wielkie znaczenie w polityce mają emocje. Trudno zaprzeczyć, że Hazel jest swego rodzaju polityczną celebrytką, a na wyobraźnię wielu z nas oddziałuje historia jej życia; że wielu podoba się jej styl podejścia do polityki i debaty publicznej. Wreszcie zaś, my Polacy usłyszeliśmy od niej wiele ciepłych słów. Pamiętam, jak podczas ceremonii wbicia łopaty pod budowę centrum katechetycznego przy kościele Maksymiliana Kolbego w Mississaudze podkreślała jacy jesteśmy świetni; to ona była burmistrzem kiedy do miasta zjechały dziesiątki tysięcy polskich imigrantów. Podkreślała, że Polacy, świetnie pracują, wychowują dzieci, budują kościoły, działają w organizacjach i mało żądają dla siebie. Takie komplementy Hazel McCallion prawiła nam przy wielu okazjach. To oczywiste, że popularność wiekowej Pani Burmistrz, która mimo swoich lat nadal zachowuje intelektualną sprawność jest z jednym z zasadniczych atutów na lokalnym rynku politycznym. 

„Mess with me and you will learn” 

        Siedzę sobie spokojnie w moim wygodnym fotelu i czuję się taki lekki, że mógłbym się unieść w powietrze, but ceiling is the limit. Spotkałem się z moim adversarzem Adamem, popilim, przegryźlim. Chyba przemiarkowalim bo nie pamiętam, jak dotarłem do domu. Na wielu polach i platformach się zgadzamy – jak to rodacy! Nie wiem dlaczego kiedy powiedziałem mu dowidzenia, on się zaśmiał i powiedział mi „żegnaj”! Dodał też, że dosypał mi coś do kieliszka, jakiś novichok czy tak jakoś. 

Dwa tygodnie temu pisałam o wojnie ceł wywołanej przez prezydenta Trumpa, któremu się to wcale nie podoba, że wszystko w Stanach jest z importu, głownie z Chin. Importu na dodatek nieoclonego w ramach globalizacji wielkich korporacji z wolnym przepływem towarów i gotówki. A o jakości tego importu wszyscy wiemy, choć nie wypada głośno o tym mówić. 

        Twierdziłam, że wprowadzenie ceł zaporowych (tak jak kiedyś było) nie powiedzie się, bo system gospodarki jest inny. I metody dobre wczoraj, dzisiaj, w dobie globalizacji, i zarazem kryzysu tym wywołanego, nie będą skuteczne. 

        Wojna z nienawiścią, proklamowana podczas uroczystości pogrzebowych pana prezydenta Pawła Adamowicza w Gdańsku, przebiera coraz bardziej finezyjne formy. Jednym z jej przejawów są bowiem nie tylko liczne teorie spiskowe, ale i mnożące się wzajemne oskarżenia.

        Rządowa telewizja ogłosiła, że postawi przed niezawisłym sądem kilka osobistości, a te osobistości ogłosiły, że zaciągną przed niezawisły sąd rządową telewizję. A to przecież dopiero początek, więc kiedy już niezawisłe sądy zostaną zasypane pozwami, czy aktami oskarżenia, to będą musiały wydać jakieś piękne wyroki.

        Tytuł tego naszego spotkania to jest pytanie „Dokąd zmierzasz Europo?”. Mniej więcej kilka tygodni temu byłem w Krakowie na targach książki i tam z kolei uczestniczyłem w debacie, której tytuł idealnie nadaje się tutaj, a brzmiał on „Przyszłość Zachodu, między kalifatem a homo landem. 

        Szczerze mówiąc, jeślibyśmy się wsłuchali w to co można usłyszeć i co wyraźnie widać, to niestety tak ta przyszłość by wyglądała - oczywiście w kategoriach socjologicznych politologicznych. 

        Zawsze może coś nagłego i nieoczekiwanego się wydarzyć co zmieni te procesy, ale zakładając że jakiejś nadzwyczajnej i nowej ingerencji nie będzie, to niestety tak przyszłość wygląda. 

 “Be yourself. Everybody else is taken.”  Oskar Wilde 

 Felieton wydaje się jakby ciekawszy, jeśli błyszczą w nim cytaty i niepodważalne prawdy głoszone przez ludzi o znanych nazwiskach. Czy z dobrej czy nieco gorszej strony to już mniej ważne. Posłużę się więc w tym wstępie dosłownym przedrukiem mądrości płynących ze źródła nie innego, jak od tak zwanej “warszawki”, to jest salonów i redakcji zasiedlonych (zasiedziałych?)  przez tuzy i tuzynki, autorytety moralne, opiniotwórcze, wszystkowiedzące, a więc słusznie (?) samouwielbiające się “elity”. 

Dziwne

        Z okazji 60 rocznicy rewolucji na Kubie słodkie słowa o niej wyraził Ojciec święty co natychmiast spotkało się ze znaczną reakcją rozrzuconych po świecie Katolików.

        Dodam, że Nikita Chruszczow, wedle syna, powiedział, że Castro namawiał go do rozpoczęcia III wojny światowej uderzając bombami atomowymi na USA. Właśnie dlatego Chruszczow postanowił wycofać je z Kuby, by jakoś nie dobrał się do nich Fidel. I co najciekawsze Castro w rozmowie z Robertem McNamarą w 1992 przyznał się do tego.

        Dodać trzeba, że 20 razy więcej Kubańczyków zginęło próbując opuścić tej raj niż Niemców, którzy chcieli opuścić NRD.

        Zamordowanie prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza na oczach tysięcy ludzi, z których żaden nawet nie próbował przeszkodzić uzbrojonemu w nóż napastnikowi, a który potem wygłosił jeszcze coś w rodzaju orędzia do narodu, wywołało ogromny rezonans w całej Polsce, a nawet i poza jej granicami. Mam oczywiście na myśli Światowy Kongres Żydów, który z tej przyczyny wyraził swoje „zaniepokojenie” chociaż pan prezydent Adamowicz Żydem nie był.