W Toronto w sali Związku Narodowego Polskiego przy Judson St. odbyło się w poniedziałek arcyciekawe spotkanie z ks. Pawłem Kucharskim, misjonarzem ze Stowarzyszenia Misjonarzy od Wincentego a Paulo, opiekunem duchowym Polaków w Kazachstanie. Ksiądz Kucharski opowiadał nie tylko o życiu codziennym w polskiej wiosce nieopodal Astany, ale również wytłumaczył, skąd sentyment do tamtych stron. Jak zwykle w takich wypadkach, jest to historia rodzinna – dziadkowie księdza (dziadek miał 18 lat, babcia 16) byli wywiezieni do gułagu na Ural, a rodzina pochodzi z terenów należących dzisiaj do Ukrainy. Pradziadek miał majątek nadany przez Piłsudskiego za udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ksiądz przyznał, że od małego słuchał opowiadań na temat Uralu i zsyłki, przedstawianych „od ciekawej strony”, opowiadał o wielkich lasach, przyrodzie.

Ilustrowana slajdami i usiana anegdotami opowieść księdza Kucharskiego przypomniała losy nie tylko polskich tułaczy zesłańców, ale również bohaterskich księży wśród nich posługujących, zwłaszcza błogosławionego księdza Władysława Bukowińskiego z Karagandy.

Pierwszym misjonarzem był ksiądz Stanisław Chorągwicki, przyjechał jako kapelan dla sióstr Miłosierdzia, które pracują w Kazachstanie już od 15 lat. Okazało się, że potrzeby są znacznie większe i wkrótce przybył drugi ksiądz, Maciej Mech, który jest obecnie proboszczem, a ksiądz Kucharski dotarł jako trzeci, przybył również ksiądz Leszek Smakosz, który teraz jest dyrektorem Caritasu.

Parafia Szortandy, oddalona ok. 70 km od Astany, jest rozległa, podobnie jak i diecezja. Na terenie parafii znajdują się dwie kopalnie złota i jedna uranu. W Kazachstanie są trzy diecezje – północna Astana, Karaganda i trzecia Ałma-Ata – dawna stolica.

Dzisiaj Kazachstan to kraj coraz bogatszy, eksportujący ropę naftową, gaz ziemny czy uran. Nowa stolica, Astana, prezentuje się imponująco, choć jak wieść gminna niesie, iluminaci mieli sobie w niej upatrzyć nową stolicę świata. Kto ciekaw, proszę sobie temat wygooglować. Wioska, gdzie pracuje ksiądz Kucharski, leży 400 kilometrów od poligonu atomowego byłego ZSRS, gdzie zdetonowano w powietrzu ok. 500 bomb atomowych. Ksiądz zaznaczył, że być może wpływa to do dzisiaj na stan zdrowia mieszkańców. Pół żartem, pół serio podał też przykład kolegi zakonnego, któremu po przyjeździe w niewyjaśniony sposób zniknął guz, jaki miał na głowie.

Polscy księża wybudowali we wsi kościółek o powierzchni 130 m kw. i przerobili na plebanię budynek gospodarczy kołchozu. Warunki nadal są ciężkie, księża cieszyli się zwłaszcza na łazienkę, bo chodzenie do wychodka zimą na 40-stopniowym mrozie jest trudne. Ksiądz Kucharski obstalował także kafle w Polsce, które na miejscu złożone zostaną w porządny piec z blachą.

– Dla mnie najbardziej zdumiewający był przestwór stepów – opisywał ksiądz – jakieś szczególne poczucie wolności na tym stepie.

Prelegent mówił o gościnności i dobrym sercu Kazachów i prostym, surowym, ale godnym życiu.

W Kazachstanie nadal pozostaje ponad 150 tysięcy Polaków. Za tego rządu polskiego – mówił ksiądz Kucharski – wiele zmieniło się na lepsze, przyjeżdżają nawet nauczyciele z Polski uczyć polskiego w szkołach. Są też ochotnicy. Wiele tamtejszych Polaków ma nadzieję na repatriację. Wśród słuchających słów księdza były dwie osoby, które mieszkały jakiś czas w Kazachstanie, m.in. pani, którą wywieziono tam z matką, gdy miała 5 miesięcy.

Z sali padały ciekawe pytania; ile co kosztuje, ile się zarabia, czy lekarz jest płatny, ile wynosi emerytura... Ksiądz wyjaśniał, że jeśli emeryt ma domek i ogródek, w którym sobie uprawia warzywa to nie cierpi zbytniej biedy. Zebrani, a także Gmina 1 ZNP przekazali datki na rzecz działalności wśród rodaków. Ksiądz opowiedział, jak wiele dobra doświadcza w Polsce, gdy tylko ludzie dowiadują się, że jest misjonarzem w Kazachstanie.

Ksiądz Kucharski okazał się miłym i bezpośrednim człowiekiem, na pytanie, dlaczego został duchownym, odpowiedział, że to wszystko przez babcię; jako młodemu chłopakowi bardzo mu na czymś zależało i babcia dała mu modlitwę, obiecując, że jak się będzie codziennie przez rok modlił, to Pan Bóg go wysłucha. Po kilku miesiącach od tego modlenia ksiądz poczuł powołanie, a „zapomniał, o co się modlił”.

Ksiądz Kucharski zaprasza ciekawych do Kazachstanu, tak do pomocy, jak i turystycznie – od maja tego roku otwarte zostanie bezpośrednie połączenie lotnicze Warszawy z Astaną.

(ak)

Nieraz patrzę się za siebie i czasami dziwię się, czemu nieraz niezbyt bliscy mi znajomi mówią mi pewne rzeczy. Dwie nieznane sobie nawzajem kobiety opowiedziały mi o tym, że pojechały do Rzymu i modliły się na grobie Jana Pawła II i że niedługo potem zaszły w ciążę. A teraz, lata później, piszę te słowa, w imieniu tych kobiet?

Jan Paweł II jest patronem rodziny. Rodzina chrześcijańska ma szczególny przywilej przez wstawiennictwo św. Jana Pawła II prosić Boga o potrzebne łaski. Jak świadczy ks. Sławomir Oder, postulator procesu kanonizacyjnego Jana Pawła II, „jest dziesiątki tysięcy świadectw cudownych uzdrowień za wstawiennictwem Jana Pawła II”. Tym, którzy pragną polecić św. Janowi Pawłowi II swoje potrzeby, jest polecana książeczka-modlitewnik pt. „Nie lękajcie się”.

W kościele św. Stanisława Kostki w Toronto w ostatnią niedzielę, 2 kwietnia, miały miejsce obchody Dnia Jana Pawła II. Mszę koncelebrowaną odprawił ojciec prowincjał Marian Gil. Wspomniał on w swoim kazaniu, jak to Jan Paweł II opowiadał, że jego pierwszym seminarium była jego rodzina. Jego nauczycielem był jego ojciec, którego widział modlącego się codziennie na klęczkach po powrocie z pracy.

Ksiądz Gil powiedział również, jak to wielu zachowało obraz Ewangelii położonej na trumnie ze zwłokami Jana Pawła II. Wiatr, który zwiastuje Ducha Świętego, zamknął Księgę Ewangelii przy końcu odprawiania mszy pogrzebowej.

Jan Paweł II był wierny Chrystusowi i jego nauce.

Po Mszy św. większość tych, którzy w niej uczestniczyli, uformowała 200-metrowej długości pochód i przemaszerowała do starego ratusza miasta Toronto, gdzie dla upamiętnienia Dnia Jana Pawła II w Toronto została wciągnięta flaga Watykanu.

Osobą moderującą ceremonię obchodów przy ratuszu miasta Toronto był były radny miasta Chris Korwin-Kuczyński. Przemówienia wygłaszali Chris Korwin-Kuczyński, były poseł na sejm federalny Ted Opitz, ojciec Marian Gil, radni miejscy.

Chris Korwin-Kuczyński opowiedział o tym, że Jan Paweł II odwiedził 129 krajów w czasie sprawowania swojej posługi papieskiej. Był w Toronto dwa razy. Zaraz obok torontońskiego ratusza Jan Paweł II poświęcił Ogród Pokoju. Ogród Pokoju jest umownym miejscem-strefą wolną od broni jądrowej. Jan Paweł II zrobił to w 1984 roku, w czasie swojej pierwszej wizyty w Toronto.

Chris Korwin-Kuczyński powiedział również, że chociaż Jan Paweł II był Polakiem, to wszyscy, nie tylko Polacy, zapraszani są do obchodzenia jego dnia w Toronto.

Była jedną z tych uczennic, o których można łatwo zapomnieć, że nawet są w klasie. Nie odznaczają się niczym szczególnym. Tak już jest w nauczycielskiej profesji, że hałaśliwe, rozrabiające dzieci pochłaniają większość naszej uwagi, a takie jak ona po prostu gdzieś tam sobie są w bocznej ławce, z tyłu klasy.

Taka właśnie była: cicha, spokojna, posłuszna, niczym się właściwie nieodznaczająca. W klasie pełnej hałaśliwych, rozbrykanych dzieciaków, a miałem ich wtedy aż trzydziestkę, była jedną z najcichszych osób. Nie sprawiała żadnych kłopotów wychowawczych. Była nieśmiała. Pamiętam jej bojaźliwy uśmiech. Uśmiech dziecka, które nie jest do końca przekonane, że może się uśmiechać.

Ludziom się powodzi…

Toronto Lista osób zarabiających 100 000 dol. rocznie z roku na rok jest coraz dłuższa. Okazuje się jednak, że nie trzeba być wysoko postawionym menedżerem, by się na niej znaleźć. Kto jeszcze zarabia ponad 100 000?

kierownik stołówki Wai Loo zatrudniony przez Toronto District School Board – 111 949,67 dol.

woźny/konserwator Michael Osso z Ontario Power Generation – 105 562,17 dol.

menedżer Hilary Gignac w Caribou Conservation, zatrudniony przez ministerstwo leśnictwa i zasobów naturalnych – 103 859,63 dol.

stolarz Will Sutton zatrudniony przez Ryerson University – 102 818,48 dol.

główny konserwator Jeff Cline zatrudniony przez City of Kitchener – 117 536,43 dol.

menedżer ds. protokołu parlamentarnego John Anderson, Legislative Assembly – 102 482,49 dol.

menedżer w akademiku przy 89 Chestnut Paul Readings, University of Toronto – 135 061,06 dol.

etyk Paula Majorie Chidwick w William Osler Health System – 161 908,38 dol. (najlepiej opłacany etyk medyczny w Ontario)

menedżer ds. inicjatyw związanych z oceną pracy Anna Li Preti, ministerstwo ds. zarządzania i usług konsumenckich – 112 719,73 dol.

dyrektor ds. planowania darowizn Karen Bertrand, University of Toronto – 164 738,23 dol.

menedżer ds., szkoleń podstawowych Charlotte Primeau, Collège Boréal – 118 146,08 dol.

administrator ds. domeny Microsoft Mayuresh Wagle, Legal Aid Ontario – 105 994,78 dol.

petrograf Carole A. MacDonald zatrudniona przez ministerstwo transportu – 102 631,10 dol.

koordynator ds. dostępów naczyniowych (zakładanych np. w przypadku dializ) Darya Zevart zatrudniona w William Osler Health System – 106 793,76 dol.
główny maszynista Mark Hao, Toronto Transit Commission – 104 712,50 dol.

specjalista wykonujący badania wykrywaczem kłamstw Stephen Coburn, zatrudniony przez ministerstwo ds. bezpieczeństwa publicznego i służb penitencjarnych – 140 602,22 dol. (najwyższa pensja spośród trzech specjalistów z tego zakresu zatrudnionych przez prowincję)

tłumacz Jean-Yves Asselin, Laurentian University – 105 556,65 dol.

redaktor naczelny Rotman Management Magazine Karen Christensen, University of Toronto – 170 529,32 dol.

McCallion chce dać Greenbelt deweloperom

Mississauga Była burmistrz Mississaugi Hazel McCallion nawołuje prowincję do „odblokowania” gruntów należących do tzw. Greenbelt. Miałoby to stanowić remedium na wzrost cen nieruchomości. Zwiększyłaby się w ten sposób pula działek, na których można byłoby stawiać domy jednorodzinne.

Greenbelt obejmuje obszar dwóch milionów akrów ciągnący się wzdłuż Greater Golden Horseshoe. Należą do niego tereny zielone: pola uprawne, lasy, mokradła i rezerwaty wodne.

Burmistrz Oakville Rob Burton zauważa, że nie trzeba sięgać do pasa zieleni, bo jest jeszcze wiele dostępnych terenów niezabudowanych. Rzecznik prasowy ministerstwa ds. miejskich i mieszkalnictwa szacuje ten obszar na 45 660 hektarów. Przewodniczący Building Industry and Land Development (BILD) Association twierdzi jednak, że część tych terenów nie jest obsługiwana przez miasta.

Ze swoją poprzedniczką nie zgadza się też Bonnie Crombie. Mówi, że zmienił się sposób rozumienia rozwoju miast i nie można się dłużej rozrastać na coraz to większym obszarze. Lepiej jest na przykład dopasować rozwój do możliwości transportowych.