Kilka dni temu głośno było o sprawie sądowej pewnego taty z Saskatchewan, który w marcu br. został ukarany mandatem przez strażnika ochrony przyrody za łowienie spod lodu na niedozwoloną liczbę żyłek. Oczywiście chodzi o wędki, ale we Kanadzie liczy się w wodzie żyłki. Tzn. nieważne, do czego żyłka jest zamocowana, to nie musi być koniecznie wędka. Można żyłkę zawiązać do patyka, czy nawet palca i też łowić, dlatego liczy się to, co jest w wodzie. 

Ojciec łowił spod lodu ze swoją 3-letnią córką na cztery wędki (żyłki), co nie spodobało się strażnikowi ochrony przyrody, i dostał za to mandat. Według wyjątkowo nadgorliwego strażnika, 3-letnie dziecko było niezdolne do samodzielnego posługiwania się wędką, zakładania przynęty, obserwacji i wyholowania ryby.

Zgodnie z przepisami ustawy o rybołówstwie (Fisheries Act), wędkarz, który łowi spod lodu, może mieć tylko dwie żyłki w wodzie w tym samym czasie.
Ukarany mandatem tata nie dał za wygraną i postanowił walczyć, oddał więc sprawę do sądu prowincyjnego – i wygrał.

Jako jeden z dowodów na swoją obronę przedstawił prowincyjny przewodnik wędkarski 2014 – Saskatchewan Anglers' Guide (publikacja rządowa), na którego okładce wyraźnie widać ojca, który pomaga córce założyć przynętę na haczyk.

Dla sędziego było wszystko jasne i orzekł, że nie ma minimalnej granicy wieku, aby zostać wędkarzem.

W swoim pisemnym oświadczeniu sędzia stwierdził: "Tylko dlatego, że dana osoba jest w wieku 3 lat i nie jest w stanie samodzielnie wykonać wszystkich czynności niezbędnych podczas łowienia, to nie znaczy, że on lub ona nie może legalnie łowić ryb".

Sieja z Simcoe

Sieja, whitefish, jest jednym z najbardziej uwielbianych przez wędkarzy gatunków ryb z Simcoe. Od dawna sieja była wartościową rybą na potrzeby komercyjne i dla wędkarstwa rekreacyjnego.

W języku Huronów nazywana była Assihendo. Indianie poławiali sieje w sieci w ogromnej liczbie w Atherley Narrows, co już w 1615 r. było opisane przez Champlaina. Sieja z Simcoe szybko zdobyła sobie uznanie ze względu na walory kulinarne.

Na początku XIX wieku osadnicy znad Simcoe jedynie obserwowali wiosną Indian łowiących sieje na sieci i przy pomocy ościeni, co robili zresztą z mistrzowską wprawą. Wkrótce wykorzystali ich doświadczenia i sieje zaczęto poławiać na większą skalę na potrzeby lokalnego rynku.

Pierwsze połowy komercyjne zostały odnotowane w 1868 r. i wynosiły 8 tys. funtów. W kolejnych latach, aż do 1887 r., połowy siei wahały się od 2 do 86 tys. funtów rocznie. W latach 1887–1894 nie zanotowano znacznego spadku populacji siei w Simcoe.

W 1888 r. po raz pierwszy dokonano zarybień siejami. Do Simcoe wpuszczono 200 tys. narybku z Newcastle Hatchery. Ikra pochodziła z siei z jeziora Ontario. Około roku 1900 pojawiły się pierwsze przepisy regulujące łowienie siei. Znacznie ograniczono wykorzystywanie ościeni i sieci do ich połowu.

Jednak nie spotkało się to z aprobatą rybaków. Niedługo też nowym sposobem łowienia siei było łowienie ich na haczyki z przynętą, które umieszczano na dnie jeziora.

Całkowity zakaz używania ościeni wszedł w życie dopiero w 1941 r. W 1952 r. do doskonałości opracowano "snagging", czyli zahaczanie siei. Metoda ta była szczególnie popularna w rejonach Kempenfelt Bay. Snagowano przy pomocy zmodyfikowanych "spreaderów". W rękach wprawnego kłusownika spreader był zabójczą bronią na sieje. Również w 1952 po raz pierwszy zdefiniowano snagging w Special Regulations for Ontario. W latach 50. złowić sieję spod lodu nie było trudno. Doświadczeni lokalni wędkarze łowili od 50 do 150 sztuk dziennie. Turyści musieli się zadowolić zaledwie kilkoma siejami.

Podczas zimowego sezonu wielu wędkarzy łowiło średnio 200 siei. Jednak byli i tacy, którzy łowili znacznie więcej.

W połowie listopada sieje z Simcoe rozpoczynają tarło, przemieszczając się w płytsze rejony jeziora na Cook's Bay, lub też do innych zatok. Po tarle sieje można znaleźć na różnych głębokościach od 10 do nawet 90 stóp w wielu miejscach Simcoe. Najwięcej siei łowi się na głębokości 40 stóp. Zimą sieje przemieszczają się w ławicach, najczęściej w okolicach dużych uskoków dna. Sieje w Simoce rosną bardzo powoli. Sieja o wadze 3/4-1 1/4 funta ma przeważnie 6-9 lat. Najczęściej łowiona 2,5-funtowa sieja ma natomiast aż 15 lat. Niektóre sieje dorastają jednak szybciej do sporych rozmiarów. Olbrzymie sieje nazywane są przez lokalnych wędkarzy "humpbacks".

Jezioro St. Clair

Jezioro St. Clair nie jest uważane za jedno z "wielkich" jezior, jednak jest to część basenu jeziora Erie.

Jezioro St. Clair jest zbiornikiem płytkim z największą głębokością, która wynosi 6,4 m (głębokość mierzona poza kanałem żeglugowym, która wynosi 8,2 m). Dla porównania, maksymalna głębokość Jeziora Górnego wynosi 406 metrów. Jezioro St. Clair zostało odkryte przez Francuzów w 1679 r. i nazwane Lac Sainte Claire.

Inna hipoteza mówi, że nazwa jeziora pochodzi od nazwiska pierwszego gubernatora Terytoriów Półocno-Zachodnich, generała Arthura St. Claira.
Fakty o jeziorze St. Clair: długość – 41,8 km, szerokość – 38,6 km, średnia głębokość – 3 m, powierzchnia – USA: 420 km kw., Kanada: 694 km kw. Linia brzegowa – USA: 95 km, Kanada: 114 km.

Koniec sezonu na sandacze

15 listopada zamyka się sezon na sandacze w dystrykcie 17 – jeziora Kawarthas (Peterborough).
Do 15 grudnia w dystrykcie 17 wolno łowić bassy i muskie, a przez cały rok szczupaki.