Jezioro to uznane jest za najlepsze łowisko palii jeziorowej na świecie.
Ryba ważyła 33 kg (72,75 funta). Hol ryby trwał ponad dwie godziny, co zostało również uwiecznione na kasecie wideo. Ostatecznie po zważeniu troć została wypuszczona. Wiek ryby oceniono na 100 lat.
W 1991 r. na Great Bear Lake został również ustanowiony rekord świata palii jeziorowej – 66 funtów i 8 uncji, 30 kg (19 lipca 1991). W 1995 jeszcze większą palię jeziorową złowił na tym samym jeziorze Lloyd Bull – 32,65 kg (72 lb 0 oz). Ta właśnie ryba widnieje na stronie International Game Fish Association jako oficjalny rekord wszech czasów. Za nieoficjalny rekord świata należałoby uznać palię o wadze 78,85 lbs też z Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego. Taką informację znajdziemy na stronie Plammer's Arctic Lodges jedynego operatora na tym wielkim jeziorze.
Największa w ogóle troć jeziorowa, jaka została złowiona, ważyła 102 funty (46 kg). Ryba ta była złowiona na Lake Athabasca na Terytoriach Północno-Zachodnich w 1961 r. (50 cali długości, 127 cm).
Jak mówi legenda, w 1818 roku w Wielkich Jeziorach złowiona została troć jeziorowa o wadze 120 funtów (54 kg).
W Wielkim Jeziorze Niedźwiedzim lake trout, palia jeziorowa, dorasta do imponujących rozmiarów. Największe łowione okazy dochodzą do 100 funtów wagi.
Ze względu na niską temperaturę wody w Great Bear Lake prawie nigdy nie przekraczającą 10 stopni Celsjusza i ryby rosną długo. 50-funtowy laker możne osiągnąć wiek 100 lat.
To olbrzymie jezioro położone w Kanadzie na Terytoriach Północno-Zachodnich, o powierzchni 31153 km kw., jest czwartym co do wielkości w Ameryce Północnej i ósmym największym jeziorem świata.
Polsko-Kanadyjski Związek Wędkarski zaprasza wszystkich zainteresowanych na zawody wędkarskie Big Pike, czyli łowienie szczupaków z łodzi, które odbędą się w sobotę, 19 października, na Lake Simcoe. Zawody zaliczane są do klasyfikacji rocznej.
Zbiórka przed zawodami o godz. 6.30 w Harry's Riverside Marina w Keswick, Riveredge Dr.
Rozpoczęcie zawodów planowane jest na godzinę 7.30. Wpisowe na zawody wynosi 30 dol. dla członków PKZW, 40 dol. dla niezrzeszonych.
Łodzie można rezerwować u Harry'ego – numer tel. 1 905-476-0441. Jak zwykle po więcej informacji można dzwonić pod nr tel. 416-529-2413 lub e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.." data-mce-href="mailto:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..">Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..">Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..">Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..
Dla uczestników zawodów PKZW przygotowuje nagrody do rozlosowania. Zarząd PKZW życzy wszystkim udanych zawodów.
Big Pike na Lake Simcoe są to już przedostatnie zawody PKZW w sezonie 2013.
"Naturalne oznakowanie"
Metoda "śledzenia" zachowań łososia podczas rozrodu może pomóc w ochronie tego gatunku i określić, gdzie najlepiej będzie rozbudowywać jego siedliska.
Badacze tego gatunku z Uniwersytetu Michigan kilka lat temu odkryli, że stront, pierwiastek dość powszechnie występujący w podłożu strumieni, odkłada się w tkance kostnej łososi.
Stront zostawia specyficzny "podpis" chemiczny zależący od geologii zbiornika wodnego, w którym żyją ryby. To odkrycie może pomóc w określeniu, czy specyficzne rzeki czy dopływy są siedliskiem ryb, które mają większe szanse na odbycie z sukcesem wędrówki rozrodczej do źródeł, gdzie się same urodziły.
Określenie, które źródła są siedliskiem łososia rozwijającego się z sukcesem, pomoże w zagospodarowaniu tych zbiorników wodnych, objęciu ich ochroną i ich zarybianiu.
"Stront zostawia naturalne oznakowanie" – stwierdził Brian Kennedy, naukowiec z Wydziału Geologii Uniwersytetu Michigan. "Pozwala on nie tylko na określenie źródła, w którym dana ryba się wykluła, ale także źródeł, przez które młody łosoś wędrował."
Dotychczasowe metody śledzenia wędrówek łososia, jak znakowanie młodych ryb w wylęgarniach za pomocą farbowania, znaczków płetwowych czy nadajników elektronicznych, nie były doskonałe, gdyż opierały się na założeniu, że oznakowane ryby znajdą się wśród ryb wyłowionych jako powracające osobniki dorosłe.
