„Witam w obozie kanibala”

Historia Martena Hartwella

        Hottah Lake położone jest na południe od Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego, na Terytoriach Północno-Zachodnich. Jest częścią systemu Camsell River, największej rzeki, która wpływa do Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego. W 1972 nad jeziorem Hottah zdarzyła się jedna z najbardziej dramatycznych historii kanadyjskiej Arktyki. 

        8 listopada 1972 mały samolot, lecący z Cambridge Bay (teraz Nunavut) do Yellowknife, rozbił się nad Hottah Lake. Na pokładzie samolotu były 4 osoby, 45-letni pilot Marten Hartwell, Inuitka Neemee Nulliayok – w ciąży z bólami porodowymi,  i 14-letni chłopiec  o imieniu David Inuk Pisurayak Kootook, który cierpiał na ból wyrostka robaczkowego, oraz 27-letnia pielęgniarka – Judy Hill. Hartwell otrzymał ten lot przypadkowo i miał dolecieć do Yellowknife, gdzie w miejscowym szpitalu miano udzielić pomocy medycznej jego pasażerom.

Upadku samolotu i zderzenia z ziemią nie przeżyła pielęgniarka. Kilka godzin po katastrofie w wyniku obrażeń zmarła ciężarna kobieta.  Przy życiu pozostał pilot, który miał złamane obie nogi, i inuicki chłopiec z bólem wyrostka robaczkowego.

        Czekając na ratunek, Hartwell oraz 14-letni David Kootook walczyli o przetrwanie w ekstremalnych warunkach, przy temperaturze –35 stopni Celsjusza. Po 23 dniach David Kootook zmarł. Pilot Marten Hartwell został uratowany tydzień później. Przetrwał 31 dni.  Przez ostatnie dni przed odnalezieniem jadł nogę pielęgniarki. Hartwell przywitał ekipę ratunkową słowami: „Witam w obozie kanibala”.

        David Kootook żywił się korą z drzew. Odmówił jedzenia ciała martwej pielęgniarki Judy Hill. Oficerowie RCMP, którzy przeszukiwali później obóz pilota, znaleźli plastikowy woreczek z ludzkimi szczątkami.

        W jednym ze swoich pierwszych wywiadów Hartwell powiedział o chłopcu, że bał się on wszystkiego, nie miał żadnych umiejętności przetrwania, nie umiał trzymać siekiery i znaleźć suchego drewna na ogień. Pilot wysłał go na zamarznięte jezioro, żeby złowił spod lodu ryby, wtedy chłopak się zgubił. Po dwóch dniach udało mu się jednak powrócić do obozu. Był zobojętniały i przestał zupełnie myśleć o przetrwaniu. Nie chciał się nawet podnieść i trzy dni później już nie żył. Było to 23 dni po katastrofie.

        Przypuszcza się jednak, że to właśnie David Kootook odegrał kluczową rolę w przetrwaniu Martena Hartwella.

        Pierwsze próby odnalezienia samolotu były nieudane. Po trzech dniach,  na zlecenie ministra obrony narodowej w gabinecie Pierre’a Trudeau – Jamesa Richardsona – poszukiwania zostały wznowione, nie przyniosły jednak rezultatu. Dopiero 7 grudnia 1972 wojskowy samolot transportowy odebrał sygnał alarmowy z wraku rozbitego samolotu. 

        Akcja poszukiwawcza kosztowała prawie milion dolarów i była najdroższa w historii kanadyjskiego lotnictwa do  r. 1972. 

        Na miejsce katastrofy zrzucono ze spadochronu dwóch ratowników. W końcu Hartwell został przewieziony do szpitala Stanton w Yellowknife, gdzie po pierwszych badaniach jego stan określono jak wyjątkowo dobry jak na gehennę, jaką przeszedł.

        Na pewien czas Hartwell stracił licencję pilota. Powrócił jednak do lotnictwa i założył własną firmę lotniczą w Fort Norman. W 1987 brał udział w drugiej katastrofie samolotu, w której tym razem nikt nie zginął. W 1991 sprzedał swoją firmę i przeszedł na emeryturę. Nigdy nie podjął negocjacji w próbach przedstawienia jego historii w filmie.

        Opowieść o przetrwaniu Hartwella, z naciskiem na rolę, jaką odegrał Kootook, stała się nieśmiertelna dzięki piosence „The Marten Hartwell Story” sławnego kanadyjskiego piosenkarza muzyki country – Stompin‘ Toma Connorsa. Piosenka Connorsa nie zawiera żadnego odniesienia do aspektów kanibalizmu. Oryginalną wersję tej piosenki można znaleźć na YouTube: „Marten Hartwell Story by Stompin‘ Tom Connors”.

        Marten Hartwell zmarł 2 kwietnia 2013. Miał 88 lat. Piosenkarz Stompin‘ Tom Connors zmarł 6 marca 2013 r. Miał 77 lat.

Muchy z ogonkiem

        Szczupakowe muchy z ogonkami – wiggle tails flies –zdobywają coraz większą popularność na całym świecie.  Ogonek nadaje przynęcie niezwykły ruch w wodzie, dodaje błysku i atrakcyjności. Najlepsze ogonki produkowane są przez Włocha Paolo Pacchiariniego. 

        Jak skutecznie jest łowienie szczupaków na muchy wiggle tail, można obejrzeć na YouTube, na filmie: „Pike Fly Fishing with Wiggle Tails”, gdzie doskonały szwedzki wędkarz Niklaus Bauer wyjaśnia tajniki łowienia takimi muchami, aby uzyskać ich najlepszą akcję.

Tydzień bez karty

        W ramach Family Fishing Week obywatele Kanady mogą łowić ryby bez karty wędkarskiej w Ontario.  Family Fishing Week potrwa od soboty, 1, do niedzieli, 9 lipca.  Mieszkańcy korzystający z możliwości łowienia bez karty muszą przestrzegać dziennych limitów połowu, takich jakie obowiązują posiadaczy kart ochronnych – conservation licence. Zwykle są to limity o połowę mniejsze od tych, które mają wędkarze z kartami sportowymi. W przypadku gatunku muskie dzienny limit na kartę ochronną wynosi 0 (zero).

Bassy z Simcoe

        Sezon na bassy otworzył się na jeziorze Simcoe w czwartą sobotę czerwca. Simcoe zajmuje pierwsze miejsce w rankingu, jako najlepsze łowisko bassów małogębowych (nazywanych popularnie bronzebacks) w Kanadzie! 

        Ryby z jeziora Simcoe nadają się do jedzenia. Simcoe nadal należy do jednych z najczystszych w prowincji i ryby z tego jeziora są bezpieczne do spożywania. Nawet bardziej położone na północy Ontario jeziora mają znacznie więcej ograniczeń w  spożywaniu ryb niż Simcoe! 

        Dowody można znaleźć w przewodniku „The Guide to Eating Sport Fish”, który jest publikowany co dwa lata przez Ministerstwo Środowiska we współpracy z Ministerstwem Zasobów Naturalnych i Lasów. 

        Pracownicy Ministerstwa  Zasobów Naturalnych i Ministerstwa Środowiska łowią ryby z Simcoe, które są następnie badane w laboratorium Ministerstwa Środowiska w Toronto.